All Chapters of ทาสสาวพราวพิลาส: Chapter 301 - Chapter 310

ตอนนั้นที่นางมอบร่างกายนี้ให้เขา นางไม่ได้สมัครใจเลยสองสามครั้งถัดมา นางรู้อย่างมีสติว่ามันไม่ถูกต้อง แต่นางไม่อาจต่อต้านพฤติกรรมที่ยั่วยุของเขาได้ ทนต่อการล้อเล่นของเขาได้ ร่างกายจึงตกไปอยู่ภายใต้การรุกรานของเขาตามสัญชาตญาณ สุดท้ายตนเองก็ยอมพลีกายถวายใจให้เขาทุกอย่างร่างของเยี่ยเป่ยเฉิงแข็งทื่อ เขาทำให้นางร้องไห้จริงๆ ทำให้เขารู้สึกเป็นทุกข์เล็กน้อย“ ซวงเอ๋อร์คนดี ในเมื่อข้าบอกว่าจะสมรสกับเจ้า ก็คือจะรับผิดชอบต่อเจ้า” ลูกกระเดือกของเขากลิ้งไปมา จากนั้นก็โน้มตัวลงไปจูบหน้าผากของนางหลินซวงเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นแล้วมองดูเขา: "ถ้าอย่างนั้นวันนี้ท่านอ๋องไม่ล่วงเกินข้าได้ไหม? อีกเจ็ดวันหลังจากสมรสแล้ว... ค่อยร่วมหลับนอนกัน"เมื่อเห็นท่าทางที่น่าสงสารของนาง ในที่สุดเยี่ยเป่ยเฉิงก็ทำไม่ลง เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ความปรารถนาในดวงตาก็ค่อยๆจางหายไปเยี่ยเป่ยเฉิงเอาคางไถไหล่ของนางเบาๆ “เจ็ดวันหลังจากนี้ เจ้าจะต้องชดเชยข้าแบบทบดอกเลย ตกลงไหม?” คำพูดของเขานุ่มนวลราวกับสายน้ำไหล ลมหายใจอันอ่อนโยนโอบล้อมหลินซวงเอ๋อร์เอาไว้ ทำให้นางไร้เรี่ยวแรงต้านทานราวกับว่าจมน้ำเพื่อเอาตัวรอดในวันนี้ หลินซวงเอ

ตงเหมยก้าวไปข้างหน้าแล้วกล่าวว่า "ชุดใหญ่ไปหรือ? ถ้าอย่างนั้นก็รีบถอดออกเร็ว ข้าจะได้รีบเอาไปส่งให้ช่างเย็บปัก จะได้ไม่ทำให้งานสมรสล่าช้า"ท่านป้าจ้าวถอดชุดแต่งงานที่อยู่บนตัวของหลินซวงเอ๋อร์ออกหลินซวงเอ๋อร์เอาชุดแต่งงานมาไว้ในอ้อมแขนตน แล้วกล่าวว่า " ข้าไปเองดีกว่า จวนโหวอยู่ใกล้กับตงเซียงมาก ถ้าข้าไปเองจะทำให้ช่างเย็บปักสะดวกในการแก้ไขขนาดมากกว่า จะได้ไม่ต้องวิ่งกลับไปกลับมา ลำบากเปล่าๆ "ขณะที่พูด ก็เปลี่ยนเสื้อผ้า พับชุดแต่งงานอย่างเรียบร้อยแล้วถือเอาไว้ในอ้อมแขนท่านป้าจ้าวบอกว่า “ส่งชุดแต่งงานก็ให้รีบกลับมา งานสมรสใกล้เข้ามาแล้ว ยังมีหลายอย่างที่ต้องตระเตรียม อย่าไปเอ้อระเหยอยู่ข้างนอก”หลินซวงเอ๋อร์พยักหน้า ถือชุดแต่งงานแล้วเดินออกจากประตูจวนท่านป้าจ้าวและตงเหมยอยู่ในห้องเพื่อตัดดอกไม้กระดาษ พรุ่งนี้จะได้เอาดอกไม้กระดาษที่ตัดเสร็จแล้วติดตามประตูและหน้าต่างในห้องหนังสือนี้ เยี่ยเป่ยเฉิงกำลังศึกษาวิธีทำให้ภรรยาพึงพอใจในคืนวันวิวาห์อย่างไรเสียเขาก็เป็นคนรบทัพจับศึกที่หยาบกระด้าง ทุกครั้งที่ไม่สามารถควบคุมความปรารถนาของตนเองได้ ก็จะสูญเสียการควบคุมตนเองหลังจากที่ได้แลก

