All Chapters of สตรีขี่ม้าออกศึก: Chapter 231 - Chapter 240

ฮูหยินผู้เฒ่าแห่งโหวผิงหยางกล่าวว่า "เจ้าก็พูดถูก หากความจริงเป็นเช่นนี้หล่ะก็ แม้ว่าวันนั้นท่านแม่ของเจ้าจับสร้อยข้อมือไว้ไม่อยากปล่อย แต่ด้วยการโต้แย้งของข้าอย่างมีเหตุผล นางก็มอบมันให้ข้า ร้านจินจิงคืนเงินให้นาง เหตุการณ์นี้มาจัดการเช่นนี้ก็ถือว่าเรียบร้อบดี"เมื่อซ่งซีซีได้ยินเช่นนั้น นางก็รู้ว่าเรื่องยังไม่จบ เลยไม่ได้ถามอะไร รอให้นางพูดต่อฮูหยินผู้เฒ่าสีหน้าไม่ดีนัก "หลังจากที่ข้านำสร้อยข้อมือกลับจวนแล้ว ข้าพบว่าสร้อยข้อมือที่ข้าสั่งทำนั้นมีอัญมณีห้าเม็ด และชิ้นนี้มีหกเม็ด เห็นได้ชัดว่ามันไม่ใช่อันที่ข้าสั่ง ข้าเลยส่งคนไปที่ร้านจินจิงเพื่อสอบถามดู ถึงจะรู้ว่าท่างชองที่รับผิดชอบในการทำสร้อยข้อมือให้ข้าได้กระทำความผิดและหนีไปโดยนำสร้อยข้อมือของข้าติดตัวไปด้วย ส่วนชิ้นนี้ มันเป็นของที่ท่านแม่ของเจ้าสั่งทำไว้จริงๆ เป็นสินเดิมที่จะมอบให้เจ้า แต่ทางร้านจินจิงไม่ได้บอกตอนนั้น เพราะมีแขกคนอื่นอยู่ด้วย และไม่สะดวกที่จะอธิบายว่าเป็นเพราะช่างทองนำของหนีออกไป เดิมทีวางแผนว่าจะมาให้คำอธิบายวันถัดไป แต่ข้าพบข้อผิดพลาดก่อนก็ส่งคนไปถาม จากนั้นถึงรู้ความจริง"ซ่งซีซีตกใจเล็กน้อย ท่านแม่วางแผน

ท่านหญิงเจียอี้กลับมาอาศัยที่จวนองค์หญิง และแม่ลูกสองคนต้องทนทุกข์ทรมานจากการด่าทอ ตอนที่ชาวบ้านชาวเมืองด่าซ่งซีซีนั้น พวกนางจะรู้สึกสะใจมากแค่ไหน ตอนนี้ก็ฃโกรธมากแค่นั้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีข่าวเกี่ยวกับอนุภรรยาของจวนองค์หญิงถูกแพร่กระจาย องค์หญิงใหญ่ไม่เพียงแต่โกรธ แต่ยังเริ่มสงสัยคนสนิทข้างกายของนาง ได้เผยแพร่ข้อมูลใดๆ รั่วไหลออกไปหรือไม่การสอบสวนทีละคนแบบนี้ก็เพียงพอที่จะทำให้จวนองค์หญิงวุ่นวายได้ระยะหนึ่ง บวกกับท่านหญิงเจียอี้กำลังมีปัญหากับครอบรัวสามี นางกำลังอารมณ์หดหู่ วันๆ เอาแต่ใส่อาารมณ์ทำไม่ดีกับสาวใช้ที่จวนองค์หญิงเดิมที นางคิดว่าหลังจากกลับไปพักอาศัยที่บ้านพ่อแม่ของตนเองสักระยะนึง โหวผิงหยางจะมารับนางกลับ แต่ใครจะไปรู้ว่าไม่เพียงแต่โหวผิงหยางไม่ไปรับเท่านั้น แม้แต่คนรับใช้จากจวนโหวก็ไม่ได้ไปตามหานาง แต่กลับได้ยินข่าวว่าแม่สามีของนางไปที่จวนเสนาบดีกั๋วกงเพื่อขอโทษซ่งซีซีนางโกรธเกี้ยวในใจ ดูเหมือนว่าตราบใดที่หญิงชราจะมีชีวิตอยู่ นางก็ไม่มีทางกุมอำนาจได้ ยิ่งไม่มีสถานะใดๆ ในครอบครัวของสามีตนเองด้วยเพียงแต่ความคิดชั่วร้ายเคยเกิดขึ้นนับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็ไม่มีประโย

