Lahat ng Kabanata ng THE UNFAITHFUL WIFE: Kabanata 11 - Kabanata 20

Chapter 11Daniel Point of ViewAko si Daniel. Lumaki ako sa isang masaya at kumpletong pamilya. Ako ang panganay sa tatlong magkakapatid. Dalawang taon lang ang agwat namin ng kapatid kong si James at anim na taon sa bunso naming si Vicky. Sundalo si Papa kaya palagi siyang wala sa bahay namin at si Mama ay isang kaya lagi lang siyang nasa bahay at dahil doon, siya lang ang kinalakhan naming kasa-kasama. Noong mga bata pa kami, mapagmahal sa amin si Papa. Sa tuwing dumadating siya kahit gabing-gabi na ay hindi niya nakakaligtaang puntahan kami sa aming mga kuwarto. Magigising na lang kami na may dala siyang pasalubong sa amin. Kaya naman, labis naming ikinatutuwa kung sasabihin ni Mama sa amin na uuwi si Papa. Hindi na kami no’n matutulog. Excited na kami sa pagdating ni Papa. Pinagpupustahan pa namin ni James kung ano kaya ang pasalubong sa aming pagkain at laruan. Iyon ang mga masasayang alaala ko sa aming kabataan. Sana kung alam ko lang na may magbago, nanatili na lang kaming ma

Chapter 13Daniel’s Point of View“Pero bakit umuwi ka?”“Hindi naman talaga ako umuwi no’n. Nagpalit lang ako sa CR.”“Talaga? Ibig sabihin ako talaga ang gusto mo?” sa wakas kahit nanginginig ako ay nadiretso ko nang nasabi ang gusto kong sabihin sa kanya.Tumango siya."Bakit ba ang ilap mo? Lagi kang umiiwas sa akin? Hindi ba ako ang tipo mong babae?”Huminga ako ng malalim. Hindi ko siya matignan sa kanyang mga mata ngunit sumagot ako ayon sa laman ng aking puso. “Nahihiya ako. Isa pa, kayo na ni Robi. Ayaw kong makagulo ng relasyon.”“Bakit? Pwede naman sana tayong maging magkaibigan hindi ba? Sobra yung ginagawa mong pag-iwas na parang may sakit akong nakakahawa. Alam mo bang naisip ko no’n na baka naiilang ka dahil kay Robi o maari ding nagkamali ako ng hinala na may gusto ka din sa akin. Pero alam ko, ramdam kong iba yung lagkit ng mga panakaw mong sulyap at titig sa akin. Ang hindi ko lang maintindihan, bakit ka lumalayo? Bakit kailangan mo akong laging iwasan e ako na itong

Chapter 15Daniel’s Point of ViewMahal ko si Janine. Ngunit ang pagmamahal na iyon at ang katigasan ng ulo ko ang naging dahilan pala ng pagkawasak ng aking pamilya. Naging mas masalimuot ang lahat sa buhay ko. Naging bahagi si Janine sa mga panahong halos hindi ko na kayanin ang biglang pagdating ng pagsubok na iyon. Kung gaano kabilis ang pagtatapat sa akin ni Janine ay ganoon din kabilis ang pagbulusok ang pagkawasak ng aking pamilya.Sa kagustuhan ni Papa na may magbabantay sa aming magkapatid at sabay na din kaming pumasok at umuwi, nag-transfer si James sa pinapasukan kong campus. Nasa highschool siya at ako naman sa college kaya alam kong madalas niya akong makita na kasama ko si Janine. Si Janine ay mahilig makipagkaibigan sag a bakla kaya bukod sa mga babae at lalaki ay may ilan din kaming mga baklang kaibigan. Tatlo kaming straight sa grupo at partner partner kaya nga lang karamihan sa mga kasama ko ay mga durog o kaya ay pinulbos nang paminta o sabihin na nating mga halata

Chapter 17Daniel’s Point of ViewHindi na naging madali ang mga sumunod na araw. Napakahirap matulog sa gabi at napakahirap bumangon sa higaan lalo pa’t alam kong masasaktan ako kapag makita ko si Janine. Yung nandiyan lang siya, nakakatabi minsan, nakikita, naririnig at naaamoy ngunit wala nang kami. Hindi ko na siya makakausap at mahahawakan man lang. Hanggang tingin na lang rin ako. Ngunit ako ang may gusto ng lahat ng ito. Paano ko ba mapapanindigan sa habang panahon. Paano ko kakayanin ang bawat araw na dadaan?Ang masakit, nakikita ko siyang masaya kasama ng teacher namin na alam kong nanliligaw sa kanya. Teacher namin sa Filipino na inaway lang niya noong nakaraan pero ito na ang nakikita kong lagi niyang kasamang magmiryenda, kausap sa hallway, hinihintay at kasamang umuwi. Kung anuman ang meron sila, kung pinapaselos man nila ako, nagwawagi siya. Nasasaktan ako.Kahit sa facebook, Instagram o messenger wala. Tuluyan na niya akong tinaggal sa kanyang sistema. May mga araw na

Chapter 19Daniel’s Point of View “Napapatawad mo na ba ako?” nanginginig ang boses kong tanong. “Napapatawad naman na talaga kita e. Kahit nong isang araw pa na kinausap mo ako. Siguro more on takot. Takot ako na saktan mo uli? Takot na tanggapin ka ng ganoon lang kabilis kasi hindi mo naman ako pinaghirapang makuha katulad dati? Takot na mahalin ka saka mo ako biglang isuko?” “Hindi na mangyayari iyon. Pangako.” “Anong pinagkaiba ng pangako mo ngayon sa pangako mo noon sa akin? Narinig ko na kasi iyan eh. Paulit-ulit lang tayo kung pagbibigyan kita ngayon ta’s kapag may dumating na problema ay matatakot ka na naman at ako na naman ang bibitiwan mo imbes na pag-uusapan natin at pagtutulungang resolbahin ang problema.” “I’ve learned my lesson. Noong una kasi hindi ko na napagdaanan yung sakit at hirap. Hindi ko noon alam ang kaibahan. Ngayon, alam ko na. Sobra palang sakit.” Namula ang aking mga mata. Ramdam ko pa rin ka