เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 381
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-09-21 18:00:00บทที่เกี่ยวข้อง
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 382
ลูกศรทั้งสามดอกมุ่งหน้าไปที่ทั่วทั่วป๋าจิ่น ถ้าบอกว่าเป็นเรื่องบังเอิญมันคงจะไม่สมเหตุสมผล แต่ถ้าบอกว่าตั้งใจ ก็ไม่มีเหตุผลมาอธิบายอย่างไรเสียไป๋อวี้ถังกับทั่วป๋าจิ่นไม่บาดหมางใจอะไรกัน ดังนั้นคงจะไม่ได้ตั้งใจจะยิงธนูใส่เขา?สีหน้าขององค์จักรพรรดิแย่มากขึ้นเรื่อยๆวันนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?สำหรับฉีหมิงกับเยี่ยเป่ยเฉิง องค์จักรพรรดิมีคำอธิบายอยู่ในใจอยู่แล้ว ไม่ว่าพวกเขาจะทำโดยตั้งใจ หรือว่าไม่ได้ตั้งใจก็ตาม ถึงอย่างไรก็มีเหตุผลรองรับแต่เหตุใดไป๋อวี้ถังถึงเข้ามาร่วมด้วยล่ะ?องค์จักรพรรดินวดคลึงคิ้วอย่างจนใจ มองไปที่ไป๋อวี้ถังแล้วตรัสว่า "สมุหราชเลขาธิการก็ถูกพายุทรายทำให้สูญเสียการมองเห็นเหมือนกันหรือ?"ไป๋อวี้ถังก้าวไปข้างหน้าด้วย "ความเกรงกลัว"แล้วกล่าวว่า: "กระหม่อมยิงธนูไม่เก่ง เมื่อสักครู่นี้มีลมพัดมา กระหม่อมไม่ควรอยากจะแสดงฝีมือของตนจนเกินไป ควรจะรอให้พายุทรายหยุดก่อนค่อยยิงลูกธนู หากทำให้องค์ชายใหญ่ได้รับบาดเจ็บจริงๆ กระหม่อมคงจะกินไม่ได้นอนไม่หลับ"ทั่วป๋าจิ่นกล่าวเยาะเย้ยว่า: " เจ้าก็รู้ว่าทักษะการยิงธนูของตนเองไม่ดี? ในเมื่อเจ้ารู้ว่าทักษะการยิงธนูของเจ้าไม่ดีเหต
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-21ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 383
ถ้าเขาโดนลูกยิงเข้าจริงๆ ทั้งสามคนนี้คงจะบอกว่าอีกว่า เป็นเพราะดวงเขาชงกับวันนี้ ไม่เหมาพที่จะออกไปไหน ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขาเลย! ปัดความรับผิดชอบไปจนหมด!เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ แม้ว่าทั่วป๋าจิ่นจะไม่เต็มใจแต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น จึงทำได้แค่ระงับความเจ็บใจเอาไว้องค์จักรพรรดิรู้สึกหงุดหงิดในใจ เมื่อเห็นว่าเวลาใกล้จะถึงเวลาแล้ว ก็ฟังคำแนะนำของไป๋อวี้ถัง ให้ส่งคนส่ง ทั่วป๋าจิ่นที่เกรี้ยวโกรธกลับไปที่พระราชวังทันทีที่ทั่วป๋าจิ่นจากไป การล่าสัตว์ก็เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการในเวลานี้ ท้องฟ้าก็สว่างแล้ว แสงตะวันทะลุผ่านชั้นเมฆ พอแสงอรุโณทัยอรุณสาดส่องลงมา แผ่นดินทั้งหมดก็เป็นสีทองผ่องอำไพทุกคนพร้อมที่จะออกเดินทาง ม้าที่ขี่นั้นแข็งแกร่งทรงพลัง ซองใส่ธนูก็เต็มไปด้วยลูกธนู และเตรียมพร้อมทุกอย่างอย่างครบครัน พวกเขาถือคันธนูเอาไว้ ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความคาดหวังและความตื่นเต้นป่าแห่งนี้อันตรายมาก เพราะมีสัตว์ดุร้ายหายากและแปลกตาจำนวนนับไม่ถ้วน จึงไม่เหมาะที่จะสตรีจะเข้าไป ดังนั้นเพื่อความปลอดภัย บรรดาสตรีทั้งหมดจึงอยู่ในค่ายคนที่อยู่ในค่ายจะเตรียมหม้อไฟและเตาย่างเอาไว้ เมื่อผู้ชายกลั
