เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 477
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 478
หลินหยางเบะปากอย่างหมดคำพูดไม่ต้องคิดก็รู้ว่า เหยียนฮ่าวมีแผนชั่วตั้งแต่แรกแล้ว ต้องการใช้ฉินเยียนหรานเป็นที่ระบายเกรงว่าขั้นต่อไป ฉินเยียนหรานจะต้องเสียตัวแล้วแต่คำโบราณพูดเอาไว้ได้ดี ปล่อยวางจริยธรรมการช่วยคนลง เสพสุขกับความสุขของชีวิตโดยเฉพาะเหยื่ออย่างฉินเยียนหราน...ตนจะช่วยเหลือเธอก็ต่อเมื่อเสียสติเท่านั้นตอนที่กำลังจะสาวเท้าเดินไป เสียงของเหยียนฮ่าวก็ดังลอยมา...“คุณยังเป็นสาวบริสุทธิ์อยู่ใช่ไหม? คุณโตขนาดนี้แล้ว เคยช่วยตัวเองบ้างไหม?”“คุณ คุณพูดเรื่องนี้ทำไม...”ฉินเยียนหรานรู้สึกเขินอาย เธอค้นพบตั้งแต่สมัยเป็นสาววัยรุ่นแล้วว่า ความต้องการของตัวเองไม่น้อย แล้วก็เคยช่วยตัวเองด้วย แต่เป็นเพราะต้องรักษาเยื่อพรหมจรรย์ของหญิงสาวเอาไว้ จึงไม่ได้ทำแรงจนเกินไป ก็เลยไม่ค่อยถึงจุดสุดยอดเท่าไหร่แต่เรื่องที่น่าอายเช่นนี้ จะเอามาพูดได้ยังไง!แต่ว่าเมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ เธอกลับรู้สึกว่าตนเองยิ่งร้อนผ่าวขึ้นเรื่อย ๆ ภายในใจก็กระสับกระส่ายขึ้นมา แทบอยากจะรีบกลับบ้านไปแอบเล่นของเล่นในห้อง “เหยียนฮ่าว ฉันต้องไปแล้วจริง ๆ ฉันเหนื่อยแล้ว...”“นั่งอีกสักเดี๋ยวซิ ใช่แล้ว ฉันว่าแม่
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 479
ครู่ต่อมา เธอก็หมดสติไปแล้ว“แม่งเอ๊ย ใครมันไม่แหกหูแหกตาวะ!”เหยียนฮ่าวถูกรบกวนเวลาดี ๆ ก็รู้สึกเดือดดาลเป็นอย่างยิ่งเมื่อเขาลืมตามองสีหน้าก็ตกใจทันที เห็นหลินหยางยืนอยู่ตรงหน้าเขา เขาโมโหขึ้นมาทันที “แกยังกล้ามาเสนอหน้าอยู่ต่อหน้าฉันอีก? แกอย่าคิดว่ามีมู่หรงยิ่นคอยสนับสนุนแกก็กล้าทำตัวอวดดีไม่กลัวใคร! อีกเดี๋ยวฉันกลับไป ฉันมีเป็นร้อยวิธีที่จะใช้จัดการกับแก!”ผลปรากฏว่ามีเสียงดังเพี๊ยะหลินหยางตบฉาดหนึ่ง จนเขาเซล้มลงไปบนโต๊ะกาแฟ ทำให้น้ำสาดกระจายเต็มพื้น“ฉันกำลังถามแก อุบัติเหตุทางรถยนต์ของพ่อฉัน มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น!”หลินหยางกล่าวถามพร้อมจ้องมองเขาด้วยสีหน้าจริงจังและเมื่อเหยียนฮ่าวได้ยินประโยคนี้ กลับอึ้งไป เขาหันไปมองหลินหยางด้วยความเหลือเชื่อ “นี่แกเป็นไอ้สารเลวนั่นจริง ๆ เหรอ?”ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาถูกมู่หรงยิ่นไล่ออกมา ในใจก็สงสัยอยู่แล้วว่า หลินหยางอาจจะเป็นคุณหลินท่านจริง ไม่อย่างนั้นตอนที่ตนกำลังเปิดโปงตัวตนของหลินหยาง ทำไมมู่หรงยิ่นต้องเสี่ยงอันตรายเพื่อล่วงเกินตระกูลของตน แล้วก็ไล่ตนออกมาด้วย?และตอนนี้หลินหยางมีท่าทีตอบโต้รุนแรงขนาดนี้ เขามั่นใจในตัวตนของหล
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 480
