เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 374
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 375
ในเวลานี้ ขุนนางที่พอจะรู้เรื่องก็เข้ามาอธิบายเหตุผลที่ข้างหูของเขาว่า: "นายพลเว่ย แม้แต่พระชายาท่านก็กล้าล้อเล่นด้วยหรือ?"“ พระชายา?” เว่ยหวยซานมีสีหน้าที่ดูตกใจคิดไม่ถึงว่าท่านอ๋องที่สันโดษเย็นชามาโดยตลอดจะสมรสพระชายาโดยที่ไม่มีข่าวคราวอะไรเลย?เว่ยหวยซานไม่อยากจะเชื่อเลย เหตุใดเขาไม่ได้ยินข่าวคราวใดๆเลย?ไม่น่าแปลกใจเลยที่เยี่ยเป่ยเฉิงจะเกรี้ยวโกรธ เว่ยหวยซานแทบอยากจะตบปากตนเองสักสองสามครั้ง จึงรีบพูดกับหลินซวงเอ๋อร์ว่า: " พระชายาได้โปรดอย่าคิดจริงจังเลย ข้าเป็นคนหยาบกระด้าง เมื่อกี้ข้าก็แค่ล้อเล่นไปเรื่อยเปื่อย ข้าไม่เคยกินคน พระชายาอย่าได้หวาดกลัวไปเลย "เพื่อแสดงไมตรีจิต เว่ยหวยซานได้แสดงรอยยิ้มที่เขาคิดว่าเป็นที่เป็นมิตรที่สุดให้หลินซวงเอ๋อร์เห็น แต่คิดไม่ถึงว่าจะทำให้หลินซวงเอ๋อร์กลัวแทบตายตอนที่เขาไม่ยิ้มยังพอรับได้ แต่พอเขายิ้มขึ้นมาดูน่าหวาดกลัวยิ่งกว่า เมื่อปากกว้างๆอ้าขึ้น ก็จะเผยให้เห็นฟันขาวอันน่าขนลุกของเขา จึงทำให้ดูเหมือนภูตผีแห่งขุนเขาที่กินคนมากกว่า“สวามี…” ทันใดนั้นหลินซวงเอ๋อร์ก็ซุกหน้าเข้าไปในอ้อมแขนของเยี่ยเป่ยเฉิง ด้วยร่างกายที่สั่นเทามากยิ่งขึ้นเย
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 376
นับตั้งแต่ที่ได้ยินคำพูดขององค์ชายใหญ่ทั่วป๋าจิ่น หลินซวงเอ๋อร์ก็มีจิตใจที่ย่ำแย่เป็นอย่างมาก สีหน้าจึงดูซีดเผือดลงเล็กน้อยตอนที่นางตกอยู่ในมือของอู๋เต๋อไห่ แทบจะถูกทรมานจนตาย ฝันร้ายที่ยืดเยื้อนั้นรังควานนางมาเป็นเวลานานในเวลานั้น นางเองก็ไม่เข้าใจ ตนเองไม่ได้มีเรื่องบาดหมางอะไรกับขันทีผู้โหดร้ายคนนั้น เหตุใดเขาถึงทรมานนางทุกรูปแบบจนกระทั่งในเวลาต่อมาได้ยินคำพูดของเยี่ยเป่ยเฉิงโดยไม่ทันได้ตั้งใจ จึงเข้าใจได้ในทันทีที่แท้ เยี่ยเป่ยเฉิงเป็นคนมอบนางให้กับอู๋เต๋อไห่ด้วยตนเอง...ตอนที่นางรู้ความจริง นางก็รับไม่ได้ จนกระทั่งผ่านไปเป็นเวลานาน ถึงได้เก็บเรื่องราวในอดีตเอาไว้ในใจเดิมที นางไม่อยากให้อภัยเยี่ยเป่ยเฉิงแต่ว่า เขาดีกับตนเองมากจริงๆ ดีจนทำให้นางต้องสงสัยว่า ตอนนั้นคนที่ส่งตนเองไปไม่ใช่เขา บางทีอาจจะเป็นแค่ความเข้าใจผิด...เมื่อเวลาผ่านไป นางก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้อีกจนกระทั่งตอนนี้ ได้หยิบยกเรื่องในอดีตขึ้นมาพูดอีกครั้ง ทั่วป๋าจิ่นได้พูดเรื่องนี้ต่อหน้าหน้านางและเยี่ยเป่ยเฉิง ทำให้หลินซวงเอ๋อร์ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้หลินซวงเอ๋อร์พบว่า แท้จริงแล้วมีเรื่องมากมาย ไม่ใช่ว่
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 377
