All Chapters of เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง: Chapter 571 - Chapter 580

“อย่างไรเสียงเรื่องนี้ก็เกี่ยวข้องกับชาวตงอิ๋ง แม้จะเป็นนายกเทศมนตรีเหยียนก็ปกป้องผมไม่ได้ ถึงเวลานั้นเธอก็ไม่จำเป็นต้องเปลืองแรง ก็สามารถยืมมือคนอื่น กำจัดผมเพื่อระบายความแค้น”“แผนการของคุณหนูเฉิงสุดยอดมากเลยนะ...”ทันทีที่พูดจบ ทั้งร้านก็เงียบทันทีทุกคนหันหน้าไปมองเฉิงหว่านฉิง สีหน้าค่อย ๆ เข้าใจ เหมือนกับว่ามีเหตุผลจริง ๆ ด้วย...เมื่อคิดอย่างละเอียด ตั้งแต่ต้นจนจบเหมือนกับว่าเฉิงหว่านฉิงกำลังสุมไฟ ถ้าไม่อย่างนั้นเรื่องราวคงไม่ดำเนินมาถึงขั้นนี้หรอก...“เธอกล้าใส่ร้ายไอดอลของฉัน!” หานเซวี่ยอิ๋งพูดด้วยความโมโห“ฉันเปล่า ฉันไม่ได้ทำ เธออย่าพูดจาส่งเดช!” เฉิงหว่านฉิงเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก นั่นคือความคิดในใจของตนเอง หลินหยางรู้ได้ยังไง?อีกทั้งยังสาธยายได้อย่างไม่ตกหล่นสักคำ...เธอระงับความตื่นตระหนกในก้นบึ้งของหัวใจ แต่กล่าวด้วยท่าทีสุขุม “ปรมาจารย์หลิน ฉันเคารพยังเคารพยำเกรงคุณมาตลอด คุณใส่ร้ายป้ายสีคนดีโดยไม่มีหลักฐานได้ยังไงกัน”“ถึงแม้ว่าตระกูลเฉิงของฉันกับชาวตงอิ๋งจะมีความร่วมมือกัน แต่ความเป็นจริงเป็นเพียงความกล้ำกลืนเท่านั้น ฉันย่อมเข้าข้างคนชาติเดียวกัน อีกอย่างฉัน

อีกด้านหนึ่ง ในคฤหาสน์ตระกูลเฉิงฮิเดนากะ ยามาโมโตะพานักรบตงอิ๋งกลุ่มหนึ่ง มานั่งที่กลางห้องรับแขก สีหน้าอึมขรึมเป็นอย่างยิ่ง และพยาบาลหลายคน กำลังทำแผลให้พวกเขา เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังก้องไปทั่วทั้งห้องโถงทันทีที่หลินหยางไป พวกเขาก็ถูกคนของตระกูลเฉิงส่งตัวมาทันที เพียงแต่คนที่ถูกซ้อมแทงทะลุมือทั้งสองข้าง ชั่วชีวิตนี้คงไม่สามารถใช้กระบี่ได้อีกพยาบาลตัวเล็กคนหนึ่งตกใจจนมือสั่น ออกแรงเยอะเกินไปโดยไม่ทันระวัง ชาวตงอิ๋งคนนั้นยกเท้าเตะทันที“นังบ้า แกทำแผลยังไงวะ! ทำฉันเจ็บ!”“ขอ ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” พยาบาลตัวเล็กกล่าวด้วยความหวาดกลัว“คนของประเทศประเทศหลงสายเลือดต่ำช้า โง่อย่างกับควาย! เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ยังทำได้ไม่ดี!” ชาวตงอิ๋งคนนั้นกัดฟันกรอด ไม่รู้ว่ากำลังด่าพยาบาลตัวเล็กคนนั้นหรือว่ากำลังด่าหลินหยางอยู่กันแน่แต่ทว่าเฉิงคั่วกลับไม่สนใจกับสิ่งที่พยาบาลตัวเล็กคนนั้นต้องเจอ กล่าวพร้อมรอยยิ้ม “ทุกท่านใจเย็น ๆ ก่อน ตอนกลางคืนเธอจะปรนนิบัติทุกท่านเป็นอย่างดี”ชาวตงอิ๋งพวกนี้เป็นต้นบ่อเงินบ่อทองของเขา เขาไม่กล้าล่วงเกินเช่นกัน ยิ่งกว่านั้นเขายังยืมอิทธิพลของชาวตงอิ๋งอีกด้

มีเสียงหัวเราะเบา ๆ ของหลินหยางดังลอยมาจากปลายสาย “ครั้งก่อนยังไม่สะใจ คิดถึงผมแล้วเหรอ?”“เลิกพูดจาไร้สาระ ฉันมีธุระสำคัญ!”ซ่งหว่านอวี๋กัดฟันพูด “อาการบาดเจ็บของจ้าวเจิ้งฮ่าวรักษาหายดีแล้ว ถึงแม้ว่าวิถียุทธ์ที่ฝึกฝนมาจะถูกทำลายไปหมด แต่ถึงยังไงก็ยังสามารถรับราชการได้อยู่ ฉันต้องการให้เขาหายสาบสูญ”“คุณอยากให้ผมช่วยคุณกำจัดจ้าวเจิ้งฮ่าว?”ซ่งหว่านอวี๋กล่าวอย่างหมดความอดทน “สรุปว่าคุณมีวิธีไหม!”นี่เป็นเพียงวิธีเดียวที่เธอคิดออก ตอนนี้คนในเมืองลั่วที่กล้าแตะต้องจ้าวเจิ้งฮ่าว มีเพียงหลินหยางเท่านั้นในฐานะที่เป็นผู้หญิง ลูกเป็นสิ่งเดียวที่พึ่งพาได้ ไม่อย่างนั้นต่อไปจ้าวเจิ้งฮ่าวรับช่วงต่อตระกูลเจ้า แม่เลี้ยงที่ไม่มีลูก ไม่มีสามี อนาคตข้างหน้าจะเป็นยังไง?จะให้ถ่ายมินิซีรีส์แม่หม้ายกับจ้าวเจิ้งฮ่าวเหรอ?เมื่อเห็นจ้าวเจิ้งฮ่าวได้รับความสำคัญมากขึ้นเรื่อย ๆ ภารกิจที่สำคัญในตอนนี้ของเธอก็คือต้องกำจัดจ้าวเจิ้งฮ่าวทิ้ง จากนั้นก็ตั้งท้องลูกของจ้าวเจี้ยนชิง!“วิธีการมันก็พอมีอยู่หรอก...”“เท่าไหร่ฉันยินดีจ่าย!” ซ่งหว่านอวี๋ดวงตาเปล่งประกายทันที“มิตรภาพของพวกเรายังพูดถึงเรื่องก็จะธรร