หลินหยางเหลือบมองลงมาทางเขาด้วยความเย่อหยิ่ง สีหน้าเย็นชา ราวกับยมทูตที่ควบคุมความเป็นความตายของเขา กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “ตอนนี้แกเข้าใจที่ฉันพูดแล้วเหรอยัง?”“ฉัน ฉัน...”รูม่านตาของเหยียนฮ่าวหดเล็กน้อย จ้องมองปลายมีดนั่นเขม็ง ตัวสั่นระริก ทันทีที่ร่างกายของเขาสั่น ลำตัวส่วนล่างก็เปียกชุ่ม เขาตกใจมากจนฉี่ราดกางเกง...เมื่อเห็นปลายมีดนั้นยิ่งเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ ๆเขาก็ร้องด้วยเสียงสั่นเครือ “อย่าทำ ฉันพูด ฉันพูดทั้งหมด!”หลินหยางลงไปนั่งข้างฉินเยียนหรานที่เนื้อตัวอ่อนปวกเปียก เล่นมีดปอกผลไม้ จ้องเหยียนฮ่าวด้วยสายตาเย็นชาทันทีที่เหยียนฮ่าวอ้าปากกำลังจะพูด กลับคายใบหูที่เปื้อนเลือดนั้นออกมา เขาขว้างใบหูนั้นทิ้งด้วยความตกใจราวกับถูกไปช็อต แล้วก็รีบเก็บขึ้นมาอีกครั้ง ตกใจจนใบหน้าซีดเซียวเขาอ้าปาก แต่ปากกลับเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด ร่างกายของเขาสั่นเทา กล่าวอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ “คะ คือว่าวันนั้นที่พ่อของแก เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ พ่อของฉันยังเป็นรัฐมนตรีกระทรวงยุติธรรม ดูแลคดีทั้งหมดของหลาย ๆ เมืองรวมทั้งเมืองลั่วด้วย”“มีคนโทรศัพท์มาหาพ่อของฉัน เรียกร้องให้เขาออกคำสั่งไปที่
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 481
“วิชาการต่อสู้ระดับเทวราช?” สีหน้าของหลินหยางเปลี่ยนไปเล็กน้อย หากว่าเขาไม่ได้มองผ่านเหยียนฮ่าว ก็เกือบจะคิดว่าเขาพูดปดแล้ววิชาการต่อสู้ระดับเทวราชสำหรับเขา แน่นอนว่ามันไม่มีอะไร เพราะท้ายที่สุดแล้วสิ่งที่อยู่ในมือเขาก็คือมรดกจากเทพโอสถ แต่ความจริงแล้วอยู่ที่หนานตู จนถึงทั่วทั้งประเทศหลงตอนใต้ วิชาการต่อสู้ระดับเทวราชสามารถพูดได้ว่าเป็นสิ่งล้ำค่าจนหาที่เปรียบไม่ได้ ท้ายที่สุดแล้ววิชาการต่อสู้ของจีน ก็เป็นตัวแทนแสดงออกให้เห็นว่าบรรลุถึงขอบเขตบนของอาณาจักรแล้ว ดั่งเช่นหลินหยางที่ฝึกฝนวิชามังกรคชสารเขย่าสวรรค์ขั้นเทพ อย่างนั้นต่อไปนี้ ขีดจำกัดในการเป็นปรมาจารย์เทพโอสถของเขาก็เหมือนกัน คือการบรรลุถึงระดับเทพนั่นเอง หากต้องการก้าวข้ามไปจนถึงปรมาจารย์ระดับเทวราช อย่างนั้นก็ต้องมีวิชาการต่อสู้ระดับเทวราชตามธรรมชาติ แต่ปรมาจารย์ระดับเทวราชหนึ่งท่าน ล้วนแล้วแต่สามารถสร้างตระกูลเฉกเช่นตระกูลหลูขึ้นมาได้ ควบคุมด้านนี้ทั้งด้าน! จะเห็นได้ว่านี่คือระดับของวิชาการต่อสู้ระดับเทวราชที่หายาก และสิ่งที่เรียกว่าผู้ยิ่งใหญ่ท่านนั้น แท้จริงแล้วเพียงเพราะว่าได้ทำการฆ่าบิดาของตนเอง จึงทำให้บรร
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 482
