บททั้งหมดของ เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง: บทที่ 561 - บทที่ 570

สีหน้าของหวังเหลียนเฉิงซีดขาว จ้องมองหลินหยางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว!ต้องเข้าใจว่า นิ้วนั้นเมื่อครู่นี้เกือบจะจิ้มเข้าไปที่หัวใจของหลินหยาง แต่หลินหยางกลับเสี่ยงอันตรายอันใหญ่หลวง แต่ก็ต้องพุ่งตัวเข้าใส่!เขากำลังเดิมพันครั้งใหญ่!ที่สำคัญก็คือ ดวงชะตาของเขาดีขนาดนี้ ชนะเดิมพันแล้วจริง ๆ!หลินหยางหอบเล็กน้อย สีหน้าซีดขาวราวกับกระดาษ เลือดลมเกือบจะแห้งเหือด พลังถูกใช้จนหมด แต่กลับหันหน้าไปมองหวังเหลียนเฉิงด้วยสีหน้าเรียบเฉย “แกยังไม่เข้าใจอีกเหรอ ว่าฉันอยากฆ่าแกมากขนาดไหน”หวังเหลียนเฉิงสติแตกไปแล้ว หันหลังกลับจะหนี เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสเกินไป วิธีการต่อสู้ของหลินหยางไม่ปกติเลยสักนิด เขาไม่ได้มีความมั่นใจว่าจะสามารถฆ่าหลินหยางได้ ขืนสู้ต่อไปคนที่ตายก็คือตัวเอง!“ไปตายซะ!”หลินหยางตะโกนเสียงดังเขามีบาดแผลเต็มตัว รูบนหัวไหล่ยังมีเลือดซึม แต่กลับไม่ยอมเลิกรา หวังเหลียนเฉิงยั่วโมโหเขา โฉวเยี่ยจื่อก็สละชีวิตเพื่อตนเอง ทำไมเขาถึงต้องปล่อยโอกาสแก้แค้นไป!ได้ยินเสียงคำรามของมังกรคชสารดังขึ้น เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเลือดลมของหลินหยางแห้งเหือดไปแล้ว แต่กลับพยายามบีบเคล้นเลือดลม ออ

ความสามารถระดับนี้ทำให้เขารู้สึกละอายที่สู้ไม่ได้ นับตั้งแต่เขาเข้าสู่วงการก็เป็นบุคคลผู้โดดเด่นรุ่นเยาว์แห่งหนานตู“คุณชาย ผมรับคุณนายน้อยกลับมาแล้ว แต่เกิดเรื่องไม่คาดคิดบางอย่างขึ้น เจ้าหลินหยางนั่นขวางทาง ผมว่าจ้างนักฆ่าประมาณร้อยคนบริเวณใกล้เคียงเมืองลั่วไปสังหารเขาแล้ว ผลปรากฏว่า...” เขากล่าวอย่างระวัง“ปล่อยให้มันหนีไปได้? ไม่เป็นอะไร ไม่คิดเลยนั่นคือคนที่เอาชนะจ้าวเจี้ยนชิงได้”หวงเทียนเฉวียนกล่าวเสียงเรียบเฉย“ไม่เพียงแค่หนีไปได้ มัน มันฆ่านักฆ่าร้อยคนจนหมด...” หลัวจงกล่าวอย่างระวังหวงเทียนเฉวียนค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ในดวงตามีแสงเปล่งประกาย ราวกับกระบี่คมที่ชักออกจากฝัก “ฆ่าหมดเลย?”“ผมเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน แต่มันสังหารนักฆ่าหนึ่งร้อยคน...เพียงคนเดียวจริง ๆ!”ในระหว่างที่พูด เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เปิดวิดีโอคลิปตอนหนึ่งให้หวงเทียนเฉวียนดูดูเหมือนว่าจะเป็นมุมของกล้องวงจรปิดบนท้องถนน มีความวุ่นวายเล็กน้อย แต่สามารถเห็นได้ว่า หลินหยางตกอยู่กลางวงล้อม ต่อสู้กวาดล้าง ราวกับเทพสังหารที่ลงมาจุตินักฆ่าร้อยคนไม่ใช่คู่ต่อสู้ หลินหยางต่อสู้จนเลือดอาบ ทั่วทั้งตัวเต็มไปด้วยแ

“ปล่อยออกมาฉันจะตัดแขนขาเขา ไม่ต่างอะไรกับติดคุก” หลินหยางมองบนพร้อมกล่าว “สรุปว่าจะจ่ายหรือไม่จ่าย ถ้าหากแกไม่รับปาก ฉันจะออกไปเดินเล่นตามสบาย ๆ แล้วนะ”“แกนี่มัน...”หลูอ้าวตงน้ำเสียงสั่นเครือด้วยความโมโห แต่หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ เขากัดฟันกล่าว “แกไม่จำเป็นต้องลำพองใจ ฉันไม่เชื่อ ว่าแกจะฆ่าคนไปมากมายขนาดนั้น ยังเหลือพละกำลังได้อีกมากมายสักแค่ไหน! เดี๋ยวฉันจะส่งคนไปจะต้องเอาชีวิตแกได้แน่!”“เลิกพูดจาไร้สาระ! แล้วจะจ่ายหรือไม่จ่าย!” หลินหยางกล่าวอย่างหมดความอดทนหลูอ้าวตงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ถึงได้กล่าวอย่างชัดถ้อยชัดคำ “สมุนไพรใหม่ พรุ่งนี้ถึง! หวังว่าแกจะยังมีชีวิตอยู่ได้เสวยสุข!”พูดจบเขาก็วางสายหลินหยางกลับรู้สึกดีขึ้นมาก หลูอ้าวตงไม่พูดอะไรอย่างอื่น สมุนไพรที่ส่งให้ไม่มีข้อบกพร่องจริง ๆ ถ้าหากไม่ใช่เพราะสมุนไพรของหลูอ้าวตงมาเติมได้ทันถ่วงที พละกำลังของเขาในตอนนี้คงฟื้นฟูไม่ได้ถึงแปดส่วนจากนั้นหลินหยางก็มุ่งหน้าไปยังร้านอาหารหงเฉิน ตามการนัดหมายเมื่อวานนี้เมื่อหลินหยางมาถึงร้านอาหารหงเฉิน ก็มีพนักงานต้อนรับรออยู่ที่นั่นแล้ว พาไปหลินหยางยังห้องส่วนตัวลับแห่งหนึ่งทันทีที่

