บททั้งหมดของ สตรีขี่ม้าออกศึก: บทที่ 241 - บทที่ 250

รุ่ยเอ๋อร์นอนจนถึงเที่ยงคืนถึงตื่นขึ้นอย่างเต็มตัว ระหว่างนั้นเขาตื่นขึ้นมาหลายครั้ง แต่ก็อยู่ในสภาพฟื้นไม่เต็มที่อยูา เมื่อเห็นท่าอาอยู่ เขาก็ค่อยๆ หลับตาลงอีกครั้งในตอนกลางคืน แสงไฟสว่างจ้า ในขณะที่เขาหลับอยู่ ซ่งซีซีได้ล้างหน้าให้เขาด้วยน้ำอุ่นแล้ว ใบหน้าเล็กๆ ของเขาดูเหมือนพี่รองไม่มีผิดเลย เพียงแต่เขาผอมเกินไปเขาตื่นขึ้นมาและร้องไห้อีกครั้ง แต่ในขณะร้องไห้เขาก็ยิ้มให้ท่านอาด้วย ลักยิ้มของเขาดูลึกลงไปอีกเนื่องจากเขาผอมลงซ่งซีซีพาเขาไปอาบน้ำ และเด็กน้อยก็แช่ตัวอยู่ในอ่าง ซ่งซีซีช่วยเขาสระผม สระผมช้าๆ ทาน้ำมันหอมหมื่นลี้กับผมเหนียวแล้วล้างออกหลังจากอาบน้ำเสร็จ ก็สวมเสื้อผ้าที่เพิ่งซื้อมาใหม่ตามรูปร่างของเด็กวัยเจ็ดขวบ แต่เสื้อผ้ามันใหญ่เกินไปนิดหน่อยแต่ถึงยังไงก็ดูเป็นเด็กที่สะอาดเรียบร้อยดีที่ห้องครัวได้ทำกับข้าวไว้ ดวงตาของเขาก็สว่างเป็นประกาย เขาหยิบเนื้อชิ้นหนึ่งยัดเข้าปากโดยไม่รู้ตัว หลังจากยัดเข้าไปแล้วเขาก็รีบซ่อนตัวอยู่ใต้โต๊ะนี่คือการกระทำในจิตใต้สำนึกของเขา หลังจากซ่อนตัวแล้ว เขาก็สงบลงและค่อยๆ นั่งกลับมาบนเก้าอี้ มองท่านอาของเขาทั้งน้ำตาซ่งซีซีเบือนหน้าออกไ

หลังจากที่เขาเขียนแค่นี้เสร็จ เขาก็เหนื่อยมากจนไม่ไหวแล้วซ่งซีซีให้เขาไปพักผ่อน เมื่อเห็นเขาหลับไป ซ่งซีซีก็ไม่อยากจะจากไปนางกลัวว่าหากตนเองอยู่ห่างจากรุ่ยเอ๋อร์แม้แต่ครึ่งก้าว ทุกสิ่งที่อยู่ข้างหน้านางจะพังทลายลงราวกับความฝัน และเมื่อนางกลับสู่ความเป็นจริง จะไม่มีรุ่ยเอ๋อร์แล้วนางรู้สึกทุกข์ใจมากที่เด็กคนนี้ต้องทนทุกข์ทรมานมากมาย และการเห็นเขาเดินกะโผลกกะเผลกก็เหมือนกับเข็มเหล็กแทงทะลุหัวใจของนางทีละเข็มเซี่ยหลูโม่กำลังเตรียมการที่จะกลับไปยังเมืองหลวง อาการของรุ่ยเอ๋อร์ยังคงต้องได้รับการรักษาโดยหมอมหัศจรรย์ดันให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้โดยไม่สามารถชักช้าได้เด็กอายุเจ็ดขวบสูงพอๆ กับเด็กอายุห้าขวบ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สูงขึ้นเลยในช่วงสองปีที่ผ่านมาตั้งแต่เขาจากไป ไม่รู้ว่าเขาได้กินยาพิษชนิดใดอีก หากไม่ตรวจสอบให้ชัดเจน มักจะไม่สบายใจเซี่ยหลูโม่ยังให้นายอำเภอหลิงโจวส่งจดหมายด่วนถึงฮ่องเต้ในนามของเขา เพื่ออธิบายสถานการณ์อย่างชัดเจนตระกูลซ่งมีเลือดเนื้อเหลือไว้อยู่ เชื่อว่าทั้งฮ่องเต้และเขุนนางต่างในราชสำนักล้วนจะมีความสุขมากส่วนตระกูลขง เด็กคนนี้ก็เป็นผู้ช่วยให้รอดแก่ตระก

