All Chapters of ทาสสาวพราวพิลาส: Chapter 351 - Chapter 360

จากเมืองชิงเหอไปยังเมืองหลวง เป็นการเดินทางที่ยาวไกลมาก นั่งรถม้าทั้งวันทั้งคืนยังจะต้องใช้เวลาห้าถึงหกวันถึงจะมาถึงเมืองหลวงได้เมืองชิงเหอเป็นพื้นที่แร้นแค้น ร้านค้าโรงเตี๊ยมตามท้องถนนจึงน้อยมาก หากต้องการพักที่โรงเตี๊ยม ทางที่ดีควรไปจะที่เมืองอูถัวที่อยู่ห่างออกไปอีกห้ากิโลเมตรหลินซวงเอ๋อร์กับเยี่ยเป่ยเฉิงนั่งรถม้าออกจากถนนในชนบท เดินทางอย่างเร่งรีบบนเส้นทางที่เป็นหลุมเป็นบ่อ เป็นเวลาสองชั่วยาม พอถึงเมืองอูถัว ท้องฟ้าก็มืดแล้วภายใต้ค่ำคืนอันมืดสนิท เมฆฝนฟ้าคะนอง เหมือนพายุฝนกำลังมาบนถนนมีคนน้อยมาก บ้านทุกหลังปิดประตูสนิท มีเพียงโรงเตี้ยมแห่งเดียวเท่านั้นที่เปิดประตูเอาไว้ และมีโคมไฟส่องสว่างอยู่ข้างในรถม้าหยุดที่หน้าโรงเตี๊ยม เยี่ยเป่ยเฉิงช่วยพยุงหลินซวงเอ๋อร์ลงจากรถม้าเจ้าของโรงเตี๊ยมเป็นชายในวัยสี่สิบปีเศษ นัยน์ตาอันเรียวเล็กที่เฉียบคมคู่นั้น ดูเฉียบแหลมมาก เมื่อเขาเห็นลูกค้าเข้ามา เจ้าของร้านก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อต้อนรับทันที“นายท่าน อยากจะพักผ่อนชั่วคราวหรือว่าจะพักค้างคืน?” เจ้าของร้านกล่าวด้วยความยิ้มแย้มเยี่ยเป่ยเฉิงกล่าวว่า "หาห้องหับชั้นเยี่ยมให้ข้าหนึ่งห้อง พ

หลินซวงเอ๋อร์เลิกคิ้ว ผลักเขาออกไปทันที และกล่าวว่า "สวามี ท่านทำอะไรเนี่ย?"นางก็แค่ขโมยกินลูกอมหนึ่งเม็ดก็เท่านั้น ผู้ชายคนนี้กลับพยายามแย่งมันออกมาจากปากของนางเยี่ยเป่ยเฉิงเลียมุมริมฝีปาก รูม่านตาอันลึกล้ำเหล่านั้นมีเสน่ห์อย่างยิ่งในตอนกลางคืน เขามองนางแล้วกล่าวว่า " ซวงเอ๋อร์กำลังแอบกินอะไรอยู่หรือ สวามีก็อยากจะชิมมันเหมือนกัน" พูดจบ ไม่ได้ให้โอกาสนางต่อต้านเลย เขาเอานางมาไว้ในอ้อมแขนแล้วแย่งชิง“ สวามี... ” นางพูดอย่างคลุมเครือว่า “ยังมีอีก ใต้หมอนยังมีอีก...”หยวนซื่อเอาให้นางถุงใหญ่ แต่ผู้ชายคนนี้กลับอยากแย่งมันจากปากของนาง!หลินซวงเอ๋อร์ไม่ยอมให้เขา จึงใช้ลิ้นห่อขนมเมล็ดบัวเอาไว้เยี่ยเป่ยเฉิงใช้ปากแงะลิ้นของนางอย่างเผด็จการ และปล้นความหวานในปากของนางทีละเล็กทีละน้อยน้ำตาลเคลือบละลายในปาก กลิ่นหอมหวานกระจายไปทั่วริมฝีปากและฟันของหลินซวงเอ๋อร์เดิมทีเยี่ยเป่ยเฉิงแค่ต้องการลงโทษนางเล็กน้อย แต่คิดไม่ถึงว่าริมฝีปากของนางจะหวานนุ่มนวลขนาดนี้ เขาจึงค่อยๆติดใจ และไม่สามารถถอนตัวได้ จึงเปลี่ยนมุมแล้วดูดริมฝีปากของนางซ้ำแล้วซ้ำอีกจนกระทั่งในที่สุด ลูกอมเมล็ดบัวในปากก็ถูกเขาแ