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-21ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 384
ผู้ชายส่วนใหญ่เข้าไปในพื้นที่ล่าสัตว์ เหลือเพียงพ่อครัวและองครักษ์เพียงไม่กี่คนที่อยู่ในค่ายตามการทางปฏิบัติที่ผ่านมา การล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ร่วงจะต้องใช้เวลาทั้งวัน พอถึงช่วงพลบค่ำ บรรดาผู้ชายถึงจะทยอยกลับมาเหล่าสตรีไม่มีอะไรทำ จึงรวมตัวกันกลุ่มละสองสามคน ขี่ม้าไปชมดอกไม้และทิวทัศน์ พบปะพูดคุยกัน ทำให้เวลาผ่านอย่างไม่ยากลำบากมากนักหลินซวงเอ๋อร์อยากจะไปเดินเล่นในป่าที่เยี่ยเป่ยเฉิงพูดถึง แต่นางไม่กล้าไปคนเดียว ดังนั้นจึงคิดที่จะไปกับหญิงสาวคนอื่นๆนางเริ่มพูดคุยกับหญิงสาวคนอื่นๆ แต่นางยังไม่ทันได้เข้าใกล้ บรรดาหญิงสาวคนอื่นๆก็มองนางด้วยสายตาที่ลึกลับซับซ้อนสายตานั้นทำให้นางหยุดเดินในทันทีคำพูดที่ทำให้รู้สึกเจ็บปวดดังก้องปานฟ้าร้อง อยู่ข้างหูหญิงสาวในชุดแดงมองหลินซวงเอ๋อร์ด้วยสายตาที่เย็นชา และกล่าวเยาะเย้ยว่า: "ดูสิ แค่สาวใช้คนหนึ่ง คิดว่าปีนขึ้นไปบนเตียงเจ้านายแล้วจะมีคุณสมบัติที่จะมายืนเคียงข้างพวกเรา นางก็ไม่ดูสถานะของตนเองเลย!"ผู้หญิงอีกคนที่สวมชุดสีเขียวหัวเราะเยาะว่า "ถุย! นังจิ้งจอกชั้นต่ำ ตั้งใจขโมยสามีของคนอื่น ช่างไร้ยางอายจริงๆ!"“ใช่แล้ว ไม่รู้ว่าพ่อแม่ของนางส
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-21ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 385
ฮุ่ยอี๋กล่าวอย่างฉะฉานว่า: " ในเวลานั้นไทเฮาพยายามเกลี้ยกล่อมเจ้าสุดฤทธิ์ ว่าอย่าไปคาดหวังกับงานสมรสในครั้งนี้มากนัก เพราะท่านลุงเป็นคนที่มีนิสัยเอาแน่เอานอนไม่ได้ ไม่ใช่คนที่รู้จักรักใคร่ทะนุถนอมคนอื่น แต่เจ้ากลับร้องห่มร้องไห้ ยืนกรานจะสมรสกับเขาให้ได้ ไทเฮาไม่รู้ว่าจะจัดการเจ้าอย่างไร จึงให้เสด็จพ่อจัดการเรื่องงานสมรสนี้ให้ "สีหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย ในสถานการณ์ที่น่าอับอายสุดขีดเช่นนี้ แม้ว่าพวกนางอยากจะประจบประแจงแต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดต่ออย่างไร ดังนั้นจึงหาข้ออ้างแล้วจากไปคิดไม่ถึงว่าฮุ่ยอี๋จะหักหน้านางต่อหน้าสาธารณชน ใบหน้าของจ้าวชิงชิงประเดี๋ยวซีดประเดี๋ยวเขียว นางมองไปที่ฮุ่ยอี๋สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า: "ฮุ่ยอี๋ เจ้ามีอคติอะไรกับข้าหรือเปล่า?"ฮุ่ยอี๋กล่าวว่า: "ไม่นี่ ข้าแค่พูดความจริงก็เท่านั้น!"“อีกอย่าง องค์หญิงนี้ชอบพูดอะไรต่อหน้า ไม่ชอบพูดให้ร้ายคนอื่นลับหลัง!”สิ่งที่นางพูดมีนัยความหมายบางอย่าง ทำให้จ้าวชิงชิงใจเต้นระรัว และรู้สึกผิดเล็กน้อยฮุ่ยอี๋ยิ้มให้นางเบาๆ ทำท่าทางราวกับว่าไม่เป็นพิษเป็นภัยอะไร: " เจ้ารู้สึกผิดอะไร?หรือว่า ลับหลังแล้วเจ้า
