LOGINShare
บทที่ 248
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 249
สมาชิกในตระกูลขงต่างก็งุนงงเมื่อได้ยินดังนั้น เป่ยหมิงอ๋องสามารถนำข่าวดีอะไรมาสู่ตระกูลขงได้?เมื่อเห็นท่าทางงุนงงของทุกคน อู๋ต้าปั้นกล่าวต่อว่า "ท่านเป่ยหมิงอ๋องพบขอทานตัวน้อยคนหนึ่งในอำเภอเย่ หน้าหน้าคล้ายกับแม่ทัพรองของตระกูลซ่ง ดังนั้นเขาจึงเรียกรุ่ยเอ๋อร์อย่างหยั่งเชิงแต่เขาไม่คาดคิดว่าขอทานตัวน้อยคนนั้นได้ตอบสนอง..."ขงหยางรู้สึกว่ามันเหลือเชื่อจึงขัดจังหวะอู๋ต้าปั้น "อู๋กงกง ท่านอ๋องเห็นคนที่ดูคล้ายกับรุ่ยเอ๋อร์ เขาจึงถวายฎีกาต่อฝ่าบาท เขาต้องการสื่ออะไร ดูคล้ายกับรุ่ยเอ๋อร์ แต่ไม่ใช่รุ่ยเอ๋อร์ จะไปบอกฝ่าบาทเพื่ออะไรหรือ?"ขงหยางไม่เพียงแต่รู้สึกเหลือเชื่อ แต่ยังรู้สึกโกรธเล็กน้อยอีกด้วยม่านชิงและรุ่ยเอ๋อร์คือปมบาดแผลทางใจของคนตระกูลขง โดยเฉพาะฝั่งคุณนายใหญ่ จะให้นางฟังเรื่องเกี่ยวกับพวกนี้ไม่ได้เด็ดขาดแค่ได้เห็นคนหน้าตาคล้ายกับรุ่ยเอ๋อร์คนหนึ่ง จะมาบอกว่าเป็นข่าวดีแล้วหรือ? นี่มันข่าวดีอะไรกัน? เสียแรงและเวลาที่ทุกคนเร่งรีบกลับมาที่มาฟังเรื่องไร้สาระเช่นนี้ ขงหยางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธกับเป่ยหมิงอ๋องเล็กน้อยอู๋ต้าปั้นคลายมอเบาๆ "ใต้เท้าขง โปรดใจเย็นๆ ก่อน หากเป็นแค่ดู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 250
แต่มันจะเป็นจริงได้อย่างไร?ย่อมมีแต่ทำให้ผิดหวังเท่านั้น...ทุกคนต่างเสียใจมาก แต่ก็เห็นใจซ่งซีซีด้วย หากนางไปที่นั่นด้วยความหวังสูง นางจะผิดหวังอย่างแน่นอนเมื่อไปถึงที่นั่นไม่สิ อู๋ต้าปั้นบอกว่าพวกเขาจะกลับมาถึงเมืองหลวงในไม่ช้า หรือว่านางพาขอทานตัวน้อยกลับมาโดยคิดว่าคนคนนั้นเป็นรุ่ยเอ๋อร์หรือมันเรื่องอะไรกันเนี่ย? เพิ่งชมว่านางเป็นผู้ใหญ่ทำอะไรมีเหตุผล แต่แล้วก็ทำเรื่องไร้สาระเช่นนี้หรือ?ซ่งซีซีออกจากเมืองหลวงในช่วงเทศกาลไหว้พระจันทร์ และตอนนางกลับมาก็เป็นวันที่เจ็ดของเดือนกันยายนแล้วนฤดูใบไม้ร่วง อากาศเย็นสบายมากองครักษ์ที่เฝ้าประตูเมืองตกตะลึงเมื่อเห็นว่าคนที่ขับรถม้านั้นเป็นท่านเป่ยหมิงอ๋อง กลับให้ท่านอ๋องเป็นคนขับให้ แล้วคนที่อยู่ในรถม้าจะเป็นผู้ใดกันเมื่อรถม้าของท่านอ๋องกลับมาเมืองหลวง มันก็ถูกปล่อยผ่านโดยธรรมชาติทันทีโดยไม่มีการตรวจสอบใดๆ รถม้าก็มุ่งตรงไปที่จวนเสนาบดีกั๋วกงเมื่อมาถึงจวนเสนาบดีกั๋วกง เซี่ยหลูโม่พูดกับซ่งซีซีและรุ่ยเอ๋อร์ว่า "ข้าจะไม่เข้าไป เจ้ากับรุ่ยเอ๋อร์พักผ่อนให้ดีๆ ก่อน ข้าจะมาเยี่ยมอีกทีวันหลัง"คิดว่าพรุ่งนี้พวกเขาต้องไปตระกูลขง พรุ่งนี้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 251
