บททั้งหมดของ ทาสสาวพราวพิลาส: บทที่ 381 - บทที่ 390

คิดไม่ถึงว่า อาจจะเป็นเพราะลมแรงจนเกินไป ในขณะที่ลูกศรกำลังพุ่งลอยไปก็เปลี่ยนทิศทางเล็กน้อยบังเอิญว่ามีฆ้องอันหนึ่งวางอยู่ข้างเป้าธนูที่อยู่ตรงหน้าเยี่ยเป่ยเฉิงพอดีเนื่องจากทิศทางคาดเคลื่อนกลางคัน ลูกธนูดอกนั้น จึงยิงไปโดนฆ้องอันนั้นอย่างพอดิบพอดีคงจะเป็นเพราะพลังนั้นแข็งแกร่งจนเกินไป หลังจากที่ลูกศรกระทบฆ้องพลังก็ไม่ได้ลดลงเลย แต่มันกลับเปลี่ยนทิศทางด้วยพลังมหาศาล มุ่งหน้าตรงไปยังทิศทางที่ทั่วป๋าจิ่นยืนอยู่ลูกศรชี้ไปที่ใบหน้าของเขา ได้อย่างพอดิบพอดีทั่วป๋าจิ่นเป็นคนที่มีพื้นฐานการต่อสู้อยู่แล้ว บวกกับเขาได้เตรียมตัวไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ จึงสามารถหันไปด้านข้างได้ทันเวลาในเสี้ยววินาทีสุดท้าย ทำให้ลูกศรเฉียดหูเขาไปเขามองย้อนกลับไป ก็เห็นว่าลูกธนูปักตรงเสาที่ตรงตระหง่านอยู่ทางด้านหลังเขา ด้วยพลังมหาศาล จนเจาะทะลุเสาทันทีเมื่อสักครู่นี้ เขาก็แค่อยากจะทำให้ผู้หญิงคนนั้นตกใจก็เท่านั้น ไม่ได้อยากฆ่านางจริงๆเสียหน่อยแต่ลูกธนูของเยี่ยเป่ยเฉิงดอกนี้ มุ่งตรงเข้ามาเพื่อคร่าชีวิตเขา!ทั่วป๋าจิ่นกำหมัดทั้งข้างเอาไว้แน่น มองเยี่ยเป่ยเฉิงด้วยสีหน้าที่เย็นชาขณะที่เขากำลังจะถาม ก็มีเสียงลม

ถ้าเขาโดนลูกยิงเข้าจริงๆ ทั้งสามคนนี้คงจะบอกว่าอีกว่า เป็นเพราะดวงเขาชงกับวันนี้ ไม่เหมาพที่จะออกไปไหน ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขาเลย! ปัดความรับผิดชอบไปจนหมด!เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ แม้ว่าทั่วป๋าจิ่นจะไม่เต็มใจแต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น จึงทำได้แค่ระงับความเจ็บใจเอาไว้องค์จักรพรรดิรู้สึกหงุดหงิดในใจ เมื่อเห็นว่าเวลาใกล้จะถึงเวลาแล้ว ก็ฟังคำแนะนำของไป๋อวี้ถัง ให้ส่งคนส่ง ทั่วป๋าจิ่นที่เกรี้ยวโกรธกลับไปที่พระราชวังทันทีที่ทั่วป๋าจิ่นจากไป การล่าสัตว์ก็เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการในเวลานี้ ท้องฟ้าก็สว่างแล้ว แสงตะวันทะลุผ่านชั้นเมฆ พอแสงอรุโณทัยอรุณสาดส่องลงมา แผ่นดินทั้งหมดก็เป็นสีทองผ่องอำไพทุกคนพร้อมที่จะออกเดินทาง ม้าที่ขี่นั้นแข็งแกร่งทรงพลัง ซองใส่ธนูก็เต็มไปด้วยลูกธนู และเตรียมพร้อมทุกอย่างอย่างครบครัน พวกเขาถือคันธนูเอาไว้ ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความคาดหวังและความตื่นเต้นป่าแห่งนี้อันตรายมาก เพราะมีสัตว์ดุร้ายหายากและแปลกตาจำนวนนับไม่ถ้วน จึงไม่เหมาะที่จะสตรีจะเข้าไป ดังนั้นเพื่อความปลอดภัย บรรดาสตรีทั้งหมดจึงอยู่ในค่ายคนที่อยู่ในค่ายจะเตรียมหม้อไฟและเตาย่างเอาไว้ เมื่อผู้ชายกลั