ในที่สุด ในคืนนั้นที่จะพักที่โรงเตี้ยม หลังจากที่เซี่ยหลูโม่เอื้อมมือออกไปเพื่อช่วยพยุงซ่งซีซีลงจากรถม้ารุ่ยเอ๋อร์ก็รวบรวมความกล้าที่จะลงออกจากรถม้า จากนั้นยืนอยู่ระหว่างคนทั้งสองด้วยร่างกายที่สั่นเทาของเขา เขาอ้าแขนออกไปเพื่อปกป้องท่านอาอยู่ด้านหลัง เขาจ้องมองเซี่ยหลูโม่ด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรเขากลัวมากจนขาที่ผอมแห้งราวกับแท่งไม้ของเขายังคงสั่น ริมฝีปากของเขาก็สั่นเทาเช่นกัน จากนั้นก็ส่งเสียงครวญครางเซี่ยหลูโม่และซ่งซีซีมองหน้ากันด้วยความตกใจ เกิดอะไรขึ้น? ไม่เพียงแต่ไม่ได้ผล จะเกิดผลข้างเคียงอย่างนั้นหรือ?"อ๊า!"ซ่งซีซีตบศีษะตนเองเบาๆ และตระหนักถึงเหตุผล รุ่ยเอ๋อร์ไม่รู้ว่านางไม่ใช่ฮูหยินของจ้านเป่ยว่างอีกแล้ว ยิ่งไม่รู้ว่านางกำลังจะแต่งงานกับเซี่ยหลูโม่คืนนั้น อาหลานสองคนคุยกันตั้งนานเลยไม่สามารถปฏิบัติกับรุ่ยเอ๋อร์เหมือนเป็นเด็กน้อยได้อีกต่อไป เขาขอทานในตลาดต่างๆ มาสองปีแล้ว เรื่องต่างๆ แค่บอกกับเขา เขาก็จะเข้าใจอีกอย่างเขารู้เกี่ยวกับครอบครัวที่ถูกสังหารจากชาวบ้านชาวเมืองที่พูดคุยกัน ส่วนรายละเอียดจะเป็นยังไงเขายังไม่รู้เขาอายุเจ็ดขวบแล้ว เรื่องบางเรื่องเขาต้องรู้

