บทที่ 282

เฟิ่งชูอิ่งเขียนข้อความหนึ่งบรรทัดเสร็จก็เป่าน้ำหมึกให้แห้งแล้วใส่ซองจดหมาย ก่อนจะส่งให้คนเฝ้าประตู

นางอยู่ในเมืองหลวงเพียงไม่นานนัก จึงไม่มีเพื่อนฝูงที่ไหนให้ร่ำลา และมุ่งหน้าไปที่ท่าเรือทันที

ตอนที่นางมาถึงท่าเรือ ก็บังเอิญพบจิ่งสือเยี่ยนรออยู่ก่อนแล้ว

นางมองเขาอย่างประหลาดใจ “ท่านอ๋องจิ้นทำไมถึงอยู่ที่ท่าเรือได้ล่ะ?”

จิ่งสือเยี่ยนตอบ “ข้ามารอเจ้า”

เฟิ่งชูอิ่งแปลกใจเล็กน้อย นางไม่สงสัยว่าเขาจะแอบชอบนางอะไรทำนองนั้นหรอก เพราะทั้งสองคนแทบจะไม่ได้พบเจอกันเลย เขาไม่มีทางชอบนางแน่นอน

จิ่งสือเยี่ยนกล่าวว่า “เพราะว่าเมื่อคืนนี้จวนสกุลหลินเกิดเหตุการณ์วุ่นวายใหญ่โต ข้าเลยเดาว่าเจ้าน่าจะอยู่ในจวนสกุลหลินต่อไม่ได้แล้ว”

เมื่อคืนนี้จวนสกุลหลินเกิดเสียงดังอึกทึกครึกโครมมากจริงๆ แต่เพราะสิ่งชั่วร้ายมิใช่ทุกคนจะมองเห็น พวกเขาจึงเห็นมากสุดแค่หมอกควันดำปกคลุมทั้งแถบ

แต่เพราะเสียงโวยวายในจวนสกุลหลินเมื่อคืนดังมากเพื่อนบ้านที่อาศัยอยู่รอบๆ จวนสกุลหลินล้วนได้ยินกันหมด

เมื่อจิ่งสือเยี่ยนแยกกับนางแล้วกลัวนางจะไม่ปลอดภัย จึงสั่งให้ทหารองครักษ์ไปเฝ้าที่นอกจวนสกุลหลิน

ตอนที่เกิดเรื่องในจวนสกุลหลิน ทหารองครัก