เยี่ยเป่ยเฉิงรู้สึกพ่ายแพ้เป็นครั้งแรกในชีวิตเขาไม่กล้าแม้แต่จะสบตานางดวงตาของนางสะอาดบริสุทธิ์ ราวกับว่าเป็นหยกไร้ที่ติในโลก ในอดีต นางมักจะใช้สายตาคู่นี้ มองเขาด้วยความรักอันลึกซึ้ง ราวกับว่าในดวงตาของนางมีแต่เขาตอนนี้ นางกลับใช้นัยน์ตาที่มีเสน่ห์คู่นี้ซักถามเขา ทำให้รู้สึกละลายใจจนไม่รู้จะอยู่ที่ไหน และมีความคิดที่อยากจะหลบหนีเมื่อเห็นว่าเขาไม่พูด หลินซวงเอ๋อร์จึงซักถามอีกครั้งว่า: " ตอนนั้นสวามีมอบข้าให้กับขันทีคนนั้น สวามีรู้หรือไม่ว่าขันทีคนนั้นเป็นคนอย่างไร? สวามีรู้หรือรู้ไม่ว่าเขามีบุคลิกนิสัยที่วิปลาส และมีวิธีการทรมานคนหลายรูปแบบ? "เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย และกระชับนิ้วอย่างลับๆในอดีต มีแต่เขาสอบปากคำคนอื่น แต่ตอนนี้หลินซวงเอ๋อร์สอบปากคำเขาอย่างไม่ปราณี“ถ้าสวามีสงสัยว่าข้าเป็นสายลับ เหตุใดถึงไม่สังหารข้าเลย? เหตุใดต้องส่งซวงเอ๋อร์ไปให้คนโหดเหี้ยมแบบนั้นทรมานด้วย?”หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน เพราะความทรงจำนั้นเจ็บปวดเกินไป เมื่อใดก็ตามที่นางนึกถึงเหตุการณ์นั้น นางก็รู้สึกหนาวสั่นอยู่ในใจ และถูกฝันร้ายรังควานทุกคืนตอนนั้น ถ้านางจับพลัดจับผลูเสียต
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 378
สนามล่าสัตว์ของราชวงค์ อยู่ห่างจากเมืองหลวงประมาณหนึ่งร้อยกิโลเมตรสนามล่าสัตว์กว้างขวางมาก ภูเขาเรียงรายสุดลูกหูลูกตา ขอบเขตในการล่าสัตว์กินพื้นที่หลายสิบกิโลเมตร ในนั้นมีสัตว์หายากแปลกตามากมายนอกสนามบล่าสัตว์ ทำเป็นพื้นที่ราบ เพื่อทำเป็นค่ายเพื่อปักกระโจม ตรงใจกลางค่ายจะมีพื้นที่กว้างขวาง และมีเป้ายิงธนูสิบกว่าอันตามแบบแผนที่ทำกันมาก่อนหน้านี้ ก่อนที่จะเริ่มล่าสัตว์ จะต้องอบอุ่นร่างกายก่อน เพื่อเลือกธนูที่เหมาะสมมากที่สุดคนส่วนใหญ่ที่อยู่ตรงนั้นล้วนเรียนรู้ทักษะการยิงธนูมาบ้างแล้ว แม้ว่าพวกเขาจะยิงไม่เข้าเป้าทุกดอก แต่อย่างน้อยก็มีทักษะการยิงธนูขั้นพื้นฐานที่ดีเหล่าขุนนางที่ประพฤติตนตามกฏเกณฑ์ทั้งหลายต่างก็เปลี่ยนเป็นชุดที่ทะมัดทะแมง และยืนอยู่ในตำแหน่งที่ได้จัดสรรไว้ให้เป้าธนูตั้งอยู่ห่างออกไปร้อยเมตร ระยะห่างนี้จะว่าไกลก็ไม่ไกล จะว่าใกล้ก็ไม่ใกล้ ถ้าอยากจะยิงให้โดนเป้า ถือว่ามีความยากเล็กน้อยเหล่าสตรีทั้งหลายก็พากันยืนแยกออกเป็นสองฝั่ง พวกนางล้วนเป็นสตรีที่อ่อนแอไร้ซึ่งเรี่ยวแรงกำลัง จึงไม่จำเป็นต้องเข้าร่วมในการล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ร่วงในครั้งนี้ และทำได้แค่อยู่ในค่ายเพื
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 379
