เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 383
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 384
ผู้ชายส่วนใหญ่เข้าไปในพื้นที่ล่าสัตว์ เหลือเพียงพ่อครัวและองครักษ์เพียงไม่กี่คนที่อยู่ในค่ายตามการทางปฏิบัติที่ผ่านมา การล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ร่วงจะต้องใช้เวลาทั้งวัน พอถึงช่วงพลบค่ำ บรรดาผู้ชายถึงจะทยอยกลับมาเหล่าสตรีไม่มีอะไรทำ จึงรวมตัวกันกลุ่มละสองสามคน ขี่ม้าไปชมดอกไม้และทิวทัศน์ พบปะพูดคุยกัน ทำให้เวลาผ่านอย่างไม่ยากลำบากมากนักหลินซวงเอ๋อร์อยากจะไปเดินเล่นในป่าที่เยี่ยเป่ยเฉิงพูดถึง แต่นางไม่กล้าไปคนเดียว ดังนั้นจึงคิดที่จะไปกับหญิงสาวคนอื่นๆนางเริ่มพูดคุยกับหญิงสาวคนอื่นๆ แต่นางยังไม่ทันได้เข้าใกล้ บรรดาหญิงสาวคนอื่นๆก็มองนางด้วยสายตาที่ลึกลับซับซ้อนสายตานั้นทำให้นางหยุดเดินในทันทีคำพูดที่ทำให้รู้สึกเจ็บปวดดังก้องปานฟ้าร้อง อยู่ข้างหูหญิงสาวในชุดแดงมองหลินซวงเอ๋อร์ด้วยสายตาที่เย็นชา และกล่าวเยาะเย้ยว่า: "ดูสิ แค่สาวใช้คนหนึ่ง คิดว่าปีนขึ้นไปบนเตียงเจ้านายแล้วจะมีคุณสมบัติที่จะมายืนเคียงข้างพวกเรา นางก็ไม่ดูสถานะของตนเองเลย!"ผู้หญิงอีกคนที่สวมชุดสีเขียวหัวเราะเยาะว่า "ถุย! นังจิ้งจอกชั้นต่ำ ตั้งใจขโมยสามีของคนอื่น ช่างไร้ยางอายจริงๆ!"“ใช่แล้ว ไม่รู้ว่าพ่อแม่ของนางส
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 385
ฮุ่ยอี๋กล่าวอย่างฉะฉานว่า: " ในเวลานั้นไทเฮาพยายามเกลี้ยกล่อมเจ้าสุดฤทธิ์ ว่าอย่าไปคาดหวังกับงานสมรสในครั้งนี้มากนัก เพราะท่านลุงเป็นคนที่มีนิสัยเอาแน่เอานอนไม่ได้ ไม่ใช่คนที่รู้จักรักใคร่ทะนุถนอมคนอื่น แต่เจ้ากลับร้องห่มร้องไห้ ยืนกรานจะสมรสกับเขาให้ได้ ไทเฮาไม่รู้ว่าจะจัดการเจ้าอย่างไร จึงให้เสด็จพ่อจัดการเรื่องงานสมรสนี้ให้ "สีหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย ในสถานการณ์ที่น่าอับอายสุดขีดเช่นนี้ แม้ว่าพวกนางอยากจะประจบประแจงแต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดต่ออย่างไร ดังนั้นจึงหาข้ออ้างแล้วจากไปคิดไม่ถึงว่าฮุ่ยอี๋จะหักหน้านางต่อหน้าสาธารณชน ใบหน้าของจ้าวชิงชิงประเดี๋ยวซีดประเดี๋ยวเขียว นางมองไปที่ฮุ่ยอี๋สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า: "ฮุ่ยอี๋ เจ้ามีอคติอะไรกับข้าหรือเปล่า?"ฮุ่ยอี๋กล่าวว่า: "ไม่นี่ ข้าแค่พูดความจริงก็เท่านั้น!"“อีกอย่าง องค์หญิงนี้ชอบพูดอะไรต่อหน้า ไม่ชอบพูดให้ร้ายคนอื่นลับหลัง!”สิ่งที่นางพูดมีนัยความหมายบางอย่าง ทำให้จ้าวชิงชิงใจเต้นระรัว และรู้สึกผิดเล็กน้อยฮุ่ยอี๋ยิ้มให้นางเบาๆ ทำท่าทางราวกับว่าไม่เป็นพิษเป็นภัยอะไร: " เจ้ารู้สึกผิดอะไร?หรือว่า ลับหลังแล้วเจ้า
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 386