เหยียนฮ่าวส่งสายตาฉายแววขึ้นมาทันที ก่อนจะรีบเอ่ยขึ้นมาว่า “นายท่านหลิน นางโสเภณีคนนี้เคยเหยียดหยามท่านมาก่อน! ผมเลยให้เธอใช้ยา ตอนนี้คงจะร่านมากแล้ว แต่เธอก็ยังบริสุทธิ์อยู่!” “นายท่านหลินทุบตีผมซะจนเหนื่อยแล้ว ถ้าท่านอยากสนุกกับนางกะหรี่คนนี้ ก็ให้ผมเป็นเหมือนอากาศธาตุเถอะ?” “ยาที่เหลือล่ะ?” หลินหยางเอ่ยขึ้นเบา ๆ“นายท่านหลินยังไม่พออีกเหรอ? เป็นหลินหยางตามที่คาดไว้เลย ที่เล่นได้มากกว่าผม!” เหยียนฮ่าวเห็นว่าหลินหยางกำลังผ่อนคลาย จึงรีบหยิบขวดยาไม่เล็กไม่ใหญ่ขนาดเท่าหัวแม่มือขึ้นมา แล้วพูดทั้งยิ้มกรุ้มกริ่ม “ยาเสียสาวนี้ เพียงแค่หยดเดียว สามารถเปลี่ยนผู้หญิงที่บริสุทธิ์และดุร้ายให้กลายเป็นหญิงโสมมได้ พร้อมกับความต้องการที่เบ่งบาน” “แน่นอนว่าสำหรับนายท่านหลินแล้ว อย่างน้อยที่สุดต้องสักสามหยด! จึงจะเพียงพอให้ผู้หญิงเร่าร้อนได้จนถึงเย็นพรุ่งนี้!” ผลปรากฏว่าไม่นานหลังจากนั้น ตาเขาก็เบิกโพลงโตขึ้นมา เห็นเพียงแค่หลินหยางที่รับยาเสียสาวขวดนั้นไป แล้วเททั้งหมดลงไปในแก้ว.... “นายท่านหลินเล่นเป็นนี่ ผมเกรงว่าผู้หญิงคนนี้จะทำให้ภูเขาจินซานน้ำท่วม จนห้องนี้ต้องจมอยู่ใต้น้ำ....” เ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 483
“ห้ะ?” เมื่อได้ยินอย่างนี้ หงชังไฮ่ก็ตกตะลึงชั่วครู่ “จำไว้ ว่าต้องเอาแบบที่แข็งแกร่งเท่านั้น เพื่อนผมเขาขอมาแบบใหญ่ ๆ น่ะ ถ้าทำให้เขาไม่พอใจ คุณก็ต้องรับผลที่ตามมาเอง!”เขามองไปทางเหยียนฮ่าวที่ตาแดงก่ำ พร้อมทั้งหอบเหมือนวัว แล้วกล่าวเพิ่มเติมให้หงชังไห่สักประโยค อีกด้านหนึ่ง เมื่อหงชังไห่วางสายโทรศัพท์ไปแล้วก็ยังคงตะลึงงันอยู่ แล้วจึงมองไปทางหลิ่วฟู่อวี่ผู้น่าสงสารที่ยืนตัวสั่นเทาอยู่ตรงหน้าเขา ยังคงสับสนอยู่พักหนึ่ง คุณหลินยังมีเพื่อนประเภทนี้อยู่เหรอ? ตัวเขาเองคงไม่ได้มีงานอดิเรกแบบนั้นหรอกมั้ง? งั้นยังจะต้องเอาผู้หญิงส่งให้คุณหลินอยู่อีกไหม? ส่วนอีกทางด้านหนึ่ง เมื่อหลินหยางวางสายโทรศัพท์ไปแล้ว จากนั้นก็ยัดผงโสมอายุร้อยปีนิดหน่อยเข้าปากของเหยียนฮ่าวไป รับรองได้ว่าต่อไปในอีกไม่กี่วันเรี่ยวแรงในร่างกายเขาจะสมบูรณ์ จะตื่นตัวอยู่เสมอตลอดไป เขาพูดกับเหยียนฮ่าวอย่างจริงจังว่า “ดูว่าผมเอ็นดูคุณมากขนาดไหน นี่ก็เป็นวัตถุดิบยาที่ผมใช้ฝึกตน ยังเอาให้คุณใช้เลย” เหยียนฮ่าวผู้น่าสงสารไม่ได้ยินสิ่งใดแล้ว การกระทำภายใต้อิทธิพลของยาเสียสาวจำนวนมาก ราวกับวัวตัวผู้ที่กำลังเป็นสัด
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 484
ยังไม่ทันรอให้หลินหยางถามต่อ ฉินโม่หนงก็รีบพูดขึ้นมา “เธอเอาเยียนหรานกลับมาคืนให้ฉัน แล้วฉันจะบอกเธอ!” เมื่อพูดจบ เธอก็ตัดสายไป อีด้าน ฉินโม่หนงกำโทรศัพท์ไว้แน่น ด้วยดวงตาอันว่างเปล่า “หลินหยาง ถ้าบอกเรื่องพวกนี้กับเธอแล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นเรื่องดีไหม บางครั้งการไม่รู้อะไรถือเป็นความโชคดีนะ...” ความลับนี้ เดิมทีแล้วเธอเตรียมจะเก็บไว้ชั่วชีวิต ให้ตายอย่างไรก็ไม่อยากให้หลินหยางรู้แต่ตอนนี้ ฉินเยียนหรานอยู่ในกำมือหลินหยาง “พี่หลิน ซ้อหลิน ฉันขอโทษพวกคุณนะคะ....” เสียงของเธอทุ้มต่ำลงอย่างมาก ด้วยความรู้สึกเจ็บปวด และในเวลาเดียวกันนี้เอง เมื่อหลินหยางวางสายโทรศัพท์ไป ด้วยสีหน้าจมดิ่งลงมา แล้วผลักฉินเยียนหรานที่กำลังเข้ามาพัวพันออกไปอีกครั้ง เครื่องยนต์ร้องคำราม ก่อนจะเร่งความเร็วออกไปหน้าคฤหาสน์ตระกูลฉินฉินโม่หนงยืนอยู่ที่ประตูทางเข้า เฝ้ามองทางอย่างร้อนรน ทันทีที่หูได้ยินเสียงของเครื่องยนต์แล่นเข้ามา รถยนต์คันหนึ่งที่พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง ก่อนที่จะรีบจอดลงตรงหน้าเธอ ล้อยางล้วนแล้วแต่เต็มไปด้วยควัน หลินหยางดึงฉินเยียนหรานออกมา แล้วโยนลงไปที่พื้น ก่อนจะจ้องไปที่ฉินโม่
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 485
“ตอนนั้น เป็นช่วงเวลาเก็บเกี่ยวจริง ๆ” เมื่อพูดถึงตรงนี้ เธอทนไม่ไหวที่จะพูดออกไปแล้ว สายตาที่เธอมองไปที่หลินหยาง ด้วยความห่วงใยและสงสารอย่างสุดซึ้งหลินหยางงงอยู่นั่น สีหน้าซีดเผือด หลังจากที่ดูเหมือนเงียบมาเป็นเวลานาน น้ำเสียงของเขามีความแหบปร่าเล็กน้อย “ฉันก็เป็นเพียงแค่เหยื่อนั่นเหรอ?” “คนที่ห่วงใยฉันจริง ๆ พวกนั้น ตอนที่มาเยี่ยมฉันต่างก็โดนฆ่าไปหมดแล้ว” “พวกเขา.... ตายเพราะฉัน?” ระยะเวลาสองปีนี้ เมืองลั่วไม่ตระกูลจำนวนไม่น้อยที่ล่มจมลงอย่างเงียบ ๆ แต่ตระกูลเหล่านั้นต่างเป็นพันธมิตรที่ดีต่าตระกูลขอตน เดิมทีเขาคิดว่า ทั้งหมดคงเปลี่ยนแปลงไปตามสภาพทางธุรกิจ......แต่ผลปรากฏว่า ทั้งหมดถูกล่อให้ตายด้วยเหยื่อของพวกเขาเอง!ฉินโม่หนงเอ่ยออกมาอย่างกังวลใจ “คนที่ฆ่าพวกเขาไม่ใช่นาย แต่เป็นกลุ่มฆาตกรพวกนั้นต่างหาก!” “สุดท้ายแล้วตายไปกี่คน!”เสียงของหลินหยางทั้งแข็งกร้าวและเยือกเย็น สายตาของเขาแฝงไปด้วยเจตนาฆ่าอย่างเงียบสงบ ฉินโม่หนงอ้าปากค้าง แต่ก็พูดกลับมาเสียงต่ำ “เท่าที่ฉันรู้ ก็ห้าร้อยสิบเจ็ดคน” “ซึ่งส่วนใหญ่ เป็นนักธุรกิจจากเมืองลั่ว ยังมีอีกส่วนหนึ่ง....ที่ฉันก็ไม่ร
บทล่าสุด
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 606
ร่างกายของฮิเดนากะ ยามาโมโตะเหมือนกับระเบิด แฝงไปด้วยพลังมหาศาล!“บ้าเอ๊ย!”จ้าวเจี้ยนชิงรีบจับเอาไว้อย่างรวดเร็ว พยายามรักษาระยะห่างกับหลินหยางแต่ทว่าหลินหยางกลับขยับตัวเข้าไปใกล้! ตามเขาไปอย่างใกล้ชิด!ทันใดนั้น แม้ว่าเป็นพวกคนสนิทของจ้าวเจี้ยนชิงก็ไม่กล้าเหนี่ยวไก กลัวว่าจะพลาดทำจ้าวเจี้ยนชิงบาดเจ็บ!“ไสหัวออกไป!”จ้าวเจี้ยนชิงคำรามออกมาพร้อมทั้งสวนหมัดออกไป อยากจะบีบให้หลินหยางถอยออกไปแต่หลินหยางกลับคว้าข้อมือของเขาเอาไว้ กล่าวพร้อมแสยะยิ้ม “คิดจะหนี? แกหนีพ้นเหรอไง?”จ้าวเจี้ยนชิงสีหน้าตกใจ ออกแรงอย่างบ้าคลั่งพยายามจะทำให้หลุดพ้นแต่ทว่ามือของหลินหยางเหมือนกับคีม ขยับเขยื้อนไม่ได้เลยสักนิด! ในทางกลับกันมีเสียงดังสนั่นกลุ่มหนึ่งลอยมา ทำให้จ้าวเจี้ยนชิงรู้ว่าตนเองราวกับถูกพันธนาการเอาไว้แน่น!