ภายในห้องในเวลานี้ หลิ่วฟู่อวี่เหงื่อไหลไคลย้อย มีความสุขเป็นอย่างยิ่ง ในตอนที่หลินหยางกำลังจะเข้าสู่ประเด็นสำคัญ จู่ ๆ เขากลับได้กลิ่นหอมแปลก ๆ กลุ่มหนึ่งจากตัวของหลิ่วฟู่อวี่กลิ่นหอมสดชื่นนั้นทำให้เขากระปรี้กระเปร่า ทำให้ปราณแท้ภายในร่างกายของหลินหยางขับเคลื่อนด้วยความว่องไวขึ้นมาก‘ไม่คิดเลยว่าเธอเป็นหนึ่งในร่างกายพิเศษสิบประการ?’หลินหยางอึ้งไปครู่หนึ่ง สายตาเหลือบมองไปทางหลิ่วฟู่อวี่ที่กำลังมีความสุขเป็นอย่างยิ่ง เมื่อเห็นว่าเธอในตอนนี้มีความสุขถึงขีดสุด มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ แผ่ซ่านออกมาไปทั่วทั้งร่างกายหลินหยางนึกถึงบันทึกข้อความในมรดกของเทพโอสถขึ้นมาทันที บนโลกนี้มีหญิงสาวมากมาย แต่มีหญิงสาวบางจำพวกที่มีพรสวรรค์น่าทึ่ง น่าสนใจเป็นอย่างยิ่ง!สิบสิ่งที่โดดเด่นที่สุดในนั้น เรียกอีกอย่างว่าร่างกายพิเศษสิบประการและหลิ่วฟู่อวี่เป็นอันดับที่แปดในร่างกายพิเศษสิบประการ ซึ่งเรียกว่าร่างกายสามไข่มุกแห่งน้ำในฤดูใบไม้ผลินี่เป็นเพียงแค่หนึ่งในนั้น ที่สำคัญที่สุดก็คือ ถ้าหากใช้สูตรยาพิเศษบำรุงร่างกายหลิ่วฟู่อวี่ สามารถทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลง การฝึกฝนคู่ ไม่น้อยไปกว่าการแช่สมุนไพรที่มีปร
ทันทีที่พูดจบประโยค เฉาเค่อหมิงที่อยู่ปลายสายก็โมโหจนเกือบหายใจไม่ออก!แกนอนกับลูกสาวฉันก็พอทนแล้ว ไม่คาดคิดเลยว่ายังจะมานอนถึงบ้าน!จะรังแกกันขนาดนี้ไม่ได้!“แกคิดว่าตัวเองเป็นปรมาจารย์อันดับหนึ่งของเมืองลั่วก็ไร้คู่ต่อสู้แล้ว? ฉันจะบอกแกให้นะ เหนือคนย่อมมีคน เหนือฟ้าย่อมมีฟ้า! แกลำพองใจได้อีกไม่นานหรอก!”“รู้แล้ว ๆ แต่ว่ายังไงคุณก็ช่วยเตรียมความพร้อมของลูกสาวคุณเอาไว้ให้เรียบร้อยหน่อยแล้วกัน ผมกำลังจะถึง”หลินหยางไม่ได้ต่อปากต่อคำ แต่วางสายโทรศัพท์ทันที ถึงอย่างไรเขาเป็นคนระดับใหญ่โตมาก ตนหลับนอนกับลูกสาวเขา ก็ต้องให้เขาระบายอย่างเหมาะสมจะเชือดหมูก็ยังต้องให้หมูร้องออกมาสองครั้งเลยมหาปรมาจารย์หลินเป็นคนสง่างาม เรียบง่าย และมีเหตุผลอีกด้านหนึ่ง ในภายในคฤหาสน์ตระกูลเฉาเฉาเค่อหมิงเกือบจะบีบโทรศัพท์จนแตก กล่าวด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว “หลินหยาง แกรังแกกันเกินไปแล้ว! ความแค้นนี้แก้นแค้น ฉันเฉาเค่อหมิงขอสาบานว่าจะไม่เป็นคน!”ในเวลานี้ บนโซฟาที่ห้องรับแขก กลับมีชายชราผมสีดอกเลาไว้เคราคนหนึ่ง และชายหนุ่มรูปงามคนหนึ่งนั่งอยู่ จางซูอวิ๋นกำลังรินน้ำชาให้ทั้งสองคนอย่างเอาใจใส่จู่ ๆ เ