ลุงฟูไม่ได้ให้เขาพักเรือนเดิมที่เขาเคยอยู่ประจำ แม้ว่ากางตกแต่งได้ปรับปรุงใหม่แล้ว แต่ยังกลัวว่าเขาจะคำนึงถึงเรื่องเศร้าได้ ดังนั้นจึงให้เขาอาศัยอยู่กับคุณหนูที่เรือนจือหลาน ถึงยังไงเรือนจือหลานก็มีขนาดใหญ่ มันมากพอที่ให้สองคนอสศัยอยู่ลุงฟูยังพิจารณาถึงนายน้อยต้องทนทุกข์มามาก ความทุกข์ที่เขาเจอพวกนั้น ต้องให้คุณหนูคอยดูแลอยู่เคียงข้างนายน้อยอายุยังไม่ครบเจ็ดขวบ ดังนั้นจึงไม่มีอะไรไม่เหมาะที่อาศัยอยู่กับคุณหนูอย่างน้อยผ่านเวลาสองสามเดือนแรกไปก่อน หลังจากคุณหนูออกเรื่อนแล้ว ค่อยวางแผนใหม่หลังจากจัดการรุ่ยเอ๋อร์ให้เรียบร้อย ซ่งซีซีก็เรียกทุกคนไปที่ห้องโถงด้านข้าง และให้เฉินฟูส่งคนไปส่งข่าวที่ซ่งไท่กงและตระกูลขงด้วยโดยบอกว่ารอให้รุ่ยเอ๋อร์จัดการกับสติอารมณ์ให้ดีขึ้นหน่อย เดี๋ยวจะพาเขาไปเบี่ยมทุกคน"ใช่แล้ว หากตระกูลขงอยากเจอรุ่ยเอ๋อร์ก่อน ก็สามารถให้พวกเขามา รุ่ยเอ๋อร์สนิทกับท่านตาท่านยายและท่านลุงของตนเอง จะไม่ต่อต้านกับพวกเขา ส่วนทางไทกงให้เขารอก่อน"ซ่งซีซีไม่รู้ว่าตระกูลขงไม่เชื่อเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย ดังนั้นเฉินฟูจึงส่งคนไปบอก ไม่เพียงแต่พวกเขาไม่ยอมมา แถมยังบอกด้วยว่าหาก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 252
ความเจ็บปวดจากกระดูกหักนั้นเจ็บปวดมากแค่ไหน ซ่งซีซีย่อมรู้โดยธรรมชาติ หาใช่ว่านางไม่เคยกระดูกหักเมื่อตอนที่นางยังเด็กมียาแก้ปวดหรือฝังเข็มเพื่อแก้ปวด แต่ก็ยังรู้สึกเจ็บปวดแสนสาหัสซ่งซีซีรู้สึกเป็นกังวล จากนั้นถามขึ้นอีกว่า "แล้วเขาเคยใช้ยาเสพติดด้วย จะเป็นอะไรหรือไม่?"หมอมหัศจรรย์ดันกล่าวว่า "ยานั้นชื่อยาไส้หมู่ด่าน พอกินแล้วจะทำให้คนติดยา แต่ดูเหมือนว่าอาการของเขาตอนนี้ยังดีอยู่ ตลอดทางที่พวกเจ้ากลับมาเขาได้รู้สึกเจ็บปวดหรือไม่"ซ่งซีซีนึกถึงระหว่างทางนี้ ดูเหมือนเขาเคยอาการกำเริบบ้าง แต่เขาก็ทนเอาไว้ จากนั้นมาจนถึงตอนนี้ ไม่มีวี่แววที่จะกำเริบอีก เลยกล่าวว่า "ไม่ค่อย ที่อาการกำเริบล่าสุด เขาอดทนไว้จนได้""โอ้ ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้ท่านอ๋องเคยกล่าวไว้ว่าเขาเคยกำเริบตอนอยู่หลิงโจว มีอาการหนักมาก ตอนนั้นเขาชนกำแพงไม่ก็ทำร้ายตัวเอง หลังจากที่ข้าไปถึงที่นั่นก็ไม่เคยเห็นอาการเช่นนั้นอีก"หมอมหัศจรรย์ดันถอนหายใจ "แรกๆ มันทนยากที่สุด แต่อาการจะเบาลงทุกครั้งจนกว่าจะเลิกเลย ยานี้จะมีผลเสียหายต่อร่างกาย หลังเลิกอย่างสมบูรณ์แล้ว ต้องพักฟื้นสักระยะหนึ่ง แต่เด็กคนนี้ไม่ได้สูงขึ้นเท่าไร เหตุผ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 253