ในเวลานี้หลินซวงเอ๋อร์ไม่ได้สังเกตเห็นการจ้องมองที่กระตือรือร้นของฉีหมิง นางยืนอยู่ข้างฝูงชนอย่างเงียบๆ ด้วยนัยน์ตาที่เหม่อลอย ไม่รู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ในเวลานี้ ทั่วป๋าจิ่นค่อยๆดึงลูกธนูออกมา ลูกธนูเล็งไปที่ตรงกลางเป้าที่อยู่ห่างออกไปร้อยเมตรบังเอิญว่าในเวลานี้ มีลมแรงพัดมาจากบนภูเขา จู่ๆพื้นในค่ายก็เต็มไปด้วยลมทราย ทำให้เสื้อผ้าของทุกคนปลิวว่อน และไม่สามารถลืมตาได้ในสถานการณ์เช่นนี้ ทุกคนจึงไม่สามารถมองเห็นทิศทางได้อย่างชัดเจน ดังนั้นจึงไม่กล้าปล่อยลูกธนูออกไปได้ตามต้องการ จึงพากันผ่อนแรงลง และวางคันธนูลง โดยคิดว่าจะรอให้ลมหยุดก่อนค่อยดึงสายธนูใหม่ และเล็งไปที่เป้าหมายทั่วป๋าจิ่นกลับวางธนูลงได้ไม่ทันเวลา เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย ลูกศรก็เปลี่ยนทิศทางโดยไม่รู้ตัว จากนั้น เขาก็คลายนิ้วมือ ลูกศรก็ลอยพุ่งไปในอากาศ แต่พวกมันกลับไม่ได้มุ่งหน้าไปที่เป้าธนูหลินซวงเอ๋อร์กำลังเหม่ยลอย ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงกรีดร้องจากหญิงสาวที่อยู่ข้างๆ พอหลินซวงเอ๋อร์เงยหน้าขึ้น ก็เห็นลูกธนูพุ่งลอยมาในอากาศ และปลายลูกศรก็พุ่งมาที่ตนเองทันใดนั้นหลินซวงเอ๋อร์ก็เบิกตากว้างขึ้น สมองว่างเปล่าลูกศรนั้นเร
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 380
ความโกรธในนัยน์ตาของเยี่ยเป่ยเฉิงได้จางหายไปเขาหันกลับมาพูดกับองค์จักรพรรดิว่า: "เมื่อสักครู่นี้กระหม่อมเป็นห่วงพระชายาของตนมาก เพราะนางเป็นคนที่ขี้กลัว และคงจะตกใจมาก กระหม่อมไม่ได้ตั้งใจที่จะตำหนิองค์ชายใหญ่เลย"องค์จักรพรรดิตรัสด้วยรอยยิ้มว่า: " เป็นเช่นนั้นก็ดีแล้ว มันไม่ง่ายเลยที่เจ้าจะไม่คิดเล็กคิดน้อย ข้าหวังว่าการล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ร่วงในวันนี้ ทุกคนจะมีความสุขกันทั่วหน้า"เยี่ยเป่ยเฉิงยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นกลับไปไม่ถึงส่วนลึกของนัยน์ตา"ความเข้าใจผิด" ได้รับการแก้ไขแล้ว ภายในค่ายก็กลับคืนสู่บรรยากาศที่มีชีวิตชีวาเหมือนเดิม ทุกคนยังคงยืนอยู่ในตำแหน่งของตน ฝึกยิงธนูไม่ขาดสาย คิดว่าอีกสักพักเข้าไปในพื้นที่ล่าสัตว์ จะล่าเหยื่อมาสักสองสามตัวทั่วป๋าจิ่นยกริมฝีปากขึ้น และรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมากได้ยินมานานแล้วว่าเยี่ยเป่ยเฉิงโปรดปรานสาวใช้คนหนึ่ง และประคบประหงมราวเอาไว้ในฝ่ามือราวกับว่าเป็นสมบัติอันล้ำค่า แสดงให้เห็นว่าเขารักนางมากแค่ไหนเมื่อนึกถึงตอนที่เยี่ยเป่ยเฉิง กำลังควบม้าอยู่ในสนามรบ ไม่เคยพ่ายแพ้ต่อสงคราม ไม่เห็นใครอยู่ในสายตา โหดเหี้ยมทารุณ ไม่มีใครในราชสำนักสามารถ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 381