โชคดีที่ตอนนั้นครอบครัวตนกับหลินหยางทะเลาะกัน!ไม่อย่างนั้นตนเกือบพลาดลูกเขยที่ดีขนาดนี้ไป!“ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่ผมควรทำ หลังจบเรื่องนายท่านตงจะให้พ่อตาของผม ได้เป็นนายกเทศมนตรีของเมืองลั่วใช่ไหม? เราก็รับว่ามีเรื่องมงคลสองเรื่อง จะพูดไป โชคดีที่หลินหยางเป็นขั้นบันไดให้เราเหยียบ”เว่ยเหยียนเปลี่ยนคำเรียกเงียบ ๆ เพื่อดึงความสัมพันธ์ของทั้งสองฝ่ายให้ใกล้ชิดขึ้นถึงอย่างไรเขาก็เป็นแค่ลูกภรรยารอง ในวงศ์ตระกูลไม่ได้มีทรัพย์สินกับตำแหน่งมากเท่าไหร่ ถ้าหากมีพ่อตาที่เป็นนายกเทศมนตรีเมืองบ้านนอกสักคน เขาก็ค่อนข้างพอใจแล้วมีเพียงสิ่งเดียวที่ไม่พอใจก็คือ หลินหยางทำลายความบริสุทธิ์ผู้หญิงของตน!แม้ว่าหลังจากที่ตนแต่งงาน จะเห็นรองเท้าพัง ๆ อย่างเฉาเยี่ยนหลิงเป็นของเล่น แต่นั่นก็เป็นของเล่นของตน แต่กลับถูกคนใกล้ตายอย่างหลินหยางเล่นก่อน!ภายในใจของเขาเต็มไปด้วยความริษยาและเกลียดแค้น กล่าวอย่างเมินเฉย “ท่านซุน จำเอาไว้ว่าต้องทรมานไอ้หลินหยางนั่นมาก ๆ อย่าให้มันตายอย่างสบายเกินไป”“รับทราบ”ท่านซุนพยักหน้าอย่างไม่แยแส“พ่อคะ พวกท่านอยากจะบีบให้หนูตายถึงจะพอใจใช่ไหม?”จู่ ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดั
“วันนี้?” สีหน้าของเฉาเค่อหมิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย อย่างไรซะนี่ก็เป็นงานแต่งครั้งยิ่งใหญ่ของลูกสาวตัวเอง รีบร้อนแบบนี้ จะเป็นการหักหน้าตัวเองเสียเปล่า ๆ ยิ่งไปกว่านั้น เขาได้ยินคำพูดของเว่ยเหยียนอย่างไม่ได้ตั้งใจ ว่าอยากจะร่วมเตียงกับลูกสาวตัวเองเพื่อระบายความแค้น แต่อย่างไรซะก็เป็นลูกสาวของตน แม้จะตัดสินใจแต่งงานแล้ว เขาก็ไม่ได้เต็มใจนัก “ท่านวางใจเถอะครับ วันแต่งงานใหญ่นี้ ผมเชิญแขกและเพื่อน ๆ มามากมายเลย แต่วันนี้ ผมต้องการเพียงแค่สถานะ และหวังว่าจะได้อยู่กับเยี่ยนหลิงตามลำพังสักพัก.....” “คุณพ่อคะ พ่อบ้าไปแล้วเหรอคะ? พ่อไม่เข้าใจความหมายของเขาเหรอ? เขาจะข่มขื่นหนูค่ะ!” เฉาเยี่ยนหลิงตะโกนออกมาพร้อมใบหน้าซีดเซียว“ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่แกจะมาพูด!” จางซูอวิ๋นตำหนิออกมาอย่างเคร่งขรึม จากนั้นก็พูดอย่างลังเล “ลูกเขย แบบนี้ไม่ค่อยดีเลยนะ มันฉุกละหุกเกินไป” แต่ทางเว่ยเหยียนกลับกล่าวออกมาทั้งรอยยิ้ม “บางทีผมอาจจะอธิบายยังไม่เข้าใจ ผมพูดว่าเชิญแขกและเพื่อน ๆ ที่เชิญ คือรวมถึงเชิญลูกชายคนโตของตระกูลผมมาร่วมงานแต่งด้วยครับ”“เธอหมายถึงคุณชายเว่ยเฟิงน่ะเหรอ?” เฉาเค่อหมิงตกใจเล็ก
