ในรถเงียบงันอยู่นาน“อาเหลียง เรื่องที่เธอรถชน เป็นฉันที่ทำให้เธอพลอยเดือดร้อน ฉันขอโทษ” ฟู่เจิงมองใบหน้าสงบนิ่งของเวินเหลียง ดวงตาดำขลับดังหมึก“คุณก็ขอโทษแล้วไม่ใช่เหรอคะ? พวกเราต่างก็ไม่มีใครนึกว่าจนถึงตอนนี้แฟนคลับบ้าคลั่งพวกนี้ยังกัดเรื่องนี้ไม่ปล่อย เรื่องนี้ฉันไม่โทษคุณหรอกค่ะ” เวินเหลียงสีหน้าเป็นปกติฟู่เจิงอ้าปากจะพูด แต่ก็ไม่รู้ควรพูดอะไรดีนั่นสินะ เธอไม่รู้เรื่องเมื่อวานเธอยังนึกว่าเป็นเรื่องแต่งหน้าเมื่อคราวก่อนตอนนี้ตาเธอมองตัวหนังสือบนมือถือกับคอมพิวเตอร์ไม่ชัดเขาไม่ต้องกังวลว่าเธอจะเห็นคำวิจารณ์และการด่าทอเธอบนอินเทอร์เน็ต ทว่าในใจของเขากลับไม่ดีใจสักนิด“ขอโทษ” เขาพูดอีกครั้ง“ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องนี้ก็ถือว่าผ่านไปแล้ว”ในห้องโดยสารรถเงียบลงอีกครั้งไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร เวินเหลียงถาม “ตอนนี้กี่โมงแล้วคะ?”“สองโมงสิบนาที”“นานแค่ไหนแล้ว? ทำไมป้าหวังยังไม่มีอีก?”“คงโบกรถยาก หรือไม่ก็เจอเรื่องอะไรระหว่างทาง รออีกหน่อยเถอะ” ฟู่เจิงเม้มริมฝีปาก สีหน้าไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย“ก็ได้ค่ะ”ผ่านไปอีกนาน เวินเหลียงถามขึ้นอีก “ทำไมป้าหวังยังไม่มาอีก? ฟู่เจิง

ฟ้ามืดลงแล้ว คุณย่ามองทางฟู่เจิงและพูดว่า “อาเจิง พวกแกรออยู่นี่ก็ไม่มีประโยชน์ หน้าผากอาเหลียงบาดเจ็บ แกพาอาเหลียงกลับไปเถอะ เอาไว้ปู่พวกแกออกมาจากห้องผ่าตัดแล้ว ค่อยให้ฟู่เยว่โทรบอก”“ไม่ค่ะ” เวินเหลียงปฏิเสธ คล้องแขนของคุณย่า “คุณย่าคะ หนูไม่กลับ หนูจะอยู่รอกับทุกคนที่นี่ค่ะ”ไม่ว่าคุณปู่จะเป็นอะไรหรือไม่ เธอต้องการเห็นคุณปู่เป็นคนแรก“คุณย่า พวกเราจะอยู่รอเป็นเพื่อนคุณย่าครับ” ฟู่เจิงพูดสมทบคุณย่าเห็นพวกเขายืนกรานจึงไม่พูดอะไรอีกผ่านไปอีกสองชั่วโมง ไฟสีแดงหน้าห้องผ่าตัดเปลี่ยนเป็นสีเขียวในที่สุดเวินเหลียง ฟู่เจิง ฟู่เยว่และคุณย่าลุกขึ้นยืนไปออกอยู่หน้าห้องผ่าตัดรอหมอออกมาประตูห้องผ่าตัดถูกเปิดออก“ผอ.หลิน สภาพาการณ์คุณปู่เป็นยังไงบ้างครับ” ฟู่เจิงถามขึ้นทันทีเวลานี้เสียงของเขาแหบพร่าและสั่นเครืออีกนิด ๆ ในแบบที่ไม่อาจสังเกตเห็นเวินเหลียงตาแดง จ้องผอ.หลินเขม็ง ประกบฝ่ามือทั้งสองอยู่ที่หน้าอกผอ.หลินถอดหน้ากากอนามัยออก “การผ่าตัดประสบผลสำเร็จดีครับ พักที่ห้องไอซียูดูอาการก่อนสองวัน ถ้าไม่เป็นไรแล้วค่อยย้ายไปห้องผู้ป่วยธรรมดา”บนใบหน้าของเวินเหลียงเผยรอยยิ้มหนึ่ง น้ำ

“อาเหลียง หัวเธอเป็นอะไรไป? ทำไมถึงบาดเจ็บได้? สาหัสไหม?” พอคุณปู่เห็นศีรษะของเวินเหลียงพันผ้าก๊อซอยู่ก็ถามด้วยเสียงแหบแห้งอ่อนแรงคุณปู่ป่วยหนักอย่างนี้ กลับเป็นห่วงแผลเล็กน้อยของเธอ เวินเหลียงปวดใจทันใด น้ำตาไหลพรากทันที“เป็นอะไรไป? เจ็บมากเหรอ?” คุณปู่เห็นดวงหน้าเล็ก ๆ น้อยใจจึงถามด้วยความเอ็นดูเวินเหลียงรีบส่ายหน้า “คุณปู่วางใจนะคะ แค่ไม่ทันระวังกระแทกถูกเฉย ๆ ไม่หนักหนาอะไร ไม่เจ็บสักนิดเลยค่ะ”“ต้องใส่ใจกับร่างกายของตัวเองสิ อย่าเป็นเหมือนฉัน ร่างกายฉันมันไม่เอาไหน อยู่ได้อีกไม่นานแล้ว” คุณปู่พูดอย่างปราศจากเรี่ยวแรง“ไม่ค่ะ คุณปู่อย่าพูดแบบนี้สิคะ คุณปู่ต้องหายดีแน่ คุณปู่ต้องอายุยืนร้อยปีแน่ ๆ” เวินเหลียงรื้นน้ำตา“ทำไมยังทำเหมือนเด็กนะ บทจะร้องไห้ก็ร้องไห้” คุณปู่ยกมือจะซับน้ำตาบนใบหน้าของเวินเหลียง“ขอแค่คุณปู่สบายดี หนูก็ไม่ร้องแล้ว” เวินเหลียงพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งปนสะอื้น“อาเหลียง ฉันแก่แล้ว ทุกคนต้องมีวันนี้ ฉันเตรียมใจมานานแล้วละ ไม่กลัวหรอก ฉันหวังว่าเธอจะไม่กลัวเหมือนกัน ได้ไหม?”เวินเหลียงเกร็งริมฝีปาก มุมปากหนักพันชั่ง ฝืนไม่ให้มันคว่ำลง แต่สุดท้ายก็ยังฟุ

หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จหนึ่งชั่วโมงเวินเหลียงว่าประมาณการคุณปู่น่าจะตื่นแล้ว จึงไปที่ห้องพักผู้ป่วยกับฟู่เจิงอีกครั้งเวลานี้ในห้องมีคนเพิ่มขึ้นมาอีกสองคน คนหนึ่งคืออาสะใภ้รองของฟู่เจิง อีกคนคืออาลูกพี่ลูกน้องที่เป็นญาติห่าง ๆมุมห้องมีของขวัญเป็นกล่องวางอยู่จำนวนหนึ่ง ชัดเจนว่ามีคนเคยมาเยี่ยม“อ้าว อาเจิง อาเหลียงมาแล้ว”“อาสะใภ้รอง คุณอา” เวินเหลียงกับฟู่เจิงทักทายพวกเขามองดูตรงหน้า คุณปู่ยังไม่ตื่น“ไปนั่งข้างคุณย่าเถอะ” ฟู่เจิงพูดกับเวินเหลียงตรงกลางมีโต๊ะน้ำชาและเก้าอี้สองตัว เขากลัวว่าเวินเหลียงตาเห็นไม่ชัด จึงเจาะจงประคองเวินเหลียงเดินไปนั่งอยู่บนโซฟาข้างคุณย่า“ข้าวใหม่ปลามันคู่นี้รักกันจริงเลยนะ” อาสะใภ้รองเห็นภาพนี้จึงยิ้มพลางแกล้งพูดอาสะใภ้รองก็เห็นข่าวของฟู่เจิงกับฉู่ซืออี๋เหมือนกันแต่เธอไม่ได้เก็บมาใส่ใจ ผู้ชายก็เป็นกันแบบนี้ทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ ไม่ว่าจะเล่นสนุกอยู่ข้างนอกอย่างไร แต่ก็ยังกลับบ้าน“ก็นั่นนะสิ อาเจิงกับอาเหลียงเป็นคู่ที่ฉันเห็นว่าเหมาะสมที่สุดคู่หนึ่งเลย” อายิ้มหน้าบาน ประจบเล็กน้อย เธอเป็นญาติที่ห่างกับตระกูลฟู่ประมาณหนึ่ง ทั้งครอบครัวหวัง

“ต่อหน้าหลักฐาน คนแซ่เซียวกับคนแซ่หลี่จำต้องยอมรับว่าร่วมกันวางแผนมาก่อน ทางตำรวจตัดสินใจว่าจะดำเนินคดีทางอาญากับพวกเขา แต่ระดับการก่อเหตุของพวกเขาน่าจะมีบทลงโทษไม่หนักเท่าไร”เวินเหลียงแปลกใจมาก “ทำไมพวกเขาถึงรู้เลขทะเบียนรถกับการเดินทางของฉันล่ะคะ?”ตำรวจตอบ “คนแซ่เซียวเป็นพนักงานซ่อมแซมอยู่ที่ร้านสี่เอส จากคำสารภาพของเขา คุณเคยซ่อมรถที่นั่น คนแซ่หลี่ก็เลยหาคนสะกดรอยตามคุณโดยเฉพาะ เพื่อนอีกคนของเขาเป็นคนบอกการเดินทางของคุณค่ะ”“ค่ะ ฉันทราบแล้ว”“ครอบครัวของสองคนนั้นอยากพบคุณหน่อย อยากขอให้ผู้เคราะห์ร้ายให้อภัย ไม่ทราบว่า...?”“ไม่พบค่ะ ฉันไม่ต้องการค่าชดเชยทางแพ่งอะไรจากพวกเขาทั้งนั้น พยายามให้โทษหนักที่สุดค่ะ”“รับทราบค่ะ”“ขอบคุณค่ะ สวัสดีค่ะ มีข่าวอะไรก็แจ้งฉันได้เลยนะคะ”หลังจากวางสายโทรศัพท์ ฟู่เจิงมองเวินเหลียงแวบหนึ่ง “เรื่องนี้ฉันจะให้จี้เจ๋อติดตาม ต้องให้พวกเขาชดใช้แน่”จี้เจ๋อคือทนายฝ่ายกฎหมายของฟู่ซื่อจ้างมาโดยเฉพาะ เป็นทนายอันดับหนึ่งของเจียงเฉิง ชื่อเสียงโด่งดัง คดีที่ผ่านมือเขาแทบไม่แพ้มาก่อน“ขอบคุณค่ะ”“เกรงใจกับฉันทำไม?”ร้านอาหารตะวันตกตกแต่งสวยงามหรูหรา