Halos paliparin ko na ang kotse ko sa pagmamaneho pauwi ng bahay nang nalaman kong nandoon si Zachary. Hindi ko aakalaing magagawa ni Andrea, na papasukin ng bahay ang lalaki niya. Kung hindi tumawag si Ate Mari sa akin, hindi ko rin malalamang magkasama sila ni Zachary ngayong araw. Nasa ospital si Hailey at hindi man lang naisipang dalawin ni Andrea ang bata simula nang isinugod ko ito sa ospital. Hindi ko na hinintay pang pagbuksan ako ng gate ng guwardiya, mabilis akong lumabas ng kotse, at pumasok sa loob ng mansiyon. Agad kong hinanap sina Andrea at Zachary. "Sir Raheel, nasa taas po sila," sabi ni Ate Mari. "Palagi bang bumibisita si Zachary rito?" tanong ko at pinasadahan ng tingin ang mga katulong. Nakayuko lang sila at nagtutulakan kung sino ang magsasalita. "Sagutin niyo ang tanong ko kung ayaw niyong mawalan ng trabaho," pagbabanta ko. "Yes, Sir," sagot nilang lahat. Sinapo ko ang noo ko at sinipa ang center table sa living room. "Bakit hindi niyo sinabi sa akin? Gina
Sobrang bigat nang nararamdaman ko habang tumatakbo ako papasok sa loob ng ospital. Wala na akong pakialam kung may nabangga man ako. Ang nasa isip ko lang ay ang kalagayan ni Hailey. Sa boses pa lang ni Logan, alam kong hindi maganda ang nangyayari. Hinahabol ko ang aking paghinga nang pumasok ako sa silid ni Hailey. Napaluhod ako sa sahig nang nakitang nakapatong na sa kama ang doktor niya habang nagsasagawa ito ng chest compression. Sinubokan kong lapitan ang anak ko, ngunit pinigil ako ng mga nars. Hindi ko na napigilan ang pagbagsak ng mga luha habang pinagmamasdan si Hailey na ni-re-revive ng doktor. Nakahinga lang ako ng maluwag nang bumalik sa normal ang pulso ni Hailey at tumigil na rin ang doktor sa pagsasagawa ng chest compression. Tumayo ako at nilapitan si Hailey. "How's my daughter?" tanong ko sa doktor. "We need to operate her, Mr. Del Fuego," sagot ng doktor. "Kausapin niyo po muna ang bata." Hinawakan ko ang kamay ni Hailey ng mahigpit habang pinagmamasdan siya.
Anabelle's POV It's been a month since all my memories came back. Hindi ko alam kung paano naibalik lahat matapos kong basahin at pakinggan ang mensaheng iniwan sa akin ni Raheel. Gusto kong itanong kay Knight kung bakit niya nagawang itago 'yon sa akin, pero nawawalan ako ng lakas na malaman ang dahilan niya. Nang nagkamalay ako pagkatapos ng operasyon, ang unang lumabas sa bibig ko ay ang pangalan ni Raheel. Hindi ko nakalimutan ang pangalan niya, pero nakalimutan ko ang lahat ng alaalang kasama ko siya. Alamkong asawa ko siya, pero nagtataka ako kung bakit ko siya naging asawa gayong wala akong natatandaang nakasama ko siya. "Raheel Del Fuego, he is my husband," paulit-ulit kong sambit kahit hindi pa mabuti ang kalagayan ko. "Hiwalay na kayong dalawa, Anabelle. Nakipaghiwalay ka sa kaniya," sabi ni Knight sa akin araw-araw sa tuwing nagtatanong ako tungkol kay Raheel. Nang nakita ko ang iniwang mensahe at voice message ni Raheel para sa akin, hindi ko alam kung bakit ang bigat
Para akong pinagsakluban ng langit at lupa sa nalaman ko. Noong una ay hindi ako naniwala, pero nang narinig ko ang pinag-usapan nina Raheel at Logan sa loob ng opisina niya noong araw na makikipag-usap sana ako kay Raheel, unti-unting napalitan ng galit ang pagmamahal, na nararamdaman ko para sa kaniya. Alam niya ang totoong nangyari sa pagkamatay ni Tatay, pero wala siyang balak sabihin sa akin dahil natatakot siyang kamuhian ko siya. "Mommy, kailan po uuwi si Daddy?" tanong ni TJ pagkatapos naming kumain ng breakfast. Nasa Paris si Knight ngayon, binisita ang ex-fiancée niyang si Jade. Nagkasakit kasi 'yon at hinahanap niya si Knight. Hindi ko rin naman siya pwedeng ipagkait dahil may nakaraan silang dalawa. "Hindi ko alam, Theo. Itatanong ko mamaya sa kaniya kapag tatawag siya sa akin," sagot ko, pinunasan ko damit niya kasi nabasa ito ng tubig. "How about my biological father? Kailan ko ulit siya makikita?" Napahinto ako sa ginagawa ko at napatitig ng ilang segundo sa anak k