“แม่งเอ๊ย แกปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าผู้หญิงขี้ยาพวกนั้น!” จ้าวเจี้ยนชิงกล่าวข่มขู่ด้วยความโมโหเพี้ยะ!ทันใดนั้นก็ถูกตบหน้าฉาดหนึ่ง!นี่เป็นการโจมตีที่รุนแรงและหนักหน่วง เสียงเปรี้ยงดังขึ้นทำให้หัวของจ้าวเจี้ยนชิงสั่นสะเทือน!“การตบนี้ ตบเพราะแกลืมรากเหง้า!” หลิ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 605
เปรี้ยง!หลินหยางสวนหมัดสังหารออกไปทันที หมัดนี้เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า!เขาต้องการจะเอาชีวิตสุนัขของเขา!แต่ทว่าในเวลานี้ ทันใดนั้นที่ประตูใหญ่ของตระกูลเฉิงก็แหลกละเอียด จ้าวเจี้ยนชิงพังประตูออกมา ขวางเอาไว้ที่ด้านหน้าของฮิเดนากะ ยามาโมโตะ สวนหมัดเพื่อโจมตีออกไปเช่นกัน!หมัดทั้งสองปะทะเข้าใส่กัน เกิดเสียงดังเปรี้ยงขึ้นทีหนึ่งแล้วทั้งสองก็ถูกแรงสั่นสะเทือนลอยออกไปพร้อมกันร่างกายของจ้าวเจี้ยนชิงร่นถอยไปหลายก้าวติดต่อกัน เสียงดังเปรี้ยง หินแผ่นหนึ่งถูกบดขยี้อยู่ใต้เท้า“ปรมาจารย์หลิน เรื่องเล็กน้อยนี้ควรค่าที่จะให้คุณต้องโมโหขนาดนี้เลยเหรอ? ไม่คู่ควรหรอกน่า”จ้าวเจี้ยนชิงยืนเอามือไพล่หลัง สายตาที่จ้องมองหลินหยางราวกับกำลังชื่นชม หลินหยางยิ่งโกรธ เขาก็ยิ่งรื่นรมย์ เขาถูกหลินหยางทำให้โมโหจนขาดสติหลายครั้ง ยินดีมากที่จะได้เห็นหลินหยางโมโห“ไม่ผิด!” ฮิเดนากะ ยามาโมโตะกลับกล่าวพร้อมรอยยิ้มเยาะหยัน “พวกเธอเป็นผู้หญิงเสพยาทั้งนั้น ฉันปรารถนาดีหางานให้พวกเธอ ยังจัดการต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ขนาดนั้นให้คุณอีก”“ปรมาจารย์หลินยังจะตำหนิผมอีก ผมนี่มันทำดีแต่ไม่ได้ดีเลยจริง ๆ!”แต่ทว่าทันทีที่พูดจบ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 604
“เหลวไหล!” หลินไร้ศัตรูกลับค้อนเขาทีหนึ่งแล้วกล่าว “หลานชายของฉันเป็นสายเลือดโดยตรงรุ่นที่สามที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของตระกูลหลิน! ถ้าหากเขาไม่อยู่แล้ว กิจการมากมายของตระกูลหลินจะส่งต่อให้ใครดูแล?!”“คือ...”ว่านเหลยกล่าวด้วยท่าทางลำบากใจ“พยายามตามหาเข้า ถึงอย่างไร...” หลินไร้ศัตรูถอนหายใจเบา ๆ ทีหนึ่ง กลับมีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย “ตอนนั้นเป็นเพราะตระกูลหลินของฉันติดค้างเขาแล้วก็ยังมีพี่ชายคนโตของฉันด้วย หนี้ก้อนนี้ จำเป็นต้องคืน”อีกทางด้านหนึ่งหลินหยางกลับจามอย่างรุนแรง “ใครกำลังด่าฉัน? แม่งเอ๊ย จะต้องเป็น...”เมื่อลองคิด ๆ ดูแล้วเหมือนว่าศัตรูที่อยากจะด่าตนมีเยอะแยะมากมาย หลินหยางก็คร้านจะนับเช่นกันมองดูเวลาแวบหนึ่งก็เป็นตอนกลางคืนแล้ว เขาจึงออกจากบ้านด้านนอกคฤหาสน์ หลี่หรูเยว่ได้ยืนอยู่ที่ด้านหน้ารถแล้ว เปิดประตูรถให้หลินหยาง กล่าวด้วยความเป็นห่วงเล็กน้อย “ตระกูลเฉิงจัดงานเลี้ยงไว้รอแล้ว แต่ว่าจ้าวเจี้ยนชิงอยู่ที่งานเลี้ยงนั่นด้วย ที่นั่นจะต้องมีกองทัพทหารคอยเฝ้าอยู่!”ถ้าหากจ้าวเจี้ยนชิงเป็นสุนัขจนตรอก เรื่องจะต้องมีความยุ่งยากขึ้นแน่“งานใหญ่ขนาดนี้ ฉันจะพลาดได้ยังไ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 603
