Lahat ng Kabanata ng DESPERATE MOVE: Kabanata 41 - Kabanata 50

Halos pigil ko na ang aking hininga habang hawak ang serradura ng pinto. Isang marahas na buntong hininga ang aking pinakawalan bago ako nagdesisyon na pihitin ito at tuluyang pumasok sa loob ng silid naming mag-asawa. Ang madilim na silid ang sumalubong sa aking paningin, at tanging ang matamlay na liwanag ng buwan ang nagsisilibing ilaw ng buong silid. Nakabibinging katahimikan ang nangingibabaw habang inililibot ko ang aking mga mata hanggang sa napako ang tingin ko sa likod ng aking asawa. Kasalukuyan siyang nakatayo sa pintuan ng beranda, nakapamewang ito at abalâ sa pakikipag-usap mula sa cellphone na nasa tapat ng kanyang tenga. Madilim na ang paligid sa labas at tanging ang tunog ng mga kulisap ang maririnig, habang sa magkabilang gilid ng aking asawa ay inililipad ng panggabing hangin ang manipis na puting kurtina. Ramdam ko ang matinding pressure sa awra ng aking asawa at batid ko na ang pananahimik nito ay nagbabadya ng panganib para sa aking kaligtasan. Dahan-dahan kong

“Tell me, sino ang lalaking ‘yun, Louise?” Ito kaagad ang tanong sa akin ni Alistair at ramdam ko na pinagdududahan pa rin ako nito. Hindi na kami nakakain pa ng dinner, dahil pagkatapos ng mga nangyari sa restaurant ay dito na kami dumiretso sa kanyang opisina.Lumambot ang ekspresyon ng mukha ko at nagsimula ng lumuha ang aking mga mata. Hindi ko pinansin ang galit nito bagkus ay isang malungkot na ngiti ang lumitaw sa mga labi ko habang diretsong nakatitig sa kanyang mga mata. Parang may sariling isip ang mga paa ko dahil kusa itong humakbang palapit sa kinatatayuan ng aking asawa. Nang nasa tapat na ako nito ay maingat na niyakap ko ang kanyang katawan tila sa mga bisig nito nakasumpong ng kakampi.“Siya ang lalaking sumira ng buhay ko, marahil ay hindi mo na naalala pero siya ang nagmamaneho ng sasakyan noong araw na naaksidente tayo.” Mababa ang tinig ko habang nagsasalita ngunit ramdam mo ang matinding emosyon na bumabalot sa aking katawan. Marahil ay naramdaman ni Alistair ku

Mula sa malawak na mansion ng mga Thompson ay kasalukuyang nagaganap ang isang magarbong kasiyahan. Halos nandito ang lahat ng mga empleyado ng kumpanya ng mga Thompson. Maging ang mga business partner ng kanilang pamilya ay hindi nagpahuli at halatang pinaghandaan ng mga ito ang naturang okasyon. Kasalukuyang ipinagdiriwang ng lahat ang anibersaryo ng kumpanya at masaya sila dahil sa ilang dekada na itong namamayagpag. Eleganteng tingnan ang venue sa ng party dahil sa simple ngunit high class na pagkakaayos ng lahat. Ang lahat ay pawang mga nakasuot ng kaswal na damit ngunit makikita mula sa pinong galaw ng mga bisita ang mataas na antas ng pamumuhay ng mga ito sa buhay. Pumailanlang ang isang malamyos na tugtugin sa buong paligid habang ang mga tao ay masayang nagkukwentuhan. Hindi magkandamayaw ang mga waiter na nagkalat sa paligid habang bitbit ang kanilang mga tray na may laman na iba’t-ibang klase ng alak. “Attention please, Excuse me everyone, sandaling puputulin ko muna

Ang kasiyahan ng mga tao ay sumasabay sa saliw ng malamyos na musika. Walang humpay na kwentuhan na may kasamang tawanan mula sa mga bisita na labis na nagagalak. Habang ang mag-asawang Alistair at Louise ay abalâ sa pakikipag-usap sa ibang mga bisita. Nanatili ang magandang ngiti sa mga labi ni Louise at napaka pino rin niyang kumilos na naaayon lamang sa kanyang sitwasyon. Hindi maikakaila na kaya niyang makipagsabayan sa mga bigating bisita. Kung noon, sa tuwing nakakasalamuha niya ang mga mayayamang tao ay nanliliit siya sa kanyang sarili? Subalit ngayon, taas noo niya itong hinaharap na parang ang tingin niya sa mga ito ay mga ordinaryong tao lamang. “Mrs. Thompson, ikinagagalak ko na makadaupang palad ka. Mukhang napakaswerte ko yata ngayong gabi.” Nakangiting bati sa akin ng may edad na lalaki, nababasa ko mula sa kanyang mukha na may kailangan siya sa akin. Kaaalis lang ni Alistair sa tabi ko, dahil nagpaalam ito na ka-kausapin lang niya ang kanyang mga ka-business partner

Tumigas ang ekspresyon ng mukha ko dahil sa aking nasaksihan. Ang mas ikinasama pa ng loob ko ay ang pag-uusap nila na para bang wala ako sa paligid. Parang gusto kong sugurin ang babaeng ito! Gusto kong magwala at sumigaw ng malakas para mabawasan ang bigat ng dibdib ko. “B-Bakit ako nasasaktan? Dapat okay lang ang lahat, because you don’t love him! Tama! Itatak mo sa kokote mo na wala kang nararamdaman para sa lalaking ito. Kailangan mo lang si Alistair para makapaghiganti sa lahat ng mga umabuso sayo! Wake up, Louise! Hindi ka nasasaktan kasi manhid ka na.” Ito ang mga salitang umuukilkil sa utak ko, pero malalim na ang bawat hugot ng aking hininga nanpara bang nasasakal na ako. “Felma? Kailan ka pa bumalik ng bansa?” Seryosong tanong ni Alistair pagkatapos siyang halikan ng babae. Halatang hindi ito makapaniwala sa presensya ng bagong dating na si Felma. Samantala mula sa gilid ng mata ko ay hindi nakaligtas sa akin ang makahulugang ngiti ng aking biyenan. Malakas ang hinala ko