All Chapters of ทาสสาวพราวพิลาส: Chapter 291 - Chapter 300

องค์ชายสิบเจ็ดมีนิสัยที่ซุกซน สร้างความเดือดร้อนในพระราชวังไม่น้อย แต่อย่างไรเสียก็เป็นโอรสที่มีพระชนมายุน้อยที่สุดขององค์จักรพรรดิ และพระสนมซูเฟยก็ได้รับความโปรดปรานจากองค์จักรพรรดิเป็นอย่างมาก ดังนั้น องค์ชายสิบเจ็ดที่พระชนมายุยังน้อยจึงกำเริบเสิบสานอยู่ในวังมากขึ้นเรื่อยๆปกติแล้วการดุด่าทุบตีนางกำนัลขันทีถือว่าเป็นเรื่องเล็ก ที่แย่ไปกว่านั้นคือ เขายังกลั่นแกล้งนางสนมที่อยู่ในพระราชวังอีกด้วย เมื่อทุกคนในวังพบเจอองค์ชายท่านนี้ต่างก็พากันเดินหลบเลี่ยงเห็นได้ชัดว่าขันทีเว่ยพยายามประจบม้า เมื่อสักครู่นี้ที่เห็นองค์ชายสิบเจ็ด เขาควรจะรีบอยู่ห่างจากเขาเอาไว้ แทนที่จะรออยู่ตรงนี่ให้เขากลั่นแกล้งเย้าแหย่หลินซวงเอ๋อร์ไม่ได้พูดอะไร นางพยายามยืนอยู่ด้านข้าง และพยายามทำให้ตนเองมีตัวตนน้อยที่สุดแต่องค์ชายสิบเจ็ดเห็นนางตั้งแต่แวบแรก“เจ้า! เป็นนางสนมของตำหนักไหน? เหตุใดข้าไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อนเลย” องค์ชายสิบเจ็ดเงยหน้าขึ้น พูดพร้อมชี้ไปที่หลินซวงเอ๋อร์ขันทีเว่ยรู้สึกหวาดกลัวจนอกสั่นขวัญแขวนทันที เขารีบไปขวางอยู่ตรงหน้าหลินซวงเอ๋อร์ แล้วกล่าวว่า " องค์ชายน้อย จะยุ่งกับคนนี้ไม่ได้นะพ่ะย่ะ

ดวงตาของหลินซวงเอ๋อร์จับจ้องไปที่ผิวน้ำ คิดไม่ถึงคำพูดแค่ประโยคเดียวของนาง จะทำให้ไป๋อวี้ถังกระโดดลงไปสู่ก้นทะเลสาบเพื่อนางอีกครั้งคลื่นขนาดเล็กกระเพื่อมบนพื้นผิวของทะเลสาบ เวลาผ่านไปเรื่อยๆ แต่ไป๋อวี้ถังยังไม่โผล่ขึ้นมาเหนือน้ำเลยนัยน์ตาของหลินซวงเอ๋อร์เปลี่ยนไปเป็นสีแดง นางตะโกนไปทางทะเลสาบว่า: "พี่ไป๋ ท่านไม่ต้องงมเสร้อยข้อมือให้ข้าแล้ว ท่านรีบขึ้นมาเถิดี้... "ผิวน้ำยังคงสงบนิ่ง หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกกระวนกระวายใจมากยิ่งขึ้นในทะเลสาบมีพืชน้ำเติบโตมากมาย เมื่อสักครู่ตอนที่ตกลงไปในน้ำ มือและเท้าของนางเกี่ยวพันกับพืชน้ำ จึงไม่สามารถขยับตัวใต้น้ำได้เลยเมื่อมองดูพื้นผิวทะเลสาบอันเงียบสงบ หลินซวงเอ๋อร์ก็รู้สึกหวาดกลัวหรือว่าเท้าทั้งสองข้างของเขาจะถูกพืชน้ำเกี่ยวเอาไว้ จึงไม่สามารถสลัดได้?เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ หลินซวงเอ๋อร์ก็ไม่สนใจอะไร ร่างของนางไร้ซึ่งเรี่ยวแรง จึงทำได้แค่ขยับร่างกายคลานไปทางทะเลสาบทีละเล็กทีละน้อย“พี่ไป๋ พี่ไป๋รีบขึื้นมาเร็วเข้า…”น้ำตาไหลอาบแก้มของนาง ถ้าไป๋อวี้ถังจะเสียชีวิตเพราะนาง นางคงจะไม่สบายใจไปตลอดชีวิตขณะที่นางกำลังจะเข้าใกล้ริมน้ำ ทันใดนั้นก็มีน้