เมื่อนางส่งหมอมหัศจรรย์ดันออกไป หมอมหัศจรรย์ดันถอนหายใจก่อนพูดว่า "ถูกพวกค้ามนุษย์จับตัวไปก็เป็นเรื่องโชคร้าย แต่สามารถรอดพ้นจากภัยพิบัติจากสังหารหมู่ก็ถือเป็นโชคดีอันยิ่งใหญ่ท่ามกลางความโชคร้ายเลย"แต่ซ่งซีซีกลับไม่คิดเช่นนั้นถ้ารุ่ยเอ๋อร์ส่งของหวานไปที่จวนแม่ทัพ นางต้องส่งรุ่ยเอ๋อร์กลับมาด้วยตนเองอย่างแน่นอน มีความเป็นไปได้ที่นางจะค้างคืนที่จวนสักคืนหนึ่งเมื่อสายลับจากเมืองซีจิงเข้ามาสังหารหมู่ ถ้านางอยู่ที่นั่น แม้ว่านางจะไม่สามารถปกป้องทุกคนได้ แต่คงไม่ถึงขั้นถูกฆ่าตายทั้งครอบครัวดังนั้น นางจึงเกลียดพวกค้ามนุษย์เหล่านั้นถึงที่สุดแค่หวังว่าจะสามารถกำจัดพวกเขาให้สิ้นซาก ไม่ปล่อยผู้ใดไปหลังจากส่งหมอมหัศจรรย์ดันออกไปแล้ว ซ่งซีซีก็ให้คนเตรียมรถ จะนำรุ่ยเอ๋อร์เข้าไปในพระราชวัง เพื่อไปถวายกับฮ่องเต้และไทเฮา จากนั้นค่อยไปที่ตระกูลขงนางสั่งคนไปทำเสื้อผ้าใหม่ให้แล้ว แต่ชุดเดิมของเขายังคงใส่ได้ เพียงแต่เหลือไม่กี้ชิ้นเองแล้วตอนนั้นที่ทำงานศพ เสื้อผ้าบางส่วนของพวกเขาถูกฝังอยู่กับหลุมฝังศพพวกเขาไป เหลือเพียงไม่กี่ชิ้นเท่านั้นสำหรับเป็นที่ระลึกแม้ว่าเสื้อผ้านั้นที่รุ่ยเอ๋อร์ใส่ไ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 254
หลังจากออกจากวังแล้ว ซ่งซีซีก็พารุ่ยเอ๋อร์ขึ้นรถม้าเดินทางไปตระกูลขงต่อเวลานี้เป็นยามเย็นแล้ว และคุณท่านของตระกูลขงคงเลิกงานกลับจวนแล้วในรถม้า รุ่ยเอ๋อร์เขียนหนังสือบนมือของซ่งซีซี "จะไปบ้านท่านตาหรือไม่"ซ่งซีซีพยักหน้าแล้วพูดว่า "ใช่ เราไปบ้านท่านตาของหนู หนูไม่คิดถึงพวกเขาเหรอ?"รุ่ยเอ๋อร์พยักหน้าและเขียนคำเดียวว่า "คิดถึง!"แต่เขามีสีหน้าดูกังวลมากเด็กคนนี้เป็นคนอ่อนไหว และคนของตระกูลขงบอกว่าพวกเขาไม่เชื่อว่าเขากลับมาแล้ว ดังนั้นเขาจึงรู้สึกว่าตระกูลขงคงไม่อยากเจอเขาซ่งซีซีเห็นความกังวลของเขาออกจึงพูดว่า "อย่ากังวลเลยนะรุ่ยเอ๋อร์ ท่านตาท่านยายและท่านลุงของหนูทุกคนคิดถึงหนูมาก แต่พวกเขาแค่ไม่เชื่อว่าหนูยังมีชีวิตอยู่ พอพวกเขาเจอหน้าหนูแล้ว ต้องดีใจมากๆ เลย"รุ่ยเอ๋อร์พิงตัวท่านอา คางแหลมของเขายกขึ้นเล็กน้อย และเขาก็เปิดปากเพื่อพยายามส่งเสียงออกมา แต่มันก็ออกเสียงไม่ได้ เขารู้สึกหดหู่เล็กน้อยไม่รู้ว่าพวกเขาจะรังเกียจที่เขากลายเป็นใบ้และเป็นง่อยหรือไม่?หลังจากครุ่นคิดพักนึง เขาก็เขียนบนฝ่ามือของท่านอาว่า "พวกเขาจะรังเกียจรุ่ยเอ๋อร์หรือไม่"ซ่งซีซีรู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 255
ซ่งซีซีรู้ดีว่าพวกเขามีความเข้าใจผิดเช่นนี้ ก่อนหน้านี้นางบอกว่าพอจะเข้าใจได้ แต่จริงๆ แล้ว นางไม่เข้าใจอย่างถ่องแท้เช่นเดียวกับเมื่อนางได้รับจดหมายของเซี่ยหลูโม่ นางก็รีบออกเดินทางไปหลิงโจวทันที แม้ว่านางจะพยายามเกลี้ยกล่อมตัวเองว่าอย่ามีความหวังในตลอดทาง แต่นางก็ทำไม่ได้ที่นั่งเฉยๆ ขนาดไม่ไปตรวจดูด้วยตาของตนเองดังนั้น เมื่อนางได้ยินขงหยางพูดแบบนี้อีกครั้ง นางก็อารมณ์เสียขึ้นมา และหันกลับไปเปิดม่าน