CHAPTER 31

CHAPTER 31

CINDY’s Point of View

Tahimik lang siyang nakikinig sa akin. Para bang sinasabi ng kanyang mukha na magpatuloy lang ako sa aking pagkukuwento.

“Natagpuan ko na lang na kinakausap ko ang puntod nina Mama at Papa.” Pagpapatuloy ko. “Sabi ko nga noon sa kanila na andaya-daya nilang iniwalan na akong mag-isa at di man lang sila gumawa ng kapatid ko na sana magiging kasangga ko sa tuwing tinatamaan ako ng problema. Inialay ko sa kanila ang aking diploma at nangako ako sa puntod nilang kahit mag-isa na lang ako sa buhay, lalaban ako. Aayusin ko at balang araw, may tao ding magmamahal sa akin at ituturing kong kasangga. Kung iniwan ako nina Papa, Mama at Lola, ang mamahalin kong tao ay hindi ako iiwan hanggang sa huli kong hininga.”

“Naiyak naman ako sa’yo.” Pinunasan niya ang luha niya saka ako niyakap ng mahigpit na mahigpit. Iyong ang unang yakap na naramdaman ko sa ibang tao na nakinig sa kuwento ng buhay ko. Naghatid iyon ng kagaanan ng loob sa akin.

“Shot mo na muna.” Pagpap