หลินซวงเอ๋อร์รู้ว่าตนเองไม่เป็นที่ชื่นชอบของคนอื่น ดังนั้นนางจึงไม่ไปประจบประแจงให้เสียเวลา ตอนที่รู้สึกเบื่อ นางก็จะขี่ม้าไปบริเวณรอบๆค่ายเนื่องจากลูกม้ามีขนาดเล็ก นางกลัวว่ามันจะเหนื่อย ดังนั้นทุกครั้งที่นางขี่ม้าไปได้หนึ่งรอบ นางจะกระโดดลงจากหลังม้า และเดินจูงลูกม้าเล่นหลังจากเดินไปได้สักสองสามรอบ นางก็กลัวว่ามันจะหิว จึงจูงลูกม้าไปที่ทุ่งหญ้าแล้วปล่อยให้มันกินหญ้าพอลูกม้ากินหญ้าเสร็จแล้ว นางก็กลัวว่ามันจะกระหาย จึงพามันไปทุกที่เพื่อหาน้ำดื่มหลังจากทำเช่นนี้อยู่หลายครั้ง ลูกม้าเต็มไปด้วยอาหารและน้ำ จนท้องของมันก็ปูดนูนออกมาหลินซวงเอ๋อร์ไม่เคยเลี้ยงม้ามาก่อนเลย ไม่ต้องพูดถึงลูกม้าที่ตัวเล็กและน่ารักขนาดนี้ เมื่อมองดูท้องที่ปูดนูนของมัน หลินซวงเอ๋อร์ก็รู้สึกวุ่นวายใจเล็กน้อยนางไม่ควรให้อาหารมันมากจนเกินไปคนถ้ารับประทานอาหารมากเกินไปจะรู้สึกง่วงนอน สัตว์ก็เช่นกันลูกม้าเต็มไปด้วยอาหารและน้ำ มันนอนอยู่บนพื้นและไม่อยากขยับตัวเดิมทีหลินซวงเอ๋อร์ก็รู้สึกเบื่อหน่ายอยู่แล้ว เยี่ยเป่ยเฉิงเป็นคนมอบม้าตัวนี้ให้นางเอาไว้ขี่เล่น ตอนนี้มันโดดงานนอนอยู่บนพื้น หลินซวงเอ๋อร์จึงรู้สึก
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 387
ทุกคมองตามเสียงนั้นไป ก็เห็นหลินซวงเอ๋อร์เบียดเสียดฝูงชนมาที่ตรงหน้าจื่อหลันจื่อหลันรู้สึกร้อนใจมาก พูดออกมาโดยที่ไม่ได้คิดอะไรว่า: "กินแค่ซาลาเปาเนื้อแกะ และดื่มซุปบ๊วยเปรี้ยวไปครึ่งชาม"หลินซวงเอ๋อร์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า "เจ้าให้ข้าเข้าไปดูองค์หญิงได้ไหม?"จื่อหลันยังไม่ทันได้ตอบตกลง จ้าวชิงชิงก็เยาะเย้ยว่า: " หลินซวงเอ๋อร์! เจ้ามายุ่งวุ่นวายอะไร? พวกข้ายังทำอะไรไม่ได้เลย เจ้าจะมาดึงดันแก้ไขปัญหาไปเพื่ออะไร?"ในสายตาของจ้าวชิงชิง หลินซวงเอ๋อร์มาจากชนชั้นที่ต่ำต้อย แม้แต่ตัวอักษรก็อ่านไม่ออก และเป็นเศษสวะที่ไร้ค่าคนหนึ่ง!อย่างไรก็ตาม ทันทีที่พูดจบ เสียงที่อดกลั้นความเจ็บปวดของฮุ่ยอี๋ก็ดังมาจากในกระโจม: " จื่อหลัน... ให้นางเข้ามา!"เมื่อได้รับอนุญาตจากฮุ่ยอี๋ ก็ไม่มีใครกล้าห้ามนางอีกจื่อหลันเปิดม่านกระโจม เชิญหลินซวงเอ๋อร์เข้าไปในกระโจมทุกคนก็อยากจะเข้าไปดูสถานการณ์เช่นกัน แต่จื่อหลันให้พวกนางอยู่ข้างนอกทั้งหมด: "องค์หญิงอนุญาตให้นางเข้าไปเท่านั้น พวกเจ้ารออยู่ข้างนอกเถิด"ภายในกระโจม ฮุ่ยอี๋นอนอยู่บนเตียง ด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว หน้าผากเปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็น
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 388
