บททั้งหมดของ The Billionaire's Substitute Bride: บทที่ 91 - บทที่ 100

"Heel, that's enough. Hindi alak ang solusyon sa problema mo," sabi ni Logan at inagaw sa akin ang wine. "Hindi ko matanggap, Logan. Ilang buwan lang akong nawala tapos engage na silang dalawa nang bumalik dito? Binilin ko kay Knight si Anabelle, pero hindi ko sinabing angkinin niya ito dahil wala ako." "Sa tingin mo ba babalikan ka pa rin ni Anabelle matapos niyang malamang engage na rin kayong dalawa ni Andrea? Naisip mo ba ang nararamdaman niya bago mo ginawa ang desisyon na 'yon, Raheel? Hindi. Kasi ang bilis mong mauto sa tuwing pinag-uusapan ang anak mo. Hindi ako makapaniwalang kay Hailey mismo nanggaling na pakasalan mo si Andrea," sabi ni Logan sabay iling ng ulo niya. "Ayokong makisali sa problema niyong dalawa ni Knight. Kahit anong gawin mo, kung ayaw na ni Anabelle sa 'yo, hinding-hindi na 'yon babalik sa 'yo, Raheel. Tanggapin mo na lang kasi, na masaya siya sa piling ng kaibigan natin at kahit kailan hinding-hindi mo mapapanindigan si Anabelle dahil nandiyan ang isang

Halos paliparin ko na ang kotse ko sa pagmamaneho pauwi ng bahay nang nalaman kong nandoon si Zachary. Hindi ko aakalaing magagawa ni Andrea, na papasukin ng bahay ang lalaki niya. Kung hindi tumawag si Ate Mari sa akin, hindi ko rin malalamang magkasama sila ni Zachary ngayong araw. Nasa ospital si Hailey at hindi man lang naisipang dalawin ni Andrea ang bata simula nang isinugod ko ito sa ospital. Hindi ko na hinintay pang pagbuksan ako ng gate ng guwardiya, mabilis akong lumabas ng kotse, at pumasok sa loob ng mansiyon. Agad kong hinanap sina Andrea at Zachary. "Sir Raheel, nasa taas po sila," sabi ni Ate Mari. "Palagi bang bumibisita si Zachary rito?" tanong ko at pinasadahan ng tingin ang mga katulong. Nakayuko lang sila at nagtutulakan kung sino ang magsasalita. "Sagutin niyo ang tanong ko kung ayaw niyong mawalan ng trabaho," pagbabanta ko. "Yes, Sir," sagot nilang lahat. Sinapo ko ang noo ko at sinipa ang center table sa living room. "Bakit hindi niyo sinabi sa akin? Gina

Anabelle's POV It's been a month since all my memories came back. Hindi ko alam kung paano naibalik lahat matapos kong basahin at pakinggan ang mensaheng iniwan sa akin ni Raheel. Gusto kong itanong kay Knight kung bakit niya nagawang itago 'yon sa akin, pero nawawalan ako ng lakas na malaman ang dahilan niya. Nang nagkamalay ako pagkatapos ng operasyon, ang unang lumabas sa bibig ko ay ang pangalan ni Raheel. Hindi ko nakalimutan ang pangalan niya, pero nakalimutan ko ang lahat ng alaalang kasama ko siya. Alamkong asawa ko siya, pero nagtataka ako kung bakit ko siya naging asawa gayong wala akong natatandaang nakasama ko siya. "Raheel Del Fuego, he is my husband," paulit-ulit kong sambit kahit hindi pa mabuti ang kalagayan ko. "Hiwalay na kayong dalawa, Anabelle. Nakipaghiwalay ka sa kaniya," sabi ni Knight sa akin araw-araw sa tuwing nagtatanong ako tungkol kay Raheel. Nang nakita ko ang iniwang mensahe at voice message ni Raheel para sa akin, hindi ko alam kung bakit ang bigat

"Nakuha na namin ang bala," sabi ng doktor pagkalabas nito sa operating room. "Ililipat na namin siya sa silid." Walang pa ring malay si Raheel nang ilabas siya sa operating room. Binuhat ko si TJ at sumunod sa mga nars na nagtutulak sa stretcher patungo sa silid na lilipatan kay Raheel. "Malalim ang sugat niya. Kailangan niyang magpahinga ng ilang araw, Ma'am, bago namin siya i-discharge," sabi ng doktor. Tumango-tango lang ako sa mga sinasabi ng doktor. Hindi ko maalis ang paningin ko kay Raheel. Kahit papaano ay nabawasan ang kabang nararamdaman ko kanina nang bigla siyang nawalan ng malay. "Mommy, is Daddy okay?" tanong ni TJ at hinawakan ang kamay ni Raheel. "Yeah. He's fine. Nakuha na rin ang bala sa hita niya. All he needs to do is to rest." Bumaba ang paningin ko sa daliri ni Raheel nang napansing suot niya pa rin ang wedding ring namin pati ang singsing na ibinalik ko sa kaniya noon. Napasinghap ako nang naalala ang mga sinabi niya sa akin bago ako inoperahan. Sinisisi

Nanginginig pa rin ang aking mga kamay habang nakahawak ito sa lumang papel na galing kay Tatay. Umupo ako sa couch habang pinupunasan ang aking mga luha. "Belle, patawarin mo ako kung palagi akong wala sa tabi mo. Ikaw ang pinakamagandang blessing na natanggap ko sa buong buhay ko. Patawad kung sa ganitong trabaho ko kayo binubuhay. Wala akong ibang hinihiling kundi ang makatapos ka sa pag-aaral gamit ang perang iniwan ko kay Chairman Marcelo. Hindi ko alam kung hanggang kailan ako mabubuhay kaya minabuti kong bigyan ka ng magandang kinabukasan. Gusto ko kayong bigyan ng magandang buhay, Anak, at makasama araw-araw, ngunit alam kong malabong mangyari 'yon. Natatakot ako, na baka kayo ang babalikan ng mga taong nakaengkwentro ko, at madamay kayong dalawa ng ina mo. Pagtungtong mo ng dise-otso anyos at kapag wala na ako sa panahong 'yon, hanapin mo si Chairman Marcelo Del Fuego o ang matalik kong kaibigan na si Dennis Fabregas. Sila lang ang mga taong pinagkakatiwalaan ko Hanapin mo