บททั้งหมดของ ทาสสาวพราวพิลาส: บทที่ 341 - บทที่ 350

หลินซวงเอ๋อร์รู้ว่าเยี่ยเป่ยเฉิงโกรธ ดังนั้นจึงรีบไปง้อ: "สวามี ท่านอย่าไปฟังพวกนางพูดเรื่องไร้สาระเลย พวกนางแค่พูดไปอย่างนั้นแหละ"เยี่ยเป่ยเฉิงพูดด้วยความโกรธว่า: " หืม? แต่พวกนางบอกว่าข้าดูเหมือนจะนิสัยไม่ดี และมักจะด่าว่าทุบตีเจ้า!" เขายื่นมือออกไปหยิกแก้มอันอวบอ้วนของหลินซวงเอ๋อร์ แล้วกล่าวว่า: "ข้าเคยด่าว่าทุบตีเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?หืม? "หลินซวงเอ๋อร์ครวญครางอยู่ครู่หนึ่ง ผลักตัวออกจากมือของเขา แล้วกล่าวว่า "สวามีแค่ดูดุร้ายเฉยๆ แต่สวามีไม่เคยทุบตีซวงเอ๋อร์เลย"คำพูดนี้ ทำให้เยี่ยเป่ยเฉิงหัวเราะออกมาด้วยความโกรธ บีบคางของนางอีกครั้ง แล้วกล่าวว่า "ข้าดูดุมากเลยหรือ? ดุร้ายตรงไหน?"หลินซวงเอ๋อร์ถูกบีบบังคับให้เงยหน้าขึ้นมามองเขา และกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานนุ่มนวลว่า: "ถ้าอย่างนั้นสวามีก็ยิ้มแย้มสิคะ พอสวามียิ้มก็ไม่ดุร้ายแล้ว"เยี่ยเป่ยเฉิงปล่อยนาง ก้าวไปข้างหน้า แล้วกล่าวว่า "ข้าไม่ใช่คนขายยิ้มเสียหน่อย! เหตุใดต้องยิ้มให้พวกนางด้วย?"หลินซวงเอ๋อร์วิ่งเหยาะๆตามเขาไป มือเล็กๆจับมือของเขาเอาไว้ ง้อด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า: "ได้ได้ได้ สวามีไม่ชอบยิ้มก็ไม่ต้องยิ้ม กล่าวโ

สายตาของเยี่ยเป่ยเฉิงดูรุกรานมาก หลินซวงเอ๋อร์จึงนั่งอยู่บนเกวียนวัวอย่างสงบและไม่กล้าขยับเลยหวังเถี่ยหนิวยกแส้ขึ้น วัวตัวใหญ่สะบัดหาง ล้อรถก็หมุนไปตามบนถนนในชนบทเมื่อพระอาทิตย์ตกดิน สองข้างทางเป็นนาข้าวสีเหลืองทองอร่าม เวลาที่มีสายลมพัดผ่านมา นาข้าวเหลืองอร่ามก็เกิดเป็นคลื่นสีทองนาข้าวที่อยู่ทั้งสองด้าน นอกจากจะมีพืชผลที่ปลูกกระจัดกระจายแล้ว ยังมีผักผลไม้ที่อวบใหญ่อีกด้วย นอกจากนี้ยังมีดอกไม้ป่าหลากสีสันบานสะพรั่งไปทั่วทุกแห่งหนเกวียนวัววิ่งผ่านเส้นทางเล็กๆระหว่างนาข้าว ถัดจากนาข้าวสีทองอร่าม ก็จะสามารถมองเห็นควันลอยขึ้นมาจากเตาปรุงอาหาร เด็กๆวิ่งไล่เล่นกันตามสันคูนา กลิ่นหอมของข้าวจากบ้านสวนลอยคลุ้งอยู่ในอากาศจางๆแม้ว่าสถานที่แห่งนี้จะแร้นแค้น แต่ผู้คนก็ใช้ชีวิตกันอย่างสงบสุข อยู่อย่างพอเพียง ไม่โกลาหลวุ่นวาย ถือได้ว่าเป็นดินแดนที่บริสุทธิ์ดินแดนหนึ่งเห็นความเจริญรุ่งเรืองของเมืองหลวงมาจนชินแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เยี่ยเป่ยเฉิงรู้สึกว่า เพลิดเพลินกับชีวิตปุถุชนคนธรรมดาเป็นครั้งคราวก็ดีเหมือนกันกลิ่นในอากาศช่างน่าชื่นใจยิ่งนัก นอกจากจะมีกลิ่นหอมของข้าวแล้ว ยังมีกลิ่นหอมขอ