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-22ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 386
หลินซวงเอ๋อร์รู้ว่าตนเองไม่เป็นที่ชื่นชอบของคนอื่น ดังนั้นนางจึงไม่ไปประจบประแจงให้เสียเวลา ตอนที่รู้สึกเบื่อ นางก็จะขี่ม้าไปบริเวณรอบๆค่ายเนื่องจากลูกม้ามีขนาดเล็ก นางกลัวว่ามันจะเหนื่อย ดังนั้นทุกครั้งที่นางขี่ม้าไปได้หนึ่งรอบ นางจะกระโดดลงจากหลังม้า และเดินจูงลูกม้าเล่นหลังจากเดินไปได้สักสองสามรอบ นางก็กลัวว่ามันจะหิว จึงจูงลูกม้าไปที่ทุ่งหญ้าแล้วปล่อยให้มันกินหญ้าพอลูกม้ากินหญ้าเสร็จแล้ว นางก็กลัวว่ามันจะกระหาย จึงพามันไปทุกที่เพื่อหาน้ำดื่มหลังจากทำเช่นนี้อยู่หลายครั้ง ลูกม้าเต็มไปด้วยอาหารและน้ำ จนท้องของมันก็ปูดนูนออกมาหลินซวงเอ๋อร์ไม่เคยเลี้ยงม้ามาก่อนเลย ไม่ต้องพูดถึงลูกม้าที่ตัวเล็กและน่ารักขนาดนี้ เมื่อมองดูท้องที่ปูดนูนของมัน หลินซวงเอ๋อร์ก็รู้สึกวุ่นวายใจเล็กน้อยนางไม่ควรให้อาหารมันมากจนเกินไปคนถ้ารับประทานอาหารมากเกินไปจะรู้สึกง่วงนอน สัตว์ก็เช่นกันลูกม้าเต็มไปด้วยอาหารและน้ำ มันนอนอยู่บนพื้นและไม่อยากขยับตัวเดิมทีหลินซวงเอ๋อร์ก็รู้สึกเบื่อหน่ายอยู่แล้ว เยี่ยเป่ยเฉิงเป็นคนมอบม้าตัวนี้ให้นางเอาไว้ขี่เล่น ตอนนี้มันโดดงานนอนอยู่บนพื้น หลินซวงเอ๋อร์จึงรู้สึก
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-22ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 387
ทุกคมองตามเสียงนั้นไป ก็เห็นหลินซวงเอ๋อร์เบียดเสียดฝูงชนมาที่ตรงหน้าจื่อหลันจื่อหลันรู้สึกร้อนใจมาก พูดออกมาโดยที่ไม่ได้คิดอะไรว่า: "กินแค่ซาลาเปาเนื้อแกะ และดื่มซุปบ๊วยเปรี้ยวไปครึ่งชาม"หลินซวงเอ๋อร์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า "เจ้าให้ข้าเข้าไปดูองค์หญิงได้ไหม?"จื่อหลันยังไม่ทันได้ตอบตกลง จ้าวชิงชิงก็เยาะเย้ยว่า: " หลินซวงเอ๋อร์! เจ้ามายุ่งวุ่นวายอะไร? พวกข้ายังทำอะไรไม่ได้เลย เจ้าจะมาดึงดันแก้ไขปัญหาไปเพื่ออะไร?"ในสายตาของจ้าวชิงชิง หลินซวงเอ๋อร์มาจากชนชั้นที่ต่ำต้อย แม้แต่ตัวอักษรก็อ่านไม่ออก และเป็นเศษสวะที่ไร้ค่าคนหนึ่ง!อย่างไรก็ตาม ทันทีที่พูดจบ เสียงที่อดกลั้นความเจ็บปวดของฮุ่ยอี๋ก็ดังมาจากในกระโจม: " จื่อหลัน... ให้นางเข้ามา!"เมื่อได้รับอนุญาตจากฮุ่ยอี๋ ก็ไม่มีใครกล้าห้ามนางอีกจื่อหลันเปิดม่านกระโจม เชิญหลินซวงเอ๋อร์เข้าไปในกระโจมทุกคนก็อยากจะเข้าไปดูสถานการณ์เช่นกัน แต่จื่อหลันให้พวกนางอยู่ข้างนอกทั้งหมด: "องค์หญิงอนุญาตให้นางเข้าไปเท่านั้น พวกเจ้ารออยู่ข้างนอกเถิด"ภายในกระโจม ฮุ่ยอี๋นอนอยู่บนเตียง ด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว หน้าผากเปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็น
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-22ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 388
