CHAPTER 27

CHAPTER 27

Daniel’s Point of View

Pagkatapos naming kumain ay niyaya ako ni Lolo na uminom ng wine sa maaliwalas niyang terrace. Presko ang hangin at tahimik ang gabi. Hindi ako sanay na wala akong naririnig na mga busina ng sasakyan at ingay ng mga dumadaan. Parang napaka peaceful lang ng mundo.

“Kumusta ka rito apo? Wala ka bang naiwan sa Manila na maaring ikalulungkot mo?”

Sa tanong ni Lolong iyon ay ramdam kong hindi ko lang siya Lolo. Nagbibigay siya ng hint na pwede ko siyang magiging kaibigan. Na pwede lang akong magkuwento sa kanya ng kahit ano. Alam kong si Lolo lang ang nakakaintindi sa pinagdadaanan ko. Nakuwento ko na ang buhay ko sa kaniya at hindi ko kinaringgan na hinusgahan niya ako. Kaya naging kampante agad akong pag-usapan ang mga bagay na iyon sa kaniya.

Gusto kong yung dapat ginagawa namin ni Papa na bonding ay baka kay Lolo pwede. Magkaiba sila ng ugali ni Papa. Actually, magkalayong-magkalayo at ramdam kong pwede kong i-share ang lahat ng gusto kong i-share sa k