บทที่ 295

ร่างกายครึ่งหนึ่งขององค์ชายสิบเจ็ดลอยอยู่ในอากาศ ใบหน้าของเขาอยู่ห่างจากผิวทะเลสาบแค่สองสามเซนติเมตร

เมื่อลมทะเลสาบพัดมา ก็เกิดระลอกคลื่นบนผิวทะเลสาบ

ใบหน้าที่หวาดกลัวขององค์ชายสิบเจ็ดสะท้อนให้เห็นบนทะเลสาบ เขาสามารถมองเห็นสีหน้าท่าทางของเยี่ยเป่ยเฉิงได้อย่างชัดเจนผ่านพื้นผิวทะเลสาบ

เส้นโครงร่างบนใบหน้าของเยี่ยเป่ยเฉิงคมชัดมาก ระหว่างคิ้วเต็มไปด้วยอารมณ์เกรี้ยวโกรธ

เขาโกรธแล้ว!

ตอนนี้เกรี้ยวโกรธเป็นอย่างมาก!

องค์ชายสิบเจ็ดตกใจกลัวจนเหงื่อเย็นไหลออกมา

เขาคิดว่าไม่มีใครในวังสามารถทำอะไรเขาได้ แม้ว่าเขาจะสร้างปัญหาใหญ่หลวงเพียงใดก็มีเสด็จพ่อเสด็จแม่ของเขาคอยหนุนหลังอยู่

เขาคิดว่าครั้งนี้ก็คงจะเหมือนกัน

“ท่านปล่อยข้านะ ฉันจะไปหาเสด็จพ่อ ข้าจะไปหาเสด็จแม่ของข้า! ข้าจะฆ่าพวกเจ้าให้หมด...” องค์ชายสิบเจ็ดดิ้นรนสุดฤทธิ์ เพราะความหวาดกลัว ร่างกายของเขาจึงสั่นเทาไม่หยุด

ช่วงเวลาต่อมา เขาก็ถูกกดลงไปในน้ำอย่างแรง

เยี่ยเป่ยเฉิงเอาหัวของเขากดลงไปในทะเลสาบเย็นยะเยือกโดยไม่มีคำอธิบายใดๆ แม้ว่าเขาจะดิ้นรนอย่างไรก็ไม่แยแส

องค์ชายสิบเจ็ดกลืนกินน้ำไปหลายอึก มือเล็กๆของเขาก็ตบลงไปที่ผิวน้ำอย่างม