อุ้มรุ่ยเอ๋อร์ออกมา ยืนอยู่ตรงหน้าขงหยาง และพูดอย่างเย็นชาว่า "อย่างน้อยก็ลองดูสักครั้งบ้าง ในระหว่างทางมาที่นี่ รุ่ยเอ๋อร์เขียนหนังสือบนฝ่ามือของข้าอย่างกังวลมาก เขากังวลว่าพวกเจ้าจะรังเกียจเขา ข้ายังปลอบใจเขาว่ามันไม่แน่นอน"ขงหยางต่อต้านวิธีการของนาง แต่เขาก็ยังมองดูเด็กที่นางอุ้มอยู่โดยสัญชาตญาณเพียงมองแวบเดียว เขาก็รู้ว่าเขาผิดมากแค่ไหนเพียงมองแวบเดียว ลมหายใจของเขาก็แทบจะหยุดลงคล้ายกันมาก คล้ายกันเกินไป แม้ว่าผอมโซไม่ได้กลมๆ และน่ารักเหมือนรุ่ยเอ๋อร์ในเมื่อก่อน แต่ก็คล้ายกันจริงๆริมฝีปากของเขาสั่น ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที และเขาก็ตะโกนออกมาอย่างไม่แน่นอนว่า "รุ่ยเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 256
ทุกคนทั้งบีบนางและนวดขมับให้นาง สุดท้ายนางถึงฟื้นขึ้นมาทันทีที่นางฟื้นตัวยังคงร้องไห้ต่อ "คุณพระช่วย ทำไมต้องให้เด็กทนทุกข์ทรมานขนาดนี้ ตระกูลซ่งมีแต่วีรบุรุษทั้งนั้น เหตุใดต้องมาตกเป็นสภาพเช่นนี้ สวรรค์เอ๊ย เจ้าไม่ยุติธรรมเลย เจ้าโหดร้ายเกินไป"ซ่งซีซีทนไม่ได้ที่จะได้ยินคำพูดที่บีบคั้นใจเช่นนี้ และรีบออกไปข้างนอก ในช่วงเวลานี้ น้ำตาของนางดูเหมือนจะมาไม่หมดเลย ก่อนหน้านี้จะอดทนมากแค่ไหน บัดนี้ก็จะอ่อนแอมากเท่านั้น น้ำตาที่นางเคยกลั้นไว้ในเมื่อก่อนตอนนี้ก็ไหลออกมาหมดเลยพวกเขานำรุ่ยเอ๋อร์ไปเยี่ยมกับทีละคน จากนั้นจึงพาไปที่เรือนของคุณนายใหญ่ดีที่นางได้รับยาล่วงหน้า เมื่อนางเห็นว่ารุ่ยเอ๋อร์กลายเป็นใบและขาง่อยๆ นางทุกข์ใจจนหลั่งน้ำตา เหลนดีๆ ของนาง ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ได้ล่ะหลานสาวที่นางเลี้ยงมาด้วยมือของตนเองจากไปแล้ว เด็กคนนี้น่าเอ็นดู มีความประพฤติดีเหมือนกับท่านแม่ของเขา แน่นอนว่าหญิงชราเอ็นดูเขา เห็นเขาเป็นแก้วตาดวงใจของตนเอง บัดนี้กลายเป็นสภาพเช่นนี้ เท่ากับว่าเอามีดแทงใจนางจริงๆใช้เวลามากกว่าครึ่งชั่วยาม ทุกคนถึงกลั้นน้ำตาได้ และนั่งอย่างสงบในห้องโถงใหญ่ คุณนายใหญ่เดินออกมา
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1490
ฮองเฮาทรงเสด็จออกมา ครั้นทอดพระเนตรเห็นฉากเบื้องหน้า พระเนตรพลันหม่นหมอง พระทัยเองก็ไม่อาจบรรยายความรู้สึกออกมาได้พระนางเสด็จเข้าไปท่ามกลางหมู่ขุนนาง แล้วตรัสว่า “องค์ชายใหญ่พ่ายแพ้ในวันนี้ นับเป็นเรื่องน่าอับอายอยู่บ้าง เพียงแต่เช้านี้เขารู้สึกปวดพระนาภี อ่อนแรงไปทั่วร่าง จึงได้เรียกหมอหลวงมาตรวจรักษา และจ่ายยาให้แล้ว”จักรพรรดิ์ซูชิงทรงขมวดพระขนง “หมอหลวงว่าอย่างไร?”