เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง의 모든 챕터: 챕터 481 - 챕터 490

“วิชาการต่อสู้ระดับเทวราช?” สีหน้าของหลินหยางเปลี่ยนไปเล็กน้อย หากว่าเขาไม่ได้มองผ่านเหยียนฮ่าว ก็เกือบจะคิดว่าเขาพูดปดแล้ววิชาการต่อสู้ระดับเทวราชสำหรับเขา แน่นอนว่ามันไม่มีอะไร เพราะท้ายที่สุดแล้วสิ่งที่อยู่ในมือเขาก็คือมรดกจากเทพโอสถ แต่ความจริงแล้วอยู่ที่หนานตู จนถึงทั่วทั้งประเทศหลงตอนใต้ วิชาการต่อสู้ระดับเทวราชสามารถพูดได้ว่าเป็นสิ่งล้ำค่าจนหาที่เปรียบไม่ได้ ท้ายที่สุดแล้ววิชาการต่อสู้ของจีน ก็เป็นตัวแทนแสดงออกให้เห็นว่าบรรลุถึงขอบเขตบนของอาณาจักรแล้ว ดั่งเช่นหลินหยางที่ฝึกฝนวิชามังกรคชสารเขย่าสวรรค์ขั้นเทพ อย่างนั้นต่อไปนี้ ขีดจำกัดในการเป็นปรมาจารย์เทพโอสถของเขาก็เหมือนกัน คือการบรรลุถึงระดับเทพนั่นเอง หากต้องการก้าวข้ามไปจนถึงปรมาจารย์ระดับเทวราช อย่างนั้นก็ต้องมีวิชาการต่อสู้ระดับเทวราชตามธรรมชาติ แต่ปรมาจารย์ระดับเทวราชหนึ่งท่าน ล้วนแล้วแต่สามารถสร้างตระกูลเฉกเช่นตระกูลหลูขึ้นมาได้ ควบคุมด้านนี้ทั้งด้าน! จะเห็นได้ว่านี่คือระดับของวิชาการต่อสู้ระดับเทวราชที่หายาก และสิ่งที่เรียกว่าผู้ยิ่งใหญ่ท่านนั้น แท้จริงแล้วเพียงเพราะว่าได้ทำการฆ่าบิดาของตนเอง จึงทำให้บรร

“ห้ะ?” เมื่อได้ยินอย่างนี้ หงชังไฮ่ก็ตกตะลึงชั่วครู่ “จำไว้ ว่าต้องเอาแบบที่แข็งแกร่งเท่านั้น เพื่อนผมเขาขอมาแบบใหญ่ ๆ น่ะ ถ้าทำให้เขาไม่พอใจ คุณก็ต้องรับผลที่ตามมาเอง!”เขามองไปทางเหยียนฮ่าวที่ตาแดงก่ำ พร้อมทั้งหอบเหมือนวัว แล้วกล่าวเพิ่มเติมให้หงชังไห่สักประโยค อีกด้านหนึ่ง เมื่อหงชังไห่วางสายโทรศัพท์ไปแล้วก็ยังคงตะลึงงันอยู่ แล้วจึงมองไปทางหลิ่วฟู่อวี่ผู้น่าสงสารที่ยืนตัวสั่นเทาอยู่ตรงหน้าเขา ยังคงสับสนอยู่พักหนึ่ง คุณหลินยังมีเพื่อนประเภทนี้อยู่เหรอ? ตัวเขาเองคงไม่ได้มีงานอดิเรกแบบนั้นหรอกมั้ง? งั้นยังจะต้องเอาผู้หญิงส่งให้คุณหลินอยู่อีกไหม? ส่วนอีกทางด้านหนึ่ง เมื่อหลินหยางวางสายโทรศัพท์ไปแล้ว จากนั้นก็ยัดผงโสมอายุร้อยปีนิดหน่อยเข้าปากของเหยียนฮ่าวไป รับรองได้ว่าต่อไปในอีกไม่กี่วันเรี่ยวแรงในร่างกายเขาจะสมบูรณ์ จะตื่นตัวอยู่เสมอตลอดไป เขาพูดกับเหยียนฮ่าวอย่างจริงจังว่า “ดูว่าผมเอ็นดูคุณมากขนาดไหน นี่ก็เป็นวัตถุดิบยาที่ผมใช้ฝึกตน ยังเอาให้คุณใช้เลย” เหยียนฮ่าวผู้น่าสงสารไม่ได้ยินสิ่งใดแล้ว การกระทำภายใต้อิทธิพลของยาเสียสาวจำนวนมาก ราวกับวัวตัวผู้ที่กำลังเป็นสัด