เมื่อเห็นหลินซวงเอ๋อร์ออกมาจากกระโจม ทุกคนก็รีบเดินไปข้างหน้าแล้วถามว่า "องค์หญิงเป็นอย่างไรบ้าง?"หลินซวงเอ๋อร์กล่าวว่า: "องค์หญิงแค่ปวดท้องเพราะกินอาหารที่มีฤทธิ์เย็นเข้าไป ข้าจะไปหาสมุนไพรมาให้นางดื่มก็คงจะไม่เป็นไรแล้ว"จ้าวชิงชิงเยาะเย้ย: "เจ้าเนี่ยนะ? เจ้าหาสมุนไพรเป็นด้วยหรือ?"หลินซวงเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นมองนาง ด้วยนัยน์ตาที่ไม่ต่ำต้อยไม่หยิ่งผยอง: " ใช่แล้ว ท่านหญิงมีปัญหาอะไรหรือ? "ความเหยียดหยามในดวงตาของจ้าวชิงชิงเริ่มชัดเจนมากยิ่งขึ้น: "มีปัญหาแน่นอน! คนที่นอนอยู่ข้างในคือองค์หญิง เจ้าไม่ใช่แพทย์ เหตุใดถึงกล้าหาสมุนไพรให้องค์หญิง?"หลินซวงเอ๋อร์สบตากับนางตรงๆ ด้วยนัยน์ตาที่สงบนิ่ง และกล่าวด้วยคำพูดที่แฝงไปด้วยความน่าเกรงขามว่า: " ถ้าเจ้าขัดขวางข้า แล้วทำให้องค์หญิงมีอาการที่หนักขึ้น เจ้าจะรับผิดชอบไหวหรือไม่? "จ้าวชิงชิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เหมือนนางจะคิดไม่ถึงว่านางจะมีวาจาที่คมคายเช่นนี้ จึงพูดอย่างเกรี้ยวโกรธทันที: " ข้าก็คำนึงถึงองค์หญิงเช่นกัน นางร่างกายอ่อนแอเปราะบาง ไม่ใช่ใครก็สามารถให้ยาแก่นางได้! ถ้ามีอะไรผิดพลาด เจ้าจะทำอย่างไร? "ภายในกระโจม มีเสียงที่อดกลั
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 389
ตรงกลางบริเวณที่พืชน้ำเจริญเติบโต มีดอกไม้สีฟ้าเล็กๆสองสามดอกกระจัดกระจายอยู่หลินซวงเอ๋อร์มีสีหน้าที่ดีใจ รีบแหวกพืชน้ำออก แล้วขุดลงไปตามก้านของดอกไม้เล็กๆ และพบว่ามี " หยวนหู " อยู่ในนั้นจริงๆตอนเด็กเมื่อนางท้องไส้ปั่นป่วน ท่านพ่อของนางมักจะไปที่แม่น้ำเพื่อหาสมุนไพรนี้ให้นางอยู่เสมอหยวนหูมีฤทธิ์ที่เผ็ดร้อน และมีฤทธิ์ที่อบอุ่น มันมีประสิทธิภาพในการบรรเทาอาการปวดที่เกิดจากภาวะลมปราณไหลเวียนติดขัดและภาวะที่มีเลือดคั่งอยู่ภายในแม้ว่าหลินซวงเอ๋อร์จะเกิดมาในครอบครัวที่ยากจน แต่ร่างกายของนางเปราะปรางกว่าองค์หญิงเสียอีก ตั้งแต่เล็กจนโต นางเจ็บป่วยอยู่เป็นประจำ ต้องอาศัยการรักษาด้วยยาอย่างต่อเนื่องจนกระทั่งนางอายุเจ็ดขวบท้องของนางก็เปราะบางเช่นกัน ถ้ากินอาหารดิบหรืออาหารที่มีฤทธิ์เย็นจะทำให้ท้องไส้ปั่นป่วนได้ง่ายเนื่องจากนางมีร่างกายที่เปราะบาง ท่านพ่อของนางจึงหาหมอที่มีชื่อเสียงมาให้นาง นางจึงเริ่มรู้จักสมุนไพรนับร้อยชนิด และปรุงยาประเภทต่างๆได้ เดิมทีนางก็เป็นแค่ชาวไร่ชาวสวน แต่สถานการณ์กลับบีบบังคับให้เข้าสู่เส้นทางแห่งการแพทย์ตอนที่หลินซวงเอ๋อร์ติดตามท่านพ่อของนาง เนื่องจากได
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 390