ฮองเฮา รีบกราบทูล “หมอหลวงกราบทูลว่าทรงเสวยของที่ไม่ดีเข้าไปเพคะ ตอนนี้เสวยยาแล้ว อาการก็ดีขึ้นมากแล้ว”จักรพรรดิ์ซูชิงตรัสด้วยพระสุรเสียงเรียบเย็น “เช่นนั้น ฮองเฮาก็ดูแลเขาให้ดีเถิด”“เพคะ!” ฮองเฮาลอบมองปฏิกิริยาของผู้คนรอบข้าง แม้ไม่อาจอ่านความคิดพวกเขาได้ชัดเจน แต่เมื่อทอดพระเนตรสีพระพักตร์ของฮ่องเต้ ก็ดูเหมือนไม่ได้กริ้วมากนัก เช่นนั้น เรื่องนี้ก็นับว่าผ่านไปได้แล้วกระมัง?พระนางแย้มพระโอษฐ์ขึ้นมาเล็กน้อย กำลังจะกล่าวถวายพระพรแสดงความยินดีที่ ฮ่องเต้ทรงล่าได้หมูป่า ทว่าทันใดนั้นก็ได้ยินพระองค์ตรัสขึ้นว่า “เรื่องที่แพ้ในวันนี้ ไม่ได้เกี่ยวข้องอันใดกับอาการประชวร หากล่าไม่ได้ ก็คือล่าไม่ได้ วันหน้าก็ฝึกฝนให้มากข
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1489
ความจริงแล้ว เรื่องราวของราชวงศ์นั้น ทุกคนก็มิได้คิดใคร่ครวญให้ลึกซึ้งนักโดยเฉพาะองค์ชายใหญ่ยังทรงพระเยาว์ แม้พ่ายแพ้ในวันนี้ก็มิใช่เรื่องใหญ่ ท้ายที่สุดแล้ว พระองค์เป็นโอรสของฮองเฮา ภายภาคหน้าจะสูงศักดิ์ยิ่งนัก ไหนเลยจะให้เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้มาตัดสินแพ้ชนะได้?ยามนี้เมื่อเห็นพระองค์เจ็บปวดทุกข์ทรมาน เหล่าสตรีในวังก็พากันเสนอแนะถึงยาต่างๆ บ้างก็หยิบยาน้ำมันที่ติดตัวมาออกมาให้ ทูลว่าให้ใช้ทาถูนวดตรงท้องแม้แต่พระสนมซูเฟยและพระสนมเต๋อเฟยก็ตามเข้ามาเยี่ยมถามไถ่ด้วย ถึงอย่างไรครั้งนี้พวกนางก็นำองค์ชายและองค์หญิงออกมาด้วย ย่อมต้องเตรียมยาติดตัวมาไม่น้อย ครั้นเห็นองค์ชายใหญ่ทรงเจ็บปวดเพียงนี้ ก็พากันถวายยารักษากันคนละไม้คนละมือฮองเฮาย่อมมิได้ทรงคิดใช้ยานั้น พระนางเพียงต้องการให้พวกนางได้เข้ามาเห็นสภาพขององค์ชายใหญ่ด้วยตาตนเอง จากนั้นเมื่อนำความกลับไป ก็คงต้องเล่าให้บรรดาขุนนางของตนได้รับรู้เป็นแน่สรุปแล้ว ความล้มเหลวในวันนี้จำต้องมีคำอธิบาย ต้องมีเหตุผลให้ทุกคนเข้าใจว่าองค์ชายใหญ่ไม่ได้ไร้ความสามารถ เพียงแต่ทรงประชวรอยู่เท่านั้นหลังจากถามไถ่อาการกันครู่หนึ่ง ทุกคนก็พากันออกไป เว้น
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1488
ไม่นานหลังจากนั้น ลู่เจินก็มาถึงเมื่อเห็นใต้เท้าซ่งและองค์ชายใหญ่ยังคงอยู่ด้วยกัน เขาจึงรู้สึกโล่งใจและกล่าวว่า "ใต้เท้าซ่ง ท่านต้องรีบพาองค์ชายใหญ่กลับไปเดี๋ยวนี้เลย เพื่อไม่ให้ฮองเฮาทรงเป็นห่วง พระองค์ทรงส่งคนไปตามหาแล้ว เพียงแต่เหล่าขันทีน้อยไม่กล้าเข้าไปในรั้ว พวกเขาแค่ตะโกนจากด้านนอก"องค์ชายใหญ่ดูเหมือนจะไม่เต็มใจที่จะกลับไปซ่งซีซีจึงกล่าวว่า "เสด็จแม่ทรงรักเจ้ามาก พระองค์จะทรงเป็นห่วงเจ้า กลับไปเถอะ"องค์ชายใหญ่เบ้ปากพูดว่า "นางดุข้า นั่นไม่ใช่การรักหรอก นางเป็นคนเลว"ซ่งซีซีรู้สึกแปลกใจ มองไปที่เขา ฮองเฮาทรงรักและเอ็นดูเขา แม้พระองค์จะดุเขาบ้าง แต่ก็เป็นการแสดงความรักแท้ๆ เขาน่าจะรับรู้ได้ตอนนี้แค่โดนด่าไปสองคำ กลับกลายเป็นคนเลวเสียแล้ว?