มื้อเที่ยงเบาๆ ซ่งซีซีดื่มแค่โจ๊กไก่หนึ่งชามเท่านั้น จากนั้นก็ไปสักการะที่ศาลเจ้าตระกูลซ่งเป็นตระกูลที่ใหญ่โตและมีห้องโถงของบรรพบุรุษ ป้ายวิญญาณของพ่อแม่ พี่ชาย และพี่สะใภ้ประดิษฐานอยู่ในห้องโถงของบรรพบุรุษ อย่างไรก็ตาม โดยทั่วไปแล้วผู้หญิงไม่สามารถเข้าไปในห้องโถงของบรรพบุรุษเพื่อสักการะได้ และทำได้เพียงการโค้งคำนับข้างนอกประตูเท่านั้นวิธีเดียวที่ผู้หญิงจะเข้าไปได้ก็ต่อเมื่อเสียชีวิตไป แล้วนำป้ายวิญญาณเข้าไป อีกอย่างซ่งซีซีไม่สามารถถูกนำเข้าไปได้เพราะ นางเป็นลูกสาว และมีเพียงสะใภ้ของตระกูลซ่งเท่านั้นที่สามารถเข้าไปได้ดังนั้นหลังจากที่ท่านพ่อและพี่ชายของนางเสียชีวิตในสงคราม ท่านแม่จึงสร้างศาลเจ้าที่บ้าน และจัดวางป้ายวิญญาณของท่านพ่อและพี่ชายเอาไว้เพื่ออำนวยความสะดวกในการสักการะในช่วงเทศกาลหลังจากที่ครอบครัวถูกสังหารหมด ซ่งซีซีได้จัดป้ายวิญญาณของท่านแม่ พี่สะใภ้ หลานๆ ของนางทั้งหมดวางไว้ที่นั่นด้วยลุงฟูได้เตรียมเครื่องสังเวยไว้แล้ว ทั้งไก่ ขนมไหว้พระจันทร์ และผลไม้สด นางเข้าไปจุดธูป ผู้คนที่เคยอยู่กันเป็นๆ ต่อหน้าต่อตา ทว่าปัจจุบันกลายเป็นป้ายวิญญาณสี่เหลี่ยมไปหมดหลังจากจุดธู

ตอนที่เป่าจูยื่นสัมภาระให้นาง มือของนางสั่นไม่หยุดเลยไม่มีใครกล้าเชื่อว่าข่าวนี้เป็นความจริง เพราะจำนวนคนที่นับในขณะนั้นครบพอดีโดยเฉพาะเด็กๆ เด็กน้อยจากคนรับใช้ คุณชายน้อยและคุณหนูน้อยในจวนต่างอยู่กันครบเลยซ่งซีซีปากบอกว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ในใจของนางยังคงมีความหวังริบหรี่อยู่แต่เมื่อนึกถึงฉากนั้น นอกจากศีรษะแล้ว ยังมีเสื้อผ้าบนร่างกายของเขาด้วย แม้ว่าพวกมันจะเปื้อนเลือด แต่นางก็จำได้ว่ามันเป็นของรุ่ยเอ๋อร์ เพราะนางสั่งให้คนทำเสื้อผ้าชุดนั้นให้กับรุ่ย เอ่อตอนนั้น ตอนที่นางกลับบ้านพ่อแม่ และนางสั่งตัดเย็บเสื้อผ้าให้กับหลานๆ ทุกคนซ่งซีซีรับสัมภาระ ดวงตาของนางว่างเปล่า และเอาแต่พึมพำ "เป่าจู ข้าแค่ไปดูสักหน่อย ข้ารู้ว่ามันไม่ใช่ ข้าไม่ได้มีความหวังอะไรด้วย แต่... แต่เจ้าไปที่เรือนซุยหลานหยิบของเล่นที่รุ่ยเอ๋อร์ชอบที่สุดชิ้นหนึ่ง ก็คือเครื่องยิงนั้น ชิ้นที่ข้าทำให้เขา ได้สลักชื่อในเครื่องด้วย แท่งไม้นั้นข้ายังทดสี...""เจ้าคะ รับทราบเจ้าคะ ข้าน้อยจะไปหยิบเดี๋ยวนี้" เป่าจูรีบวิ่งออกไปอีกครั้ง เมื่อนางลงบันไดหิน ขาของนางเริ่มอ่อนแรงและล้มลงไปตรงๆ ทว่านางไม่ได้หยุดฝีเท้าก่อนรีบลุดขึ

นางแย่งเด็กจากอ้อมแขนของเซี่ยหลูโม่ และกอดเขาไว้แน่นในอ้อมแขนของตนเองเด็กคนนั้นไม่มีกล้ามเนื้อบนตัว มีเพียงกระดูก และผอมเพรียวอย่างน่าสมเพชมีกลิ่นเหม็นออกมาจากร่างกายของเขา และผมของเขาติดเป็นชิ้นๆ เขาไม่รู้ว่ามันเป็นกลิ่นคาวเลือด น้ำมันผม หรืออะไรที่เน่าแล้วแต่ซ่งซีซีกอดเขาแบบนี้ราวกับเป็นสมบัติล้ำค่าที่สุดในโลกปล่อยให้น้ำตาไหลอาบหน้านงอย่างไม่หยุดเด็กไม่ได้ดิ้นรน เขาถูกซ่งซีซีกอดไว้เหมือนไก่ตัวน้อย น้ำตาไหลอาบหน้าสกปรกของเขา และเป็นเครื่องหมายสีเหลืองสองเส้นความดุร้ายที่เขามีต่อเซี่ยหลูโม่นั้นหายไป เขาเป็นเหมือนของเล่น ที่อยู่นิ่งเฉย แม้ว่าเขากำลังหลั่งน้ำตา แต่ดวงตาของเขากลับเหมือนแข็งตัวไปเซี่ยหลูโม่เห็นดังนั้น หัวใจที่อยู่กระวนกระวายเป็นเวลานานนั้นก็อยู่นิ่งสักที คือสายเลือดของตระกูลซ่งตระกูลซ่งยังทิ้งสายเลือดไว้อยู่ เพียงแต่ว่าไม่รู้ว่าเด็กคนนี้หนีไปได้อย่างไรในตอนนั้น และเขามาอยู่ในมือของผู้ค้ามนุษย์เหล่านั้นได้อย่างไรหลังจากหลบหนีไปช่วงเวลานี้เขาอยู่ข้างรุ่ยเอ๋อร์ตลอก แต่เขาไม่ได้รู้ข้อมูลใดๆ จากเขาแม้แต่น้อย เขาถูกวางยาพิษจนเป็นใบ้ และเขาจะไม่ยอมให้คนอื่นเข้าใกล