All Chapters of เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง: Chapter 501 - Chapter 510

ถึงอย่างไรก่อนหน้านี้ที่เธอคุกเข่าลงไป ปกติในปากเธอจะต้องอมอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ เอาไว้ด้วยเสมอ“เห็นแก่หน้าของคุณสักครั้ง จะยอมให้เธอสักครั้ง แต่คุณต้องเข้าใจว่า คุณสามารถควบคุมเธอได้แค่ชั่วขณะหนึ่ง แต่ไม่สามารถควบคุมเธอไปได้ตลอดชีวิต”หลินหยางกล่าวเสียงเรียบ มีฉินโม่หนงอยู่ตรงนี้ด้วย ไม่ง่ายที่ตนจะเอาชีวิตของฉินเยียนหรานอีกอย่าง เธอยังไม่ได้ใช้ร่างกายชดใช้ตน จะตายไปแบบนี้ก็จะน่าเสียดายเกินไปหน่อย“ขอบคุณคุณมาก ฉันจะชดเชยแทนเยียนหรานเป็นอย่างดีเลย...”ฉินโม่หนงกล่าวด้วยความรู้สึกตื้นตันใจ พลางดึงฉินเยียนหรานให้ลุกขึ้น “คุณหลินปล่อยแกไปแล้ว ยังไม่รีบขอบคุณคุณหลินอีก!”“ขอบคุณคุณหลิน...”ฉินเยียนหรานกล่าวอย่างอ่อนแรง เธอในเวลานี้ ไม่มีท่าทางเย่อหยิ่งอวดดี ในสายตาไม่เห็นหัวใครเหมือนตอนก่อนหน้านั้นอีกแล้ว เรียกได้ว่าเหมือนเชื่องเหมือนกับแกะตัวหนึ่ง ใบหน้าซีดขาว เพราะถูกหลินหยางข่มขวัญจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวตอนนี้เกรงว่าไม่ว่าหลินหยางจะทำอะไรกับเธอ เธอก็ไม่มีทางปฏิเสธฉินโม่หนงแอบปลอบใจตัวเอง ถึงอย่างไรตัวตนของหลินหยางก็ต่างออกไป ถ้าหากฉินเยียนหรานยังไม่รู้จักเด็กจักโตอยู่แบบนี

หงชังไฮ่จ้องมองแผ่นหลังที่เดินจากไปของหลินหยาง งุนงงไป ถูกรสนิยมของหลินหยางทำให้ยอมเลื่อมใสสมกับที่เป็นคุณหลินขนาดเรื่องผู้หญิงยังมีหลักการขนาดนี้!ในเมื่อเป็นแบบนี้...เขากดโทรออก “ไล่แม่ลูกคู่นั้นออกไป ฉันจะไปสนใจทำไมว่าพวกมันจะไปที่ไหน บอกอีแก่นั่น คุณหลินไม่มีความสนใจที่จะเอา กีเน่า ๆ ของลูกสาวเธอ งั้นก็ตามนี้”ในเวลานี้โรงแรมแกรนด์เทียนหงที่นี่หนึ่งในโรงแรมหรูหราชั้นยอดสุดของเมืองลั่ว ในขณะเดียวกันก็เป็นกิจการของหงชังไฮ่ หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ ที่นี่คืออาณาเขตของหลินหยางในห้องเพนต์เฮาส์ของโรงแรมแกรนด์เทียนหงในเวลานี้หลิ่วฟู่อวี่เนื้อตัวเปลือยเปล่า เรือนร่างงดงามสุดยอดเธอยืนอยู่ริมหน้าต่างบานใหญ่ จ้องมองความคึกคักที่ด้านล่าง มือทั้งสองข้างของเธอกอดอกเอาไว้ รู้สึกไม่มีความปลอดภัยเอามาก ๆภายในห้องกลับไม่ทิ้งเสื้อผ้าไว้ให้เธอแม้แต่ชิ้นเดียวเป็นเพราะว่าครั้งนี้ เดิมทีเธอก็คือของเล่น ที่จะต้องถูกส่งมอบให้หลินหยางเล่น!“ลูก แม่กับพ่อของลูก ต่างก็จดจำการเสียสละของลูกเอาไว้แล้ว พ่อของลูกได้ถูกหงชังไฮ่จับตัวเอาไว้แล้ว ถ้าหากลูกปรนนิบัติหลินหยางไม่ดี หงชังไฮ่จะต้องไม

“คุณหลินคาดการณ์เรื่องราวได้ราวกับเทพ หลังจากที่ฉันเปิดโปงหลูอ้าวตง ตระกูลหลูคิดจะฆ่าฉันอย่างที่คิดเอไว้ โชคดีที่คุณหลินเตรียมวิธีการรับมือเอาไว้ล่วงหน้า ฉันถึงได้หนีรอดได้อย่างปลอดภัย”“ตระกูลหลูของพวกเขาไม่ยอมเสียหน้า...”หลินหยางยิ้มบาง ๆ แม้ว่าหลี่หรุ่นจูจะเปิดโปงหลูอ้าวตง แต่สำหรับตระกูลหลูแล้วเท่ากับว่ามีความดีความชอบแต่เดิมทีการมีอยู่ของเธอรวมทั้งลูกสาวของเธอ สำหรับตระกูลหลูแล้วถือว่าเป็นจุดด่างพร้อย ตามรูปแบบการดำรงชีวิตของตระกูลใหญ่แบบนี้ จะต้องกำจัดสองแม่ลูกนี้ทิ้งทันทีแน่นอนดังนั้นหลินหยางจึงให้หลี่หรุ่นจูเตรียมการให้เรียบร้อยล่วงหน้า คลิปวิดีโอที่หลูอ้าวตงให้คำมั่นสัญญากับเธอมากมาย ขอเพียงแค่ทันทีที่หลี่หรุ่นจูตาย ทั้งหมดก็จะถูกเผยแพร่ไปบนอินเทอร์เน็ตคลิปวิดีโอตอนนั้น ไม่ได้มีขอบเขตจำกัดอยู่แค่เพียงเมืองลั่วเท่านั้นหรือไม่ใช่แค่ที่ประเทศหลงทางใต้เท่านั้นต่อให้ตระกูลหลูจะแข็งแกร่งขนาดไหน ถึงอย่างไรก็ไปจัดการนอกประเทศหลงทางใต้ได้หรอกใช่ไหม?ตระกูลใหญ่พวกนี้ไม่ว่าจะทำเรื่องที่ไร้ยางอายแค่ไหน เปลือกนอกต้องรักษาหน้าตามากที่สุด พวกเขาไม่มีทางยอมเสี่ยงทำลายภาพลักษณ์ เพื