คิดไม่ถึงว่า อาจจะเป็นเพราะลมแรงจนเกินไป ในขณะที่ลูกศรกำลังพุ่งลอยไปก็เปลี่ยนทิศทางเล็กน้อยบังเอิญว่ามีฆ้องอันหนึ่งวางอยู่ข้างเป้าธนูที่อยู่ตรงหน้าเยี่ยเป่ยเฉิงพอดีเนื่องจากทิศทางคาดเคลื่อนกลางคัน ลูกธนูดอกนั้น จึงยิงไปโดนฆ้องอันนั้นอย่างพอดิบพอดีคงจะเป็นเพราะพลังนั้นแข็งแกร่งจนเกินไป หลังจากที่ลูกศรกระทบฆ้องพลังก็ไม่ได้ลดลงเลย แต่มันกลับเปลี่ยนทิศทางด้วยพลังมหาศาล มุ่งหน้าตรงไปยังทิศทางที่ทั่วป๋าจิ่นยืนอยู่ลูกศรชี้ไปที่ใบหน้าของเขา ได้อย่างพอดิบพอดีทั่วป๋าจิ่นเป็นคนที่มีพื้นฐานการต่อสู้อยู่แล้ว บวกกับเขาได้เตรียมตัวไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ จึงสามารถหันไปด้านข้างได้ทันเวลาในเสี้ยววินาทีสุดท้าย ทำให้ลูกศรเฉียดหูเขาไปเขามองย้อนกลับไป ก็เห็นว่าลูกธนูปักตรงเสาที่ตรงตระหง่านอยู่ทางด้านหลังเขา ด้วยพลังมหาศาล จนเจาะทะลุเสาทันทีเมื่อสักครู่นี้ เขาก็แค่อยากจะทำให้ผู้หญิงคนนั้นตกใจก็เท่านั้น ไม่ได้อยากฆ่านางจริงๆเสียหน่อยแต่ลูกธนูของเยี่ยเป่ยเฉิงดอกนี้ มุ่งตรงเข้ามาเพื่อคร่าชีวิตเขา!ทั่วป๋าจิ่นกำหมัดทั้งข้างเอาไว้แน่น มองเยี่ยเป่ยเฉิงด้วยสีหน้าที่เย็นชาขณะที่เขากำลังจะถาม ก็มีเสียงลม
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 382
ลูกศรทั้งสามดอกมุ่งหน้าไปที่ทั่วทั่วป๋าจิ่น ถ้าบอกว่าเป็นเรื่องบังเอิญมันคงจะไม่สมเหตุสมผล แต่ถ้าบอกว่าตั้งใจ ก็ไม่มีเหตุผลมาอธิบายอย่างไรเสียไป๋อวี้ถังกับทั่วป๋าจิ่นไม่บาดหมางใจอะไรกัน ดังนั้นคงจะไม่ได้ตั้งใจจะยิงธนูใส่เขา?สีหน้าขององค์จักรพรรดิแย่มากขึ้นเรื่อยๆวันนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?สำหรับฉีหมิงกับเยี่ยเป่ยเฉิง องค์จักรพรรดิมีคำอธิบายอยู่ในใจอยู่แล้ว ไม่ว่าพวกเขาจะทำโดยตั้งใจ หรือว่าไม่ได้ตั้งใจก็ตาม ถึงอย่างไรก็มีเหตุผลรองรับแต่เหตุใดไป๋อวี้ถังถึงเข้ามาร่วมด้วยล่ะ?องค์จักรพรรดินวดคลึงคิ้วอย่างจนใจ มองไปที่ไป๋อวี้ถังแล้วตรัสว่า "สมุหราชเลขาธิการก็ถูกพายุทรายทำให้สูญเสียการมองเห็นเหมือนกันหรือ?"ไป๋อวี้ถังก้าวไปข้างหน้าด้วย "ความเกรงกลัว"แล้วกล่าวว่า: "กระหม่อมยิงธนูไม่เก่ง เมื่อสักครู่นี้มีลมพัดมา กระหม่อมไม่ควรอยากจะแสดงฝีมือของตนจนเกินไป ควรจะรอให้พายุทรายหยุดก่อนค่อยยิงลูกธนู หากทำให้องค์ชายใหญ่ได้รับบาดเจ็บจริงๆ กระหม่อมคงจะกินไม่ได้นอนไม่หลับ"ทั่วป๋าจิ่นกล่าวเยาะเย้ยว่า: " เจ้าก็รู้ว่าทักษะการยิงธนูของตนเองไม่ดี? ในเมื่อเจ้ารู้ว่าทักษะการยิงธนูของเจ้าไม่ดีเหต
บทล่าสุด
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 625
เยี่ยเป่ยเฉิงมือสั่นขณะรับขวดกระเบื้องจากตงเหมยมาเนื้อสีขาวของขวดปรากฏเงาสีแดงรำไรอยู่ด้านในตงเหมยกล่าว “ท่านอ๋องบอกว่าจะเชื่อใจนางใช่หรือไม่เจ้าคะ? ถ้าเช่นนั้นบ่าวจะไม่นำไปให้องค์หญิงอีก ท่านอ๋องลองเอาเลือดซวงเอ๋อร์ไปทดสอบดูก็ได้ ว่าเป็นจริงดั่งที่นางว่าหรือไม่ ใช้รักษาโรคระบาดได้จริง!”“ถึงตอนนั้น ท่านอ๋องย่อมจะรู้เอง ว่าซวงเอ๋อร์ไม่ได้พูดโกหก...”