All Chapters of His Pet Nanny: Chapter 81 - Chapter 90

“Let go of me!” Matapos ang sandaling pagkagulantang at paninigas ng buong katawan ay nagawa ko ring magsalita kasabay ang tangkang pagbaklas sa mga kamay ni Danreve na lalong humigpit ang pagyakap sa baywang ko. “No, I won’t let you go ever again, my star.” "My star?" tanong ko sa sarili. Ang lakas naman ng loob niya na tawagin pa rin ako sa endearment niyang drawing. “Ano ba?! Hindi mo na ako, my star mo, sira-ulo ka!” Inipon ko ang lahat ng lakas ko, makawala lang sa mahigpit niyang yakap. Pero wala, walang silbi ang lakas ko, sa lakas niya. Parang ahas kasi na lumingkis ang braso niya sa katawan ko. Literal na ayaw na nga niya akong pakawalan. “Yes, hindi na nga ikaw ang dati kong my star. You’ve changed. Nakikita ko naman ‘yon. At alam ko, kasalanan ko. I’m sorry…” "Oh, please, spare me with your sweet talks, Danreve." Sinadya kong artehan ang pagsasalita ko. Sabi nga niya, I’ve changed. So, ipapakita at ipaparamdam ko sa kanya kung paano ako binago ng pananakit niya

((Danreve))“Onse...” Mahinang bigkas ni Charmaine sa pangalan ng matalik kong kaibigan na ngayon ay parang mabangis na hayop na nagwawala sa labas ng gate. Kulang na nga lang ay umakyat sa mataas na gate makapasok lang dito sa resort.“What is he doing here? Paano niya nalaman na nandito si Charmaine?" tanong ko sa sarili. Gusto ko siyang itaboy, pero para naman akong natuod sa kinatatayuan ko. Hindi na kasi ako makakilos, pero maya maya ay nagawa ko namang lingunin ang humihikbing si Charmaine na mas ipinagtaka ko.“Why are you crying? I didn’t do anything, para umiyak ka ng ganyan; hindi kita sinaktan, Charmaine. Ikaw pa nga ang nanakit sa akin ngayon.” Hindi siya umimik, pero ang talim naman ng tingin sa akin, at saka marahas na pinahid ang mga luha.Natutulalang napatitig naman ako sa kanya. Nagulat ako sa biglang pagsulpot ni Onse dito sa private resort ng lola ko, pero mas nagulat ako na makitang umiiyak ng ganito si Charmaine na para bang nagmamakaawa na iligtas siya ni Onse.

“Charmaine, gising na, Anak.” Malumanay na boses ni Mommy, kasabay ang mahinang katok na kanina ko pa naririnig mula sa labas ng kwarto, ngunit hindi ko magawang buksan o sumagot man lang. Utak ko kasi, hindi pa rin stable. Parang sasabog na nga dahil hanggang ngayon, ang nangyaring eksena pa rin sa resort ang naiisip ko. Nakakalito kasi! Kahit anong pag-iisip ang gawin ko, kahit anong eksplinasyon pa ang bubuuin ko sa utak ko, hindi ko pa rin maintindihan kung ano ang motibo ni Danreve sa pagdala sa akin do’n, at saka, hindi ko gets ang mga salitang sinabi niya na parang isang palabas sa telebisyon na paulit-ulit kong nakikita at naririnig. Nakakapagod ng mag-isip. Kagabi pa kasi nagugulo ang isip ko. Gusto ko nang maalis sa utak ko ang lahat ng mga sinabi niya, lahat ng nangyari sa resort. Ayaw ko nang mag-isip, kaya lang, hindi ko naman kontrolado ang utak ko. Kahit anong dikta ko sa utak ko na ‘wag mag-isip, naisip at naiisip ko pa rin lahat. Gulong-gulo na ang utak ko. Sino

“Why am I here? Talagang tinatanong mo pa, my star?” Tumiim ang labi ko sa naging sagot niya. Nagpanting rin ang tainga ko, ang kapal din kasi ng mukha niya na tawagin akong my star. Gusto ko na agad siyang palayasin, kung hindi lang kabastusan ang gagawin ko. Kilala nga kasi ako nitong assistant ko na mabait, kahit pa do’n sa client namin na medyo masama ang ugali. Pero iba ‘to si Danreve magpakulo ng dugo ko. Talagang hindi ko na alam ang takbo ng utak niya. Nalilito na ako sa mga kilos niya. Ano ba talaga ang nangyayari sa lalaking ‘to sa loob ng limang taon na paghihiwalay namin? Napasukan ba ng hangin ang utak niya? Hindi ko kasi alam kung saan siya kumukuha ng kakapalan ng mukha at nagawa niya pang magpakita at ngumiti sa akin ngayon na parang walang nagawang kasalanan noon.“My star... nakagat mo ba ang dila mo? Or you’re stunned, sa kagwapuhan ko…” Ngayon ay nakagat ko naman ang labi ko. Patawa ang loko. Pero imbes na matawa ako, lalo pang kumulo ang dugo ko. Nagmukha lang

((DANREVE))Pangiti-ngiti ako habang paunti-unting humihigop ng kape dito sa isang coffee shop, staring out at Charmaine’s clinic across the street. Para na nga akong tanga. Hindi mapakali dahil sa kada bukas ng pinto ay napapaupo ako ng maayos, hoping na si Charmaine na ang lumabas. But each time, it wasn’t—ang lumalabas ay mga pet owner dala ang mga alaga nila.Ilang ulit na rin akong tumingin sa relo. Three hours had passed since I ordered my first cup of coffee na ngayon ay nangalahati at medyo malamig na."Alam niya ba na hindi ako umalis? Nakita niya ba ako na pumasok dito sa coffee shop, kaya hanggang ngayon ay hindi pa rin siya lumabas ng clinic? Iniiwasan niya ba talaga ako? No, hindi ako papayag. Wala akong pakialam, magmukha man akong aso na buntot ng buntot sa kanya. Basta pansinin niya lang ako. Kahit malamig at pagalit ang pakikitungo niya sa akin ay ayos lang, basta makita at makasama ko lang siya. Matapos kasi ang check-up ni Picca, at masabi sa akin ang salitang para