แต่เมื่อคิดถึงช่วงเวลาที่นางอยู่ในสถาบันว่านซงเหมิน นางก็เข้าใจในสถาบันว่านซงเหมินนั้น อาจารย์อาก็เคยดุและลงโทษนางหลายครั้ง นางไม่กล้าพูดอะไรเลย แต่ถ้าอาจารย์พูดคำพูดหนักๆ สักสองคำ นางก็จะรู้สึกเสียใจและบอกว่าอาจารย์เป็นคนไม่ดีอาจารย์เคยพูดเล่นกับอาจารย์ว่า นี่แหละผลของการเลี้ยงดูอย่างเอาอกเอาใจ ผลลัพธ์คือการลดค่าและอำนาจของตัวเอง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1487
พระสนมเต๋อเฟยทรงอ่อนโยนและเป็นมิตรยิ่งกว่าพระสนมซูเฟย พระนางมีพระอัธยาศัยกว้างขวางและใจดี แม้จะอยู่กับครอบครัว แต่ก็มีผู้คนแวะเวียนมาทักทายมิได้ขาด พระนางทรงต้อนรับทุกคนด้วยความเป็นกันเอง และบางครั้งยังพระราชทานของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ให้แก่บุตรสาวของขุนนาง ทำให้ทุกคนต่างรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งฮองเฮาเองก็มีผู้คนมากมายมาเข้าเฝ้า ไหนเลยจะไม่เป็นเช่นนั้น ในเมื่อพระนางเป็นถึงพระอัครมเหสีแห่งแผ่นดิน มีตำแหน่งสูงศักดิ์ฮองเฮายังคงทรงรู้สึกว่าตัวเองเป็นศูนย์กลางของทุกสิ่ง เรื่องไม่พอพระทัยก่อนหน้านี้ถูกกดเก็บไว้ในพระทัย ทรงแสร้งตรัสสนทนากับเหล่าขุนนางสตรีด้วยท่าทีสนิทสนมในงานเช่นนี้ ทุกคนล้วนถือโอกาสอันหาได้ยากนี้ ใช้สำหรับสร้างสายสัมพันธ์ หรือจับตาดูบุตรีขุนนางเพื่อนำไปเลือกคู่ครองให้บุตรชายฮองเฮาทรงต้องการซื้อใจเหล่าขุนนางสตรี ดังนั้นวันนี้พระนางจึงทรงเตรียมของรางวัลมากมายพระราชทานให้แก่บุตรสาวขุนนาง เพื่อเสริมสร้างภาพลักษณ์พระอัครมเหสีผู้เมตตาและรอบคอบไม่นานนัก ทหารองครักษ์ก็เข้ามากราบทูลว่า ฮ่องเต้ทรงล่าหมูป่าตัวหนึ่ง ได้ เป็นนิมิตหมายที่ดีสำหรับการล่าสัตว์ครั้งนี้ฮองเฮาทรงปลื้มพระ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1486
ฮองเฮาทรงรู้สึกหงุดหงิดอย่างถึงที่สุดที่ได้ยินแต่คำตำหนิ "เช่นนั้น ตอนนี้ท่านกล่าวเช่นนี้แล้วจะมีประโยชน์อันใด? สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้ คือหาวิธีพลิกสถานการณ์ให้กลับมาได้! ตอนนี้ฮ่องเต้ไม่อนุญาตให้เขาเข้าไปในป่า แล้ววันนี้ลูกของพระสนมเต๋อเฟยกลับได้เปล่งประกายเต็มที่ ท่านพอใจแล้วหรือยัง? หากท่านมีวิธีแก้ ก็กล่าวออกมา หากเพียงแค่มาปลอบเขา ก็ไม่มีความจำเป็น!"พระนางยังคงมีความคับแค้นพระทัยต่อบ้านเกิดของตนเองฮูหยินใหญ่ฉีพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนต่อองค์ชายใหญ่ว่า "เมื่อเสด็จพ่อของเจ้ากลับมาจากล่าสัตว์ และเหล่าขุนนางอยู่กันพร้อมหน้า จงไปกราบทูลเสด็จพ่อว่าเจ้ารู้ตัวว่ามิได้มีสติปัญญาเฉียบแหลม และในอดีตก็เคยเกียจคร้าน แต่เมื่อล้มเหลวเช่นนี้แล้ว เจ้ารู้แล้วว่าผิดพลาดตรงไหน ต่อจากนี้เจ้าจะตั้งใจปรับปรุงตนเอง ศึกษากับไท่ฟูและเสด็จอาให้มากขึ้น และจะไม่ทำให้ไทเฮาและเสด็จพ่อต้องผิดหวังอีก ขอให้เสด็จพ่อและเหล่าขุนนางช่วยเป็นพยานและคอยตรวจสอบเจ้า"ฮองเฮาทรงเบิกพระเนตรกว้างจนแทบถลน "เจ้าสติวิปลาสไปแล้วหรือ? จะให้เขากล่าวต่อหน้าฮ่องเต้และขุนนางทั้งหมดว่าตนเองโง่เขลาและเคยเกียจคร้าน เช่นนั้นมิยิ่งเป็นการท