เยี่ยเป่ยเฉิงรู้สึกจุกในอก ในยามนี้ เขาเกิดความกลัวที่จะนำไปพิสูจน์เพราะหากว่า ทุกอย่างเป็นจริงดั่งที่ตงเหมยพูด นั่นแสดงว่าเขาทรยศต่อความไว้วางใจของหลินซวงเอ๋อร์อีกครั้งในตอนนั้น นางเคยร่ำไห้พูดกับตนว่า เลือดของนางสามารถช่วยชีวิตคนได้แล้วเขาตอบว่าอย่างไร?อ้อ นึกออกแล้วเขาเย้ยหยันไปว่านางไม่ใช่เทวดา พร้อมกล่าวตำหนิว่านางชอบทำร้ายตนเองบ่อยครั้งสวรรค์ นี่เขาเป็นอะไรไป เขาได้กระทำสิ่งใดต่อนางไปบ้าง...เสวี่ยนอู่เห็นดังนี้ จึงรีบเดินมารับขวดไปจากมือเยี่ยเป่ยเฉิง พร้อมกล่าวต่อเขา “ในค่ายทหารยังมีผู้ป่วยอีกหลายคน ข้าน้อยจะนำไปทดสอบเดี๋ยวนี้...”เมื่อกล่าวเช่นนี้แล้ว ตงเหมยจึงไม่อยากพูดมากความอีก นางหันหลังเตรียมจะจากไป กลับถูก
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 624
ตงเหมยกล่าวเสียงสะอื้น “เชื่อตอนนี้จะมีประโยชน์อันใดเจ้าคะ? ในยามที่นางโดดเดี่ยวสิ้นหวัง ท่านไม่อยู่เคียงข้าง นางสูญเสียลูกไป ท่านก็ไม่อยู่เคียงข้าง และบัดนี้นางล้มป่วย ท่านก็เอาร่างนางไปอยู่บ้านนอกแทน”“เชื่อตอนนี้จะมีประโยชน์อันใด ทุกอย่างล้วนสายเกินแก้!”ตงเหมยยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห จนแทบอยากระบายความอัดอั้นที่หลินซวงเอ๋อร์ได้รับออกมาแทนนางให้หมดสิ้น“น่าเห็นใจซวงเอ๋อร์นัก...นางทำเพื่อท่าน ต้องทนกล้ำกลืนความเจ็บช้ำมากมาย ไม่เคยที่จะระบายให้ท่านฟังสักครั้ง”“คืนวันนั้น ท่านอ๋องจู่ๆ ทิ้งนางไป นางเพิ่งสูญเสียลูก ยังมีเลือดออกเต็มตัว ตอนบ่าวเปิดประตูเข้าไปเห็น รู้แต่ว่าแทบเป็นลมหมดสติ!”“บ่าวคิดจะบอกท่านให้รู้ แต่ซวงเอ๋อร์ไม่ต้องการให้ท่านเป็นห่วง นางบอกว่าท่านอ๋องเป็นคนทำงานใหญ่ ไม่ควรให้อยู่แต่ในเรือนหลัง ยิ่งกลัวว่าหากพูดไปแล้ว ท่านจะรังเกียจร่างกายที่ไม่สมบูรณ์ของนาง วันหน้าไม่อาจมีทายาทให้ท่านได้อีก”“แต่ว่า ท่านอ๋องรู้หรือไม่ ตอนสูญเสียลูกไปนั้น นางเจ็บปวดเพียงไหน ในใจรู้สึกสิ้นหวังเพียงใด?”“ท่านอ๋องเคยคิดปลอบประโลมจิตใจนางบ้างหรือไม่?”เยี่ยเป่ยเฉิงยืนตะลึงตัวแข็งทื่อ เลือดใน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 623
“ซวงเอ๋อร์ ซวงเอ๋อร์ ข้ากลับมาแล้ว”เยี่ยเป่ยเฉิงผลักประตูเรือนอวิ๋นซวน พร้อมเดินก้าวเข้าไปด้านใน แต่กลับพบว่าภายในว่างเปล่าผ้าห่มบนเตียงถูกพับไว้เรียบร้อย ข้าวของเครื่องใช้ก็จัดวางเป็นระเบียบ ราวกับมีคนมาจัดเก็บแล้วหนึ่งรอบเมื่อเห็นหลินซวงเอ๋อร์ไม่อยู่ในห้อง เยี่ยเป่ยเฉิงก็คิดว่านางคงไปห้องหนังสือเพราะที่ผ่านมา นางมักชอบเก็บตัวในห้องนั้นเพื่อเขียนหนังสือเงียบๆ เมื่อนึกถึงตรงนี้ เขาจึงรีบออกจากเรือนอวิ๋นซวน ตรงไปยังห้องหนังสือทันทีที่ไหนได้ ห้องหนังสือก็ไม่มีร่องรอยของนาง อุปกรณ์เครื่องเขียนบนโต๊ะจัดวางเป็นระเบียบ พู่กันที่นางเคยใช้บ่อยๆ คล้ายมีการล้างน้ำจนสะอาดสะอ้าน เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางก้าวเดินออกจากห้องหนังสือ เดินตามหาไปยังทุกห้อง ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของนางจนกระทั่งตงเหมยกลับมาจากเรือนด้านหน้าทันทีที่เห็นตงเหมย เยี่ยเป่ยเฉิงก็รีบปรี่ไปหา “ซวงเอ๋อร์เล่า นางอยู่ที่ใด?”