ชายวัยกลางคนที่อยู่อีกด้านของปลายสายโทรศัพท์ราวกับตะลึงงันไปครู่หนึ่ง เหมือนว่าจู่ ๆ ก็ได้เห็นความหวัง กล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย “คุณรักษาได้จริง ๆ เหรอ?”“คือว่าค่าตอบแทนนี่...”“ค่าตอบแทนไม่ใช่ปัญหา! ขอเพียงแค่คุณสามารถรักษาพิษเหมันต์แทรกซึมเข้ากระดูกได้ คุณอยากได้อะไรก็ว่ามาได้เลย!”“ยอดเยี่ยม! โสมคนอายุสามร้อยปีสักสามสิบต้น สมุนไพรอายุห้าร้อยปีสิบต้น...”หลินหยางก็ไม่ได้เกรงใจเช่นกัน จากนั้นก็สั่งสมุนไพร ราวกับสั่งอาหาร สมุนไพรพวกนี้มากพอที่จะทำให้หลูอ้าวตงต้องเจ็บปวดใจแต่ทว่าปลายสายกลับกล่าวด้วยความไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย “ได้! คืนนี้ผมจะให้รถไปรับคุณ!”น้ำเสียงที่ดีใจดีนี้ ทำให้หลินหยางรู้สึกเหมือนกับว่าตนเสนอราคาต่ำไปแต่ว่าไม่เสียใจภายหลัง เขาก็ไม่ได้สนใจอีก “โรคพิษเหมันต์แทรกซึมเข้ากระดูกจะรีบร้อนไม่ได้ ผมจำเป็นต้องเตรียมตัวสักหน่อย ถึงเวลานั้นผมจะแจ้งให้คุณทราบ”ชายวัยกลางคนนั้นรับปากทันทีหลินหยางวางสายโทรศัพท์ พูดเบา ๆ “ดูท่าจะเป็นมหาเศรษฐี”อีกฝ่ายไม่ยินยอมที่จะเปิดเผยตัวตน ยังสามารถเอาสมุนไพรมากมายขนาดนี้มาให้ได้อีก ตัวตนจะต้องสูงส่งมาจนไม่สะดวกที่จะเ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 602
หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆ รางวัล?คงไม่ใช่เป็นเพราะเขาเป็นลูกผู้ชายร่างกายกำยำใช่ไหม?เหยียนฮ่าวสีหน้าซีดขาวทันที คุกเข่าลงบนพื้นเสียงดังตึง “คุณหลิน ผมมีตาหามีแววไม่ คุณหลินได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย!”หลินหยางจ้องมองเขาอย่างหมดคำพูดแวบหนึ่ง “จ้าวเจี้ยนชิงอยู่กับตระกูลเฉิง สมคบคิดกับชาวตงอิ๋งค้ายาเสพติด แกไปตรวจสอบให้ละเอียด นี่เป็นผลงานความดีความชอบครั้งใหญ่ใช่ไหม?”“ค้ายาเสพติด? เขากล้าขนาดนั้นเลยเหรอ?”เหยียนฮ่าวเหลือเชื่อ“นายลองไปตรวจสอบคลังสินค้าเทียนหนาน ที่นั่นเป็นจุดที่พวกมันขนส่งสินค้า” หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆซ่งหว่านอวี๋เป็นคนบอกข่าวกรองนี้ด้วยตัวเอง โชคดีที่มหาปรมาจารย์หลินทำงานอย่างยากลำบากบนเตียงเหยียนฮ่าวดีใจเป็นล้นพ้นขึ้นมาทันที นี่ไม่เพียงแต่เป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่เท่านั้น แต่เป็นความดีความชอบที่โคตรยิ่งใหญ่ประเทศหลงอ่อนไหวต่อยาเสพติดมากที่สุด และจ้าวเจี้ยนชิงเข้าร่วมด้วย ปริมาณของยาเสพติดนั่นจะต้องไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ แน่นอน!“ขอบพระคุณคุณหลิน! ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”แม้แต่ความกังวลของเหยียนฮ่าวที่ถูกวางพิษกู่ ก็จางหายลงไปไม่น้อยรีบเรียกรวมคนแล้วออกไป กา
