บททั้งหมดของ ทาสสาวพราวพิลาส: บทที่ 321 - บทที่ 330

ตอนกลางดึก เยี่ยเป่ยเฉิงนอนอยู่บนเตียง พลิกตัวไปมาไม่ใช่เพราะว่าเป็นห่วงใครบางคน แต่เป็นเพราะว่านอนไม่หลับ!เขาพลิกตัว ยื่นมือออกไปโดยที่ไม่รู้ตัว แต่ก็มีแค่ความว่างเปล่าการเคลื่อนไหวของเขาชะงักกลางอากาศ เยี่ยเป่ยเฉิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยไม่รู้ว่าเขาเริ่มคุ้นชินกับการมีสาวน้อยที่นุ่มนวลนอนอยู่ข้างกาย ตั้งแต่เมื่อไหร่อันที่จรงแล้ว หลินซวงเอ๋อร์นอนหลับไม่สนิทมาโดยตลอด ท่านอนก็ไม่ได้สง่างามากนัก แถมยังชอบพลิกตัวไปมาอยู่ในอ้อมแขนของเขา ทำให้เยี่ยเป่ยเฉิงนอนหลับได้ไม่ดีทุกคืน!วันนี้ ผู้หญิงที่ไม่อยู่นิ่งคนนั้นในที่สุดก็ถูกเขาขับไล่ออกออกไปแล้ว ต่อไปผู้หญิงคนนั้นจะไม่ปรากฏตัวที่เรือนอวิ๋นซวนอีกแล้ว! เขาก็ไม่ต้องไปนอนห้องหนังสือให้ลำบากตนเองอีก!เขาควรจะดีใจมากกว่า แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด ในใจกลับรู้สึกไม่มีความสุขเล็กน้อย และมักจะรู้สึกว่าเตียงค่อนข้างใหญ่เกินไปเขาเอาหัวมุดเข้าไปในผ้าห่มอย่างหงุดหงิด แต่กลับได้กลิ่นหอมที่คุ้นเคยตอนนั้นเขาก็พบว่า ทั้งเตียง แม้แต่ภายในห้อง ล้วนเต็มไปด้วยกลิ่นของนาง!ช่างเป็นผู้หญิงที่ตามหลอกหลอนไม่หยุดจริงๆ!เยี่ยเป่ยเฉิงรู้สึกหงุดหงิดใจสุดขีด

หลินซวงเอ๋อร์ถูกเยี่ยเป่ยเฉิงพาเข้าไปในห้องประตูห้องถูกปิดอย่างแรง จากนั้นนางถูกเยี่ยเป่ยเฉิงโยนลงไปที่พื้นอย่างเต็มเหนี่ยวจนทำให้รู้สึกเจ็บเพราะเข่าถลอก ฝ่ามือที่บาดเจ็บก็เจ็บปวดอย่างแสนสาหัส ทำให้นัยน์ตาของนางเปียกชื้นขึ้นมาทันทีแสงไฟในห้องที่สะท้อนลงบนใบหน้าของเยี่ยเป่ยเฉิงไม่ได้ช่วยขจัดความเย็นชาที่อยู่บนตัวของเขาได้เลย เขามองไปที่หลินซวงเอ๋อร์แล้วกล่าวว่า: " อย่าคิดว่าข้าจะสงสารเจ้า ข้าแค่ไม่อยากถูกกล่าวหาว่าปฏิบัติต่อคนรับใช้อย่างรุนแรง! ลักษณะท่าทางที่สะบักสะบอมไปทั้งตัวของเจ้า คนที่ไม่รู้ อาจจะคิดว่าข้ารังแกเจ้า! "เขาทำเสียงฮึดฮัดอย่างเย็นชา: "ข้าจะให้เวลาเจ้าหนึ่งเดือน ถ้ารักษาแผลหายแล้ว ก็ไสหัวไปซะ!"พูดจบ เขาก็ตวัดมือ เอาจดหมายฉบับหนึ่งโยนไปที่หน้าหลินซวงเอ๋อร์ แล้วกล่าวว่า: " นี่คือสัญญาการซื้อขายบุคคลของเจ้า! หลังจากที่ได้รับสัญญาการซื้อขายบุคคลแล้ว เจ้าจะไม่ใช่สาวใช้ในจวนโหวอีกต่อไป ท้องฟ้ากว้างใหญ่ไพศาล เจ้าอยากจะไปที่ไหนก็ไปได้เลยตามต้องการ! ข้าจะไม่เข้าไปแทรกแซงอีก! "หลินซวงเอ๋อร์ตกตะลึง แล้วค่อยๆเอื้อมมือออกไปหยิบกระดาษสัญญาที่อยู่บนพื้นขึ้นมา เปิดออกดู ก็เ