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1485
พอฮองเฮาทรงได้ยินเช่นนั้น พระทัยพลันหนักอึ้ง หันไปทอดพระเนตรบรรดาสตรีขุนนางและพระสนมที่อยู่โดยรอบ ทุกคนล้วนเผยสีหน้าสงสัยและอยากรู้อยากเห็น พระนางแย้มพระสรวลฝืนๆ แล้วตรัสว่า “องค์ชายใหญ่ทรงประชวร ปีหน้าค่อยเข้าร่วมอีกครั้งเถิด”ตรัสจบก็ส่งสายพระเนตรให้หลานเจี่ยนกูกูรีบไปสืบความ จากนั้นจึงจูงพระหัตถ์องค์ชายใหญ่ เสด็จกลับกระโจมเพื่อปลอบโยน องค์ชายใหญ่เอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ไม่สามารถตรัสอะไรให้เป็นเรื่องเป็นราวได้ มีเพียงถ้อยคำที่ฮองเฮาทรงจับใจความได้ว่า ทุกคนรังแกเขา แม้แต่เสด็จพ่อก็รังแกเขาไม่นาน หลานเจี่ยนกูกูก็กลับมาพร้อมข่าว นางกราบทูลทุกอย่างให้ฮองเฮาทราบโดยละเอียดฮองเฮาทรงตกพระทัยอย่างถึงที่สุด ไม่อยากเชื่อหูพระองค์เองเมื่อทอดพระเนตรเห็นองค์ชายใหญ่ทรงร้องไห้จนพระเนตรบวมแดง พระนางกลับไม่รู้สึกสงสาร มีเพียงความหนาวเหน็บในพระทัยไม่มีมารดาผู้ใดเชื่อว่าบุตรของตนโง่เขลา พวกนางเพียงคิดว่าเด็กมิได้พยายามมากพอ อย่างแย่ที่สุด ก็เพียงบอกว่าเด็กฉลาดแต่ขี้เกียจตราบใดที่เขามุมานะ เขาก็จะตามทันทว่าตอนนี้ ฮองเฮาทรงเริ่มสงสัยว่าตัวเองให้กำเนิดเด็กโง่เขลาจริงหรือไม่ พระสุรเสียงเริ่มเจ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1484
วิธีการรักษาของหมอมหัศจรรย์ดันนั้นได้ผลดีจริงๆ ภายในเวลาเพียงครึ่งเดือน พระพักตร์ของจักรพรรดิ์ซูชิงดูสดใสขึ้นบ้าง ไม่เหมือนก่อนหน้านี้ที่ซีดเซียวและเหลืองซีดพลังในร่างกายของพระองค์ก็ฟื้นตัวขึ้นมาก หากไม่รู้สึกเจ็บบางครั้ง พระองค์คงคิดว่าตนหายดีแล้ววันนี้หมอมหัศจรรย์ดันไม่ได้มา แต่มีบุคคลจากโรงหมอหลวงมาหลายคน บอกว่าคนมาก จะได้ป้องกันเหตุการณ์ไม่คาดคิดการที่หมอมหัศจรรย์ดันไม่ได้มานั้น เหตุผลคงเป็นเพราะไม่อยากให้ขุนนางและครอบครัวทราบว่า พระจักรพรรดิ์ทรงไม่สามารถแยกจากหมอมหัศจรรย์ดันได้ในตอนนี้องค์ชายใหญ่และองค์ชายรองถูกทหารพิทักษ์หลวงพาไปนั่งบนหลังม้า ร่างเล็กๆ ของพวกเขาแบกธนูอยู่บนหลัง ดูท่าทางเหมือนนักธนูจริงๆองค์ชายสามถูกฉีฟางอุ้มขึ้นหลังม้า เขาสวมเสื้อคลุมบางๆ สีแดง แก้มของเขาแดงระเรื่อจากความตื่นเต้น ทำให้ดูน่ารักยิ่งนักจักรพรรดิ์ซูชิงออกคำสั่ง ม้าร้อยตัววิ่งเข้าไปในป่า ลูกๆ ของพระองค์เริ่มล่าสัตว์เสียงของม้าที่วิ่งไปทำให้ทั้งสวนว่านหลินสั่นสะเทือน จนทำให้ฝูงนกตกใจและบินขึ้นไปซ่งซีซีไม่สบายใจ จึงนำปี้หมิงขี่ม้าตามไปด้วยสวนว่านหลินนี้นางเคยมาที่นี่กับบิดาเมื่อครั้งยั