เสนาบดีมู่ปาดน้ำตาแล้วกล่าวว่า "แค่มีชีวิตอยู่ก็ดีแล้ว ดีแล้วนะ"เขายืนขึ้นและโค้งคำนับ "กระหม่อมเสียท่าไป หวังว่าฝ่าบาททรงอย่าถือสาพะยะค่ะ""ข้าก็เกือบเสียท่าเช่นกัน ไม่โทษเจ้า ผู้ใดที่รู้เรื่องนี้จะไม่ดีใจด้วยล่ะ" ฮ่องเต้ยิ้มอย่างสดใสและคิดบางสิ่งขึ้นมา เขารีบสั่ง "อู๋ต้าปั้น เจ้าไปตระกูลขงด้วยตนเองไป หรือไปสำนักเขตจิงจ้าวเพื่อตามหาใต้เท้าขง บอกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้และทำให้พวกเขาดีใจสักหน่อย"อู๋ต้าปั้นกำลังปาดน้ำตาที่ด้านข้าง เมื่อได้ยินคำสั่งจากฮ่องเต้ เขาจึงรีบตอบว่า "พะยะค่ะ ข้าน้อยจะไปเดี๋ยวนี้"อู๋ต้าปั้นจากไปอย่างมีความสุข ตระกูลซ่งมีทายาทสืบตระกูลอู๋ต้าปั้นรู้สึกมีความสุขจริงๆ ซ่งฮูหยินมีบุญกับเขา เขาอย่างให้ตระกูลซ่งเจริญรุ่งเรืองยิ่งกว่าผู้ใดเสียอีกเสนาบดีมู่มองดูอู๋ต้าปั้นออกไปพร้อมกับความคิดในใจมากมาย แม้ว่าเขาจะยังมีงานราชการที่ต้องทำมากมาย แต่เขาก็ไม่ยอมที่จะกลับไปสำนักเร็วเช่นนี้"ฝ่าบาท สงครามที่ชายแดนเฉิงหลิงเป็นเรื่องที่น่าละอายสำหรับแคว้นซางของเรามาโดยตลอด เรื่องนี้ถูกปกปิดไว้ เมืองซีจิงไม่ยอมที่จะเปิดเผยในตอนนี้ แต่รัชทายาทของเมืองซีจิงก็จากไปแล้ว และการต่อ

สมาชิกในตระกูลขงต่างก็งุนงงเมื่อได้ยินดังนั้น เป่ยหมิงอ๋องสามารถนำข่าวดีอะไรมาสู่ตระกูลขงได้?เมื่อเห็นท่าทางงุนงงของทุกคน อู๋ต้าปั้นกล่าวต่อว่า "ท่านเป่ยหมิงอ๋องพบขอทานตัวน้อยคนหนึ่งในอำเภอเย่ หน้าหน้าคล้ายกับแม่ทัพรองของตระกูลซ่ง ดังนั้นเขาจึงเรียกรุ่ยเอ๋อร์อย่างหยั่งเชิงแต่เขาไม่คาดคิดว่าขอทานตัวน้อยคนนั้นได้ตอบสนอง..."ขงหยางรู้สึกว่ามันเหลือเชื่อจึงขัดจังหวะอู๋ต้าปั้น "อู๋กงกง ท่านอ๋องเห็นคนที่ดูคล้ายกับรุ่ยเอ๋อร์ เขาจึงถวายฎีกาต่อฝ่าบาท เขาต้องการสื่ออะไร ดูคล้ายกับรุ่ยเอ๋อร์ แต่ไม่ใช่รุ่ยเอ๋อร์ จะไปบอกฝ่าบาทเพื่ออะไรหรือ?"ขงหยางไม่เพียงแต่รู้สึกเหลือเชื่อ แต่ยังรู้สึกโกรธเล็กน้อยอีกด้วยม่านชิงและรุ่ยเอ๋อร์คือปมบาดแผลทางใจของคนตระกูลขง โดยเฉพาะฝั่งคุณนายใหญ่ จะให้นางฟังเรื่องเกี่ยวกับพวกนี้ไม่ได้เด็ดขาดแค่ได้เห็นคนหน้าตาคล้ายกับรุ่ยเอ๋อร์คนหนึ่ง จะมาบอกว่าเป็นข่าวดีแล้วหรือ? นี่มันข่าวดีอะไรกัน? เสียแรงและเวลาที่ทุกคนเร่งรีบกลับมาที่มาฟังเรื่องไร้สาระเช่นนี้ ขงหยางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธกับเป่ยหมิงอ๋องเล็กน้อยอู๋ต้าปั้นคลายมอเบาๆ "ใต้เท้าขง โปรดใจเย็นๆ ก่อน หากเป็นแค่ดู