หลินซวงเอ๋อร์รับยาต้มที่จื่อหลันส่งมาให้ คนด้วยช้อนแล้ว กล่าวว่า: "องค์หญิง ดื่มยาต้มนี้เสีย แล้วเจ้าก็จะไม่ปวดท้องแล้ว"ในเวลานั้น ฮุ่ยอี๋กลับมามีสติบ้างแล้ว นางลุกขึ้นนั่งบนเตียง มองดูยาต้มที่อยู่ในมือของหลินซวงเอ๋อร์อยู่ครู่หนึ่งน้ำยาต้มดูไปแล้วดำมาก อีกทั้งยังมีกลิ่นฉุน ดูเหมือนจะกลืนลงไปยากมากฮุ่ยอี๋ขมวดคิ้ว และกล่าวว่า " เจ้าแน่ใจหรือว่า คนสามารถดื่มได้? "หลินซวงเอ๋อร์กล่าวว่า: " ดื่มได้แน่นอน ตอนที่ข้าปวดท้องตอนเด็ก ก็ดื่มยาอันนี้ ยานี้ออกฤทธิ์เร็ว ทางที่ดีที่สุดควรจะดื่มในขณะที่มันยังร้อนอยู่ "ฮุ่ยอี๋ยังคงขมวดคิ้วอันที่จริง การที่หลินซวงเอ๋อร์หยิกนางเมื่อสักครู่นี้ ทำให้ท้องของนางทุเลาลงมากแล้ว บางทีถ้าอดทนอีกสักหน่อยก็คงจะไม่เจ็บแล้วบาดแผลที่หายแล้วเรามักจะลืมว่าเราเคยเจ็บ ฮุ่ยอี๋ก็เช่นเดียวกันหลินซวงเอ๋อร์มองความคิดของนางออกได้อย่างรวดเร็ว และกล่าวว่า: " ถ้าองค์หญิงไม่ดื่ม อีกสักพักองค์หญิงจะปวดท้องรุนแรงมากขึ้น เมื่อสักครู่นี้ข้าฉันแค่กดจุดลมปราณ เพื่อบรรเทาความเจ็บปวดให้ท่านเฉยๆ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเจ้าจะไม่เป็นไรแล้ว "ในเวลานี้ จื่อหลันกล่าวว่า: "องค์ห
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 391
ฮุ่ยอี๋ถือชามยาเอาไว้ ขมวดคิ้วมองดูยาต้มสีดำปี๋ที่อยู่ในชาม ด้วยสีหน้าที่ไม่เต็มใจหลินซวงเอ๋อร์กล่าวว่า: "ยาที่ดีย่อมมีรสขม หากองค์หญิงไม่อยากทนทุกข์ ก็ดื่มให้หมดภายในคราวเดียว"เดิมทีจื่อหลันอยากจะช่วยเกลี้ยกล่อมด้วย แต่คิดไม่ถึงว่า ฮุ่ยอี๋จะยกชามยาเสียแต่โดยดี จากนั้นก็ดื่มยาที่อยู่ในชามหมดภายในรวดเดียวจื่อหลันตกใจมากองค์หญิงที่มีนิสัยแปลกๆมาตั้งแต่ไหนแต่ไร คิดไม่ถึงว่าจะเชื่อฟังหลินซวงเอ๋อร์?หลังจากยาหนึ่งชามลงไปในท้อง ฮุ่ยอี๋ก็รู้สึกทั้งขมทั้งฝาด นางอยากกินของหวาน พุทราหวานสักลูกก็ยังดีนางยังไม่ทันได้เอ่ยปาก หลินซวงเอ๋อร์ก็ยัดอะไรบางอย่างที่ไม่รู้จักเข้าไปในปากของนาง“ถ้ารู้สึกว่ามันขม แค่เคี้ยวมัน เคี้ยวมันก็จะไม่ขมแล้ว” นัยน์ตาของหลินซวงเอ๋อร์เต็มไปด้วยรอยยิ้มนัยน์ตาของนางสดใส ราวกับดวงจันทร์บนท้องนภา ทั้งสุกสกาวทั้งสะอาด ทันใดนั้นฮุ่ยอี๋ก็รู้สึกว่า หลินซวงเอ๋อร์หน้าตาดีมากจริงๆ ความงามของนางไม่ทำให้คนรู้สึกกดดัน โครงหน้าก็ละมุนนุ่มนวล ใครที่ได้พบเห็นก็จะต้องชื่นชอบกันทั้งนั้นฮุ่ยอี๋จำไม่ได้ว่า เหตุใดตอนนั้นถึงอยากจะเกลียดนางแต่ตอนนี้ นางดูเหมือนจะเกลียดนางไม่ลง
บทล่าสุด
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 625
เยี่ยเป่ยเฉิงมือสั่นขณะรับขวดกระเบื้องจากตงเหมยมาเนื้อสีขาวของขวดปรากฏเงาสีแดงรำไรอยู่ด้านในตงเหมยกล่าว “ท่านอ๋องบอกว่าจะเชื่อใจนางใช่หรือไม่เจ้าคะ? ถ้าเช่นนั้นบ่าวจะไม่นำไปให้องค์หญิงอีก ท่านอ๋องลองเอาเลือดซวงเอ๋อร์ไปทดสอบดูก็ได้ ว่าเป็นจริงดั่งที่นางว่าหรือไม่ ใช้รักษาโรคระบาดได้จริง!”“ถึงตอนนั้น ท่านอ๋องย่อมจะรู้เอง ว่าซวงเอ๋อร์ไม่ได้พูดโกหก...”