เมื่อเห็นหลินซวงเอ๋อร์ออกมาจากกระโจม ทุกคนก็รีบเดินไปข้างหน้าแล้วถามว่า "องค์หญิงเป็นอย่างไรบ้าง?"หลินซวงเอ๋อร์กล่าวว่า: "องค์หญิงแค่ปวดท้องเพราะกินอาหารที่มีฤทธิ์เย็นเข้าไป ข้าจะไปหาสมุนไพรมาให้นางดื่มก็คงจะไม่เป็นไรแล้ว"จ้าวชิงชิงเยาะเย้ย: "เจ้าเนี่ยนะ? เจ้าหาสมุนไพรเป็นด้วยหรือ?"หลินซวงเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นมองนาง ด้วยนัยน์ตาที่ไม่ต่ำต้อยไม่หยิ่งผยอง: " ใช่แล้ว ท่านหญิงมีปัญหาอะไรหรือ? "ความเหยียดหยามในดวงตาของจ้าวชิงชิงเริ่มชัดเจนมากยิ่งขึ้น: "มีปัญหาแน่นอน! คนที่นอนอยู่ข้างในคือองค์หญิง เจ้าไม่ใช่แพทย์ เหตุใดถึงกล้าหาสมุนไพรให้องค์หญิง?"หลินซวงเอ๋อร์สบตากับนางตรงๆ ด้วยนัยน์ตาที่สงบนิ่ง และกล่าวด้วยคำพูดที่แฝงไปด้วยความน่าเกรงขามว่า: " ถ้าเจ้าขัดขวางข้า แล้วทำให้องค์หญิงมีอาการที่หนักขึ้น เจ้าจะรับผิดชอบไหวหรือไม่? "จ้าวชิงชิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เหมือนนางจะคิดไม่ถึงว่านางจะมีวาจาที่คมคายเช่นนี้ จึงพูดอย่างเกรี้ยวโกรธทันที: " ข้าก็คำนึงถึงองค์หญิงเช่นกัน นางร่างกายอ่อนแอเปราะบาง ไม่ใช่ใครก็สามารถให้ยาแก่นางได้! ถ้ามีอะไรผิดพลาด เจ้าจะทำอย่างไร? "ภายในกระโจม มีเสียงที่อดกลั
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-22ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 389
ตรงกลางบริเวณที่พืชน้ำเจริญเติบโต มีดอกไม้สีฟ้าเล็กๆสองสามดอกกระจัดกระจายอยู่หลินซวงเอ๋อร์มีสีหน้าที่ดีใจ รีบแหวกพืชน้ำออก แล้วขุดลงไปตามก้านของดอกไม้เล็กๆ และพบว่ามี " หยวนหู " อยู่ในนั้นจริงๆตอนเด็กเมื่อนางท้องไส้ปั่นป่วน ท่านพ่อของนางมักจะไปที่แม่น้ำเพื่อหาสมุนไพรนี้ให้นางอยู่เสมอหยวนหูมีฤทธิ์ที่เผ็ดร้อน และมีฤทธิ์ที่อบอุ่น มันมีประสิทธิภาพในการบรรเทาอาการปวดที่เกิดจากภาวะลมปราณไหลเวียนติดขัดและภาวะที่มีเลือดคั่งอยู่ภายในแม้ว่าหลินซวงเอ๋อร์จะเกิดมาในครอบครัวที่ยากจน แต่ร่างกายของนางเปราะปรางกว่าองค์หญิงเสียอีก ตั้งแต่เล็กจนโต นางเจ็บป่วยอยู่เป็นประจำ ต้องอาศัยการรักษาด้วยยาอย่างต่อเนื่องจนกระทั่งนางอายุเจ็ดขวบท้องของนางก็เปราะบางเช่นกัน ถ้ากินอาหารดิบหรืออาหารที่มีฤทธิ์เย็นจะทำให้ท้องไส้ปั่นป่วนได้ง่ายเนื่องจากนางมีร่างกายที่เปราะบาง ท่านพ่อของนางจึงหาหมอที่มีชื่อเสียงมาให้นาง นางจึงเริ่มรู้จักสมุนไพรนับร้อยชนิด และปรุงยาประเภทต่างๆได้ เดิมทีนางก็เป็นแค่ชาวไร่ชาวสวน แต่สถานการณ์กลับบีบบังคับให้เข้าสู่เส้นทางแห่งการแพทย์ตอนที่หลินซวงเอ๋อร์ติดตามท่านพ่อของนาง เนื่องจากได
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-23
บทล่าสุด
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 655