จางซูอวิ๋นตกใจนหน้าซีด เพราะกลัวว่าเว่ยเหยียนจะถอนหมั้น จึงรีบขอโทษทันที หรือจะพูดตรง ๆ ได้ว่าอย่าเล่นลูกสาวฉันจนตาย แต่จะเล่นอย่างไรก็ได้หมด! “ดี จะถือว่าหนูเข้าใจพวกพ่อแม่แล้วแล้วกันนะคะ! ว่าตอนตลอดเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่แรกจนสุดท้าย หนูก็เป็นเพียงแค่เครื่องมือแลกผลประโยชน์เท่านั้น” เฉาเยี่ยนหลิงยิ้มอย่างน่าสมเพช แต่ก็ยังส่ายหัวพร้อมทั้งเอ่ยขึ้นว่า “หนูอยากจะบอกกับพ่อแม่ตอนนี้ว่า เรื่องที่หนูจะไม่เสียใจภายหลังเลย ก็คือเรื่องที่หนูมอบร่างกายให้หลินหยางแล้ว!” “คือเขาทำให้หนูได้พบกับโลกใบใหม่ ทำให้หนูได้หนีจากการควบคุมของพวกคุณ!” “ฉันเป็นผู้หญิงของหลินหยาง ทั้งชีวิต คนอย่างคุณน่ะ ไม่เหมาะสมกับฉันหรอก!” ในขณะที่พูดอยู่นั้นจู่ ๆ เธอก็ลุกขึ้นยืนพร้อมทั้งถือมีดปอกผลไม้ขึ้นมาจากบนโต๊ะด้วย แทนที่จะเอาไปวางพาดที่คอตัวเอง แต่เธอกลับเอามีดแทงไปที่เว่ยเหยียนผลปรากฏว่าภายใต้แสงแห่งหินเหล็กไฟ ซุนเหล่าก็ยกมือขึ้น ปัดมีดปอกผลไม้ในมือเธอออกไป ร่างของเว่ยเหยียนที่อยู่ด้านหลังไม่ได้ขยับเลยแม้แต่น้อย แต่กลับเผยสีหน้าโหดร้ายขึ้น ยิ่งเฉาเยี่ยนหลิงประพฤติตนเช่นนี้ ก็ยิ่งกระตุ้นความปรารถนาที่จะแ
“ดี ดี! เมืองลั่วเล็ก ๆ เมืองหนึ่ง ยังมีคนมากความสามารถแบบนี้ซ่อนอยู่จริงเหรอ! แกฆ่าเว่ยจ้งตายไปแล้ว ยังจะมายุ่งกับฉันอีก หลินหยาง นี่แกไม่ได้เห็นตระกูลเว่ยของฉันอยู่ในสายตาเลยเหรอ?” “ดู ๆ แล้วเหมือนว่าคุณจะไม่ได้เรียนรู้อะไรจากการต่อสู้กันที่ทะเลสาบเฉาอินเลยนะ” เว่ยเหยียนหัวเราะอย่างโกรธเคือง ตอนที่อยู่หนานตูตนถูกเหล่าตระกูลชนชั้นกลางที่อยู่เหนือกว่าทำให้อับหายก็ไม่เป็นไร เมื่อมาถึงเมืองลั่วแล้ว แม้แต่ปรมาจารย์ก็ยังกล้าเหยียบย่ำหน้าเขา!“ปัญญาอ่อน! แม้แต่ตระกูลหลูก็ไม่ได้อยู่ในสายตาผมด้วยซ้ำ นับประสาอะไรกับบคุณ?” หลินหยางดูถูกเหยียดหยามเว่ยเหยียนโกรธตึงตังขึ้นมา เขารู้ว่าหลินหยางช่างเย่อหยิ่ง แต่เขาก็ยังคงคิดว่าที่หลินหยางได้รับชัยชนะอันน่าสังเวชนั้น ก็ควรได้รับบทเรียนมาบ้าง ใครจะรู้ว่าการต่อสู้นัดชี้ชะตานั้น ไม่เพียงแค่ไม่ได้ให้หลินหยางรู้ถึงความก้าวหน้าอะไรเลย ในทางตรงกันข้าม มันยิ่งเพิ่มความเย่อหยิ่งของเขาเข้าไปอีก!“ ซุนเหล่า! ผมไม่ยอมให้มีคนหยิ่งยโสอยู่ในเมืองลั่วมากขนาดนี้หรอกนะ!” ขณะที่เว่ยเหยียนพูดจบยืนอยู่ข้างเขา ซุนเหล่าที่ไม่ค่อยได้ปริปากพูดอะไรตั้งแต่แรกก
เขาตกตะลึงเล็กน้อย ไม่คิดว่าเขาจะโจมตีจุดสำคัญของหลินหยางได้อย่างง่ายดาย แล้วใบหน้าของเขาก็แสดงท่าทีปีติยินดีออกมาทันใด “ยังกล้าไม่หนีไปไหนอีกเหรอ? ไอ้เด็กเวรอย่างแกนี่มันจริง ๆ.....” “จริงอะไร?” เมื่อเสียงแผ่วเบาเปล่งออกมา ท่าทางภาคภูมิใจบนใบหน้าของซุนเหล่าก็แข็งทื่อขึ้นมา ราวกับว่าเห็นเป็นสายตาของปีศาจก็ไม่ปานเพียงแค่เห็นว่าร่างของหลินหยางไม่ไหวติง เรียกได้ว่าบนเรือนร่างไม่ได้มีแผลอยู่เลย บนสีหน้าก็ไม่ได้มีรอยแดงหลงเหลืออยู่ด้วยซ้ำหลินหยางเอ่ยขึ้นว่า “เป็นอะไรไป กลัวแล้วเหรอ?” ร่างของซุนเหล่าแข็งทื่อ ด้วยท่าทีที่ซีดเผือด “ไม่ เป็นไปไม่ได้ ไม่จริง นะ นี่มันไม่จริง.....” นั่นมันคือกำลังทั้งหมดของตัวเองแล้ว แต่กลับไม่มีผลอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว! ข้างในจะต้องมีปัญหาแล้วแน่ ๆ และเป็นปัญหาใหญ่ด้วย! ไม่จริงน่า ฉันลองดูอีกสักครั้งแล้วกัน! ผลปรากฏว่าเมื่อเขาคิดจะลงมือ แต่เขากลับไม่สามารถขยับมือได้ เนื่องจากหลินหยางจับข้อมือของเขาเอาไว้ไม่ว่าเขาจะดิ้นรนอย่างไร ก็รู้สึกว่าข้อมือของตัวเองถูกลวดพันธนาการเอาไว้อยู่ จนขยับเขยื้อนไม่ได้เลย! “แก แก.....” ซุนเหล่ามองหลินหยางอย่าง
ฉันอยากจะออมแรงงั้นเหรอ? ฉันก็แค่ต่อสู้ไม่ไหว! แกยังจะให้ฉันทำต่อไปอีก? ฉันเห็นว่าแกสั่งให้ฉันไปตายมากกว่า!และเว่ยเหยียนก็ขัดแย้งกับคนของเขาเองในที่สาธารณะทั้งยังเกิดขึ้นต่อหน้าพ่อตาแม่ยายของเขาอีก เขาจึงรู้สึกทั้งละอายทั้งโกรธขึ้นมาทันใด “ซุนคุน! เอ็งเป็นแค่ลูกน้องตระกูลเว่ย ตอนนี้กล้ามาต่อล้อต่อเถียงกับข้าเอ็งหมายความว่าไง ข้าจะพูดอีกครั้งนะ ว่าเอ็งแม่งต้องลงมือให้ข้า!” “แล้วทำไมแกไม่ลงมือเองล่ะ!” ซุนคุนที่อยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนั้น จึงตอบโดยไม่มีมารยาทเว่ยเหยียนก็เป็นเพียงแค่ลูกนอกสมรสเท่านั้น ที่เขาระดมตนเองมาเผชิญหน้าได้นั้น ก็เพราะว่าเขาจัดการกับเว่ยเฟิงนั่นได้อย่างดี! ตัวเองสามารถลงมือเพื่อเขาได้ แต่ไม่สามารถมอบชีวิตให้เขาได้! อย่างไรเสียเว่ยเหยียนก็เป็นเพียงลูกนอกสมรสอยู่ดี หรือว่าจะเป็นเว่ยเฟิง ก็ไม่อาจจะยอมรับโทษได้ไว้ด้วยตัวเองเขาหันหน้ากลับไป มองไปที่หลินหยางแล้วกล่าวเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรี “นายท่าหลิน ผมไม่ได้สนิทสนมกับเว่ยเหยียน! หากว่าท่านจะไปหาเรื่องไปหาที่เขาได้เลย ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะเขาอยากจะแก่งแย่งผู้หญิงของท่าน!”หลินหยางรู้สึกไม่พึงพอใจอย่าง
“ปรมาจารย์หลินปิดบังเก่งนี่นา! แม้แต่กรมอัยการสูงสุดแห่งหนานตูยังเชื่อฟังคำสั่งของปรมาจารย์หลิน?!”“น่าตลก จ้าวเจี้ยนชิงนั่นยังใช้อำนาจและอิทธิพลข่มเหงผู้คน! อำนาจและอิทธิพลของปรมาจารย์หลินมากกว่าเขาไม่รู้ตั้งกี่เท่า!”“ไอดอล...เก่งมาก!”หานเซวี่ยอิ๋งอ้าริมฝีปากแดงเล็กน้อย จ้องมองหลินหยางที่สีหน้าเรียบเฉยด้วยความตื่นตะลึง ในใจไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดีจ้าวเจี้ยนชิงที่อวดดีจนถึงขนาดไม่มีใครเทียบได้ ไม่นึกเลยว่าจะถูกจับกุมแบบนี้?“นายพลจ้าว ช่วยพวกเราด้วย! ฉันไม่อยากตาย!”