“ตอนนั้น เป็นช่วงเวลาเก็บเกี่ยวจริง ๆ” เมื่อพูดถึงตรงนี้ เธอทนไม่ไหวที่จะพูดออกไปแล้ว สายตาที่เธอมองไปที่หลินหยาง ด้วยความห่วงใยและสงสารอย่างสุดซึ้งหลินหยางงงอยู่นั่น สีหน้าซีดเผือด หลังจากที่ดูเหมือนเงียบมาเป็นเวลานาน น้ำเสียงของเขามีความแหบปร่าเล็กน้อย “ฉันก็เป็นเพียงแค่เหยื่อนั่นเหรอ?” “คนที่ห่วงใยฉันจริง ๆ พวกนั้น ตอนที่มาเยี่ยมฉันต่างก็โดนฆ่าไปหมดแล้ว” “พวกเขา.... ตายเพราะฉัน?” ระยะเวลาสองปีนี้ เมืองลั่วไม่ตระกูลจำนวนไม่น้อยที่ล่มจมลงอย่างเงียบ ๆ แต่ตระกูลเหล่านั้นต่างเป็นพันธมิตรที่ดีต่าตระกูลขอตน เดิมทีเขาคิดว่า ทั้งหมดคงเปลี่ยนแปลงไปตามสภาพทางธุรกิจ......แต่ผลปรากฏว่า ทั้งหมดถูกล่อให้ตายด้วยเหยื่อของพวกเขาเอง!ฉินโม่หนงเอ่ยออกมาอย่างกังวลใจ “คนที่ฆ่าพวกเขาไม่ใช่นาย แต่เป็นกลุ่มฆาตกรพวกนั้นต่างหาก!” “สุดท้ายแล้วตายไปกี่คน!”เสียงของหลินหยางทั้งแข็งกร้าวและเยือกเย็น สายตาของเขาแฝงไปด้วยเจตนาฆ่าอย่างเงียบสงบ ฉินโม่หนงอ้าปากค้าง แต่ก็พูดกลับมาเสียงต่ำ “เท่าที่ฉันรู้ ก็ห้าร้อยสิบเจ็ดคน” “ซึ่งส่วนใหญ่ เป็นนักธุรกิจจากเมืองลั่ว ยังมีอีกส่วนหนึ่ง....ที่ฉันก็ไม่ร

คนที่ส่งมอบกล่องเหล่านั้นให้ สุดท้ายแล้วตัวตนเป็นอย่างไรกันนะ? หลินหยางมีข้อสงสัย เมื่อเปิดกล่องเหล่านั้นออกแล้ว สิ่งของที่อยู่ภายในกล่อง สิ่งที่เขากังวลมากขึ้นตอนนี้ คือเขาจะสามารถหาเบาะแสเกี่ยวกับตัวตนของพ่อได้หรือไม่!จากนั้นไม่นานสิ่งของที่กองอยู่ตรงหน้าหลินหยางทั้งสิบแปดชิ้น มีทั้งวัตถุดิบยา ทั้งยังมีวิชาการต่อสู้และการฝึกยุทธิ์อีกมากมาย ไม่ว่าจะเพียงแค่ชิ้นเดียว ก็ล้วนแล้วแต่เป็นสมบัติที่น่าอิจฉาตาร้อนสำหรับปรมาจารย์ระดับเทวราช!ของล้ำค่าเหล่านี้เมื่ออยู่รวมตัวกัน เกรงว่าจะทำให้ปรมาจารย์ระดับเทวราชแห่งสี่มหาตระกูลเสี่ยงชีวิตเพื่อเข้ามาแย่งชิงแต่ก็เท่านั้น ไม่มีสิ่งของใดที่สามารถเปิดเผยตัวตนได้เลย..... ฉินโม่หนงรู้ว่าหลินหยางกำละงหาอะไรอยู่ จึงเอ่ยออกมาทั้งยังถอนหายใจว่า “ขนาดพ่อของนายยังไม่เปิดเผยชื่อเสียงเรียงนาม เขาคงไม่อยากแสดงตัวตน แต่คนลึกลับเหล่านั้น จะไม่ฝ่าฝืนกฎของเขาอย่างแน่นอน” “ฉันคิดว่าสิ่งของเหล่านี้ที่พวกเขาส่งมา ก็ไม่ได้อยากให้นายรู้ถึงประสบการณ์ชีวิตของตน เพียงแค่อยากให้นายเก็บรักษาสิ่งของเหล่านี้ไว้ด้วยตัวเอง” เมื่อพูดจบ เธอก็มองหลินหยางอย่างกังวล

หากพรรคพยัคฆ์ดำหวาดระแวงจนต้องการกำจัดศัตรูทุกคน พวกเขาคงไม่ทำอะไรที่ใหญ่โตขนาดนั้น ยิ่งไปกว่านั้น เฉินเทียนหาวก็ไม่ใช่คนสำคัญของพรรคพยัคฆ์ดำหากหลินหยางหยุดต่อสู้กับพรรคพยัคฆ์ดำในตอนนั้น พรรคพยัคฆ์ดำก็จะเลือกสังเกตการณ์ดูการเปลี่ยนแปลงก่อน “ถ้าคนนี้ไม่ตาย ผมก็จะตายตาไม่หลับ”“แกไม่ใช่บอกว่าตระกูลหลูตระกูลฉินก็จัดการไม่ได้เหรอ? ส่วนคนที่ไปตามฆ่ามันก็ยังไม่กลับมา! สรุปแล้วมันจะตายตอนไหนล่ะ!?” “ผมอยากให้เขาตาย ผมอยากให้เขาตายตอนนี้เลย!”เฉินจื่อหลิงคำรามด้วยความโกรธ ตัวละครที่ถูกหลินหยางบังคับขู่เข็ญล้วนแล้วแต่มีอาการป่วยทั้งนั้นท่าทางของเฉินเทียนหาวดูน่าเกลียดหน่อย ตอนนี้อยากให้หลินหยางตาย แต่มันง่ายซะที่ไหน คล้ายกับว่าเขากลายเป็นคนสำคัญไปแล้ว ในตอนนี้ตัวเขาเอง ยังคงต้องแหงนหน้าขึ้นมอง......หากไม่ได้รับการสนับสนุนจากพรรคพยัคฆ์ดำ ตัวเขาเองจะมีแรงที่ไหนไปฆ่าเขา...ในทางตรงกันข้ามหลินหยางสามารถฆ่าตัวเขาตายได้เพียงแค่สะบัดนิ้ว“พ่อ ขอร้องล่ะ ฆ่าเขาซะ ไม่อย่างนั้นผมจะนอนไม่หลับไปตลอดชีวิตแน่ พ่ออยากเห็นผมถูกทรมานไปทุก ๆ วันเลยเหรอ?”เฉินจื่อหลิงวิงวอนเมื่อเห็นรูปลักษณ์อันน