เยี่ยเป่ยเฉิงรู้สึกจุกในอก ในยามนี้ เขาเกิดความกลัวที่จะนำไปพิสูจน์เพราะหากว่า ทุกอย่างเป็นจริงดั่งที่ตงเหมยพูด นั่นแสดงว่าเขาทรยศต่อความไว้วางใจของหลินซวงเอ๋อร์อีกครั้งในตอนนั้น นางเคยร่ำไห้พูดกับตนว่า เลือดของนางสามารถช่วยชีวิตคนได้แล้วเขาตอบว่าอย่างไร?อ้อ นึกออกแล้วเขาเย้ยหยันไปว่านางไม่ใช่เทวดา พร้อมกล่าวตำหนิว่านางชอบทำร้ายตนเองบ่อยครั้งสวรรค์ นี่เขาเป็นอะไรไป เขาได้กระทำสิ่งใดต่อนางไปบ้าง...เสวี่ยนอู่เห็นดังนี้ จึงรีบเดินมารับขวดไปจากมือเยี่ยเป่ยเฉิง พร้อมกล่าวต่อเขา “ในค่ายทหารยังมีผู้ป่วยอีกหลายคน ข้าน้อยจะนำไปทดสอบเดี๋ยวนี้...”เมื่อกล่าวเช่นนี้แล้ว ตงเหมยจึงไม่อยากพูดมากความอีก นางหันหลังเตรียมจะจากไป กลับถูก
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 624
ตงเหมยกล่าวเสียงสะอื้น “เชื่อตอนนี้จะมีประโยชน์อันใดเจ้าคะ? ในยามที่นางโดดเดี่ยวสิ้นหวัง ท่านไม่อยู่เคียงข้าง นางสูญเสียลูกไป ท่านก็ไม่อยู่เคียงข้าง และบัดนี้นางล้มป่วย ท่านก็เอาร่างนางไปอยู่บ้านนอกแทน”“เชื่อตอนนี้จะมีประโยชน์อันใด ทุกอย่างล้วนสายเกินแก้!”ตงเหมยยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห จนแทบอยากระบายความอัดอั้นที่หลินซวงเอ๋อร์ได้รับออกมาแทนนางให้หมดสิ้น“น่าเห็นใจซวงเอ๋อร์นัก...นางทำเพื่อท่าน ต้องทนกล้ำกลืนความเจ็บช้ำมากมาย ไม่เคยที่จะระบายให้ท่านฟังสักครั้ง”“คืนวันนั้น ท่านอ๋องจู่ๆ ทิ้งนางไป นางเพิ่งสูญเสียลูก ยังมีเลือดออกเต็มตัว ตอนบ่าวเปิดประตูเข้าไปเห็น รู้แต่ว่าแทบเป็นลมหมดสติ!”“บ่าวคิดจะบอกท่านให้รู้ แต่ซวงเอ๋อร์ไม่ต้องการให้ท่านเป็นห่วง นางบอกว่าท่านอ๋องเป็นคนทำงานใหญ่ ไม่ควรให้อยู่แต่ในเรือนหลัง ยิ่งกลัวว่าหากพูดไปแล้ว ท่านจะรังเกียจร่างกายที่ไม่สมบูรณ์ของนาง วันหน้าไม่อาจมีทายาทให้ท่านได้อีก”“แต่ว่า ท่านอ๋องรู้หรือไม่ ตอนสูญเสียลูกไปนั้น นางเจ็บปวดเพียงไหน ในใจรู้สึกสิ้นหวังเพียงใด?”“ท่านอ๋องเคยคิดปลอบประโลมจิตใจนางบ้างหรือไม่?”เยี่ยเป่ยเฉิงยืนตะลึงตัวแข็งทื่อ เลือดใน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 623
“ซวงเอ๋อร์ ซวงเอ๋อร์ ข้ากลับมาแล้ว”เยี่ยเป่ยเฉิงผลักประตูเรือนอวิ๋นซวน พร้อมเดินก้าวเข้าไปด้านใน แต่กลับพบว่าภายในว่างเปล่าผ้าห่มบนเตียงถูกพับไว้เรียบร้อย ข้าวของเครื่องใช้ก็จัดวางเป็นระเบียบ ราวกับมีคนมาจัดเก็บแล้วหนึ่งรอบเมื่อเห็นหลินซวงเอ๋อร์ไม่อยู่ในห้อง เยี่ยเป่ยเฉิงก็คิดว่านางคงไปห้องหนังสือเพราะที่ผ่านมา นางมักชอบเก็บตัวในห้องนั้นเพื่อเขียนหนังสือเงียบๆ เมื่อนึกถึงตรงนี้ เขาจึงรีบออกจากเรือนอวิ๋นซวน ตรงไปยังห้องหนังสือทันทีที่ไหนได้ ห้องหนังสือก็ไม่มีร่องรอยของนาง อุปกรณ์เครื่องเขียนบนโต๊ะจัดวางเป็นระเบียบ พู่กันที่นางเคยใช้บ่อยๆ คล้ายมีการล้างน้ำจนสะอาดสะอ้าน เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางก้าวเดินออกจากห้องหนังสือ เดินตามหาไปยังทุกห้อง ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของนางจนกระทั่งตงเหมยกลับมาจากเรือนด้านหน้าทันทีที่เห็นตงเหมย เยี่ยเป่ยเฉิงก็รีบปรี่ไปหา “ซวงเอ๋อร์เล่า นางอยู่ที่ใด?”