All Chapters of เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง: Chapter 521 - Chapter 530

“นายไม่ต้องกลัว ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกน่า” หลินหยางที่อยู่อีกด้านเบื่อหน่ายอย่างมาก ปรมาจารย์อย่างฉันไม่ใช่หรือไง ที่ช่วยนายจัดการเรื่องความต้องการทางร่างกายให้นายหรือไง? ไม่รู้สึกขอบคุณแถมยังมาแค้นฉันอีก? ให้ตายเถอะ ไอ้คนไม่รู้จักสำนึกบุญคุณ! “ฉัน ฉันไม่ได้กลัว!” “ได้ได้ นายไม่ได้กลัว วันนี้ฉันมีธุระกับนาย” พูดจบ เขาก็เล่าเหตุการณ์แต่ต้นจนจบออกมารอบหนึ่ง หลังเหยียนฮ่าวได้ฟังก็ระเบิดโทสะขึ้นมา “บ้าเอ๊ย แกไปก่อเรื่องแล้วยังคิดจะให้ฉันตามไปแก้ปัญหาให้? แกคิดว่าฉันเป็นเนื้อบนเขียงของแกจริงๆ หรือไง!” “หรือว่านายไม่ใช่?” “แก…” เหยียนฮ่าวโมโหจนตัวสั่น ไอ้สารเลวนี่หน้าด้านจนแม้แต่เขาก็รู้สึกสู้ไม่ได้ มันทำให้เขามีสภาพขนาดนี้แล้ว ยังคิดจะหลอกใช้เขาทำงานให้มันอีก! “ให้นายห้านาที ถ้าถึงเวลาแล้วยังไม่มา ฉันก็จะไม่เกรงใจแล้ว” พูดจบหลินหยางก็ตัดสายไปทันที “ให้ตายเถอะ! ไอ้หลินหยาง ต้องมีสักวันที่ฉันจะฆ่าแกแน่!” เมื่อเหยียนฮ่าวเห็นโทรศัพท์ถูกตัดสายไปก็ร้อนใจขึ้นมาทันที เขาไม่กล้าที่จะไม่ไป ในมือหลินหยางยังมีคลิปเรื่องนี้ของเขาอยู่อีก ถ้ามันปล่อยคลิปออกไป เขาก็ไม่ต้องมีชีว

ห้องเงียบลงในฉับพลัน เว่ยเหยียนตะลึงค้าง จากนั้นมองตามสายตาเหยียนฮ่าวไปที่หลินหยาง เฉาเค่อหมิงและจางซูอวิ๋นก็งุนงงไปแล้วเช่นกัน มองไปทางหลินหยางด้วยแววตางงงัน เฉาเยี่ยนหลิงชะงักงัน ดวงตาอันงดงามเต็มไปด้วยความตกใจ ส่วนเหยียนหรูอวี้ก็มีสีหน้าแปลกพิกลเช่นกัน และในเวลานี้ หลินหยางกำลังนั่งจิบน้ำชาอยู่บนโซฟา ราวไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น ขณะนั้นเอง ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุกคน เขาก็วางแก้วชาลงแล้วกล่าวเรียบๆ ว่า “เหมือนฉันจะยังไม่ได้ยินพวกเขาขอโทษนะ?” เหยียนฮ่าวก็ไม่ได้เห็นเว่ยเหยียนกับเฉาเค่อหมิงอยู่ในสายตาอยู่แล้วเช่นกัน ไม่ว่าอย่างไร ขอแค่ตนเองสามารถหลุดพ้นจากเรื่องนี้ได้ก็พอ เขามองไปที่คนทั้งสอง แล้วพูดด้วยท่าทีของผู้เหนือกว่า “มองอะไรอีก! ยังไม่รีบคุกเข่าลงขอขมาให้ฉันอีก!” “ผม…” เว่ยเหยียนอ้าปากสองสามครั้งทว่าพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว แม้เขาจะไม่รู้ว่าเหตุใดเหยียนฮ่าวจึงเชื่อฟังคำพูดของหลินหยางเช่นนี้ แต่เขาก็รู้ว่า ตนดูเหมือนจะประเมินหลินหยางต่ำไปแล้ว… เขาไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดาในเมืองลั่วแน่ ภายใต้การบังคับกดดันของเหยียนฮ่าว เขาก็กัดฟัน คุกเข่าลงบนพื้นกล่าวว่า “ผม ผมผิดไป