วันที่เจียงหว่านกำลังจะถูกเนรเทศ ในที่สุดเจียงเช่อก็มาหาถึงหน้าประตูเขาคุกเข่าเบื้องหน้าเยี่ยเป่ยเฉิง เว้าวอนขอเยี่ยเป่ยเฉิงปล่อยเจียงหว่านไปขณะที่เดินทางมา เขารับรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้วเจียงหว่านลอบวางยาพระชายาเยี่ย ใช้ประชาชนที่ติดโรคทดลองยา เข่นฆ่าคนบริสุทธิ์ ผลาญชีวิตคนดุจผักดุจปลา นับเป็นอาชญากรรมอันชั่วร้ายที่สุด......แต่ไม่ว่าอย่างไร เจียงหว่านก็เป็นน้องสาวเขา เป็นคุณหนูหนึ่งเดียวของตระกูลเจียง เจียงเช่อมิอาจนั่งนิ่งดูดาย ปล่อยให้นางไปตายได้“ขอร้องท่านอ๋องไว้ชีวิตนางเถิด เป็นเพราะข้าตามใจนางจนเสียคน หากท่านอ๋องจะลงโทษ โปรดลงที่เจียงเช่อเถิดพะยะค่ะ”เมื่อเห็นเจียงเช่อ สายตาสิ้นหวังของเจียงหว่านพลันมีประกายความหวังขึ้น“พี่......ท่านพี่ ช่วยข้าด้วย ข้าไม่อยากไปแดนเถื่อน ข้าอยากกลับบ้าน ท่านพี่ช่วยข้าด้วย......”เจียงเช่อขมวดคิ้วเขม็งจ้องเจียงหว่าน สายตาแฝงเร้นด้วยแววเกยีดชังเข้าไส้เขารู้ว่าเจียงหว่านต้องโทษตาย ยามนี้แค่เนรเทศ ถือว่าเมตตามากแล้ว แต่เขาเองก็รู้ว่า สถานที่อย่างแดนเถื่อนนั้น มิใช่สถานที่ที่สตรีตัวคนเดียวจะไปได้ การเนรเทศนางไปที่นั่น เท่ากับส่งนางไปขุมนร
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 654
“เลือดของนาง...”เจียงหว่านสีหน้าตกตะลึงตอนนั้น ตอนที่ฮุ่ยอี๋มอบยาถอนพิษใส่ในมือนาง นางเคยเอาทิ้งไว้หลายขวด เดิมทีคิดศึกษาส่วนผสมในนั้น ทว่าด้านในกลับมีส่วนผสมยาเพียงหนึ่งเดียว นั่นคือเลือดมนุษย์...แรกเริ่ม นางคิดว่าเป็นเรื่องเหลวไหล! กระทั่งยามนี้นางถึงได้เชื่อความจริง ส่วนประกอบของยานั้น มีเพียงเลือดมนุษย์จริงๆ! ทั้งยังเป็นเลือดของหลินซวงเอ๋อร์! เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ในที่สุดนางก็เข้าใจ!มิน่า...ตอนนั้น นางใช้ยาปริมาณมาก แต่กลับไม่อาจทำให้หลินซวงเอ๋อร์ถึงตาย! ไม่คิดว่าเลือดของนางจะขจัดพิษในร่างนางโดยมองไม่เห็น...ฮุ่ยอี๋เอ่ย “เจ้ายังมีหน้าพูดว่าไม่ได้ฆ่าคนเป็นผักเป็นปลาอีก! เจียงหว่าน เจ้าลืมแล้วหรือว่าเจ้าวางยาซวงเอ๋อร์อย่างไร? เสด็จอาให้อภัยเจ้าครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ข้าไม่มีวันเกรงใจเจ้า!”คำพูดนี้สองแง่สองง่าม เห็นชัดว่ากำเย้ยหยันเยี่ยเป่ยเฉิงที่ดึงหมาป่าเจ้าเล่ห์เข้าบ้าน!เยี่ยเป่ยเฉิงตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม ไร้ซึ่งแรงโต้กลับยามนี้ เขามิอาจชำระคืนได้ ซวงเอ๋อร์ของเขาไม่มีวันกลับมาอีกต่อไป!สิ่งเดียวที่ทำได้ตอนนี้ คือทำให้เจียงหว่านชดใช้อย่างสาสมที่สุด ส่วนตัวเขา ชีวิตที่
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 653
เยี่ยเป่ยเฉิงมีสีหน้าเคร่งขรึม สายตาที่มองเจียงหว่านเยือกเย็นดุจน้ำแข็ง ไม่มีความอ่อนโยนเลยสักนิดเขาอยากฆ่านางตั้งนานแล้ว ที่ปล่อยนางรอดมาจนถึงตอนนี้ ก็แค่อยากให้นางได้รับความทรมานจนตายบัดนี้เห็นนางตกยากเช่นนี้ เยี่ยเป่ยเฉิงกลับรู้สึกว่าบทลงโทษแค่นี้ยังมิพอเจียงหว่านถูกทรมานจนเหมือนตายดีกว่าอยู่มานานแล้ว นางรู้ เยี่ยเป่ยเฉิงไม่มีทางปล่อยนางไปง่ายๆ หลังจากคิดดูแล้ว หากตายด้วยน้ำมือของเยี่ยเป่ยเฉิงได้ ก็คงจะดีกว่าตอนนี้ ที่ดูดซับยาเข้าสู่ร่างกายทุกวัน ถูกฝันร้ายหลอกหลอนทุกคืนสุดท้ายก็ไม่สามารถหนีจากพิษและเสียชีวิตลงได้!