ในมือตงเหมยถือกล่องอยู่ใบหนึ่ง เมื่อเผชิญกับคำถามของเยี่ยเป่ยเฉิง นางมิได้ตอบกลับ นอกจากยื่นกล่องในมือให้แก่เยี่ยเป่ยเฉิง“นี่คือเครื่องประดับที่ท่านอ๋องซื้อให้ซวงเอ๋อร์ ก่อนจากไป นางได้ม
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 622
เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ท่านอ๋องกล่าวถูกต้อง ยาชนิดนี้ไม่อาจพกติดตัวได้ โดยเฉพาะยามเข้านอน ร่างกายมนุษย์จะอยู่ในช่วงอ่อนแอที่สุด พิษจะซึมเข้าสู่ร่ายกายได้ง่าย...”กล่าวได้ครึ่งหนึ่ง จู่ๆ เสิ่นป๋อเหลียงคล้ายกับนึกอะไรขึ้นมา หันไปมองเยี่ยเป่ยเฉิง พร้อมถามด้วยความตกใจ “พระชายา...นางเคยบาดเจ็บหรือไม่?”เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าวตอบ “เคย”เดิมทีนางทำเพื่อหวังจะช่วยเขา ขึ้นเขาไปหางูดำหางไหม้เพียงลำพัง กลับมาพร้อมกับบาดแผลทั่วร่าง...เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ถ้าเช่นนั้นก็ถูกแล้ว ข้าน้อยเดาว่า อาการของพระชายา น่าจะเกี่ยวข้องกับถุงผ้านี้...”เยี่ยเป่ยเฉิงสูดลมหายใจเข้าลึกในยามนี้ เขาได้กระจ่างแจ้งต่อเรื่องราวทุกอย่างมิน่าเล่า นางมักจะบอกว่าไม่อยากอยู่ในเรือนอวิ๋นซวนมิน่าเล่า นางมักบอกว่ากลางคืนชอบฝันร้าย แม้เขาจะอยู่เป็นเพื่อน นางก็นอนหลับไม่สนิท...มิน่าเล่า นางเริ่มมีอารมณ์แปรปรวน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเอาแน่ไม่ได้มิน่าเล่า นางคิดจะฆ่าเจียงหว่านให้จงได้...ทั้งที่เมื่อก่อนนางเป็นคนอ่อนน้อม ว่านอนสอนง่ายราวกับกระต่ายน้อยตัวหนึ่ง...แต่เขากลับไม่เชื่อนาง คิดว่านั่นเพราะนางเป็นโรคเครียด เพราะป่วยหน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 621
เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าว “นางมิได้ตั้งใจ เพียงได้รับความกระทบกระเทือนหนัก จึงทำให้ขาดสติไป ข้าไม่เคยคิดตำหนิ”เมื่อได้ยินดังนี้ เสิ่นป๋อเหลียงก็พอคาดเดาได้บ้าง จึงหยิบผ้าพันแผลออกมา พร้อมทำแผลให้เขาใหม่ และกล่าว “เป็นฝีมือพระชายาใช่หรือไม่?”เห็นเยี่ยเป่ยเฉิงไม่กล่าวตอบ เสิ่นป๋อเหลียงยิ่งรู้ดีแก่ใจ จึงไม่ถามมากความอีกแผ่นดินนี้ คงมีเพียงสตรีผู้นี้เท่านั้นที่กล้าทำร้ายเขาโดยไม่หวาดกลัว ซ้ำยังได้รับการอภัยโดยปราศจากเงื่อนไขใดๆ อีกพันแผลเสร็จเรียบร้อย เสิ่นป๋อเหลียงจึงกล่าวกำชับ “บาดแผลยังไม่แห้งสนิทดี อย่าให้โดนน้ำเป็นอันขาด...”ขาดคำไม่ทันไร จมูกก็ได้กลิ่นหอมประหลาดบางอย่างโชยมาเสิ่นป๋อเหลียงขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางสูดกลิ่นหอมประหลาดนั่น แล้วสายตาก็ไปหยุดที่ถุงผ้าใบหนึ่งที่เหน็บอยู่ช่วงเอวของเยี่ยเป่ยเฉิง“ท่านอ๋อง ถุงผ้าใบนั้นให้ข้าดูหน่อยได้หรือไม่?”