และในเวลานี้ เฉิงหว่านฉิงกลับถูกเจ้าหน้าที่ผู้บังคับใช้กฎหมายจับกุม ใส่กุญแจมือ เธอหันหน้าไปมองจ้าวเจี้ยนชิงอย่างขอร้องด้วยสีหน้าตื่นตระหนกและหวาดกลัวถึงแม้ว่าเธอจะเป็นแม่ม่ายดำ แต่สถานการณ์ในตอนนี้ใหญ่เกินไป เกือบจะทำให้เธอฉี่ราด ตอนนี้ทำได้เพียงฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่จ้าวเจี้ยนชิง?จ้าวเจี้ยนชิงในเวลานี้กลับหันไปมองเหยียนฮ่าวด้วยสีหน้าไม่ดีพร้อมกล่าวเสียงเย็นยะเยือก “คุณชายเหยียน! คุณไม่ได้รับสายโทรศัพท์ของคุณพ่อคุณเหรอ นายท่านตงกับคุณพ่อของคุณสัญญากันเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ว่าจะเก็บหลินหยาง!”หลังจากเกิดเรื่องต
“แกพูดจาเหลวไหล! พวกเราทุกคนเห็นกันหมดแล้ว เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าแกสมคบคิดกับชาวตงอิ๋ง รังแกคนประเทศหลงของพวกเรา!”“ชาวตงอิ๋งนั่นบอกว่าพวกเราเป็นไอ้ขี้ยาแห่งเอเชียตะวันออก ทำไมแกถึงยังปกป้องเขาอยู่อีก! เห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าแกควรจะปกป้องเมืองลั่ว!”“ทำแต่เรื่องชั่วช้าสามานย์!”ทันใดนั้น บรรดาฝูงชนที่มุงดูเกิดอารมณ์ขุ่นเคืองขึ้นมา พยายามปกป้องหลินหยาง การกระทำที่กลับดำเป็นขาวของจ้าวเจี้ยนชิงทำให้พวกเขาโมโหจนสำลัก พากันหยิบมือถือขึ้นมาอัดวิดีโอเอาไว้เป็นหลักฐานแต่ทว่าเสียงปังดังขึ้นทันที!บรรดาคนสนิทของจ้าวเจี้ยนชิงลงมือทันที ราวกับเสือกระโจนเข้าฝูงแกะ ทำให้ฝูงชนที่มามุงดูพวกนั้นถูกเตะล้มลงไปบนพื้น โทรศัพท์มือถือของบรรดาแฟนคลับถูกเหยียบแตกละเอียด!ทั้งหมดเต็มไปด้วยความวุ่นวาย!“หลินหยาง ฉันยอมรับว่าฉันเอาชนะแกไม่ได้ แต่นั่นแล้วยังไง ฉันจะจัดการกับคนเจ้าเล่ห์อย่างแก ก็ยังคงง่ายเหมือนกับปอกกล้วยเข้าปาก!”ถึงแม้ว่าจ้าวเจี้ยนชิงจะถูกหลินหยางบีบคอเอาไว้ แต่สีหน้ากลับไม่แสดงความกลัวเลยแม้แต่น้อย ในทางกลับกันยังเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและเหยียดหยาม!“ข่มขู่ฉัน?” หลินหยางกลับยิ้มออกมา“ฉันจะข่
ร่างกายของฮิเดนากะ ยามาโมโตะเหมือนกับระเบิด แฝงไปด้วยพลังมหาศาล!“บ้าเอ๊ย!”จ้าวเจี้ยนชิงรีบจับเอาไว้อย่างรวดเร็ว พยายามรักษาระยะห่างกับหลินหยางแต่ทว่าหลินหยางกลับขยับตัวเข้าไปใกล้! ตามเขาไปอย่างใกล้ชิด!ทันใดนั้น แม้ว่าเป็นพวกคนสนิทของจ้าวเจี้ยนชิงก็ไม่กล้าเหนี่ยวไก กลัวว่าจะพลาดทำจ้าวเจี้ยนชิงบาดเจ็บ!“ไสหัวออกไป!”จ้าวเจี้ยนชิงคำรามออกมาพร้อมทั้งสวนหมัดออกไป อยากจะบีบให้หลินหยางถอยออกไปแต่หลินหยางกลับคว้าข้อมือของเขาเอาไว้ กล่าวพร้อมแสยะยิ้ม “คิดจะหนี? แกหนีพ้นเหรอไง?”จ้าวเจี้ยนชิงสีหน้าตกใจ ออกแรงอย่างบ้าคลั่งพยายามจะทำให้หลุดพ้นแต่ทว่ามือของหลินหยางเหมือนกับคีม ขยับเขยื้อนไม่ได้เลยสักนิด! ในทางกลับกันมีเสียงดังสนั่นกลุ่มหนึ่งลอยมา ทำให้จ้าวเจี้ยนชิงรู้ว่าตนเองราวกับถูกพันธนาการเอาไว้แน่น!“แม่งเอ๊ย แกปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าผู้หญิงขี้ยาพวกนั้น!” จ้าวเจี้ยนชิงกล่าวข่มขู่ด้วยความโมโหเพี้ยะ!ทันใดนั้นก็ถูกตบหน้าฉาดหนึ่ง!นี่เป็นการโจมตีที่รุนแรงและหนักหน่วง เสียงเปรี้ยงดังขึ้นทำให้หัวของจ้าวเจี้ยนชิงสั่นสะเทือน!“การตบนี้ ตบเพราะแกลืมรากเหง้า!” หลิ
