บททั้งหมดของ ทาสสาวพราวพิลาส: บทที่ 371 - บทที่ 380

ในขณะนี้จ้าวชิงชิงยืนอยู่นอกกระโจม มองเห็นเยี่ยเป่ยเฉิงจากระยะไกลเยี่ยเป่ยเฉิงกระโดดลงมาจากม้าที่สูงใหญ่ เขาสวมชุดสีดำ และรัศมีแห่งความเย็นชาแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกายเขามีรูปร่างที่ตรงสง่า หน้าตาหล่อเหลาคล้ายมาร นัยน์ตาสดใสประดุจดารายามราตรีอันหนาวเหน็บ คิ้วอันคมเข้มเชิดไปจนถึงขมับ อกผายไหล่ผึ่ง และมีสง่าบารมีที่คนยากจะต้านทานได้เพียงแค่เขายืนอยู่ตรงนั้น ก็เปล่งรัศมีของราชาผู้เป็นใหญ่ในใต้หล้า เขาทำให้ผู้คนหวาดเกรงกลัวโดยไม่มีสาเหตุ ในขณะเดียวกันก็ทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะมองเขาหลายหนหากไป๋อวี้ถังและฉีหมิงเป็นความฝันอันแสนหวานในใจของหญิงสาวนับไม่ถ้วนในเมืองหลวง เยี่ยเป่ยเฉิงก็ถือว่า เป็นความฝันที่พวกนางมิอาจเอื้อมถึงได้มีข่าวลือว่าเยี่ยเป่ยเฉิงเป็นคนเย็นชารักสันโดษ ไม่ฝักใฝ่ในอิสตรี องอาจห้าวหาญในสนามรบ ราวกับเทพแห่งความชั่วร้าย โหดร้ายเลือดเย็นต่อสตรี สาวงามมากมายในเมืองหลวง ไม่มีใครเข้าใกล้เขาได้เลยสักคนแต่ถึงกระนั้น ก็ไม่มีใครสามารถต้านทานความหล่อเหลาของเขาได้ แค่มองดูครู่หนึ่ง ก็ทำให้ทุกคนรู้สึกหลงใหล แม้ว่าจะต้องตายในอ้อมกอดของเขา พวกนางก็ยินยอมบรรดาหญิงสาวที่อยู่ข้างๆต

จ้าวชิงชิงคิดว่าตกเองสนิทสนมกับฮุ่ยอี๋ จึงไร้ระเบียบกฏเกณฑ์มากยิ่งขึ้น ไม่เพียงแต่ก้าวไปข้างหน้าแล้วคล้องแขนฮุ่ยอี๋เอาไว้ ยังพูดจาอย่างไม่มีหูรูดว่า: " วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดขององค์หญิง จะปล่อยให้คนที่มีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมมาทำให้องค์หญิงไม่เบิกบานใจได้อย่างไร คนที่มาที่นี่ล้วนเป็นคนที่มีเกียรติมีศักดิ์ศรี อย่าปล่อยให้เป็นสาวใช้ชั้นต่ำเหล่านั้นมาเข้าใกล้องค์หญิงเด็ดขาด "สิ่งที่นางพูดมีนัยความหมายบางอย่าง เห็นได้อย่างชัดเจนว่ากำลังพูดถึงหลินซวงเอ๋อร์ก่อนที่ฮุ่ยอี๋จะเอ่ยปากพูด จ้าวชิงชิงก็พูดอีกครั้งว่า: " ข้าว่านะ คนเราควรจะรู้จักประเมินตนเอง ถ้าข้าเป็นนาง จะซ่อนตัวอยู่ที่ในจวนไม่ออกมาให้อับอายขายขี้หน้าหรอก! นังสาวใช้ชั้นต่ำ! ไม่คู่ควรมางานเฉลิมฉลองวันคล้ายวันเกิดองค์หญิงเลย!ช่างไร้ยางอายจริงๆ! "ฮุ่ยอี๋ขมวดคิ้วเล็กน้อยแม้ว่านางจะไม่ชอบหลินซวงเอ๋อร์ แต่คำพูดของจ้าวชิงชิงแหลมสูง ทำให้นางฟังแล้วรู้สึกหงุดหงิด เหมือนอีกาตัวหนึ่งที่น่ารำคาญ ร้องจ้อกแจ้กจอแจอยู่ข้างหูนางไม่หยุดช่างน่ารำคาญมากจริงๆ!ด้วยความหงุดหงิดนางจึงดึงแขนออกมาจากที่ในมือของจ้าวชิงชิง ฮุ่ยอี๋มีสีหน้าที่ดูส