ร่างกายครึ่งหนึ่งขององค์ชายสิบเจ็ดลอยอยู่ในอากาศ ใบหน้าของเขาอยู่ห่างจากผิวทะเลสาบแค่สองสามเซนติเมตรเมื่อลมทะเลสาบพัดมา ก็เกิดระลอกคลื่นบนผิวทะเลสาบใบหน้าที่หวาดกลัวขององค์ชายสิบเจ็ดสะท้อนให้เห็นบนทะเลสาบ เขาสามารถมองเห็นสีหน้าท่าทางของเยี่ยเป่ยเฉิงได้อย่างชัดเจนผ่านพื้นผิวทะเลสาบเส้นโครงร่างบนใบหน้าของเยี่ยเป่ยเฉิงคมชัดมาก ระหว่างคิ้วเต็มไปด้วยอารมณ์เกรี้ยวโกรธเขาโกรธแล้ว!ตอนนี้เกรี้ยวโกรธเป็นอย่างมาก!องค์ชายสิบเจ็ดตกใจกลัวจนเหงื่อเย็นไหลออกมาเขาคิดว่าไม่มีใครในวังสามารถทำอะไรเขาได้ แม้ว่าเขาจะสร้างปัญหาใหญ่หลวงเพียงใดก็มีเสด็จพ่อเสด็จแม่ของเขาคอยหนุนหลังอยู่เขาคิดว่าครั้งนี้ก็คงจะเหมือนกัน“ท่านปล่อยข้านะ ฉันจะไปหาเสด็จพ่อ ข้าจะไปหาเสด็จแม่ของข้า! ข้าจะฆ่าพวกเจ้าให้หมด...” องค์ชายสิบเจ็ดดิ้นรนสุดฤทธิ์ เพราะความหวาดกลัว ร่างกายของเขาจึงสั่นเทาไม่หยุดช่วงเวลาต่อมา เขาก็ถูกกดลงไปในน้ำอย่างแรงเยี่ยเป่ยเฉิงเอาหัวของเขากดลงไปในทะเลสาบเย็นยะเยือกโดยไม่มีคำอธิบายใดๆ แม้ว่าเขาจะดิ้นรนอย่างไรก็ไม่แยแสองค์ชายสิบเจ็ดกลืนกินน้ำไปหลายอึก มือเล็กๆของเขาก็ตบลงไปที่ผิวน้ำอย่างม

เยี่ยเป่ยเฉิงโอบเอวนางเอาไว้อย่างเผด็จการ แล้วกอดนางเอาไว้แน่น จากนั้นก็ใช้มือขนาดใหญ่อีกข้างหนึ่ง ถอดเสื้อผ้าของนางออกทันทีหลินซวงเอ๋อร์หดตัวลง ไม่ยอมปฏิบัติตาม พอถอดเสื้อคลุมด้านนอกออก นางก็เหลือแค่เสื้อซับในบางๆหนึ่งตัวเท่านั้น...“ ท่านอ๋อง ข้าไม่หนาวแล้ว ข้าอยากกลับไปแล้วค่อยเปลี่ยน...”ยังไม่ทันได้พูดจบ นางก็จามหลายครั้งอย่างไม่ได้ตั้งตัว จมูกของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที ในนัยน์ตาก็มีน้ำเล็ดลอดออกมาเยี่ยเป่ยเฉิงเกลี้ยกล่อมอย่างอดทน: " ซวงเอ๋อร์คนดี ถ้าสวมเสื้อผ้าที่เปียกชื้นจะทำให้เป็นหวัด ดังนั้นเจ้าถอดมันออกมาดีกว่า"หลินซวงเอ๋อร์กล่าวว่า: " พระราชวังอยู่ห่างจากจวนโหวเป็นเวลาแค่ธูปดอกเดียวเท่านั้น ดังนั้นข้าสามารถทนได้ "เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย: "ถ้าเจ้าไม่ถอด แล้วเจ็บป่วยขึ้นมาอีกจะทำอย่างไร?"มันไม่ง่ายเลยที่นางจะฟื้นฟูสุขภาพให้ดีขึ้นมาได้! ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาพยายามที่จะไม่แตะต้องนางมาโดยตลอด ถึงกับยอมให้ตนเองลำบากไปพักผ่อนที่ห้องหนังสือ ตอนนี้ไม่ง่ายเลยที่นางจะร่างกายแข็งแรง ถ้านางป่วยขึ้นมาอีกครั้งล่ะก็! ตนเองก็จะต้อง...“ หลินซวงเอ๋อร์ ความอดทนของข้ามีจ

มือของเขาลูบไล้ไปตามเอวจนไปถึงแผ่นหลังของนาง แต่เขาก็ยับยั้งไม่ให้ตนเองเคลื่อนไหวต่อไปสุดท้ายเขาก็ควบคุมตนเองได้เยี่ยเป่ยเฉิงมุดหัวเข้าไปในคอของนาง สงบสติอารมณ์เป็นเวลานาน ถึงได้อดทนต่อแรงกระตุ้นที่จะอยากจะกลืนกินนางเอาไว้ได้“เจ้าต้องห่วง ต่อหน้าคนอื่น ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอก”เมื่อสัมผัสได้ว่ามือข้างนั้นค่อยๆถอนออกทีละน้อย หลินซวงเอ๋อร์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกนางซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขา ไม่กล้าเคลื่อนไหวใดๆอยู่พักหนึ่ง เพราะกลัวจะไปกระตุ้นเส้นประสาทของเขาโชคดีที่รถม้าหยุดแล่นร่างกะทัดรัดงดงามของหลินซวงเอ๋อร์ถูกพันไว้ใต้เสื้อคลุมขนาดใหญ่ พันนางเอาไว้อย่างแน่นหนา แม้แต่ลมเพียงเล็กน้อยก็ไม่สามารถเล็ดลอดผ่านไปได้เยี่ยเป่ยเฉิงอุ้มนางที่พันด้วยเสื้อคลุมลงมาจากรถม้านางเงยหน้าขึ้นมองเขา ผมสีเข้มของนางสยายลงบนไหล่ของเขาอย่างอิสระ ภายใต้ร่มเงาของต้นไม้โครงร่างของเขาดูเฉียบคมเล็กน้อย แต่นางกลับรู้สึกอ่อนโยนอยู่ในใจหัวใจของหลินซวงเอ๋อร์เต้นระรัวเยี่ยเป่ยเฉิงอุ้มนางกลับไปที่เรือนฝั่งตะวันออกทันทีทันทีที่ก้าวเข้าไปในลานเรือน หลินซวงเอ๋อร์ก็ชี้ไปที่ห้องเล็กๆของตนเองแล้วพูดว่า "