"Nakuha na namin ang bala," sabi ng doktor pagkalabas nito sa operating room. "Ililipat na namin siya sa silid." Walang pa ring malay si Raheel nang ilabas siya sa operating room. Binuhat ko si TJ at sumunod sa mga nars na nagtutulak sa stretcher patungo sa silid na lilipatan kay Raheel. "Malalim ang sugat niya. Kailangan niyang magpahinga ng ilang araw, Ma'am, bago namin siya i-discharge," sabi ng doktor. Tumango-tango lang ako sa mga sinasabi ng doktor. Hindi ko maalis ang paningin ko kay Raheel. Kahit papaano ay nabawasan ang kabang nararamdaman ko kanina nang bigla siyang nawalan ng malay. "Mommy, is Daddy okay?" tanong ni TJ at hinawakan ang kamay ni Raheel. "Yeah. He's fine. Nakuha na rin ang bala sa hita niya. All he needs to do is to rest." Bumaba ang paningin ko sa daliri ni Raheel nang napansing suot niya pa rin ang wedding ring namin pati ang singsing na ibinalik ko sa kaniya noon. Napasinghap ako nang naalala ang mga sinabi niya sa akin bago ako inoperahan. Sinisisi
Pagdating namin sa labas ng gate sa bahay nila Raheel, sinalubong kami ng mga reporters. Nakita ko rin ang mga magulang ni Andrea, na nagpupumilit pumasok sa loob, at pilit namang nilalayo ng mga guards ang mga tao. "Anong ginagawa nila rito?" tanong ni Raheel at binuksan ang pintuan ng kotse. Mabilis naman akong lumabas upang alalayan siya. "Come here, TJ," saad ko at hinawakan ng mahigpit ang kamay niya. "Mr. Raheel Del Fuego, is it true that your daughter died?" Napahinto ako sa pagtulak ng wheelchair nang narinig ang tanong ng reporter. Tumingin ako sa mga magulang ni Andrea. "I need to see my grandchild, Raheel!" galit na sigaw ng Daddy ni Andrea. "Let's go, Anabelle," sabi ni Raheel imbes sagutin ang tanong ni Mrs. Chavez. "Siya ba ang dating asawa ni Mr. Del Fuego?" "Anong ginagawa niya rito? Bakit sila magkasama? Nasaan ang fiancee ni MrDel Fuego?" "Guards, palabasin ninyo silang lahat. Isama ninyo ang mga magulang ni Andrea," saad ni Raheel. Mas lalong umingay ang b
Nanginginig pa rin ang aking mga kamay habang nakahawak ito sa lumang papel na galing kay Tatay. Umupo ako sa couch habang pinupunasan ang aking mga luha. "Belle, patawarin mo ako kung palagi akong wala sa tabi mo. Ikaw ang pinakamagandang blessing na natanggap ko sa buong buhay ko. Patawad kung sa ganitong trabaho ko kayo binubuhay. Wala akong ibang hinihiling kundi ang makatapos ka sa pag-aaral gamit ang perang iniwan ko kay Chairman Marcelo. Hindi ko alam kung hanggang kailan ako mabubuhay kaya minabuti kong bigyan ka ng magandang kinabukasan. Gusto ko kayong bigyan ng magandang buhay, Anak, at makasama araw-araw, ngunit alam kong malabong mangyari 'yon. Natatakot ako, na baka kayo ang babalikan ng mga taong nakaengkwentro ko, at madamay kayong dalawa ng ina mo. Pagtungtong mo ng dise-otso anyos at kapag wala na ako sa panahong 'yon, hanapin mo si Chairman Marcelo Del Fuego o ang matalik kong kaibigan na si Dennis Fabregas. Sila lang ang mga taong pinagkakatiwalaan ko Hanapin mo
Agad rin kaming umuwi sa mansiyon pagkatapos gamutin ang sugat ko sa braso. Mabigat ang pakiramdam ko at parang pinipiga ang puso ko sa tuwing naaalala ang ngiti sa labi ni Nanay nang nakita niya akong binaril ni Andrea. Ang laki ng pinagbago ni Nanay. Hindi ko na maalala kung kailan ko siya huling nakita noon. Nagtataka ako kung bakit kasama niya ang pamilya nina Zeus at Andrea. "Mukhang malalim ang iniisip mo," sabi ni Raheel at tumabi sa aking umupo sa couch. Binuksan niya ang TV. "Kumusta na ang sugat mo?" "Ayos lang ako," malamig kong sagot. Bumaba ang paningin ko sa hita niya nang nakitang nagdurugo na naman ito. "Umupo ka ng maayos. Papalitan natin ng bandage." Kinuha ko ang bandage sa ibabaw ng center table at lumuhod sa harapan niya. Maingat kong ginupit ang bandage at pinalitan ito ng bago. Nag-angat ako ng tingin kay Raheel nang biglang siyang napasigaw. "Dahan-dahan lang," reklamo niya, nakakunot ang noo, at hindi maipinta ang mukha. "Tapos na," saad ko. "Galit ka pa