อย่างไรก็ตาย มิสู้ให้เยี่ยเป่ยเฉิงจบชีวิตนางด้วยมือเขาเอง!เมื่อคิดได้เช่นนี้ นางก็ยิ้มเยาะ จงใจกล่าวยั่วยุเขา “เยี่ยเป่ยเฉิง เจ้ามีฝีมือแค่นี้หรือ? แน่จริงก็ฆ่าข้าไปเลยสิ!”“ฆ่าข้าให้มันจบๆ ไปเสีย!”เยี่ยเป่ยเฉิงปรายตามองนาง พลางกล่าวอย่างเย็นชา “ตอนนั้น เจ้าก็ทรมานซวงเอ๋อร์เช่นนี้!”เจียงหว่านกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ใช่แล้วอย่างไร!”“ลูกในท้องนางข้าก็เป็นคนทำร้ายเอง! ร่างกายอ่อนแอแบบนั้นของนางต่อไปจะตั้งครรภ์ไม่ได้อีกแล้ว!”“ที่นางฝันร้ายทุกคืน ก็เป็นข้าที่ทำเอง
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 652
หลายสิบปีมานี้ นางทำเรื่องชั่วมานับไม่ถ้วน ทุกเรื่อง นางจิตใจสงบ ไม่เคยรู้สึกผิดเลยมีเพียงเจียงหลิง…มีเพียงการตายของเจียงหลิง ทำให้นางยากจะข่มตานอนได้…ตลอดเวลาที่ผ่านมา ในฐานะคุณหนูรอง เจียงหว่านไม่เป็นที่ชื่นชอบของพ่อแม่มาตลอด พี่ชายก็ยิ่งไม่สนใจนาง ทว่าเจียงหลิงกลับได้รับความรักมากมาย…นางอิจฉาเจียงหลิง และแทบอยากทำให้อีกฝ่ายหายไปจากโลกใบนี้แต่เจียงหลิงกลับรักเอ็นดูนางมาตั้งแต่ต้นจนจบ ปกป้องนาง มอบของที่ดีที่สุดในโลกใบนี้ให้แก่นาง…เจียงหลิงเป็นพี่สาวที่ดีต่อนางที่สุดบนโลกใบนี้…ทว่าที่นางต้องการหาใช่แค่พี่สาวอย่างเดียว นางต้องการความรักของทุกคน นางต้องการให้พ่อแม่ พี่ชายรกนางแค่คนเดียว นางอยากครอบครองของที่ดีที่สุดไว้กับตัวเอง ไม่ใช่รอให้คนอื่นมอบให้!ดังนั้น ในคืนวันหิมะตก นางผลักเจียงหลิงตกน้ำ มองนางจมตายทั้งเป็นอยู่ใต้น้ำ หลังจากนั้นนางก็ติดวันเกิดเวลาเกิดของเจียงหลิงบนตุ๊กตาคุณไสย แทงเธอทุกวัน สวดภาวนาทุกคืน นางต้องการให้เจียงหลิงไม่มีโอกาสได้ผุดได้เกิด ไม่หวนกลับมาตลอดกาล!เพราะมีเพียงแค่ทำแบบนี้ นางถึงจะไม่มีโอกาสแก้แค้นตัวเอง!แต่ทำไม…ทำไมตอนนี้นางถึงยังหาตัวเอง
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 651
ยาซึมเข้าสู่ร่างกายติดกันหลายวันทำให้เจียงหว่านค่อยๆ เป็นบ้าในห้องที่ปิดสนิท เจียงหว่านหดตัวอยู่บนพื้นเหมือนดินโคลนตัวนางเหม็นมาก ชุดกระโปรงสีรากบัวเปลี่ยนเป็นสกปรกและเก่าองครักษ์ทำให้เส้นเอ็นมือของนางขาด ตรงบาดแผลถูกทาขี้ผึ้งปิดแผลชั้นแล้วชั้นเล่าแม้ขี้ผึ้งปิดแผลจะเป็นยาสำหรับปกปิด ทว่ากลับมีผลดีต่อการหยุดเลือดบาดแผลแข็งตัวจนกลายเป็นสะเก็ดไปแล้ว เพียงแต่ไม่ได้รับการรักษาที่ดีกว่านี้ แม้จะดีขึ้นก็ยังเหลือรอยแผลเป็นอัปลักษณ์เอาไว้ธูปในห้องไม่เคยลดลงเลยทั้งวัน ประกอบกับกระกระตุ้นของต้นคลีเวีย ความคิดต่ำช้าที่อยู่ในตัวนางแทบจะถูกกระตุ้นออกมาทั้งหมดสองตานางแดงก่ำ ดูฉุนเฉียวไม่น้อย กรีดร้องโวยวายอยู่ในห้อง ประหนึ่งคนบ้าคนหนึ่งองครักษ์ที่เฝ้าอยู่หน้าห้องไม่สนใจนางสักนิด ได้แต่ทรมานนางไม่ให้นางตายทุกวันความเคียดแค้นฉายออกมาจากในตาเจียงหว่าน เวลานี้ นางได้ปล่อยว่างความหลงใหลต่อเยี่ยเป่ยเฉิงแล้ว ไม่ว่าจะรักมากขนาดไหนก็แปรเปลี่ยนเป็นความชิงชังเข้ากระดูก“เยี่ยเป่ยเฉิง! ปล่อยข้ากลับไป! ปล่อยข้ากลับไปสิ!”“แน่จริงก็ฆ่าข้าเลยสิ!ฆ่าข้าให้มันจบๆ ! ท่านมีสิทธิ์อะไรมาขังข้าไว้เช่นนี