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 601
จ้าวเจี้ยนชิงตกตะลึงไปแล้ว “ราง รางวัลพลเมืองดีเด่น?”เฉิงคั่วร้อนใจ “คุณชายเหยียน หลินหยางฆ่าคนตายคาที่ ทุกคนเห็นกันหมด! คุณทำ...”เสียงเพี้ยะดังขึ้นทีหนึ่ง!เหยียนฮ่าวสะบัดฝ่ามือเข้าไปที่บนใบหน้าของเขา เขากล่าวเสียงขรึม “เมื่อครู่นี้แกเห็นอะไร?”“ผม...”เฉิงคั่วสีหน้าซีดขาว ภายใต้สีหน้าที่เย็นยะเยือกของเหยียนฮ่าว กลับไม่กล้าพูดอะไรอีกเขาเป็นปรมาจารย์บ้านนอกคนหนึ่ง จะล่วงเกินเหยียนฮ่าวไม่ได้อย่างเด็ดขาด!“พวกแกเห็นอะไร?”เหยียนฮ่าวกวาดสายตามองคนอื่นด้วยสีหน้าเย็นชาพร้อมกล่าวขึ้นอีกครั้งทั้งหมดนิ่งเงียบ“คดีของวันนี้ง่ายมาก!” เหยียนฮ่าวกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “หวังเทียนเหิงรัฐมนตรีกรมอัยการสูงสุด กลั่นแกล้งประชาชน บังคับใช้กฎหมายที่รุนแรง!”“คุณหลินป้องกันตัวตามกฎหมาย ถือว่าเป็นการอพยพฉุกเฉิน!”“ผมพูดจบแล้ว มีใครเห็นด้วย มีใครคัดค้านไหม?”การอพยพฉุกเฉินสามารถฆ่าคนได้ตามใจชอบอย่างนั้นเหรอ? ไม่มีเหตุผล!ทุกคนตะลึงงันแต่ว่าภายใต้สายตาของเหยียนฮ่าว สีหน้าของทุกคนดูไม่ดีแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก เพียงเพราะบิดาของเหยียนฮ่าวยังเป็นอธิบดีกรมอัยการสูงสุด คำพูดของเขาก็คือกฎหม
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 600
เหยียนฮ่าวรู้สึกหมดความอดทนอยู่บ้าง “อยากจะเจรจาก็รีบพูดมา ไม่พูดฉันจะไปแล้ว!”หลินหยางกลับจิบไวน์อึกหนึ่ง ถึงได้หันหน้าไปมองเขาแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “คุณชายเหยียน เหมือนว่าคุณจะเข้าใจผิดไปนะ”“คุณ มีสิทธิ์อะไรมาเจรจากับผม?”“ว่าอะไรนะ?”เหยียนฮ่าวงุนงงไปทันที หลินหยางเพียงแค่ดีดนิ้วทีหนึ่ง!ทันใดนั้น เหยียนฮ่าวก็ล้มลงไปบนพื้นอย่างรุนแรง กรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวดราวกับไม่ใช่เสียงของมนุษย์! ร่างกายคดงอราวกับกุ้งต้มสุก!ยังดีที่ครั้งก่อนต่อสู้ครั้งใหญ่กับหวังเหลียนเฉิง หลังจากทำลายคฤหาสน์จนพัง หลินหยางก็ได้ให้คนมาซ่อมแซมแล้ว ยังใช้วัสดุเก็บเสียงชั้นดีอีกด้วย ถึงไม่ทำให้เสียงร้องที่ราวกับจะขาดใจตายของเขาไม่ดังเล็ดลอดออกไปข้างนอกหลินหยางนั่งอยู่บนโซฟา ดื่มไวน์อย่างไม่รีบไม่ร้อน เอาหูไปนาเอาตาไปไร่กับเสียงร้องอันน่าเวทนานั่นหลังจากผ่านไปห้านาที ถึงได้ค่อย ๆ วางแก้วไวน์ลงเสียงร้องอันน่าเวทนาของเหยียนฮ่าวก็ค่อย ๆ หยุดลงเขาในเวลานี้นอนอยู่บนพื้น เหงื่อท่วมตัว สีหน้าซีดขาวจนน่าตกใจ แม้แต่พรมยังถูกเขาฉีกจนเละเทะ!“รู้สึกดีแล้วใช่ไหม?”หลินหยางกล่าวพร้อมรอยยิ้ม“แก แกทำอะไรกับฉัน?