นั่นเป็นถุงผ้าที่หลินซวงเอ๋อร์เป็นคนปักให้เขา เยี่ยป่ยเฉิงย่อมไม่ยินดีจะมอบให้ผู้อื่นแต่เห็นเสิ่นป๋อเหลียงมีสีหน้าเคร่งเครียด จึงได้ถาม “ทำไมรึ? ถุงผ้าข้ามีสิ่งใดผิดปกติหรืออย่างไร?”เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ข้อนี้คงต้องถามท่านอ๋อง ว่าภา
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 620
เมื่อได้ยินว่าเสิ่นป๋อเหลียงกลับมา เยี่ยเป่ยเฉิงก็พลันหยุดชะงัก พร้อมถามเสวียนอู่ “เขาอยู่ที่ใด?”เสวียนอู่กล่าว “เขารู้ว่าหลายวันนี้ท่านอ๋องตามหาอยู่ ดังนั้น เมื่อกลับถึงเมืองหลวง ข้าน้อยจึงรีบพาตัวมาทันที ตอนนี้อยู่ค่ายทหารขอรับ”เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าว “เหมาะเลย ข้ากำลังจะกลับจวน ให้เขาตามข้ากลับไปด้วยกัน!”“ขอรับ”เสวียนอู่รีบไปเตรียมรถม้ามาคันหนึ่ง ให้เยี่ยเป่ยเฉิงและเสิ่นป๋อเหลียงโดยสารพร้อมกันภายในรถม้า เยี่ยเป่ยเฉิงมีสีหน้าเคร่งขรึม เสิ่นป๋อเหลียงนั่งอยู่ด้านข้างจึงไม่กล้าพูดจาช่วงเวลาที่ผ่านมา เขาออกจากวังไปท่องเที่ยว เยี่ยเป่ยเฉิงได้มีจดหมายส่งถึงเขาหลายครั้ง เดิมทีควรรีบกลับมาเมืองหลวงนานแล้ว แต่ระหว่างทางกลับมีอุปสรรคมาขวางกั้น จนทำให้เสียเวลาไปมากและบัดนี้ เขาได้กลับถึงเมืองหลวงแล้ว รู้ว่าเยี่ยเป่ยเฉิงต้องการพบเขาคงมีเรื่องเร่งด่วน ทันทีที่มาถึงจึงมาขอพบเยี่ยเป่ยเฉิงก่อนแต่เยี่ยเป่ยเฉิงกลับไม่พูดไม่จา สีหน้าเคร่งเครียดหมองคล้ำ ดูแล้วน่าประหลาดใจยิ่งชั่วขณะนั้น ทั้งคู่ต่างไม่มีการพูดคุย บรรยากาศภายในรถม้าค่อนข้างตึงเครียดเสิ่นป๋อเหลียงเป็นฝ่ายอธิบายก่อน “ใช่ว่าข้
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 619
ไม่เหลือซากให้เห็น และไม่ได้ออกมาอีกลมเย็นพัดกรูมา เขารู้สึกคล้ายร่างกายถูกหินก้อนใหญ่มากดทับไว้ จนเลือดท่วมทะลัก เจ็บปวดอย่างเหลือแสน...“ไม่...ไม่นะ...”ไป๋อวี้ถังรีบก้าวเท้าพุ่งตัวไป พร้อมเอามือตะกุยดินอย่างบ้าคลั่ง ราวกับสูญเสียสติสัมปชัญญะไปเสียสิ้น“ซวงเอ๋อร์ ข้าไม่ยอมให้เจ้าตาย ข้าจะช่วยเจ้าออกมา ข้าจะช่วยเจ้าออกมาให้ได้...”“เราตกลงว่าจะไปเมืองหยางโจวด้วยกัน เจ้าอย่าทิ้งข้าไปนะ ซวงเอ๋อร์ อย่าทิ้งข้าไป...”เมื่อรอบข้างสงบลง ชาวบ้านก็ต่างแห่กันมา เมื่อเห็นไป๋อวี้ถังเอามือตะกุยดินราวกับไม่คิดชีวิต จนนิ้วมือมีเลือดออก ก็ต่างส่ายหน้าและกล่าวเตือน “คุณชาย ช่างเถิดนะ อย่าขุดอีกเลย ถ้าใครถูกฝังอยู่ใต้ล่าง อย่างไรก็ไม่รอดอยู่แล้ว”ไป๋อวี้ถังไม่ยอมรับฟัง พลางวิ่งเข้าหมู่บ้านถือพลั่วมาหนึ่งอัน ขุดดินไปอย่างบ้าคลั่งอีกเมื่อเห็นเขาเตือนแล้วไม่ฟัง ชาวบ้านบางรายก็ไปช่วยขุดบ้างมีคนหนึ่งกล่าวเตือนเขา “คุณชายก็อย่าเสียใจมากนัก บางที สหายท่านอาจจะรอดตายหวุดหวิด หรือไม่ก็ ไม่ได้รออยู่ที่เชิงเขานี้”ไป๋อวี้ถังหยุดชะงักโดยพลัน นัยน์ตาแดงก่ำ มองชาวบ้านผู้นั้นด้วยความหวัง พลางกล่าว “จริงร