ใบหน้าของหลิ่วฟู่อวี่เจ็บจนร้อนผ่าว กัดริมฝีปากแน่น ดวงตาทั้งสองช้างน้ำตาไหลพราก จำต้องเก็บมือทั้งสองข้างกลับ“คุณหนูหลิ่ว เมื่อก่อนเธอชอบวางมาดเป็นคุณหนูมากไม่ใช่เหรอ? แต่ตอนนี้กลับคุกเข่าอ้อนวอนฉัน? เธอทำตัวต้อยต่ำไปหน่อยไหม!”หลินหยางไม่มีความเคารพใด ๆ ต่อเธอทั้งสิ้น พูดจาเหยียดหยาม ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่หลิ่วฟู่อวี่สมควรได้รับหลินหยางเป็นถึงปรมาจารย์ การตบหน้าเพียงฉาดเดียวก็มากพอที่จะให้คนธรรมดาอย่างหลิ่วฟู่อวี่ตายได้ แต่หลินหยางย่อมไม่มีทางเปลืองแรงแบบนั้น ได้ลงมืออย่างออมมือแล้วแต่มีรอยฝ่ามือปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหลิ่วฟู่อวี่ เธอกลับรู้สึกในใจว่าได้รับความอัปยศเป็นอย่างยิ่ง ในเวลาเดียวกัน ภายในใจก็มีความสุขที่แตกต่างออกไปบางอย่างพลุ่งพล่านขึ้นมา!ของบางอย่าง ก็เหมือนกับกระดาษไขติดหน้าต่าง คุณไม่ไปฉีกมันออก ก็ไม่มีทางรู้ว่าข้างในหน้าต่างมีอะไร บางทีอาจจะเป็นปีศาจร้าย บางทีอาจจะเป็นความวิปริต!กระดาษไขติดหน้าต่างของหลิ่วฟู่อวี่ถูกหลินหยางเปิดออกแล้ว เป็นการปลดปล่อยสัญชาตญาณโดยธรรมชาติของเธอ“ขอเพียงแค่การตบฉันสามารถทำให้คุณไม่เกลียดชังฉันอีกต่อไป ถ้าอย่างนั้นคุณก็ตบฉันเถอะ อย

ทันทีที่พูดจบประโยค เฉาเค่อหมิงที่อยู่ปลายสายก็โมโหจนเกือบหายใจไม่ออก!แกนอนกับลูกสาวฉันก็พอทนแล้ว ไม่คาดคิดเลยว่ายังจะมานอนถึงบ้าน!จะรังแกกันขนาดนี้ไม่ได้!“แกคิดว่าตัวเองเป็นปรมาจารย์อันดับหนึ่งของเมืองลั่วก็ไร้คู่ต่อสู้แล้ว? ฉันจะบอกแกให้นะ เหนือคนย่อมมีคน เหนือฟ้าย่อมมีฟ้า! แกลำพองใจได้อีกไม่นานหรอก!”“รู้แล้ว ๆ แต่ว่ายังไงคุณก็ช่วยเตรียมความพร้อมของลูกสาวคุณเอาไว้ให้เรียบร้อยหน่อยแล้วกัน ผมกำลังจะถึง”หลินหยางไม่ได้ต่อปากต่อคำ แต่วางสายโทรศัพท์ทันที ถึงอย่างไรเขาเป็นคนระดับใหญ่โตมาก ตนหลับนอนกับลูกสาวเขา ก็ต้องให้เขาระบายอย่างเหมาะสมจะเชือดหมูก็ยังต้องให้หมูร้องออกมาสองครั้งเลยมหาปรมาจารย์หลินเป็นคนสง่างาม เรียบง่าย และมีเหตุผลอีกด้านหนึ่ง ในภายในคฤหาสน์ตระกูลเฉาเฉาเค่อหมิงเกือบจะบีบโทรศัพท์จนแตก กล่าวด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว “หลินหยาง แกรังแกกันเกินไปแล้ว! ความแค้นนี้แก้นแค้น ฉันเฉาเค่อหมิงขอสาบานว่าจะไม่เป็นคน!”ในเวลานี้ บนโซฟาที่ห้องรับแขก กลับมีชายชราผมสีดอกเลาไว้เคราคนหนึ่ง และชายหนุ่มรูปงามคนหนึ่งนั่งอยู่ จางซูอวิ๋นกำลังรินน้ำชาให้ทั้งสองคนอย่างเอาใจใส่จู่ ๆ เ