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1483
จักรพรรดิ์ซูชิงแม้เคยฝึกฝนการต่อสู้มาแล้ว แต่ในด้านนี้กลับไม่ละเอียดรอบคอบเท่าเซี่ยหลูโม่ และไม่ได้สังเกตว่าองค์ชายรองมีพื้นฐานมาแต่เดิมพระองค์เพียงเห็นว่าองค์ชายรองมีท่าทางที่จริงจัง รัดกุม และก้าวหน้าได้รวดเร็วบุตรของพระองค์มีความเฉลียวฉลาด แต่น่าเสียดายที่ไม่ได้เกิดจากพระมารดาแห่งฮองเฮา เป็นความน่าเสียดายยิ่งนักมิฉะนั้น พระองค์ก็ไม่ต้องรู้สึกลำบากใจ แค่เลือกเขาก็พอแล้ววันก่อนการล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ผลิ จักรพรรดิ์ซูชิงได้เรียกเซี่ยหลูโม่มาที่ห้องทรงพระอักษรและถามว่า "เจ้าคิดว่าองค์ชายสามพระองค์ของข้านั้นเป็นอย่างไรบ้าง?"เซี่ยหลูโม่ตอบตรงไปตรงมา "องค์ชายใหญ่ไม่สนใจในศิลปะการต่อสู้ ทรงมีความสามารถต่ำ ท่าทางหยาบคาย การยิงธนูยังผิดอยู่ ทุกครั้งที่แก้ไขแล้วก็ยังทำผิดอีก ครั้งหน้าแก้ไขแล้วก็ยังผิดอยู่เช่นเดิม ส่วนองค์ชายรองมีกำลังแข็งแรง ท่าทางคล่องแคล่ว และตั้งใจจริงกับการยิงธนู ทรงมีพื้นฐานมาก่อนแล้วจึงทำได้ดีเกือบเท่ากับรุ่ยเอ่อร์ ส่วนองค์ชายสามไม่ต้องพูดถึง เขาแค่ไปเล่นเท่านั้น"จักรพรรดิ์ซูชิงชะงักไป "มีพื้นฐาน? เขาเคยฝึกมาก่อนหรือ?""น้องได้สัมผัสแขนของเขาแล้ว และรู้สึกถึงกร
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1482
เซี่ยหลูโม่ในฐานะที่ปรึกษา ได้เข้าวังสอนวิชาอาวุธให้แก่สามองค์ชายก่อนถึงงานล่าสัตว์ฤดูใบไม้ผลิ ที่จริงแล้ว องค์ชายใหญ่ควรฝึกมาตั้งนานแล้ว ทว่าเดิมทีเขาได้รับการเลี้ยงดูจากฮองเฮา ถูกตามใจดั่งดวงตาดวงใจ งานหนักใดๆ ล้วนไม่เคยต้องแตะต้อง เมื่อถูกส่งไปอยู่กับไทเฮา แม้พระนางจะทรงจัดการศึกษาให้ครบถ้วนทั้งบุ๋นและบู๊ แต่เขากลับโง่เง่าและเกียจคร้านเป็นทุนเดิม งานเล่าเรียนในแต่ละวันก็หนักหนาพออยู่แล้ว วิชาหนึ่งยังฝึกไม่ทันเสริม อีกวิชาหนึ่งก็ต้องตามไม่ทันเสียแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่มีพรสวรรค์แต่อย่างใด ซ้ำยังมิได้ขยันหมั่นเพียร จึงมักหาทางหลบเลี่ยงอยู่เสมอ ความก้าวหน้าที่น่าพอใจที่สุดในตอนนี้ คงเป็นเพียงการที่เขายอมไปเรียนหนังสือโดยไม่ร้องไห้อีก ผู้ที่ได้ประโยชน์จากการฝึกครั้งนี้กลับเป็นรุ่ยเอ๋อร์ รุ่ยเอ๋อร์ได้ฝึกพื้นฐานไปบ้างแล้ว แต่ก็ไม่ได้ออกแรงมากเกินไป หมอมหัศจรรย์ดันกล่าวว่าเขาต้องค่อยๆ ฝึก ไม่อาจรีบร้อน หากได้รับบาดเจ็บที่ขาอีกครั้ง จะไม่คุ้มค่าความเสียหาย ดังนั้น เมื่อเซี่ยหลูโม่สอนวิชาธนูให้พวกเขา รุ่ยเอ๋อร์จึงมีพื้นฐานอยู่ก่อนแล้ว ฝึกไปไม่กี่วันก็เริ่มเห็นผล ส่วนองค์ชายใหญ