เปรี้ยง!หลินหยางสวนหมัดสังหารออกไปทันที หมัดนี้เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า!เขาต้องการจะเอาชีวิตสุนัขของเขา!แต่ทว่าในเวลานี้ ทันใดนั้นที่ประตูใหญ่ของตระกูลเฉิงก็แหลกละเอียด จ้าวเจี้ยนชิงพังประตูออกมา ขวางเอาไว้ที่ด้านหน้าของฮิเดนากะ ยามาโมโตะ สวนหมัดเพื่อโจมตีออกไปเช่นกัน!หมัดทั้งสองปะทะเข้าใส่กัน เกิดเสียงดังเปรี้ยงขึ้นทีหนึ่งแล้วทั้งสองก็ถูกแรงสั่นสะเทือนลอยออกไปพร้อมกันร่างกายของจ้าวเจี้ยนชิงร่นถอยไปหลายก้าวติดต่อกัน เสียงดังเปรี้ยง หินแผ่นหนึ่งถูกบดขยี้อยู่ใต้เท้า“ปรมาจารย์หลิน เรื่องเล็กน้อยนี้ควรค่าที่จะให้คุณต้องโมโหขนาดนี้เลยเหรอ? ไม่คู่ควรหรอกน่า”จ้าวเจี้ยนชิงยืนเอามือไพล่หลัง สายตาที่จ้องมองหลินหยางราวกับกำลังชื่นชม หลินหยางยิ่งโกรธ เขาก็ยิ่งรื่นรมย์ เขาถูกหลินหยางทำให้โมโหจนขาดสติหลายครั้ง ยินดีมากที่จะได้เห็นหลินหยางโมโห“ไม่ผิด!” ฮิเดนากะ ยามาโมโตะกลับกล่าวพร้อมรอยยิ้มเยาะหยัน “พวกเธอเป็นผู้หญิงเสพยาทั้งนั้น ฉันปรารถนาดีหางานให้พวกเธอ ยังจัดการต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ขนาดนั้นให้คุณอีก”“ปรมาจารย์หลินยังจะตำหนิผมอีก ผมนี่มันทำดีแต่ไม่ได้ดีเลยจริง ๆ!”แต่ทว่าทันทีที่พูดจบ
“เหลวไหล!” หลินไร้ศัตรูกลับค้อนเขาทีหนึ่งแล้วกล่าว “หลานชายของฉันเป็นสายเลือดโดยตรงรุ่นที่สามที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของตระกูลหลิน! ถ้าหากเขาไม่อยู่แล้ว กิจการมากมายของตระกูลหลินจะส่งต่อให้ใครดูแล?!”“คือ...”ว่านเหลยกล่าวด้วยท่าทางลำบากใจ“พยายามตามหาเข้า ถึงอย่างไร...” หลินไร้ศัตรูถอนหายใจเบา ๆ ทีหนึ่ง กลับมีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย “ตอนนั้นเป็นเพราะตระกูลหลินของฉันติดค้างเขาแล้วก็ยังมีพี่ชายคนโตของฉันด้วย หนี้ก้อนนี้ จำเป็นต้องคืน”อีกทางด้านหนึ่งหลินหยางกลับจามอย่างรุนแรง “ใครกำลังด่าฉัน? แม่งเอ๊ย จะต้องเป็น...”เมื่อลองคิด ๆ ดูแล้วเหมือนว่าศัตรูที่อยากจะด่าตนมีเยอะแยะมากมาย หลินหยางก็คร้านจะนับเช่นกันมองดูเวลาแวบหนึ่งก็เป็นตอนกลางคืนแล้ว เขาจึงออกจากบ้านด้านนอกคฤหาสน์ หลี่หรูเยว่ได้ยืนอยู่ที่ด้านหน้ารถแล้ว เปิดประตูรถให้หลินหยาง กล่าวด้วยความเป็นห่วงเล็กน้อย “ตระกูลเฉิงจัดงานเลี้ยงไว้รอแล้ว แต่ว่าจ้าวเจี้ยนชิงอยู่ที่งานเลี้ยงนั่นด้วย ที่นั่นจะต้องมีกองทัพทหารคอยเฝ้าอยู่!”ถ้าหากจ้าวเจี้ยนชิงเป็นสุนัขจนตรอก เรื่องจะต้องมีความยุ่งยากขึ้นแน่“งานใหญ่ขนาดนี้ ฉันจะพลาดได้ยังไ