ในมือตงเหมยถือกล่องอยู่ใบหนึ่ง เมื่อเผชิญกับคำถามของเยี่ยเป่ยเฉิง นางมิได้ตอบกลับ นอกจากยื่นกล่องในมือให้แก่เยี่ยเป่ยเฉิง“นี่คือเครื่องประดับที่ท่านอ๋องซื้อให้ซวงเอ๋อร์ ก่อนจากไป นางได้ม
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 622
เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ท่านอ๋องกล่าวถูกต้อง ยาชนิดนี้ไม่อาจพกติดตัวได้ โดยเฉพาะยามเข้านอน ร่างกายมนุษย์จะอยู่ในช่วงอ่อนแอที่สุด พิษจะซึมเข้าสู่ร่ายกายได้ง่าย...”กล่าวได้ครึ่งหนึ่ง จู่ๆ เสิ่นป๋อเหลียงคล้ายกับนึกอะไรขึ้นมา หันไปมองเยี่ยเป่ยเฉิง พร้อมถามด้วยความตกใจ “พระชายา...นางเคยบาดเจ็บหรือไม่?”เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าวตอบ “เคย”เดิมทีนางทำเพื่อหวังจะช่วยเขา ขึ้นเขาไปหางูดำหางไหม้เพียงลำพัง กลับมาพร้อมกับบาดแผลทั่วร่าง...เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ถ้าเช่นนั้นก็ถูกแล้ว ข้าน้อยเดาว่า อาการของพระชายา น่าจะเกี่ยวข้องกับถุงผ้านี้...”เยี่ยเป่ยเฉิงสูดลมหายใจเข้าลึกในยามนี้ เขาได้กระจ่างแจ้งต่อเรื่องราวทุกอย่างมิน่าเล่า นางมักจะบอกว่าไม่อยากอยู่ในเรือนอวิ๋นซวนมิน่าเล่า นางมักบอกว่ากลางคืนชอบฝันร้าย แม้เขาจะอยู่เป็นเพื่อน นางก็นอนหลับไม่สนิท...มิน่าเล่า นางเริ่มมีอารมณ์แปรปรวน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเอาแน่ไม่ได้มิน่าเล่า นางคิดจะฆ่าเจียงหว่านให้จงได้...ทั้งที่เมื่อก่อนนางเป็นคนอ่อนน้อม ว่านอนสอนง่ายราวกับกระต่ายน้อยตัวหนึ่ง...แต่เขากลับไม่เชื่อนาง คิดว่านั่นเพราะนางเป็นโรคเครียด เพราะป่วยหน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 621
เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าว “นางมิได้ตั้งใจ เพียงได้รับความกระทบกระเทือนหนัก จึงทำให้ขาดสติไป ข้าไม่เคยคิดตำหนิ”เมื่อได้ยินดังนี้ เสิ่นป๋อเหลียงก็พอคาดเดาได้บ้าง จึงหยิบผ้าพันแผลออกมา พร้อมทำแผลให้เขาใหม่ และกล่าว “เป็นฝีมือพระชายาใช่หรือไม่?”เห็นเยี่ยเป่ยเฉิงไม่กล่าวตอบ เสิ่นป๋อเหลียงยิ่งรู้ดีแก่ใจ จึงไม่ถามมากความอีกแผ่นดินนี้ คงมีเพียงสตรีผู้นี้เท่านั้นที่กล้าทำร้ายเขาโดยไม่หวาดกลัว ซ้ำยังได้รับการอภัยโดยปราศจากเงื่อนไขใดๆ อีกพันแผลเสร็จเรียบร้อย เสิ่นป๋อเหลียงจึงกล่าวกำชับ “บาดแผลยังไม่แห้งสนิทดี อย่าให้โดนน้ำเป็นอันขาด...”