All Chapters of เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง: Chapter 471 - Chapter 480

“หรือว่าคุณไม่กลัว”มู่หรงยิ่นกลับมองเขาอย่างเรียบเฉยเท่านั้นแขกจำนวนไม่น้อยที่มุงดูใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตะลึง ไม่รู้ว่ามู่หรงยิ่นเอาความมั่นใจมาจากไหนนี่คือลูกชายคนโตของอธิบดีกรมอัยการสูงสุดแห่งมณฑลหนานตู ตระกูลมู่หรงเป็นตระกูลอันดับหนึ่งของเมืองลั่วจริง วางอำนาจบาตรใหญ่ แต่เมื่อทอดสายตามองมณฑลหนานตู ก็เป็นเพียงแค่ลูกหลานสาขาหนึ่งเท่านั้น!สายตาของทุกคนเคลื่อนย้ายไปยังตัวของเหยียนฮ่าว ดูว่าเขาจะตอบโต้อย่างไร!คำพูดเพียงประโยคเดียวของมู่หรงยิ่นทำให้เหยียนฮ่าวโกรธจนหน้าเขียว ถ้าหากมู่หรงยิ่นเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของตระกูลมู่หรงจริง ๆ เขาก็คงตอบโต้กลับไปนานแล้วหรือว่าวงศ์ตระกูลมู่หรงจะแตกคอกับบิดาของตน เพียงเพื่อลูกสาวของลูกหลานสาขาหนึ่งเชียวเหรอ?แต่เมื่อนึกถึงคู่หมั้นของมู่หรงยิ่นคนนั้น...เขากัดฟันกล่าว “เธอก็แค่โชคดี ไม่คาดคิดเลยว่าคนผู้นั้นจะชอบพอ เพียงแต่ถ้าหากให้เขารู้ว่า เธอกำลังใช้ประโยชน์จากชื่อเสียงของเขา เพื่อปกป้องผู้ชาย จะเป็นยังไง!”มู่หรงยิ่นสีหน้ายิ่งเย็นชามากกว่าเดิม “นายกเทศมนตรีเหยียนออกคำสั่งให้ขับไล่คนคนนี้ออกไป พวกนายมัวทำอะไรกันอยู่? ถึงยังไม่ไล่เขา

เธอรีบหันไปส่งสายตาให้กับลูกสาวของตนหลิ่วฟู่อวี่เข้าใจ รีบกล่าวพร้อมบีบน้ำตา “ตอนนั้นคุณพ่อของฉันเห็นว่าคุณตกอับ จะมอบบริษัทให้คุณ แต่คุณกลับดูถูกบริษัทเล็ก ๆ ของพวกเรา!”“ต่อให้คุณดูถูกความหวังดีของตระกูลฉัน คุณก็ไม่ควรโหดร้ายขนาดนี้ ร่วมมือกับประธานยิ่นกลั่นแกล้งพวกเรา!”เธอพยายามบีบน้ำตา เพื่อให้คนที่มามุงดูเห็นใจ หน้าตาของเธอไม่เลว เมื่อร้องไห้น้ำตาไหลอาบแก้ม คนที่มุงดูบริเวณรอบ ๆ มีสีหน้าสงสารอย่างที่คิดไว้จริง ๆผลปรากฏว่าหลินหยางเพียงแค่พูดเสียงเรียบเท่านั้น “ในเมื่อฉันให้เธอไสหัวไป พวกเธอยังไม่ไสหัวไปอีก ยังกล้ามาขอร้องฉัน ทำไม เป็นเพราะไม่เห็นฉันในสายตาใช่ไหม?”ทันทีที่พูดจบ ทุกคนต่างก็ตกตะลึงไปพวกเขาหลายคนไม่ได้เข้าร่วมงานเลี้ยงฉลองความสำเร็จของเหลียงเจี้ยนครั้งที่แล้ว จึงไม่รู้เรื่องราวของหลินหยางกับตระกูลหลิ่วในเวลานี้พวกเขาต่างพากันหันมามองหลินหยางด้วยสายตาเหลือเชื่อ ไม่กล้าเชื่อหูของตนเองไม่คิดเลยว่าหลินหยางจะยอมรับตรง ๆ ว่าเขากดดันเพื่อนเก่า?ไม่คาดคิดเลยว่าคุณหลินจะเป็นคนแบบนี้!อวี๋ผิงยืนเซ่อไปแล้ว ปฏิกิริยาตอบโต้กลับของหลินหยางนั้นเกินความคาดหมายของเธอไป