สูญเสียพ่อแม่ตั้งแต่อายุสิบขวบ?เยี่ยเป่ยเฉิงตกตะลึงไปครู่หนึ่ง“ตอนอายุสิบขวบ เจ้าอายุยังน้อย มีชีวิตรอดมาได้อย่างไร?” เยี่ยเป่ยเฉิงไม่กล้าแม้แต่จะจินตนาการ หลินซวงเอ๋อร์ในวัยสิบขวบที่มีกำลังอันน้อยนิด หยิบจับอะไรก็ไม่เป็น ในที่ที่ยากจนข้นแค้นเช่นนี้ สามารถมีชีวิตรอดมาได้อย่างไรหลินซวงเอ๋อร์ยักไหล่ แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มจางๆว่า: " จะทำอย่างไรได้อีกล่ะ? ที่บ้านไม่มีอาหาร พี่ชายของข้าก็ไปยืมเพื่อนบ้าน พี่ฉีมักจะช่วยเหลือพวกข้าโดยไม่บอกแม่ของเขา ทำให้โดนดุด่าต่อว่าไม่น้อย "“ครอบครัวของพี่เถี่ยหนิวก็ยากจนมากเช่นกัน แต่ก็ให้อาหารพวกข้ากินเสมอ”“ปีนั้นเกิดทุพภิกขภัย ไม่มีใครมีอาหารมากนัก พี่ชายจึงพาข้าไปขอทานบนถนนที่ไกลออกไปอีกนิดหน่อย แต่ว่า ในหมู่ขอทานก็มีคนเลวปะปนอยู่ด้วย พวกเขาจะแย่งอาหารของพวกข้า แย่งเหรียญที่พวกเราขอทานมาไปจนหมดเกลี้ยงเลย…”เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้ว รู้สึกเจ็บปวดหัวใจในสมอง ก็มีร่างที่ผอมบางคนนั้นปรากฏขึ้นโดยที่ไม่รู้ตัว กำลังคุกเข่าขอทานในวันที่หิมะตกหนัก ร่างกายเขียวช้ำจากความหนาวเย็น นัยน์ตาที่สดใสกลับเศร้าหมองสิ้นหวัง...“แล้วควรทำอย่างไร?” น้ำเสียงของเยี่ยเป

แม้ว่าหลินซวงเอ๋อร์จะยิ้มแย้ม แต่ในนัยน์ตากลับเต็มไปด้วยน้ำตาเยี่ยเป่ยเฉิงเอื้อมมือไปลูบผมอันอ่อนนุ่มของนาง และพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า: "ตั้งแต่นี้ไป สวามีจะไม่ให้เจ้าต้องลำบากอีกต่อไปแล้ว"หลินซวงเอ๋อร์ไม่กล้าสบตากับเขา เบือนหน้าหนีด้วยความไม่เอาไหน แล้วปาดน้ำตาจากหางตา แสร้งทำเป็นผ่อนคลายแล้วกล่าวว่า: "ข้ารู้ สวามีดีกับข้าที่สุด"“ ต่อไปข้าจะดีกับเจ้ามากขึ้น ” เยี่ยเป่ยเฉิงมองนางอย่างลึกซึ้ง น้ำเสียงของเขาต่ำทุ้ม และมีเวทย์มนตร์ที่ทำให้คนรู้สึกสบายใจทันใดนั้นหลินซวงเอ๋อร์ก็รู้สึกดีขึ้นมาก และยิ้มออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ: "สวามีรักษาคำหรือเปล่า?"เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าวว่า: " แน่นอน สวามีเคยผิดสัญญากับเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่? "หลินซวงเอ๋อร์ยื่นมือออกมา แล้วกล่าวว่า "เกี่ยวก้อยสัญญา"เยี่ยเป่ยเฉิงยิ้มเบา แล้วกล่าวว่า "ปัญญาอ่อน"มีรอยยิ้มที่รักใคร่อยู่ในคำพูดของเขา แต่สุดท้ายเขาก็ยังคงยื่นนิ้วก้อยไปหานางดวงตาของหลินซวงเอ๋อร์ยิ้มจนเป็นพระจันทร์เสี้ยว เกี่ยวนิ้วก้อยของเขา แล้วพึมพำอะไรบางอย่างเยี่ยเป่ยเฉิงไม่เข้าใจ เห็นแต่มุมปากของนางขยับ จึงถามว่า "เจ้ากำลังพึมพำอะไรอยู่หรือ?

อาหารค่ำจบลงด้วยบรรยากาศที่ปรองดองกันเป็นอย่างมากหวังเถี่ยหนิวเริ่มเอาชามและตะเกียบไปที่เตาเพื่อทำความสะอาดหยวนซื่อยุ่งหน้ายุ่งหลัง และชักชวนหลินซวงเอ๋อร์กับเยี่ยเป่ยเฉิงอยู่ต่ออีกสองสามวัน“ ซวงเอ๋อร์ คืนนี้เจ้ากับสามีอย่าเพิ่งไปเลย คืนนี้เจ้านอนเตียงเดียวกันกับป้า และให้สามีเจ้าทนลำบากนอนกับเถี่ยหนิวเถิด”เมื่อได้ยินดังนี้ เยี่ยเป่ยเฉิงก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยหลินซวงเอ๋อร์จับมือเยี่ยเป่ยเฉิงเอาไว้ แล้วอธิบายด้วยเสียงที่แผ่วเบาว่า: "บ้านของสวามี มีกฎเกณฑ์ข้อหนึ่งว่า ถ้าพักค้างคืนที่บ้านของคนอื่น จะต้องนอนแยกห้อง"เยี่ยเป่ยเฉิงมีสีหน้าที่เคร่งขรึมทันที แล้วกล่าวกับหยวนซื่อที่กำลังยุ่งอยู่ในห้องว่า: "ท่านป้า อย่าลำบากเลยครับ อีกสักพักพวกข้าก็จะไปแล้ว"หลินซวงเอ๋อร์กล่าวอย่างประหลาดใจว่า: "สวามี มันดึกมากแล้ว พวกเราจะไปที่ไหน?"เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าวว่า: "ไปที่ตำบลแล้วหาโรงเตี้ยมสักแห่งพักผ่อน ตอนมาเมื่อสักครู่นี้ข้าได้ดูเอาไว้แล้ว " จากนั้นเขาก็ลูบผมอันนุ่มสลวยของหลินซวงเอ๋อร์ แล้วกล่าวว่า: " ซวงเอ๋อร์คนดี อย่ารบกวนท่านป้าบ่อยๆสิ "หลินซวงเอ๋อร์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็รู้สึกเคอะเขินเล