ขาดคำไม่ทันไร จมูกก็ได้กลิ่นหอมประหลาดบางอย่างโชยมาเสิ่นป๋อเหลียงขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางสูดกลิ่นหอมประหลาดนั่น แล้วสายตาก็ไปหยุดที่ถุงผ้าใบหนึ่งที่เหน็บอยู่ช่วงเอวของเยี่ยเป่ยเฉิง“ท่านอ๋อง ถุงผ้าใบนั้นให้ข้าดูหน่อยได้หรือไม่?”นั่นเป็นถุงผ้าที่หลินซวงเอ๋อร์เป็นคนปักให้เขา เยี่ยป่ยเฉิงย่อมไม่ยินดีจะมอบให้ผู้อื่นแต่เห็นเสิ่นป๋อเหลียงมีสีหน้าเคร่งเครียด จึงได้ถาม “ทำไมรึ? ถุงผ้าข้ามีสิ่งใดผิดปกติหรืออย่างไร?”เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ข้อนี้คงต้องถามท่านอ๋อง ว่าภา
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 620
เมื่อได้ยินว่าเสิ่นป๋อเหลียงกลับมา เยี่ยเป่ยเฉิงก็พลันหยุดชะงัก พร้อมถามเสวียนอู่ “เขาอยู่ที่ใด?”เสวียนอู่กล่าว “เขารู้ว่าหลายวันนี้ท่านอ๋องตามหาอยู่ ดังนั้น เมื่อกลับถึงเมืองหลวง ข้าน้อยจึงรีบพาตัวมาทันที ตอนนี้อยู่ค่ายทหารขอรับ”เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าว “เหมาะเลย ข้ากำลังจะกลับจวน ให้เขาตามข้ากลับไปด้วยกัน!”“ขอรับ”เสวียนอู่รีบไปเตรียมรถม้ามาคันหนึ่ง ให้เยี่ยเป่ยเฉิงและเสิ่นป๋อเหลียงโดยสารพร้อมกันภายในรถม้า เยี่ยเป่ยเฉิงมีสีหน้าเคร่งขรึม เสิ่นป๋อเหลียงนั่งอยู่ด้านข้างจึงไม่กล้าพูดจาช่วงเวลาที่ผ่านมา เขาออกจากวังไปท่องเที่ยว เยี่ยเป่ยเฉิงได้มีจดหมายส่งถึงเขาหลายครั้ง เดิมทีควรรีบกลับมาเมืองหลวงนานแล้ว แต่ระหว่างทางกลับมีอุปสรรคมาขวางกั้น จนทำให้เสียเวลาไปมากและบัดนี้ เขาได้กลับถึงเมืองหลวงแล้ว รู้ว่าเยี่ยเป่ยเฉิงต้องการพบเขาคงมีเรื่องเร่งด่วน ทันทีที่มาถึงจึงมาขอพบเยี่ยเป่ยเฉิงก่อนแต่เยี่ยเป่ยเฉิงกลับไม่พูดไม่จา สีหน้าเคร่งเครียดหมองคล้ำ ดูแล้วน่าประหลาดใจยิ่งชั่วขณะนั้น ทั้งคู่ต่างไม่มีการพูดคุย บรรยากาศภายในรถม้าค่อนข้างตึงเครียดเสิ่นป๋อเหลียงเป็นฝ่ายอธิบายก่อน “ใช่ว่าข้
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 619
ไม่เหลือซากให้เห็น และไม่ได้ออกมาอีกลมเย็นพัดกรูมา เขารู้สึกคล้ายร่างกายถูกหินก้อนใหญ่มากดทับไว้ จนเลือดท่วมทะลัก เจ็บปวดอย่างเหลือแสน...“ไม่...ไม่นะ...”ไป๋อวี้ถังรีบก้าวเท้าพุ่งตัวไป พร้อมเอามือตะกุยดินอย่างบ้าคลั่ง ราวกับสูญเสียสติสัมปชัญญะไปเสียสิ้น“ซวงเอ๋อร์ ข้าไม่ยอมให้เจ้าตาย ข้าจะช่วยเจ้าออกมา ข้าจะช่วยเจ้าออกมาให้ได้...”“เราตกลงว่าจะไปเมืองหยางโจวด้วยกัน เจ้าอย่าทิ้งข้าไปนะ ซวงเอ๋อร์ อย่าทิ้งข้าไป...”เมื่อรอบข้างสงบลง ชาวบ้านก็ต่างแห่กันมา เมื่อเห็นไป๋อวี้ถังเอามือตะกุยดินราวกับไม่คิดชีวิต จนนิ้วมือมีเลือดออก ก็ต่างส่ายหน้าและกล่าวเตือน “คุณชาย ช่างเถิดนะ อย่าขุดอีกเลย ถ้าใครถูกฝังอยู่ใต้ล่าง อย่างไรก็ไม่รอดอยู่แล้ว”ไป๋อวี้ถังไม่ยอมรับฟัง พลางวิ่งเข้าหมู่บ้านถือพลั่วมาหนึ่งอัน ขุดดินไปอย่างบ้าคลั่งอีกเมื่อเห็นเขาเตือนแล้วไม่ฟัง ชาวบ้านบางรายก็ไปช่วยขุดบ้างมีคนหนึ่งกล่าวเตือนเขา “คุณชายก็อย่าเสียใจมากนัก บางที สหายท่านอาจจะรอดตายหวุดหวิด หรือไม่ก็ ไม่ได้รออยู่ที่เชิงเขานี้”ไป๋อวี้ถังหยุดชะงักโดยพลัน นัยน์ตาแดงก่ำ มองชาวบ้านผู้นั้นด้วยความหวัง พลางกล่าว “จริงร