ฝนก็ค่อยๆตกเบาลงภายในม่านเตียงอันหอมนุ่ม ทั้งสองคนนอนกอดกัน“เหตุใดซวงเอ๋อร์ถึงกลัวงูล่ะ?” เยี่ยเป่ยเฉิงวางคางเอาไว้บนผมอันนุ่มสลวยของนาง แล้วใช้ฝ่ามือขนาดใหญ่ตบหลังของหลินซวงเอ๋อร์เป็นจังหวะเบาๆเสียงอันต่ำทุ้มดูเหมือนจะมีผลต่อการกล่อมนอนหลินซวงเอ๋อร์ค่อยๆง่วงนอนอีกครั้ง น้ำเสียงนุ่มนวลราวว่าเป็นน้ำพุ: " ตอนที่ยังเป็นเด็กข้าถูกเอ้อร์โกว่จือในหมู่บ้านล้อเลียน เขาโยนงูดอกไม้ตัวหนึ่งลงบนเตียงของข้า งูตัวนั้นกัดข้าไปหนึ่งครั้ง ตกใจมากจนแทบจะเป็นบ้า และร้องไห้ตลอดทั้งวันอย่างไม่เอาไหน นับตั้งแต่วันนั้นก็เริ่มกลัวงู "เมื่อถึงตรงนี้ ทันใดนั้นหลินซวงเอ๋อร์ก็โกรธเล็กน้อย แก้มตุ๊บป่องเพราะเกรี้ยวโกรธ: "แต่ว่า พี่ชายของข้าได้ระบายความโกรธให้ข้าแล้ว!"เยี่ยเป่ยเฉิงถามว่า “โอ้? ระบายความโกรธอย่างไร?”หลินซวงเอ๋อร์กล่าวว่า: "เอ้อร์โกว่จือขว้างงูลงบนเตียงของข้า ทำให้ข้ากลัวแทบตาย วันต่อมาพี่ชายของข้าก็ฌขึ้นเขาไปหาตะขาบมาเป็นจำนวนมาก สิ่งที่เอ้อร์โกว่จือกลัวมากที่สุดก็คือตะขาบ"เยี่ยเป่ยเฉิงตั้งใจฟัง จากนั้นก็ได้ยินหลินซวงเอ๋อร์กล่าวว่า: " พี่ชายของข้าตอบโต้แบบตาต่อตาฟันต่อฟันด้วยฟัน เทตะข

วันรุ่งขึ้นพอหลินซวงเอ๋อร์ตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลาเก้าโมงเช้าแล้วเมื่อคืนพอหลินซวงเอ๋อร์ได้พูดก็หยุดไม่ได้ เหมือนกับการเทถั่ว หยุดอย่างไรก็หยุดไม่อยู่นางไม่สามารถปิดบังเรื่องราวในอดีตได้เลย เรื่องเล็กๆน้อยๆอะไรก็เล่าให้เยี่ยเป่ยเฉิงฟังจนหมด ต่อมาคุยถึงไหน แล้วหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ หลินซวงเอ๋อร์จำไม่ได้เลยพอถึงวันต่อมา เป็นไปตามที่คาดคิดเอาไว้หลินซวงเอ๋อร์นอนเกินเวลาฝนที่ตกมาตลอดทั้งคืนได้หยุดลงแล้ว อากาศในฤดูใบไม้ร่วงเย็นสบายเป็นอย่างมาก แสงแดดส่องผ่านตะแกรงหน้าต่างและตกกระทบลงบนหน้าของหลินซวงเอ๋อร์ ทำให้แก้มที่ขาวละไมของนางเป็นสีชมพู เช่นเดียวกับลูกพีชที่อวบอ้วน ทำให้คนที่ได้พบเห็น อดไม่ได้ที่จะอยากจะกินคำโตๆหลินซวงเอ๋อร์กระเพื่อมขนตา ลืมตา และเข้าไปอยู่ในนัยน์ตาอันล้ำลึกของเยี่ยเป่ยเฉิงโดยที่ไม่รู้ตัว“ตื่นแล้วหรือ?” เยี่ยเป่ยเฉิงที่อยู่ข้างๆ ได้ล้างหน้าแปรงฟันแล้ว แม้แต่เสื้อผ้าก็สวมใส่เสร็จเรียบร้อยแล้ว เมื่อเห็นว่าหลินซวงเอ๋อร์ยังไม่ตื่น เขาจึงไม่ได้รบกวนนางบางทีอาจจะเป็นเพราะว่าหลินซวงเอ๋อร์นอนเก่งจนเกินไป เขาจึงนอนลงบนเตียงทั้งๆที่ยังสวมเสื้อผ้าอยู่ เขาเอาศีรษะหนุนมื

หลังจากประชุมงานราชการในตอนเช้าเสร็จแล้ว ฉีหมิงกับขุนนางหลายคนก็ไปที่ประตูพระราชวังพร้อมกันหลังจากเข้าฤดูใบไม้ร่วงแล้วอากาศในพระชาวังก็หนาวเย็น น้ำค้างเย็นบนพื้นยังไม่ละลาย บนกำแพงสีแดงและเศษหินที่แตกร้าวยังมีหยดน้ำเล็กๆที่ใสราวคริสตัลควบแน่นกันเล็กน้อยฉีหมิงมีท่าทางที่ตรงสง่า คิ้วตาที่คมเข้ม และรูปลักษณ์ที่หล่อเหลาอ่อนโยนแแฝงไปด้วยความเยือกเย็นเล็กน้อยเขาสวมชุดขุนนางระดับสี่บางๆเท่านั้น ลมแห่งสารทฤดูพัดผ่านชายเสื้อที่สะอาดของเขา ทำให้เขาดูเย่อหยิ่งเย็นชามากยิ่งขึ้นฉีหมิงมีความสามารถมาก ในช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาได้ทำความชอบอยู่หลายครั้ง ทำให้องค์จักรพรรดิชื่นชมเขาเป็นอย่างมาก ภายระยะเวลาสั้นๆเขาก็เลื่อนตำแหน่งขึ้นเป็นขุนนางระดับที่สี่ และรับหน้าที่เป็นขุนนางระดับสูงแห่งศาลต้าหลี่แค่เขามีนิสัยที่ชอบเก็บตัว ไม่ชอบผูกมิตรกับขุนนางในราชสำนักมาโดยตลอด เขาทำสิ่งต่างๆในแบบของตนเอง โดยที่ไม่คำนึงถึงกฎเกณฑ์ใดๆเลย ดังนั้นเขาจึงทำให้ขุนนางใหญ่โตหลายคนขุ่นเคืองใจถึงกระนั้น ก็ยังคงมีขุนนางน้อยใหญ่ไปสานสายสัมพันธ์กับเขาลับหลังฉีหมิงได้รับความไว้วางใจให้รับผิดชอบงานสำคัญจากองค์จักรพรรดิตั้