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 650
“ได้ยินว่าพ่อแม่ที่เลี้ยงดูเจ้าเสียไปนานแล้ว แล้วเจ้ากับพี่ชายอยู่มาได้อย่างไร?”“แล้วเหตุใดเจ้าจึงขายตัวไปเป็นบ่าวไพร่? หลายปีมานี้ เจ้าคงผ่านความลำบากมิใช่น้อย เคยถูกใครรังแกหรือไม่?”หลินซวงเอ๋อร์พลันเกิดความขมขื่นในจิตใจเดิมที หากไม่เอ่ยถึงเรื่องเหล่านี้ นางยังพออดทนได้บ้าง แต่เมื่ออวี๋หว่านหนิงถามขึ้นมา นางก็อดรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเสียมิได้นางเม้มปากพลางจ้องมองนิ้วมือตนเอง น้ำตาเริ่มเอ่อล้น พร้อมหยดแหมะลงหลังมือทีละหยดนางอยู่สบายหรือไม่?นางเคยถามตนเองอยู่เช่นกันหลายปีมานี้ นางผ่านเรื่องราวมากมาย สูญเสียบิดามารดา สูญเสียพี่ชายไป กลายเป็นเด็กกำพร้าที่ไร้ญาติขาดมิตรโดยแท้แต่หากคิดดีๆ ชีวิตนางก็เคยอยู่สุขสบายมาช่วงหนึ่งนั่นคือตอนอยู่กับเยี่ยเป่ยเฉิง นางมีความสุขจริงๆในตอนนั้น เยี่ยเป่ยเฉิงเป็นกำลังใจให้นาง ซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ให้ หาของดีมาให้กิน สอนนางเรียนหนังสือ พาไปเดินเล่นท่องทะเลสาบ ให้ความรักต่อนางอย่างชนิดไร้ผู้เทียบเทียม...ในเวลานั้น นางมีความสุขเหลือล้น เป็นความสุขมากที่สุดในชีวิต แม้แต่ฝันก็ยังเป็นฝันหวาน...แต่ต่อมา ทุกอย่างกลับแปรเปลี่ยน ก่อนหน้านี้เคยสุ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 649
เมื่อได้ยินประโยคนี้ หลินซวงเอ๋อร์แทบชะงักงันไปที่บั้นเอวนางมีปานแดงรูปเสี้ยวจันทร์จริงๆ ท่านแม่บอกว่า มันมีติดตัวมาตั้งแต่นางเกิด เนื่องจากเป็นตำแหน่งที่บั้นเอว จึงมีน้อยคนที่จะรู้เรื่องนี้“ท่าน...คือแม่ของข้าจริงหรือ?” หลินซวงเอ๋อร์หัวใจเต้นแรง ขอบตาแดงเรื่อขึ้นอวี๋หว่านหนิงยื่นมือมาจับมือของนางไว้ พลางกล่าวเสียวเศร้า “ซวงเอ๋อร์ ข้าคือแม่เจ้าจริงๆ หลายปีนี้ทำให้เจ้าลำบากนัก...”แม่นมซุนอยู่ด้านข้างพลางกล่าวเสริม “องค์หญิง นางคือเสด็จแม่ของท่านจริงๆ หลายปีมานี้ ฮองเฮาไม่เคยเลิกราในการตามหาท่าน เพียงแต่ภาคกลางกว้างขวางนัก พวกท่านเองก็ข่าวคราวเงียบหาย หลายปีนี้ พวกท่านลำบากก็จริง ฮองเฮาก็ไม่ได้สุขสบายใจ...”หลินซวงเอ๋อร์นิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ พลันหันไปมองอวี๋หว่านหนิงแล้วกล่าว “ที่จริง ข้าไม่เคยตำหนิท่านเลย เพียงแต่บางครั้งก็เคยคิด ว่าท่านแม่จะมีหน้าตาเป็นอย่างไร ยังมีชีวิตอยู่ในโลกนี้หรือไม่”“ตอนยังเป็นเด็ก ข้าเคยคาดหวังให้นางมาหาบ้าง แต่พอโตขึ้นก็ไม่เห็นนางมาเสียที ข้าจึงภาวนาให้นางอยู่ดีมีสุขแทน แม้จะไม่ได้พบหน้า แต่ขอให้นางยังมีชีวิตอยู่ เป็นความคิดถึงในใจก็เพียงพอแล้ว...”
