บทที่ 301

แสงแดดสาดส่องผ่านผ้าม่าน ทำให้ทั้งห้องมีแสงสลัวๆ

แสงเพียงน้อยนิดตกกระทบไปบนหน้าด้านข้างของเขา ทำให้หน้าครึ่งหนึ่งของเขาสว่าง ครึ่งหนึ่งอยู่ในความมืด และมีโครงหน้าชัดเจนมากยิ่งขึ้น

หลินซวงเอ๋อร์มองเขาอย่างเงียบๆ เขาอยู่ใกล้นางมาก ใกล้มากจนนางสามารถมองเห็นภาพสะท้อนของตนเอง ในนัยน์ตาของเขา

เขาหน้าตาดีมากจริงๆ โครงหน้าของเขาเหมือนรูปปั้นประติมากรรม ตั้งแต่คิ้วไปจนถึงสันจมูก ไปจนถึงริมฝีปากที่เรียวบาง คมเข้มชัดเจน และหล่อเหลาสง่าเป็นอย่างมาก

เพียงแต่ บนตัวของเขามีบุคลิกที่เข้มงวดเย็นชาอยู่ตลอดเวลา ทำให้หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกหวั่นไหวและหวาดกลัวเล็กน้อยในเวลาเดียวกัน

“ ซวงเอ๋อร์ เรียกข้าว่าสวามีหน่อย ได้ไหม?”

มือที่อยู่บนหลังของนาง ออกแรงเล็กน้อย เพื่อดึงทั้งสองคนเข้ามาใกล้กันมากยิ่งขึ้น

หลินซวงเอ๋อร์เงยหน้าขึ้น แล้วสบสายตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนของเขาเข้าพอดี

ลมหายใจของเขากระทบใบหน้าของนาง ทำให้หัวใจของนางเต้นตุ้มๆต่อมๆ

นางรู้สึกสับสนวุ่นวายใจชั่วขณะ จากนั้นก็เรียกด้วยเสียงที่แผ่วเบาว่า: " สวามี "

ในนัยน์ตาของนางเป็นประกายเล็กน้อย น้ำเสียงของนางนุ่มนวลเป็นอย่างมาก

สุดท้าน นางก็เห็นส