ในเวลานี้ ขุนนางที่พอจะรู้เรื่องก็เข้ามาอธิบายเหตุผลที่ข้างหูของเขาว่า: "นายพลเว่ย แม้แต่พระชายาท่านก็กล้าล้อเล่นด้วยหรือ?"“ พระชายา?” เว่ยหวยซานมีสีหน้าที่ดูตกใจคิดไม่ถึงว่าท่านอ๋องที่สันโดษเย็นชามาโดยตลอดจะสมรสพระชายาโดยที่ไม่มีข่าวคราวอะไรเลย?เว่ยหวยซานไม่อยากจะเชื่อเลย เหตุใดเขาไม่ได้ยินข่าวคราวใดๆเลย?ไม่น่าแปลกใจเลยที่เยี่ยเป่ยเฉิงจะเกรี้ยวโกรธ เว่ยหวยซานแทบอยากจะตบปากตนเองสักสองสามครั้ง จึงรีบพูดกับหลินซวงเอ๋อร์ว่า: " พระชายาได้โปรดอย่าคิดจริงจังเลย ข้าเป็นคนหยาบกระด้าง เมื่อกี้ข้าก็แค่ล้อเล่นไปเรื่อยเปื่อย ข้าไม่เคยกินคน พระชายาอย่าได้หวาดกลัวไปเลย "เพื่อแสดงไมตรีจิต เว่ยหวยซานได้แสดงรอยยิ้มที่เขาคิดว่าเป็นที่เป็นมิตรที่สุดให้หลินซวงเอ๋อร์เห็น แต่คิดไม่ถึงว่าจะทำให้หลินซวงเอ๋อร์กลัวแทบตายตอนที่เขาไม่ยิ้มยังพอรับได้ แต่พอเขายิ้มขึ้นมาดูน่าหวาดกลัวยิ่งกว่า เมื่อปากกว้างๆอ้าขึ้น ก็จะเผยให้เห็นฟันขาวอันน่าขนลุกของเขา จึงทำให้ดูเหมือนภูตผีแห่งขุนเขาที่กินคนมากกว่า“สวามี…” ทันใดนั้นหลินซวงเอ๋อร์ก็ซุกหน้าเข้าไปในอ้อมแขนของเยี่ยเป่ยเฉิง ด้วยร่างกายที่สั่นเทามากยิ่งขึ้นเย

เยี่ยเป่ยเฉิงรู้สึกพ่ายแพ้เป็นครั้งแรกในชีวิตเขาไม่กล้าแม้แต่จะสบตานางดวงตาของนางสะอาดบริสุทธิ์ ราวกับว่าเป็นหยกไร้ที่ติในโลก ในอดีต นางมักจะใช้สายตาคู่นี้ มองเขาด้วยความรักอันลึกซึ้ง ราวกับว่าในดวงตาของนางมีแต่เขาตอนนี้ นางกลับใช้นัยน์ตาที่มีเสน่ห์คู่นี้ซักถามเขา ทำให้รู้สึกละลายใจจนไม่รู้จะอยู่ที่ไหน และมีความคิดที่อยากจะหลบหนีเมื่อเห็นว่าเขาไม่พูด หลินซวงเอ๋อร์จึงซักถามอีกครั้งว่า: " ตอนนั้นสวามีมอบข้าให้กับขันทีคนนั้น สวามีรู้หรือไม่ว่าขันทีคนนั้นเป็นคนอย่างไร? สวามีรู้หรือรู้ไม่ว่าเขามีบุคลิกนิสัยที่วิปลาส และมีวิธีการทรมานคนหลายรูปแบบ? "เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย และกระชับนิ้วอย่างลับๆในอดีต มีแต่เขาสอบปากคำคนอื่น แต่ตอนนี้หลินซวงเอ๋อร์สอบปากคำเขาอย่างไม่ปราณี“ถ้าสวามีสงสัยว่าข้าเป็นสายลับ เหตุใดถึงไม่สังหารข้าเลย? เหตุใดต้องส่งซวงเอ๋อร์ไปให้คนโหดเหี้ยมแบบนั้นทรมานด้วย?”หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน เพราะความทรงจำนั้นเจ็บปวดเกินไป เมื่อใดก็ตามที่นางนึกถึงเหตุการณ์นั้น นางก็รู้สึกหนาวสั่นอยู่ในใจ และถูกฝันร้ายรังควานทุกคืนตอนนั้น ถ้านางจับพลัดจับผลูเสียต

ในเวลานี้หลินซวงเอ๋อร์ไม่ได้สังเกตเห็นการจ้องมองที่กระตือรือร้นของฉีหมิง นางยืนอยู่ข้างฝูงชนอย่างเงียบๆ ด้วยนัยน์ตาที่เหม่อลอย ไม่รู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ในเวลานี้ ทั่วป๋าจิ่นค่อยๆดึงลูกธนูออกมา ลูกธนูเล็งไปที่ตรงกลางเป้าที่อยู่ห่างออกไปร้อยเมตรบังเอิญว่าในเวลานี้ มีลมแรงพัดมาจากบนภูเขา จู่ๆพื้นในค่ายก็เต็มไปด้วยลมทราย ทำให้เสื้อผ้าของทุกคนปลิวว่อน และไม่สามารถลืมตาได้ในสถานการณ์เช่นนี้ ทุกคนจึงไม่สามารถมองเห็นทิศทางได้อย่างชัดเจน ดังนั้นจึงไม่กล้าปล่อยลูกธนูออกไปได้ตามต้องการ จึงพากันผ่อนแรงลง และวางคันธนูลง โดยคิดว่าจะรอให้ลมหยุดก่อนค่อยดึงสายธนูใหม่ และเล็งไปที่เป้าหมายทั่วป๋าจิ่นกลับวางธนูลงได้ไม่ทันเวลา เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย ลูกศรก็เปลี่ยนทิศทางโดยไม่รู้ตัว จากนั้น เขาก็คลายนิ้วมือ ลูกศรก็ลอยพุ่งไปในอากาศ แต่พวกมันกลับไม่ได้มุ่งหน้าไปที่เป้าธนูหลินซวงเอ๋อร์กำลังเหม่ยลอย ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงกรีดร้องจากหญิงสาวที่อยู่ข้างๆ พอหลินซวงเอ๋อร์เงยหน้าขึ้น ก็เห็นลูกธนูพุ่งลอยมาในอากาศ และปลายลูกศรก็พุ่งมาที่ตนเองทันใดนั้นหลินซวงเอ๋อร์ก็เบิกตากว้างขึ้น สมองว่างเปล่าลูกศรนั้นเร