“งั้นก็ขอบคุณมากเลยนะครับ” หลินหยางกล่าวทั้งรอยยิ้ม “คุณไม่ต้องมั่นใจขนาดนั้นหรอก รอผมที่บ้านดี ๆ ก็แล้วกัน วันนี้เป็นวันตายของคุณแล้ว!” หลูอ้าวตงกล่าวจบด้วยน้ำเสียงดุร้าย ยังไม่ทันรอให้หลินหยางเอ่ยตอบ ก็วางสายไปในทันที หลินหยางโยนโทรศัพท์ทิ้งไปทั้งยังเผยสีหน้าห่อเหี่ยวให้เฉาเค่อหมิง ก่อนจะกล่าวปลอบใจ “อย่ากังวลไปเลย นายท่านของคุณไม่ได้พูดไว้หมดแล้วเหรอว่าจะฆ่าผม รอให้เขาทำสำเร็จเสียก่อน คุณก็จะเป็นคนที่น่าสรรเสริญ พอถึงเวลานั้นแล้วเขาจะขุดคุณออกมาแน่นอน จะเลื่อนตำแหน่งให้สูงขึ้นก็ไม่ใช่ปัญหา” สีหน้าของเฉาเค่อหมิงบิดเบี้ยว อึดอัดจนพูดไม่ออก นี่แม่งเป็นคำของผม!ในเมื่อคุณพูดไปแล้ว แล้วจะให้ผมพูดอะไร? แต่หลินหยางกล้าพูดคำเหล่านี้ออกมา จึงสามารถอธิบายได้ว่า หลินหยางมีความเชื่อมั่นใจตัวเองอย่างแข็งแกร่ง ไม่ได้เกรงกลัวต่อการแก้แค้นของหลูอ้าวตงเลย!“ดูเหมือนว่าสิ่งที่ผมพูดเขาจะไม่ได้ยินนะ นายกเทศมนตรีเหยียน ต่อไปคงต้องยกให้เป็นหน้าที่คุณแล้วแหละ?” หลินหยางรู้ใจอย่างมาก ในตอนนี้เฉาเค่อหมิงถูกโยนเข้าคุกไปแล้ว เขาจึงต้องสงบสติอารมณ์ไว้ให้มาก “คุณหลินวางใจเถอะค่ะ ฉันจะดูแลเขาเป

ตั้งแต่ปรมาจารย์หลินหยางเข้าวงการมา นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกเขินอายขนาดนี้ ดีที่ตอนนี้ จู่ ๆ ก็เปล่งเสียงเบา ๆ ออกมา “คุณหว่านเอ๋อร์ เรื่องของเราเป็นเพียงแค่การทำธุรกิจเท่านั้นนะครับ” ข้างกายของมู่หรงหว่านเอ๋อร์ มีชายชราผมหงอกท่านหนึ่งยืนอยู่ ลมหายใจของเขาดูสุขุมนุ่มลึก ดวงตาราวกับดวงดาวที่เยือกเย็น มีพลังที่ไม่ธรรมดา ที่ทำให้ไม่สามารถละสายตาได้เลย“ใช่ใช่ คุยเรื่องธุรกิจกันก่อน” มู่หรงหว่านเอ๋อร์รีบแนะนำให้หลินหยาง “ท่านนี้คือยอดฝีมือที่พี่สาวฉันเชิญมาช่วยคุณจากหนานตู ปรมาจารย์หวัง หวังเหลียนเฉิง” “ปรมาจารย์หวังเป็นปรมาจารย์ระดับแปด จะช่วยให้คุณรับมือกับแรงกดดันได้อย่างแน่นอน” “ปรมาจารย์ระดับแปด? ยินดี.....” หลินหยางประสานมือไว้ตรงหน้าอกอย่างสุภาพ มู่หรงยิ่นเคยเสนอเรื่องนี้ คือจะหายอดฝีมือจากหนานตูมาให้ตัวเอง ช่วยให้ตัวเองรับมือกับนักฆ่าผู้มาเยือนที่หลูอ้าวตงจะส่งมาได้แต่ก็คิดไม่ถึงว่า เพียงแค่มู่หรงยิ่นลงมือ ก็สามารถหาปรมาจารย์ระดับแปดได้แล้ว ที่จริงแล้วปรมาจารย์ระดับแปดที่หนานตูก็ถือว่าเป็นยอดฝีมือ มู่หรงยิ่นสามารถเชิญยอดฝีมือด้านหมัดมวยมาได้ จึงทำให้เขาค่อนข้างประหล

“คุณไปบอกกับพี่สาวคนโตว่า ภายในสามวันนี้ ผมจะป้องกันเขาอย่างสงบสุข” เขาเอ่ยออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา “เข้าใจแล้วค่ะ....” มู่หรงหว่านเอ๋อร์มองเข้าไปยังคฤหาสน์ด้วยสายตาลึกซึ้ง ด้วยสายตาที่ค่อนข้างกังวลหากคิดคำนวณเวลาแล้ว การแก้แค้นของหลูอ้าวตงควรมาถึงแล้ว สามวันต่อจากนี้ คำพูดที่ให้ไว้ต่อหลินหยาง จะต้องเป็นสามวันที่อันตรายที่สุดอย่างแน่นอน แต่พี่สาวใช้ตัวเองเพื่อเป็นโล่กำบัง ช่วยป้องกันหลิงหยางจากภัยนี้ พี่สาวช่วยหลินหยางขนาดนี้แล้ว บางทีเธอก็อาจจะมีความรู้สึกต่อหลินหยางเช่นกัน.....หลินหยาง พี่สาวจะเสี่ยงทุกอย่างเพื่อปกป้องคุณ คุณเองก็อย่าทำให้พี่สาวผิดหวัง จะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้นะเธอแอบพูดอยู่ในใจ ในเวลาเดียวกันนี้เอง หลินหยางที่กลับถึงคฤหาสน์ จึงจัดเตรียมห้องไว้ให้เฉาเยี่ยนหลิงได้กลับมาพักฟื้นหลังจากที่เหน็ดเหนื่อยอย่างหนัก ส่วนตัวเองที่เข้ามาถึงในห้องน้ำ ก็ทำการจัดแจงอ่างยาอย่างดี จากนั้นก็เปลือยกาย ค่อย ๆ ลงไปในอ่างยานั้น “ระดับเจ็ด วันนี้คงจะใกล้เคียงแล้วหล่ะ....” หลินหยางรู้สึกถึงโอกาสบางอย่าง ปราณแท้ในร่างกายของเขาคำรามราวกับพายุ ซึ่งส่งผลอย่างต่อเนื่อง