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 618
ไป๋อวี้ถังขี่ม้ามาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง เขามองหาบ่อน้ำ แล้วจึงเอากระเป๋าใส่น้ำที่พกติดตัวมาบรรจุน้ำในบ่อจนเต็มหมู่บ้านนี้มีผู้คนอยู่ห่างๆ เพียงไม่กี่ครัวเรือน เดิมไป๋อวี้ถังไม่คิดจะอยู่นาน แต่พอรอนแรมมาไกลมาก อีกทั้งละแวกนี้ก็ไม่มีโรงเตี๊ยมพอให้พักอาศัยหากคิดจะหาโรงเตี๊ยมจริงๆ ก็ต้องเดินทางต่อไปอีกประมาณสิบกว่าลี้เพื่อไม่ให้หลินซวงเอ๋อร์ต้องหิวข้าว ไป๋อวี้ถังจึงไปหาครอบครัวหนึ่ง พร้อมใช้เงินซื้อหมั่นโถวหลายลูกที่พวกเขาเพิ่งนึ่งเสร็จใหม่ๆ เนื่องจากเขาเป็นคนใจป้ำ ครอบครัวชาวบ้านธรรมดาทำงานหนึ่งปียังไม่ได้เงินมากมายเท่านี้ จึงได้แถมนมแพะที่รีดเองให้แก่ไป๋อวี้ถังไปด้วยเป็นนมที่เพิ่งผ่านการต้มมา ดื่มแล้วช่วยให้ร่างกายอบอุ่นขึ้นมากไป๋อวี้ถึงจึงไม่ปฏิเสธ ยอมรับมาแต่โดยดีแต่เขาไม่กล้าให้หลินซวงเอ๋อร์คอยนาน ขณะหันหลังคิดจะกลับนั้น จู่ๆ มีหญิงชราร้องเรียกจากด้านหลัง“คุณชาย หากไม่รีบร้อนเดินทาง เชิญค้างที่นี่สักคืนค่อยไปก็ได้”ไป๋อวี้ถังกล่าวตอบ “อย่าเลย ข้างหน้ายังมีคนรออยู่”หญิงชรามองดูท้องฟ้า พลางกล่าว “พรุ่งนี้ค่อยไปก็ยังไม่สาย คุณชายไปพาเพื่อนมาด้วยก็ได้ หลายวันนี้มีฝนตกหน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 617
ไป๋อวี้ถังกล่าวตอบ “ข้าก็คิดเช่นนั้น”หลินซวงเอ๋อร์มองหน้าเขาพร้อมยิ้มเล็กน้อย นางกล่าวต่อ “ถ้าเช่นนั้นข้าขอไปก่อน ขอให้พี่ไป๋มีความสุขในเร็ววัน ลาก่อน”กล่าวจบ นางไม่รอช้าที่จะปล่อยผ้าม่านลงไป๋อวี้ถังสีหน้าเปลี่ยนโดยพลัน รีบร้อนกล่าวต่อ “แม่นางซวงเอ๋อร์รอประเดี๋ยว...”ได้ยินเสียงร้องเรียกของไป๋อวี้ถัง หลินซวงเอ๋อร์จึงแหวกผ้าม่านด้วยความสงสัยอีกครั้งในยามนี้ ดวงอาทิตย์ลอยขึ้นสูง แดดภายนอกจึงแสบตายิ่ง หลินซวงเอ๋อร์ยกมือขึ้นบังตา เพื่อลดความแรงกล้าของแสง พลางกล่าวเสียงอ่อนโยน “พี่ไป๋ ท่านยังมีเรื่องอันใดอีก?”นางยังต้องรีบเดินทางต่อ ไม่อยากพูดคุยกับเขานานไป๋อวี้ถังกล่าว “แม่นางซวงเอ๋อร์คิดดีแล้วหรือไม่ว่าจะไปที่ใด หรือเราสองคนจะเดินทางด้วยกัน?”น้ำเสียงเขาฟังดูราบเรียบ คล้ายกับไม่ตั้งใจกดดัน เพียงแต่ถามไปเรื่อยเปื่อยแต่หลินซวงเอ๋อร์แทบไม่ต้องคิด นางรีบกล่าวตอบ “อย่าเลย ข้ายังไม่ได้คิดว่าจะไปที่ใด แผ่นดินกว้างใหญ่ ไปถึงแห่งใดก็อยู่ตรงนั้นก่อน”ไป๋อวี้ถังกล่าวยิ้มๆ “เช่นนั้นก็ประจวบเหมาะนัก ข้าก็ไม่คิดจะไปที่ใด หรือเราจะเดินทางด้วยกัน เพราะหนทางยังอีกยาวไกล หากมีเพื่อนพูดคุยก