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 618
ไป๋อวี้ถังขี่ม้ามาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง เขามองหาบ่อน้ำ แล้วจึงเอากระเป๋าใส่น้ำที่พกติดตัวมาบรรจุน้ำในบ่อจนเต็มหมู่บ้านนี้มีผู้คนอยู่ห่างๆ เพียงไม่กี่ครัวเรือน เดิมไป๋อวี้ถังไม่คิดจะอยู่นาน แต่พอรอนแรมมาไกลมาก อีกทั้งละแวกนี้ก็ไม่มีโรงเตี๊ยมพอให้พักอาศัยหากคิดจะหาโรงเตี๊ยมจริงๆ ก็ต้องเดินทางต่อไปอีกประมาณสิบกว่าลี้เพื่อไม่ให้หลินซวงเอ๋อร์ต้องหิวข้าว ไป๋อวี้ถังจึงไปหาครอบครัวหนึ่ง พร้อมใช้เงินซื้อหมั่นโถวหลายลูกที่พวกเขาเพิ่งนึ่งเสร็จใหม่ๆ เนื่องจากเขาเป็นคนใจป้ำ ครอบครัวชาวบ้านธรรมดาทำงานหนึ่งปียังไม่ได้เงินมากมายเท่านี้ จึงได้แถมนมแพะที่รีดเองให้แก่ไป๋อวี้ถังไปด้วยเป็นนมที่เพิ่งผ่านการต้มมา ดื่มแล้วช่วยให้ร่างกายอบอุ่นขึ้นมากไป๋อวี้ถึงจึงไม่ปฏิเสธ ยอมรับมาแต่โดยดีแต่เขาไม่กล้าให้หลินซวงเอ๋อร์คอยนาน ขณะหันหลังคิดจะกลับนั้น จู่ๆ มีหญิงชราร้องเรียกจากด้านหลัง“คุณชาย หากไม่รีบร้อนเดินทาง เชิญค้างที่นี่สักคืนค่อยไปก็ได้”ไป๋อวี้ถังกล่าวตอบ “อย่าเลย ข้างหน้ายังมีคนรออยู่”หญิงชรามองดูท้องฟ้า พลางกล่าว “พรุ่งนี้ค่อยไปก็ยังไม่สาย คุณชายไปพาเพื่อนมาด้วยก็ได้ หลายวันนี้มีฝนตกหน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 617
ไป๋อวี้ถังกล่าวตอบ “ข้าก็คิดเช่นนั้น”หลินซวงเอ๋อร์มองหน้าเขาพร้อมยิ้มเล็กน้อย นางกล่าวต่อ “ถ้าเช่นนั้นข้าขอไปก่อน ขอให้พี่ไป๋มีความสุขในเร็ววัน ลาก่อน”กล่าวจบ นางไม่รอช้าที่จะปล่อยผ้าม่านลงไป๋อวี้ถังสีหน้าเปลี่ยนโดยพลัน รีบร้อนกล่าวต่อ “แม่นางซวงเอ๋อร์รอประเดี๋ยว...”ได้ยินเสียงร้องเรียกของไป๋อวี้ถัง หลินซวงเอ๋อร์จึงแหวกผ้าม่านด้วยความสงสัยอีกครั้งในยามนี้ ดวงอาทิตย์ลอยขึ้นสูง แดดภายนอกจึงแสบตายิ่ง หลินซวงเอ๋อร์ยกมือขึ้นบังตา เพื่อลดความแรงกล้าของแสง พลางกล่าวเสียงอ่อนโยน “พี่ไป๋ ท่านยังมีเรื่องอันใดอีก?”นางยังต้องรีบเดินทางต่อ ไม่อยากพูดคุยกับเขานานไป๋อวี้ถังกล่าว “แม่นางซวงเอ๋อร์คิดดีแล้วหรือไม่ว่าจะไปที่ใด หรือเราสองคนจะเดินทางด้วยกัน?”น้ำเสียงเขาฟังดูราบเรียบ คล้ายกับไม่ตั้งใจกดดัน เพียงแต่ถามไปเรื่อยเปื่อยแต่หลินซวงเอ๋อร์แทบไม่ต้องคิด นางรีบกล่าวตอบ “อย่าเลย ข้ายังไม่ได้คิดว่าจะไปที่ใด แผ่นดินกว้างใหญ่ ไปถึงแห่งใดก็อยู่ตรงนั้นก่อน”ไป๋อวี้ถังกล่าวยิ้มๆ “เช่นนั้นก็ประจวบเหมาะนัก ข้าก็ไม่คิดจะไปที่ใด หรือเราจะเดินทางด้วยกัน เพราะหนทางยังอีกยาวไกล หากมีเพื่อนพูดคุยก