เมื่อคำพูดนี้หลุดออกไป หลินหยางก็แสดงความเผด็จการออกมาอย่างชัดเจน เขายืนอยู่บริเวณที่สายตาของทุกคนผสานกัน สีหน้าเรียบเฉย พลังอำนาจไม่มีที่สิ้นสุดทุกคนสูดลมหายใจเข้าด้วยความตกตะลึง ถึงได้สติก่อนหน้านี้หลินหยางทำให้ทุกคนประทับใจมากเกินไป ทำให้ผู้คนใช้มาตรฐานของนักปราชญ์ระดับสูงมาเปรียบเทียบเขาโดยไม่รู้ตัว!ทำให้ทุกคนคิดว่าเขาเป็นคนดีที่ถูกรายล้อมไปด้วยคุณธรรมอันสูงส่งโดยไม่รู้ตัว!แต่ความเป็นจริง หลินหยางก็คือปรมาจารย์อันดับหนึ่งของเมืองลั่ว!ปรมาจารย์ไม่อาจดูถูกได้ ความน่าเกรงขามของปรมาจารย์อันดับหนึ่ง ยิ่งรุกรานไม่ได้!อย่างเช่นเรื่องในวันนี้ ถ้าหากเป็นเว่ยจ้ง เขามีเพียงจะลงมือได้อย่างโหดเหี้ยมยิ่งกว่าหลินหยาง แม้กระทั่งท่ามกลางผู้ชม ถ้ามีใครกล้ามีปัญหากับเขา ก็จะถูกเขาจำกัดทิ้งเช่นกัน!เมืองลั่วยังไม่ได้ความเคารพและความยำเกรงต่อปรมาจารย์อันดับหนึ่งท่านนี้มากพอ!“คุณหลินพูดถูกต้อง พวกนายเก่งมาจากไหน? ถึงได้กล้าแอบอ้างเรื่องคุณธรรมกับคุณหลิน?”ในเวลานี้ คนแก่คนหนึ่งก้าวออกมา หัวของเขาเป็นสีดอกเลา สายตาราวกับเหยี่ยว มีออร่าของความเผด็จการและอำนาจบาตรใหญ่ หันไปมองหลิ่วเฉิงจื้อด

สายตาที่จ้องมองหลินหยางของมู่หรงยิ่นอ่อนโยนขึ้นเรื่อย ๆ จากนั้นก็เชิดหน้าขึ้น กล่าวด้วยความอ่อนโยน “ฉันเชื่อว่า สักวันหนึ่ง คุณจะกลายเป็นผู้แข็งแกร่งที่ไม่มีใครสามารถเทียบเคียงได้ ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของประเทศหลงหรือแม้กระทั่งของโลก!”หลินหยางจ้องมองมู่หรงยิ่นที่เชื่อมั่นในตัวเองมาตลอด เผยให้เห็นสายตาอ่อนโยนที่เห็นได้ยาก แต่กลับกล่าวอย่างสงสัย “ทำไมผมถึงรู้สึกว่า คุณพูดเหมือนกับว่าจะเป็นการสั่งเสีย? คุณมีเรื่องอะไรปิดบังผมอยู่ใช่ไหม?”มู่หรงยิ่นเพียงแค่กล่าวพร้อมรอยยิ้ม “ยังไงคุณก็เข้าใจฉัน อันที่จริงช่วงนี้ฉันหาผู้ช่วยให้คุณจากหนานตู น่าจะสามารถช่วยจัดการเรื่องยุ่งยากบางอย่างของคุณได้ จากนั้นฉันอาจจะต้องกลับไปที่หนานตู นี่ก็ถือว่าเป็นของขวัญชิ้นสุดท้าย ที่ฉันมอบให้คุณก่อนไปก็แล้วกันนะ”“คุณจะไปแล้ว?”หลินหยางกลับไม่ได้สนใจผู้ช่วยคนนั้นสักเท่าไหร่ เพียงแต่รู้สึกมีความเสียดายไม่น้อย ที่สาวสวยคนนี้กำลังจะต้องจากไปอย่างไรก็ตาม เขายังไม่เคยทดลองว่าอุณหภูมิร่างกายของมู่หรงยิ่นคือกี่องศา ก็จะไปแบบนี้แล้ว ค่อนข้างเสียใจเลยทีเดียว“มีเรื่องเล็กน้อยบางอย่างของวงศ์ตระกูลที่ต้องไปจัดการเท่าน

ครู่ต่อมา เธอก็หมดสติไปแล้ว“แม่งเอ๊ย ใครมันไม่แหกหูแหกตาวะ!”เหยียนฮ่าวถูกรบกวนเวลาดี ๆ ก็รู้สึกเดือดดาลเป็นอย่างยิ่งเมื่อเขาลืมตามองสีหน้าก็ตกใจทันที เห็นหลินหยางยืนอยู่ตรงหน้าเขา เขาโมโหขึ้นมาทันที “แกยังกล้ามาเสนอหน้าอยู่ต่อหน้าฉันอีก? แกอย่าคิดว่ามีมู่หรงยิ่นคอยสนับสนุนแกก็กล้าทำตัวอวดดีไม่กลัวใคร! อีกเดี๋ยวฉันกลับไป ฉันมีเป็นร้อยวิธีที่จะใช้จัดการกับแก!”ผลปรากฏว่ามีเสียงดังเพี๊ยะหลินหยางตบฉาดหนึ่ง จนเขาเซล้มลงไปบนโต๊ะกาแฟ ทำให้น้ำสาดกระจายเต็มพื้น“ฉันกำลังถามแก อุบัติเหตุทางรถยนต์ของพ่อฉัน มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น!”หลินหยางกล่าวถามพร้อมจ้องมองเขาด้วยสีหน้าจริงจังและเมื่อเหยียนฮ่าวได้ยินประโยคนี้ กลับอึ้งไป เขาหันไปมองหลินหยางด้วยความเหลือเชื่อ “นี่แกเป็นไอ้สารเลวนั่นจริง ๆ เหรอ?”ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาถูกมู่หรงยิ่นไล่ออกมา ในใจก็สงสัยอยู่แล้วว่า หลินหยางอาจจะเป็นคุณหลินท่านจริง ไม่อย่างนั้นตอนที่ตนกำลังเปิดโปงตัวตนของหลินหยาง ทำไมมู่หรงยิ่นต้องเสี่ยงอันตรายเพื่อล่วงเกินตระกูลของตน แล้วก็ไล่ตนออกมาด้วย?และตอนนี้หลินหยางมีท่าทีตอบโต้รุนแรงขนาดนี้ เขามั่นใจในตัวตนของหล