Chapter 20Daniel’s Point of View"Pagpasensiyahan mo na ang Papa mo anak ha?" pakiusap sa akin ni Mama."Bakit gano'n sa akin si Papa, Ma?”“Kasi di ka sumusunod sa kanyang gusto. Alam mo naman yung mga ayaw niya, hindi ba? Bakit ba kasi ang tigas ng ulo mo?”“Ma, eto na ho ang tubig.” Si James. Nakatingin sa akin. Wala na yung galit niya kanina nang kausap ko siya sa pagpapalayas niya sa mga kaibigan ko. Awa ang nakikita ko sa kanyang mga mata.“Uminom ka na muna ng tubig.”Sinunod ko si Mama. Uminom ako saka ako muling humiga.“Ako na ang nagsos-sorry anak para kay Papa.”“Hindi ko siya naiintindihan ‘Ma. Wala naman akong ginagawang masama, ni hindi ko naman siya binibigyan ng kahit anong kahihiyan, di ba? Lalaki ako, wala naman siyang nakikita ng bahid kabaklaan sa pagkatao ko pero bakit parang takot na takot siyang magkaroon ng baklang anak. Hindi ako bakla ‘Ma, alam niyo iyon. Yung ibang ama nga, ayaw nilang manilawa na bakla ang anak nila pero bakit si Papa, kahit alam niyang h
Chapter 21Daniel’s Point of ViewNang tinatanggal niya ang uniform ko ay titig na titig siya sa aking mukha. Sa tuwing nagtatanggal siya ng butones ng polo ko ay lalong tumataas bumibilis ang tibok ng aking puso. Nakatingin ako sa kaniyang nakalabas niyang suso at ang maumbok na iyon na tinatago ng kanyang puting panty. Nang matanggal niya ang polo ko ay tinanggal niya ang belt ko at pinatayo. Nang tumayo na ako ay binaba niya ang pantalon kasama ng boxer short at brief ko. Wala siyang iniwan na puwedeng tumakip sa galit na galit kong kahindigan.Mabilis kong tinakpan iyon. Nahihiya ako sa kaniya lalo pa't titig na titig siya sa nakatigas kong ari. Hindi ako sanay na nakahubad sa harap ng iba. Tumalikod ako. Naramdaman ko ang kaniyang labi sa aking batok hanggang sa likod ng aking tainga at ang isang kamay ay humawak sa aking kaselanan. Ramdam ko ang kanyang malambot na dibdib sa aking likod na lalong nagpa-igting sa aking pagnanasa."Sandali nakikiliti ako." natatawa kong pagpigil s
CHAPTER 22Pero nakita ko pa doon sa labas ng bahay ang motor niya. Ibig sabihin ay nasa loob lang siya ng bahay. Nakaupo si Mandy sa motor ni Janine. Kaharap niya si James. Nagkukuwentuhan habang umiinom sila ng softdrink. Hindi ko sana sila papansinin nang biglang nagsalita si James.“Anong ginagawa ng syota mo sa kusina, kuya?”“Nasa kusina ba siya?”“Pre, di ba malinaw naman ang sinabi ko, nasa kusina?” sinabi niya iyon kay Mandy. Nagtawanan pa sila na lalo kong ikinairita.“Maganda ang araw ko. Actually, araw-araw maganda, sumasama lang kapag nakikita ko kayong dalawa. Hindi talaga kayo masaya kung hindi ninyo ako binubuwisit ano? Gusto ninyo pag-untugin ko kayong dalawa? Yayabang ninyong sumagot ah?”“Ano ngang ginagawa niya rito? Iniiba mo ang usapan Kuya eh.”“Bakit hindi si Mama ang tanungin mo? Siya ang ang nagpatuloy sa kanya. Hindi naman ako ang nagyaya sa kanya na dito na maghapunan.”“Paano kung maabutan ‘yan ni Papa.”“E, di sabihin kong kaklase ko. Kasama sa term paper
CHAPTER 23Hindi. Hindi mangyayari ang kinatatakutan ko."Yeeyyy! Magbi-beer tayo?" nakangiti si Janine nang sinalubong ako. Tanging puting panty at bra na lang ang suot niya pagpasok ko sa kuwarto. Bahagya ko yung ikinabigla. Iniabot ko sa kaniya ang isang beer at ipinatong ko sa maliit kong mesa ang dala kong baso at pitsel ng tubig.Umupo ako sa kama. Binuksan namin ang hawak naming beer."Cheers baby!”“Cheers! Pinag-umpog namin ang aming mga hawak na lata ng beer.“Isang taon na tayo.”“Sinong magsasabi na aabot tayo ng isang taon, ‘di ba? Sa kabila ng mga pinagdaanan natin, ngayon mas mahal na natin ang isa’t isa.”“Oo nga. Sana magbilang pa tayo ng maraming dekada!" bati uli sa akin ni Janine.Pinag-umpog namin ang hawak naming beer saka sabay kaming tumungga. Pagkainom namin ay tumayo siya sa harapan ko at yumuko kasabay ng masuyo niyang paghalik sa aking labi. Ang pinaghalong amoy ng beer at mabango niyang hininga ang nagpadagdag ng kakaibang sensasyon ang tumupok sa aking ka