ฮุ่ยอี๋กล่าวอย่างฉะฉานว่า: " ในเวลานั้นไทเฮาพยายามเกลี้ยกล่อมเจ้าสุดฤทธิ์ ว่าอย่าไปคาดหวังกับงานสมรสในครั้งนี้มากนัก เพราะท่านลุงเป็นคนที่มีนิสัยเอาแน่เอานอนไม่ได้ ไม่ใช่คนที่รู้จักรักใคร่ทะนุถนอมคนอื่น แต่เจ้ากลับร้องห่มร้องไห้ ยืนกรานจะสมรสกับเขาให้ได้ ไทเฮาไม่รู้ว่าจะจัดการเจ้าอย่างไร จึงให้เสด็จพ่อจัดการเรื่องงานสมรสนี้ให้ "สีหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย ในสถานการณ์ที่น่าอับอายสุดขีดเช่นนี้ แม้ว่าพวกนางอยากจะประจบประแจงแต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดต่ออย่างไร ดังนั้นจึงหาข้ออ้างแล้วจากไปคิดไม่ถึงว่าฮุ่ยอี๋จะหักหน้านางต่อหน้าสาธารณชน ใบหน้าของจ้าวชิงชิงประเดี๋ยวซีดประเดี๋ยวเขียว นางมองไปที่ฮุ่ยอี๋สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า: "ฮุ่ยอี๋ เจ้ามีอคติอะไรกับข้าหรือเปล่า?"ฮุ่ยอี๋กล่าวว่า: "ไม่นี่ ข้าแค่พูดความจริงก็เท่านั้น!"“อีกอย่าง องค์หญิงนี้ชอบพูดอะไรต่อหน้า ไม่ชอบพูดให้ร้ายคนอื่นลับหลัง!”สิ่งที่นางพูดมีนัยความหมายบางอย่าง ทำให้จ้าวชิงชิงใจเต้นระรัว และรู้สึกผิดเล็กน้อยฮุ่ยอี๋ยิ้มให้นางเบาๆ ทำท่าทางราวกับว่าไม่เป็นพิษเป็นภัยอะไร: " เจ้ารู้สึกผิดอะไร?หรือว่า ลับหลังแล้วเจ้า

ทุกคมองตามเสียงนั้นไป ก็เห็นหลินซวงเอ๋อร์เบียดเสียดฝูงชนมาที่ตรงหน้าจื่อหลันจื่อหลันรู้สึกร้อนใจมาก พูดออกมาโดยที่ไม่ได้คิดอะไรว่า: "กินแค่ซาลาเปาเนื้อแกะ และดื่มซุปบ๊วยเปรี้ยวไปครึ่งชาม"หลินซวงเอ๋อร์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า "เจ้าให้ข้าเข้าไปดูองค์หญิงได้ไหม?"จื่อหลันยังไม่ทันได้ตอบตกลง จ้าวชิงชิงก็เยาะเย้ยว่า: " หลินซวงเอ๋อร์! เจ้ามายุ่งวุ่นวายอะไร? พวกข้ายังทำอะไรไม่ได้เลย เจ้าจะมาดึงดันแก้ไขปัญหาไปเพื่ออะไร?"ในสายตาของจ้าวชิงชิง หลินซวงเอ๋อร์มาจากชนชั้นที่ต่ำต้อย แม้แต่ตัวอักษรก็อ่านไม่ออก และเป็นเศษสวะที่ไร้ค่าคนหนึ่ง!อย่างไรก็ตาม ทันทีที่พูดจบ เสียงที่อดกลั้นความเจ็บปวดของฮุ่ยอี๋ก็ดังมาจากในกระโจม: " จื่อหลัน... ให้นางเข้ามา!"เมื่อได้รับอนุญาตจากฮุ่ยอี๋ ก็ไม่มีใครกล้าห้ามนางอีกจื่อหลันเปิดม่านกระโจม เชิญหลินซวงเอ๋อร์เข้าไปในกระโจมทุกคนก็อยากจะเข้าไปดูสถานการณ์เช่นกัน แต่จื่อหลันให้พวกนางอยู่ข้างนอกทั้งหมด: "องค์หญิงอนุญาตให้นางเข้าไปเท่านั้น พวกเจ้ารออยู่ข้างนอกเถิด"ภายในกระโจม ฮุ่ยอี๋นอนอยู่บนเตียง ด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว หน้าผากเปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็น

ตรงกลางบริเวณที่พืชน้ำเจริญเติบโต มีดอกไม้สีฟ้าเล็กๆสองสามดอกกระจัดกระจายอยู่หลินซวงเอ๋อร์มีสีหน้าที่ดีใจ รีบแหวกพืชน้ำออก แล้วขุดลงไปตามก้านของดอกไม้เล็กๆ และพบว่ามี " หยวนหู " อยู่ในนั้นจริงๆตอนเด็กเมื่อนางท้องไส้ปั่นป่วน ท่านพ่อของนางมักจะไปที่แม่น้ำเพื่อหาสมุนไพรนี้ให้นางอยู่เสมอหยวนหูมีฤทธิ์ที่เผ็ดร้อน และมีฤทธิ์ที่อบอุ่น มันมีประสิทธิภาพในการบรรเทาอาการปวดที่เกิดจากภาวะลมปราณไหลเวียนติดขัดและภาวะที่มีเลือดคั่งอยู่ภายในแม้ว่าหลินซวงเอ๋อร์จะเกิดมาในครอบครัวที่ยากจน แต่ร่างกายของนางเปราะปรางกว่าองค์หญิงเสียอีก ตั้งแต่เล็กจนโต นางเจ็บป่วยอยู่เป็นประจำ ต้องอาศัยการรักษาด้วยยาอย่างต่อเนื่องจนกระทั่งนางอายุเจ็ดขวบท้องของนางก็เปราะบางเช่นกัน ถ้ากินอาหารดิบหรืออาหารที่มีฤทธิ์เย็นจะทำให้ท้องไส้ปั่นป่วนได้ง่ายเนื่องจากนางมีร่างกายที่เปราะบาง ท่านพ่อของนางจึงหาหมอที่มีชื่อเสียงมาให้นาง นางจึงเริ่มรู้จักสมุนไพรนับร้อยชนิด และปรุงยาประเภทต่างๆได้ เดิมทีนางก็เป็นแค่ชาวไร่ชาวสวน แต่สถานการณ์กลับบีบบังคับให้เข้าสู่เส้นทางแห่งการแพทย์ตอนที่หลินซวงเอ๋อร์ติดตามท่านพ่อของนาง เนื่องจากได