ท่าทีที่ยโสโอหังเมื่อสักครู่นี้หายไปในทันที เหลือแต่เพียงความขี้ขลาดและความกลัวเยี่ยเป่ยเฉิง"ข้า... ข้าไปทำอะไรให้เจ้าขุ่นเคืองใจหรือ?" จ้าวเจาหยางไม่กล้ามองเขาตรงๆ และพูดด้วยเสียงที่สั่นเทาสายตาของเยี่ยเป่ยเฉิงจับจ้องมองไปที่จ้าวเจาหยางที่เป็นเหมือนสุนัขที่ถูกทอดทิ้งด้วยนัยน์ตาที่ดุร้าย และออกแรงที่เท้าเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง“ข้าจะถามเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น!”“ หลินซวงเอ๋อร์อยู่ที่ไหน?” เสียงของเขาสงบนิ่ง แต่เผยความดุร้ายที่อธิบายไม่ได้ออกมา ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านแรงกดบนหลังดูเหมือนจะบดขยี้อวัยวะภายในของเขา เขาหายใจลำบาก และกล่าวด้วยความยากลำบากว่า: "หลินซวงเอ๋อร์อะไรกัน... ข้าไม่รู้เรื่อง... "เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้ว ยกเขาขึ้นมา และกระแทกเขาเข้ากับผนังอย่างแรงผนังเป็นรอยบุบ จ้าวเจาหยางล้มลงไปกับพื้น จนทำให้มีเลือดไหลออกมาจากปากอีกหนึ่งอึก และรู้สึกว่าร่างกายของเขากำลังจะแตกสลาย" จ้าวเจาหยาง! ดูเหมือนว่าข้าจะใจดีกับเจ้ามากเกินไป!" เยี่ยเป่ยเฉิงเดินเข้ามาหาเขาทีละก้าว เสียงฝีเท้าที่อยู่บนพื้นกระดานไม้ก็กระทบใจของจ้าวเจาหยาง ราวกับว่าเป็นมนตราเร่งรัดเอาชีวิตเขา"

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ไป๋อวี้ถังได้ส่งหน่วยองครักษ์ลับไปหาเบาะแสของหลินซวงเอ๋อร์แต่แม้ว่าจะส่งหน่วยองครักษ์ลับออกไปหมดแล้ว ก็ไม่พบร่องรอยของหลินซวงเอ๋อร์เลยในตอนกลางคืน ไป๋อวี้ถังไปหารือเรื่องมาตรการรับมือกับเยี่ยเป่ยเฉิงที่จวนหย่งอันด้วยตนเองทันทีที่ย่างกรายเข้าไปในลานจวน ก็ได้ยินเสียงเสวียนอู่ รายงานอยู่ในห้อง“ ท่านอ๋อง พบศพหญิงไร้ศีรษะคนหนึ่งที่ริมทะเลสาบ...”ไป๋อวี้ถังหยุดเดินชั่วคราว หัวใจของเขาหยุดเต้นไปครู่หนึ่งหลังจากนั้น เสียงของเสวียนอู่ก็ดังก้องอยู่ในหูต่อไป“ดูเสื้อผ้าบนตัวที่นางสวมใส่… ข้าน้อยสงสัยว่าคนนี้คือ…แม่นางหลิน”ไป๋อวี้ถังรู้สึกราวกับว่า หัวใจของตนเองถูกคนควักไปทั้งเป็นในหน้าอกเหลือเพียงความว่างเปล่าภายในห้อง เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าวด้วยเสียงทีาเกรี้ยวโกรธว่า: "ยืนยันตัวตนแล้วหรือยัง? เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเป็นนาง?"เสวียนอู่ก้มศีรษะลง กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เบาลงโดยที่ไม่รู้ตัวว่า: "ข้าน้องแค่คาดเดา..."เยี่ยเป่ยเฉิงค่อยๆลืมตาขึ้น ระงับความรู้สึกที่กระวนกระวายใจเอาไว้ในใจ สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วกล่าวว่า: "ก่อนยืนยันตัวตน อย่าเดาสุ่มสี่สุ่มห้า!"ไป๋อวี้

เมื่อหลินซวงเอ๋อร์ตื่นขึ้นมา สิ่งที่อยู่ในสายตายังคงเห็นม่านเตียงผ้ากอซสีควันที่คุ้นเคย ภายในห้องมืดสลัว มีเพียงหน้าต่างบานเดียวเท่านั้นที่มีแสงสว่างนางรู้สึกสับสน ไม่รู้ว่าตนเองอยู่กัดขังอยู่ในห้องนี้มานานแค่ไหนแล้ว นางแค่รู้สึกอย่างคลุมเครือว่าเวลาผ่านไปนานมากแล้ว ฟ้ามืดแล้วสว่าง สว่างแล้วมืด ทำให้นางแยกชั่วยามไม่ออก“ตื่นแล้วหรือ?” มีเสียงที่ดังฟังชัดดังขึ้นที่ข้างหู ทั้งคุ้นเคยทั้งทำให้นางรู้สึกหวาดกลัวหลินซวงเอ๋อร์หันหน้าไป ก็เห็นฉีหมิงที่สวมชุดคลุมสีพระจันทร์นั่งอยู่หัวเตียง แล้วมองนางด้วยนัยน์ตาที่ลุกเป็นไฟเขายังคงมีรูปลักษณ์ที่คุ้นเคย แก้มตอบบางเล็กน้อย ผิวขาวขาวผุดผ่อง นัยน์ตากลมโต ใบหน้าอันหล่อเหลามีกลิ่นไอความเป็นวิชาการอยู่เมื่อเห็นฉีหมิง หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกหดหู่อย่างอธิบายไม่ได้วันนั้น นางจะไปร้านเย็บปักเพื่อแก้ไขขนาดชุดแต่งงาน คิดไม่ถึงว่าพอออกจากประตูก็พบกับฉีหมิงเขานั่งรถเกี้ยว บอกว่าจะไปส่งนาง นางก็คิดว่าจะไปส่งนางจริงๆ แต่พอขึ้นไปเป็นรถเกี้ยว นางก็หน้ามืด และหมดสติไปอย่างสิ้นเชิงต่อมา นางก็ถูกขังอยู่ที่นี่ ไม่เห็นแสงสว่างตลอดทั้งวันเลยฉีหมิงมาเยี่ยมนา