CHAPTER 24Bago ako bumaba sa hagdanan ay nilingon ko muna ang mga kapatid ko. Gusto kong magpaalam ng maayos sa kanila. Gusto ko silang mayakap dahil hindi ko alam kung kailan kami muling magkikita. Nakita ko ang awa at lungkot sa mukha ni James. Ang pag-iyak ni Vicky ay nakadagdag sa akin ng bigat ng loob para iwan ang mahal na mahal kong bunso namin. Ngunit kailangan ko nang umalis. Mabilis kong kinawayan sila at tinungo ko na ang hagdanan namin.Pababa na ako sa hagdanan noon nang biglang hinabol ako ni Papa. Hindi bumibitaw si Mama noon kay Papa dahil nga pilit niya itong pinipigilang saktan muli ako. Nang makita kong aambaan ako ng suntok ni Papa ay umilag ako. Sa lakas ng suntok na iyon kung hindi ako iilag ay maaring mawalan ako ng panimbang at mahuhulog ako sa hagdanan. Ngunit sana hinayaan ko na lang na mataaman ako at ako ang bumagsak. Nakita ko na lang kasi si Mama na nakayakap kay Papa ang siyang nawalan ng panimbang. Sinikap kong abutin ang kamay ni Mama ngunit dahil sa
CHAPTER 25Daniel’s Point of ViewHinanap ko ang seat number ko na nakasulat sa ticket ko. Hanggang sa nakita kong bakante ang bahaging dulo. Iyon na nga ang number na hinahanap ko. Wala sa sariling umupo ako. Muli akong umiyak. Madamdamin ngunit tahimik na pag-iyak."Panyo?" nagulat ako nang nakita kong inabutan ako ng panyo ng di ko naman kilalang katabi ko sa bus. Tinignan ko siya. Sa tantiya ko ay mas matanda sa akin ng lima hanggang sampung taon. Maganda. Hindi lang pala maganda. Sobrang ganda. Hindi man kaputian ngunit may dating. Parang si Janine, may malakas na sex appeal. Ngunit halatang mas matanda sa akin. Kung ilang taon, hindi ko alam."Salamat po,” nakangiting sagot ko. Pilit. “May dala ho naman akong panyo.”Inapuhap ko ang panyo ko ngunit hindi ko mahanap sa bulsa ko. Imbes na panyo ay 1,500 pesos ang nakita ko sa bulsa ko. Iyon siguro ang ipinabulsa ni Mandy sa akin kanina. Nag-abala pang mag-abot ng pera. Napakabait talaga niya kahit pa madalas kong bungangaan sila n
CHAPTER 26Daniel’s Point of View"Hayun! Dapat ganyan. Dapat matibay ang kalooban mo kasi wala kang ibang aasahang magpatakbo ng sarili mong buhay kundi ang sarili mo lang. Maaring iwan ka ng kahit sino sa mundo ngunit hinding-hindi niyan gagawin ng sarili mo.”“Napakapositibo po ng pananaw ninyo sa buhay. Nakaka-motivate. Nakaka-inspire.” Buong hanga kong sinabi sa kanya.“Libre ‘yan.” Ngumiti siya. “Sige na. Magpahinga ka na at malayo-layo pa ang Tuguegarao. Gisingin kita kapag stop-over na para makakain ka.""Salamat talaga. Gumaan ang aking pakiramdam dahil sa mga sinabi mo sa akin.""Walang anuman. Ano, friends?”“Talaga?” nakaramdam ako ng saya.“Wala akong ibang kaibigan. Ikaw palang kung gusto mo akong maging kaibigan.""Sige, sige. Friends na tayo." Nakangiti kong sagot. "Tiga Tuguegarao ka ba?" pahabol kong tanong."Hindi sa mismong Tuguegarao pero bahagi pa rin ng Cagayan. Doon ako lumaki. Matagal na ngang hindi ako nakauwi doon. Pero ngayon, gusto ko nang tumira doon at b
CHAPTER 27Daniel’s Point of ViewPagkatapos naming kumain ay niyaya ako ni Lolo na uminom ng wine sa maaliwalas niyang terrace. Presko ang hangin at tahimik ang gabi. Hindi ako sanay na wala akong naririnig na mga busina ng sasakyan at ingay ng mga dumadaan. Parang napaka peaceful lang ng mundo.“Kumusta ka rito apo? Wala ka bang naiwan sa Manila na maaring ikalulungkot mo?”Sa tanong ni Lolong iyon ay ramdam kong hindi ko lang siya Lolo. Nagbibigay siya ng hint na pwede ko siyang magiging kaibigan. Na pwede lang akong magkuwento sa kanya ng kahit ano. Alam kong si Lolo lang ang nakakaintindi sa pinagdadaanan ko. Nakuwento ko na ang buhay ko sa kaniya at hindi ko kinaringgan na hinusgahan niya ako. Kaya naging kampante agad akong pag-usapan ang mga bagay na iyon sa kaniya.Gusto kong yung dapat ginagawa namin ni Papa na bonding ay baka kay Lolo pwede. Magkaiba sila ng ugali ni Papa. Actually, magkalayong-magkalayo at ramdam kong pwede kong i-share ang lahat ng gusto kong i-share sa k