ชายวัยกลางคนที่อยู่อีกด้านของปลายสายโทรศัพท์ราวกับตะลึงงันไปครู่หนึ่ง เหมือนว่าจู่ ๆ ก็ได้เห็นความหวัง กล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย “คุณรักษาได้จริง ๆ เหรอ?”“คือว่าค่าตอบแทนนี่...”“ค่าตอบแทนไม่ใช่ปัญหา! ขอเพียงแค่คุณสามารถรักษาพิษเหมันต์แทรกซึมเข้ากระดูกได้ คุณอยากได้อะไรก็ว่ามาได้เลย!”“ยอดเยี่ยม! โสมคนอายุสามร้อยปีสักสามสิบต้น สมุนไพรอายุห้าร้อยปีสิบต้น...”หลินหยางก็ไม่ได้เกรงใจเช่นกัน จากนั้นก็สั่งสมุนไพร ราวกับสั่งอาหาร สมุนไพรพวกนี้มากพอที่จะทำให้หลูอ้าวตงต้องเจ็บปวดใจแต่ทว่าปลายสายกลับกล่าวด้วยความไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย “ได้! คืนนี้ผมจะให้รถไปรับคุณ!”น้ำเสียงที่ดีใจดีนี้ ทำให้หลินหยางรู้สึกเหมือนกับว่าตนเสนอราคาต่ำไปแต่ว่าไม่เสียใจภายหลัง เขาก็ไม่ได้สนใจอีก “โรคพิษเหมันต์แทรกซึมเข้ากระดูกจะรีบร้อนไม่ได้ ผมจำเป็นต้องเตรียมตัวสักหน่อย ถึงเวลานั้นผมจะแจ้งให้คุณทราบ”ชายวัยกลางคนนั้นรับปากทันทีหลินหยางวางสายโทรศัพท์ พูดเบา ๆ “ดูท่าจะเป็นมหาเศรษฐี”อีกฝ่ายไม่ยินยอมที่จะเปิดเผยตัวตน ยังสามารถเอาสมุนไพรมากมายขนาดนี้มาให้ได้อีก ตัวตนจะต้องสูงส่งมาจนไม่สะดวกที่จะเ
หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆ รางวัล?คงไม่ใช่เป็นเพราะเขาเป็นลูกผู้ชายร่างกายกำยำใช่ไหม?เหยียนฮ่าวสีหน้าซีดขาวทันที คุกเข่าลงบนพื้นเสียงดังตึง “คุณหลิน ผมมีตาหามีแววไม่ คุณหลินได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย!”หลินหยางจ้องมองเขาอย่างหมดคำพูดแวบหนึ่ง “จ้าวเจี้ยนชิงอยู่กับตระกูลเฉิง สมคบคิดกับชาวตงอิ๋งค้ายาเสพติด แกไปตรวจสอบให้ละเอียด นี่เป็นผลงานความดีความชอบครั้งใหญ่ใช่ไหม?”“ค้ายาเสพติด? เขากล้าขนาดนั้นเลยเหรอ?”เหยียนฮ่าวเหลือเชื่อ“นายลองไปตรวจสอบคลังสินค้าเทียนหนาน ที่นั่นเป็นจุดที่พวกมันขนส่งสินค้า” หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆซ่งหว่านอวี๋เป็นคนบอกข่าวกรองนี้ด้วยตัวเอง โชคดีที่มหาปรมาจารย์หลินทำงานอย่างยากลำบากบนเตียงเหยียนฮ่าวดีใจเป็นล้นพ้นขึ้นมาทันที นี่ไม่เพียงแต่เป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่เท่านั้น แต่เป็นความดีความชอบที่โคตรยิ่งใหญ่ประเทศหลงอ่อนไหวต่อยาเสพติดมากที่สุด และจ้าวเจี้ยนชิงเข้าร่วมด้วย ปริมาณของยาเสพติดนั่นจะต้องไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ แน่นอน!“ขอบพระคุณคุณหลิน! ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”แม้แต่ความกังวลของเหยียนฮ่าวที่ถูกวางพิษกู่ ก็จางหายลงไปไม่น้อยรีบเรียกรวมคนแล้วออกไป กา