“พี่หว่านอวี๋ พี่กำลังทำอะไรน่ะ?”ทางด้านเจียงรั่วหานอึ้งไปทันที“พี่ พี่กำลังนวด...” ซ่งหว่านอวี๋พูด“พี่หว่านอวี๋ พี่อยู่กับหลินหยางนั่นอีกแล้วใช่ไหม...” เจียงรั่วหานไม่เชื่อคำพูดของซ่งหว่านอวี๋อีกแล้ว“เปล่า! โอ๊ย!”“พี่หว่านอวี๋...”เจียงรั่วหานไม่ได้โง่จริง ๆ รู้สึกเศร้าขึ้นมาในใจทันที พี่หว่านอวี๋ทำเพื่อคนในครอบครัวของตนเอง ต้องถูกคนต่ำช้าอย่างหลินหยางกระทำย่ำยีอีก!“รั่วหานพี่วางสายก่อน อีก อีกเดี๋ยวเธอมาหาพี่ เธอมาดื่มกาแฟชอปปิ้งเป็นเพื่อนพี่หน่อย! เดี๋ยวพี่ส่งโลเคชั่นให้เธอ”“ได้”อีกด้านหนึ่ง ในห้องน้ำคฤหาสน์ตระกูลจ้าว เจียงรั่วหานวางสาย กำโทรศัพท์มือถือเอาไว้แน่น พูดด้วยความสงสารจับใจ “พี่หว่านอวี๋ พี่เสียสละมากเกินไปแล้ว...”ซ่งหว่านอวี๋เพื่อคนในครอบครัวของตัวเองแล้ว ถูกหลินหยางทำลายถึงขั้นนี้ ถึงขนาดยังต้องถูกเรียกตัวออกไปให้หลินหยางระบายความใคร่ทุกเมื่อนี่มันต่างอะไรกับทาส!ไม่ได้ ตนต้องปลอบใจพี่หว่านอวี๋เป็นอย่างดีในเวลานี้ซ่งหว่านอวี๋ส่งโลเคชั่นมาให้เธอ ตอนที่เธอกำลังจะออกไป ทันทีที่เปิดประตูห้องน้ำ ก็เห็นจ้าวเจิ้งฮ่าวยืนไร้สีหน้าอยู่ที่ประตูเจียงรั่วหา

เจียงรั่วหานอยากจะอยู่คุยต่ออีกสักหน่อยมาก ๆ แต่เธอไม่กล้าขัดขืน ตั้งแต่หลังจากที่จ้าวเจิ้งฮ่าวได้รับบาดเจ็บ ความปรารถนาที่จะควบคุมของเขารุนแรงขึ้นเรื่อย ๆความปรารถนาที่จะควบคุมแบบนี้ทำให้เธอหายใจลำบาก เหมือนว่าตนกำลังใช้ชีวิตอยู่ในคุก ถูกจับตามองตลอดเวลาผลปรากฏว่าทันใดนั้นก็มีเสียงหัวเราะเรียบ ๆ เสียงหนึ่งดังลอยมา ทำลายบรรยากาศที่ทำให้เธอรู้สึกกดดันนี้ลงได้ในทันที“คุณชายจ้าว? บังเอิญจังเลย”จ้าวเจิ้งฮ่าวได้ยินเสียงนี้ก็ตัวสั่นระริก หันหน้ากลับไปอย่างรวดเร็ว ดวงตาแดงก่ำขึ้นมาทันที “หลินหยาง!”เมื่อคู่อริเจอกันความบาดหมางก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น แค่จ้าวเจิ้งฮ่าวได้เห็นหลินหยางความโกรธก็ปะทุขึ้นมาทันที แทบอยากจะฉีกหลินหยางทั้งเป็นแต่เขาจ้องเขม็งอยู่ตรงนั้นอยู่นาน กลับไม่กล้าทำอะไรต่อ หลินหยางบ้าเกินไป ถ้าหากลงมือขึ้นมาเขาคงต้านไม่อยู่“ดูท่าอาการบาดเจ็บจะดีขึ้นมากแล้วนี่...” หลินหยางกวาดสายตามองเขาแวบหนึ่ง กล่าวด้วยรอยยิ้มบาง “แต่น่าเสียดายเหมือนว่าปากจะไม่ค่อยกล้าเหมือนเมื่อก่อน แถมยังติดอ่างอีกด้วย?”จ้าวเจิ้งฮ่าวสีหน้าเดี๋ยวเขียวเดี๋ยวแดง จ้องหลินหยางเขม็งพร้อมกล่าว “แกไ