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 599
“แกคิดว่าแกมีลั่วหงอวี๋คอยปกป้อง ก็จะทำอะไรตามอำเภอใจได้อย่างนั้นหรือ? เพ้อเจ้อ! บ้านเมืองมีขื่อมีแป แม้ว่าจะเป็นลั่วหงอวี๋ก็ไม่สามารถต่อต้านได้!”จ้าวเจี้ยนชิงรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างยิ่ง ถ้าหากไม่ใช่เพราะมีลั่วหงอวี๋ หลินหยางจะสามารถหนีมานานขนาดนี้ได้ยังไง!เขาทำได้แค่มองดูหลินหยางทำตัวอวดดีมานานขนาดนั้น แต่กลับไม่สามารถทำอะไรได้ ถูกบีบจนแทบจะเสียสติ!แต่ต่อหน้ากำลังของทางการ!ลั่วหงอวี๋ทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น!ในระหว่างที่พูด เขาหันไปพูดกับเหยียนฮ่าว “คุณชายเหยียน หลินหยางฆ่าข้าราชการของกรมอัยการสูงสุดต่อหน้าทุกคน ยังทำร้ายชาวตงอิ๋งจนบาดเจ็บ ทำลายความสัมพันธ์ของทั้งสองประเทศ คุณชายเหยียนได้โปรดให้ความเป็นธรรม!”แม้แต่ฮิเดนากะ ยามาโมโตะก็รีบกล่าวเช่นกัน “คุณชายเหยียนได้โปรดให้ความเป็นธรรม แก่ชาวตงอิ๋งด้วย!”เหยียนฮ่าวเข้าใจในทันที หันหน้าไปมองหลินหยางแสยะยิ้มกล่าว “ไม่คิดเลยว่าแกจะก่อเรื่องวุ่นวายใหญ่โตขนาดนี้ ยังกล้าทำลายความสัมพันธ์ของทั้งสองประเทศอีกด้วย!”“ใครก็ได้!”ปรมาจารย์หลายคนที่อยู่ด้านหลังเขาก้าวออกมาพร้อมกัน บนตัวแฝงไปด้วยสีหน้าอันดุร้าย ทุกคนเป็นปรมาจารย์ระดับแปด!
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 598
“ท่านรัฐมนตรี ท่านช่วยตบหน้ามัน แก้แค้นให้ผมหน่อยได้ไหม?”จ้าวเจิ้งฮ่าวรีบกล่าว“อนาคตอันน้อยนิดของแก...” หวังเทียนเหิงกล่าวอย่างเยาะหยัน“คงจะไม่ทำร้ายใครอีกใช่ไหม? แกควรคิดให้ดีล่ะ...”หลินหยางกล่าวด้วยความประหลาดใจหวังเทียนเหิงกลับตะคอก “ฉันจะทำร้ายแกจะทำไม!”ในระหว่างที่พูด เขาก็ตบหน้าเข้าไปฉาดหนึ่งท่าทางของเขาเหยียดหยามมาก หลินหยางปรมาจารย์ระดับเจ็ดแล้วยังไง ต่อหน้าฐานะอย่างตนเอง เขามีสิทธิ์อะไรมาขัดขืน?ต้องโดนตบหน้าแต่โดยดีเหมือนกัน!ครู่ต่อมา ความเหยียดหยามบนใบหน้าของเขาก็ชะงักไปทันทีฝ่ามือของเขาถูกหลินหยางจับเอาไว้ในมือ“ยังกล้าตอบโต้อีกเหรอ? ฉันเป็นถึงตัวแทนของทางการแห่งหนานหลิงเชียวนะ?!”หวังเทียนเหิงกล่าวด้วยความโมโห“รู้แล้ว ๆ”หลินหยางใบหน้าแฝงไปด้วยรอยยิ้ม“รู้แล้วก็...”หวังเทียนเหิงยังพูดไม่ทันจบประโยค หลินหยางกลับตบหน้าเขาฉาดหนึ่งอย่างรวดเร็ว สำหรับหลินหยางแล้วถือเป็นการใช้กำลังเพียงน้อยนิดเท่านั้นแต่หวังเทียนเหิงกลับถูกตบลอยกระเด็นออกไปทันที ฟันผสมเลือดปลิวอยู่กลางอากาศ!นี่ยังไม่หมด ยังไม่รอให้เขาตกถึงพื้น หลินหยางเตะเขาลอยกระเด็นออกไปอีก หวังเ