จ้าวเจี้ยนชิงตกตะลึงไปแล้ว “ราง รางวัลพลเมืองดีเด่น?”เฉิงคั่วร้อนใจ “คุณชายเหยียน หลินหยางฆ่าคนตายคาที่ ทุกคนเห็นกันหมด! คุณทำ...”เสียงเพี้ยะดังขึ้นทีหนึ่ง!เหยียนฮ่าวสะบัดฝ่ามือเข้าไปที่บนใบหน้าของเขา เขากล่าวเสียงขรึม “เมื่อครู่นี้แกเห็นอะไร?”“ผม...”เฉิงคั่วสีหน้าซีดขาว ภายใต้สีหน้าที่เย็นยะเยือกของเหยียนฮ่าว กลับไม่กล้าพูดอะไรอีกเขาเป็นปรมาจารย์บ้านนอกคนหนึ่ง จะล่วงเกินเหยียนฮ่าวไม่ได้อย่างเด็ดขาด!“พวกแกเห็นอะไร?”เหยียนฮ่าวกวาดสายตามองคนอื่นด้วยสีหน้าเย็นชาพร้อมกล่าวขึ้นอีกครั้งทั้งหมดนิ่งเงียบ“คดีของวันนี้ง่ายมาก!” เหยียนฮ่าวกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “หวังเทียนเหิงรัฐมนตรีกรมอัยการสูงสุด กลั่นแกล้งประชาชน บังคับใช้กฎหมายที่รุนแรง!”“คุณหลินป้องกันตัวตามกฎหมาย ถือว่าเป็นการอพยพฉุกเฉิน!”“ผมพูดจบแล้ว มีใครเห็นด้วย มีใครคัดค้านไหม?”การอพยพฉุกเฉินสามารถฆ่าคนได้ตามใจชอบอย่างนั้นเหรอ? ไม่มีเหตุผล!ทุกคนตะลึงงันแต่ว่าภายใต้สายตาของเหยียนฮ่าว สีหน้าของทุกคนดูไม่ดีแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก เพียงเพราะบิดาของเหยียนฮ่าวยังเป็นอธิบดีกรมอัยการสูงสุด คำพูดของเขาก็คือกฎหม
เหยียนฮ่าวรู้สึกหมดความอดทนอยู่บ้าง “อยากจะเจรจาก็รีบพูดมา ไม่พูดฉันจะไปแล้ว!”หลินหยางกลับจิบไวน์อึกหนึ่ง ถึงได้หันหน้าไปมองเขาแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “คุณชายเหยียน เหมือนว่าคุณจะเข้าใจผิดไปนะ”“คุณ มีสิทธิ์อะไรมาเจรจากับผม?”“ว่าอะไรนะ?”เหยียนฮ่าวงุนงงไปทันที หลินหยางเพียงแค่ดีดนิ้วทีหนึ่ง!ทันใดนั้น เหยียนฮ่าวก็ล้มลงไปบนพื้นอย่างรุนแรง กรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวดราวกับไม่ใช่เสียงของมนุษย์! ร่างกายคดงอราวกับกุ้งต้มสุก!ยังดีที่ครั้งก่อนต่อสู้ครั้งใหญ่กับหวังเหลียนเฉิง หลังจากทำลายคฤหาสน์จนพัง หลินหยางก็ได้ให้คนมาซ่อมแซมแล้ว ยังใช้วัสดุเก็บเสียงชั้นดีอีกด้วย ถึงไม่ทำให้เสียงร้องที่ราวกับจะขาดใจตายของเขาไม่ดังเล็ดลอดออกไปข้างนอกหลินหยางนั่งอยู่บนโซฟา ดื่มไวน์อย่างไม่รีบไม่ร้อน เอาหูไปนาเอาตาไปไร่กับเสียงร้องอันน่าเวทนานั่นหลังจากผ่านไปห้านาที ถึงได้ค่อย ๆ วางแก้วไวน์ลงเสียงร้องอันน่าเวทนาของเหยียนฮ่าวก็ค่อย ๆ หยุดลงเขาในเวลานี้นอนอยู่บนพื้น เหงื่อท่วมตัว สีหน้าซีดขาวจนน่าตกใจ แม้แต่พรมยังถูกเขาฉีกจนเละเทะ!“รู้สึกดีแล้วใช่ไหม?”หลินหยางกล่าวพร้อมรอยยิ้ม“แก แกทำอะไรกับฉัน?