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 648
อวี๋หว่านหนิงรับเอาผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตา พลันเกิดความตื้นตันจนไม่รู้ตอบอย่างไรดีทันใดนั้น แม่นมซุนเดินขึ้นมาพร้อมกล่าว “องค์หญิง ที่นี่คือวังหลวงแห่งเป่ยหรง ฮองเฮาทรงตามหาท่านมานาน ทุ่มแทแรงกายแรงใจไม่น้อยกว่าจะหาพบ...”“องค์หญิง?” หลินซวงเอ๋อร์นึกว่าตนหูฝาดไป “ท่านเรียกข้าอยู่หรือ?”นางกล่าวตอบ “พวกท่านจำคนผิดหรือเปล่า ข้าไม่ใช่องค์หญิง ข้าคือหลินซวงเอ๋อร์ต่างหาก”นางเป็นเพียงเด็กกำพร้าที่ถูกทอดทิ้ง เติบโตมาจากชนบทแร้นแค้น เป็นเพียงสาวใช้ต่ำต้อยผู้หนึ่งเท่านั้นองค์หญิงอะไรกัน ยังมีวังเป่ยหรงอีก แล้วใครคือฮองเฮา?พวกนางคงจำคนผิดเป็นแน่แม่นมซุนกล่าวตอบ “ไม่ผิดเจ้าค่ะ ไม่มีผิดแน่นอน ท่านก็คือองค์หญิงของเรา องค์หญิงที่พลัดพรากจากฮองเฮาไป...”หลินซวงเอ๋อร์คล้ายกับยังมึนงงอยู่ ความคิดนางเกิดความสับสน ปวดหัวเป็นอย่างมากแม่นมซุนอธิบายต่อ “สมัยที่อดีตฮ่องเต้สวรรคต ฮ่องเต้องค์ใหม่ยังไม่ได้ขึ้นครองราชย์ ราชสำนักเป่ยหรงเกิดความวุ่นวาย ตอนนั้นฮองเฮายังมีฐานะเป็นเพียงพระชายาแห่งรัชทายาท นางเสี่ยงอันตรายให้กำเนิดแฝดชายหญิงคู่หนึ่ง เพื่อปกป้องชีวิตของพวกท่านไว้ จึงให้คนสนิทส่งพวกท่านออก
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 647
หลินซวงเอ๋อร์เปลือกตากระตุกเล็กน้อย นางก็อยากตื่น แต่ทำอย่างไรก็ไม่อาจตื่นขึ้นมาหน้าอกคล้ายถูกกรีดจนเป็นแผลเหวอะหวะ เหงื่อเย็นในตัวไหลพราก ลำคอคล้ายถูกงูพิษตัวหนึ่งรัดไว้ ยิ่งรัดก็ยิ่งแน่น จนนางใกล้จะหายใจไม่ออกข้างโสตนั้น ได้ยินเสียงคุ้นหูประเดี๋ยวไกลประเดี๋ยวใกล้ ถัดจากนั้น คล้ายมีมืออ่อนโยนลูบไล้ใบหน้านางเบาๆ“เด็กดี หมดเรื่องแล้ว เจ้าปลอดภัยดีแล้ว รีบตื่นมาเถิด ตื่นมาเร็วเข้า...”หลังจากได้ยินเสียงนั้นชัดเจนมากขึ้น ลำคอที่ถูกรัดแน่นก็ค่อยๆ คลายออก นางลืมตาช้าๆ ภาพเบื้องหน้าจากพร่ามัวจนกลายเป็นชัดเจน สิ่งแรกที่เข้าสู่ม่านตาก็คือม่านคลุมเตียงสีม่วงที่อยู่เหนือศีรษะขึ้นไป คล้ายเป็นภาพฝัน เสมือนเป็นแหยักษ์ที่ถูกเหวี่ยงลงมา เพื่อคลุมตัวนางให้อยู่ตรงกลางเตียงนี้เป็นเตียงที่สวยงาม จนแม้แต่เสาเตียงก็เป็นลวดลายที่นางไม่เคยเห็นมาก่อน หัวเตียงนอกจากจะแกะสลักลายดอกไม้แล้วยังฝังด้วยหยกเจียระไนงดงามและพลอยล้ำค่าอีกชั่วขณะนั้น นางรู้สึกมึนงงยิ่งนี่มันเป็นที่ไหนกัน?“ซวงเอ๋อร์ เจ้ารู้สึกตัวแล้วรึ?” จนกระทั่งข้างหูได้ยินเสียงนั้นอีกครั้ง นางจำได้ว่าตอนอยู่ในความฝัน ได้ยินเสียงนี้จนคุ