“ตระกูลเฉิงหรูหราจริง ๆ” หลินหยางจิบไวน์เล็กน้อย แต่ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ขยับไปไหน“ถ้าไม่ใช่เพื่อต้อนรับพวกผีชาวตงอิ๋งกลุ่มนี้ ช่วงนี้ตระกูลเฉิงช่วยเหลือพวกเขาในการเทคโอเวอร์กิจการเหมืองแร่ที่เมืองลั่วจำนวนไม่น้อยเลย! ถุย พวกสุนัขรับใช้!”หานเซวี่ยอิ๋งกล่าอย่างค่อนข้างเหยียดหยาม ตอนนั้นที่ประเทศหลงอ่อนแอ ตงอิ๋งเคยรุกรานประเทศหลงอย่างกำเริบเสิบสาน หานเซวี่ยอิ๋งมีความค่อนข้างแค้นเคืองตงอิ๋ง จึงดูถูกตระกูลเฉิงที่ยอมก้มหัวให้แก่ตงอิ๋งเป็ยอย่างยิ่ง“อย่าโมโหขนาดนี้ เพื่อหมาที่ไม่ควรค่าเพียงฝูงเดียวเลย” หลินหยางยิ้ม“ไอ้โง่! แกไอ้คนน่ารังเกียจกล้ามาพูดจาดูถูกตงอิ๋งของฉัน! รนหาที่ตาย!”ในเวลานี้ ชาวตงอิ๋งที่เดินผ่านกำลังหาที่นั่งคนหนึ่งได้ยินคำพูดประโยคนี้เข้า ก็ด่าทอพร้อมทั้งตบหน้าหานเซวี่ยอิ๋งด้วยความโมโหทันที!เหมือนกับว่าสำหรับเขาแล้ว ที่เมืองลั่วสามารถตบหน้าคนประเทศหลงได้ตามอำเภอใจ เป็นเรื่องที่ปกติมากเรื่องหนึ่ง!ผลปรากฏว่าครู่ต่อมา เห็นแสงดาบส่องประกายแวบหนึ่ง ชาวตงอิ๋งคนนั้นกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดเห็นฝ่ามือของเขา ถูกมีดหั่นสเต๊กเล่มหนึ่งแทงทะลุ พร้อมปักลงบนโต๊ะ“ไอดอลเก่ง

ตอนนี้เอาชนะหลินหยางไม่ได้ พวกเขาทำได้แค่เพียงเลือกสิ่งที่ดีที่สุด เพื่อนำตัวตนของตงอิ๋งมากดหัวคนอื่น!ตอนก่อนหน้านี้ วิธีนี้มีประโยชน์มาก ถึงอย่างไรก็มีเพียงไม่กี่คนที่กล้ามาหาเรื่องแบบนี้...แต่ทว่ากลับมีเสียงฉึกดังขึ้นชาวตงอิ๋งที่พูดจาอวดดีที่สุดเมื่อครู่นี้ ทันใดนั้นก็ถูกหลินหยางคว้าขึ้นมา จากนั้นแทงทะลุมือทั้งสองข้างของเขา ปักไว้บนโต๊ะอย่างโหดเหี้ยมในสายตาที่ตกตะลึงของทุกคนหลินหยางกลับพูดจาสบาย ๆ “เชิญท่านต่อไป...”ชาวตงอิ๋งทุกคนสีหน้าหวาดกลัว เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้ซาบซึ้งถึงความบ้าคลั่งของหลินหยาง เขาไม่ยอมใครหน้าไหนทั้งนั้นจริง ๆ แม้กระทั่งอำนาจของทางการก็ไม่ยอม!กล้าลงมือกับชาวตงอิ๋งอย่างพวกเขาจริง ๆ!แต่ในเวลานี้ ทันใดนั้นก็มีเสียงเรียบ ๆ ดังขึ้น“คนหนุ่ม เธออวดดีเกินไปแล้ว!”ในเวลานี้ ทันใดนั้นก็มีชายชราคนหนึ่งเดินเข้ามา รูปร่างของเขาเตี้ยผอม เส้นผมเป็นสีดอกเลา ดวงตารูปสามเหลี่ยมเปล่งประกาย บริเวณหน้าอกของชุดกิโมโนมีตราประจำตระกูลที่เป็นลายภูเขาและแม่น้ำ“คารวะท่านอาจารย์!”ทันทีที่เขาเดินเข้ามา ชาวตงอิ๋งทุกคนราวกับได้เจอบุคคลสำคัญ รีบโค้งตัวเก้าสิบองศา“ท่า