เยี่ยเป่ยเฉิงโกรธจนแทบจะเป็นบ้า!“ หลินซวงเอ๋อร์! เจ้าอยากจากไปมากขนาดนี้เชียวหรือ?”รูปลักษณ์ของเขาดูน่ากลัว นัยน์ตาเย็นชาราวกับว่าเป็นน้ำแข็ง หลินซวงเอ๋อร์ตัวสั่น เกือบจะร้องไห้: " ท่านอ๋องไม่อยากเห็นข้าอีกต่อไปแล้วไม่ใช่หรือ?"นางไม่ใช่คนที่วอแวไม่เลิกมาโดยตลอด ในเมื่อเขาเกลียดนาง นางก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องอยู่ต่อเมื่อก่อนเป็นอย่างไร ตอนนี้ก็เป็นเช่นนั้น! นางเคยตามวอแวเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?แต่ตอนนี้นางกำลังจะจากไป เหตุใดเขาถึงขวางนางเอาไว้?เยี่ยเป่ยเฉิงกระชับนิ้วของเขาทีละเล็กทีละน้อย จนข้อนิ้วดังกรอบแกรบเขาอยากจะบดขยี้คนที่อยู่ตรงหน้าให้แหลกลาญจริงๆ!“แต่ข้าบอกแล้วว่า ให้เจ้ารักษาแผลสักหนึ่งเดือนก่อนค่อยไป! เหตุใดเจ้าถึงไม่ฟัง?” เขากัดฟันพูดหลินซวงเอ๋อร์ตอบด้วยเสียงแหบห้าวจากการร้องไห้ว่า: "ถ้าท่านอ๋องไม่อยากให้ข้าไป ข้าจะไม่ไปก็ได้ ถ้าแค่สงสารข้า อยากจะให้ข้าอยู่ต่ออีกหนึ่งเดือน ก็ไม่จำเป็น"“แตกต่างกันตรงไหน?” เยี่ยเป่ยเฉิงถามหลินซวงเอ๋อร์พูดอย่างดื้อรั้นว่า: "มันแตกต่างกันที่ ท่านอ๋องตัดใจจากข้าไม่ได้ หรือตัดใจจากข้าแล้ว"“เจ้า!” นี่เป็นครั้งแรกที่เยี่ยเป่ยเฉิง

ร่างเล็กๆที่อยู่ในอ้อมแขนสั่นเทาจากการร้องไห้ เยี่ยเป่ยเฉิงคว้าไหล่ของนางเอาไว้ ยืดร่างกายของนางให้ตรง จ้องมองดู ก็เห็นว่าสาวน้อยคนนี้ร้องไห้อย่างน่าเวทนามากเยี่ยเป่ยเฉิงทั้งโกรธทั้งหงุดหงิด จนแทบจะกล่าวอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟันว่า: " ยืนกรานจะจากไปเองไม่ใช่หรือ? แล้วเหตุใดตอนนี้เจ้าถึงร้องไห้? "หน้าอกอันกว้างของเขากระเพื่อมอย่างรุนแรง จังหวะการหายใจยุ่งเหยิง เมื่อกี้ตอนที่ตามมา เขาคงจะเดินเร็วมากหลินซวงเอ๋อร์ร้องไห้หนักมาก จนพูดไม่ออก ทำได้แต่มองเขาพร้อมเสียงสะอื้นไห้นัยน์ตาของเยี่ยเป่ยเฉิงจับจ้องไปที่หลินซวงเอ๋อร์ ในที่สุดน้ำเสียงของเขาก็นุ่มนวลขึ้นเล็กน้อย: " ดึกดื่นขนาดนี้เจ้าจะกลับไปที่ไหน? จะกลับไปที่เมืองชิงเหอหรือจะกลับไปหาฉีหมิง? เจ้าก็เป็นคนของข้าอยู่ดี! เจ้ายังอยากจะไปที่ไหนอีก! "หลินซวงเอ๋อร์สะอึกสะอื้น อาจเป็นเพราะนางตกใจกลัว จึงพยายามมุดเข้าไปในอ้อมแขน ของเยี่ยเป่ยเฉิงต่อไปเยี่ยเป่ยเฉิงไม่ยอมทำตามใจนาง วางมือไว้บนไหล่ของนาง บังคับให้นางมองมาที่เขา“เจ้าร้องไห้ทำไม? จะร้องไห้เรื่องอะไร? ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วหรือ?เหตุใดถึงไม่รู้จักหวาดกลัวตั้งแต่ทีแรก!”เยี่ยเป่ยเ

หลินซวงเอ๋อร์จุตพิตหนึ่งครั้งแบบผิวเผิน ไม่กล้าค้างเอาไว้นาน จึงถอยออกไปอย่างรวดเร็วราวกับแมลงปอสัมผัสน้ำแต่สำหรับเยี่ยเป่ยเฉิง มันก็แค่ดับความกระหายของเขาเท่านั้นเยี่ยเป่ยเฉิงนั่งอยู่ข้างเตียง ร่างกายสงบนิ่งราวกับว่าเป็นภูเขาหลินซวงเอ๋อร์เผ่นหนีไปอย่างรวดเร็ว คิดว่าจูบเขานิดหน่อยก็ถือว่าเป็นการขอโทษเขาแล้วแต่เยี่ยเป่ยเฉิงจะปล่อยนางไปได้อย่างไร?เขาจับมือนางเอาไว้ทันที แล้วเอานางเข้ามาไว้ในอ้อมแขนของตนเอง มือขนาดใหญ่โอบเอวของนางเอาไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้นางหลบหนี“แค่นี้หรือ?” เยี่ยเป่ยเฉิงจ้องมองนาง หลินซวงเอ๋อร์เห็นนัยน์ตาที่เหมือนหมาป่าของเขาอีกครั้ง ลมหายใจอันอบอุ่นของเขาแทรกซึมเข้าไปในประสาทสัมผัสทั้งหมดของนางหลินซวงเอ๋อร์หดตัวกลับเล็กน้อย นางเสียใจที่ใช้วิธีนี้เพื่อเอาใจเขา ตอนนี้ดูเหมือนว่ากำลังเล่นกับไฟแล้วเผาตนเองนัยนฺตาของนางเปียกชื้น เอ่ยปากพูดว่า: "แค่นี้ยังไม่พออีกหรือ?"เยี่ยเป่ยเฉิงค่อยๆเข้ามาใกล้ๆพร้อมความกดดันที่คลุมเครือ และกล่าวว่า: "แค่นี้ มันจะไปพอได้อย่างไร"หลินซวงเอ๋อร์หน้าแดง ถูกเขาบีบบังคับให้ถอยหลัง และจับคอเสื้อของเขาเอาไว้ด้วยความตื่นตระหนกเล