All Chapters of ทาสสาวพราวพิลาส: Chapter 231 - Chapter 240

เขาเดินไปทีละก้าว จนกระทั่ง รองเท้าบู๊ตสีดำของเยี่ยเป่ยเฉิงหยุดอยู่นอกประตูทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงดัง "ปัง" ประตูอันที่ทั้งหนาทั้งหนักถูกเตะจนแตกเป็นเสี่ยงๆ ชายหน้าบากที่อยู่ด้านหลังประตูก็ถูกกระแทกออกไปหลายเมตร สุดท้ายร่างกายก็กระแทกเข้ากับกำแพงอย่างแรงพื้นผิวผนังถูกกระแทกจนเกิดรอยร้าวทันที ชายหน้าบากกลิ้งออกจากผนังแล้วล้มลงไปบนพื้น กระอักเลือดออกมาเต็มปาก หายใจรวยรินเยี่ยเป่ยเฉิงยืนอยู่ที่ประตู สะบัดชายชุดคลุมสีดำเล็กน้อย แล้วเข้าไปอยู่ในขอบเขตการมองเห็นของจ้าวเจาหยางรูปร่างหน้าตาที่สูงโปร่งหล่อเหลาของเขา กลับมีความเยือกเย็นที่ราวกับว่ามาจากแดนปีศาจที่ยากจะพรรณนาได้บนหน้าผาก มีเหงื่อเย็นไหลลงมาตามแก้มของเขาอย่างช้าๆจ้าวเจาหยางได้ยินเสียงของเยี่ยเป่ยเฉิงพูดว่า: "ที่แท้คุณชายจ้าวที่หลบอยู่ที่นี่นี่เอง ข้าตามหาเสียตั้งนาน"จ้าวเจาหยางหวาดกลัวมากจนไม่สามารถแม้แต่จะพูดให้จบประโยค: "เจ้า... เจ้าตามหาข้าทำไม? จ้า... ข้าไม่รู้เรื่องอะไรเลย"เยี่ยเป่ยเฉิงมองดูเขา แล้วกล่าวว่า: "เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้ เจ้ารู้แค่ว่า ตอนนี้ข้ามาปลิดชีวิตเจ้าก็พอแล้ว"เขาเป็นคนตรงไปตรงมาเช่นนี้มาโดยตล

ตอนที่กลับมาถึงจวน ก็ดึกมากแล้วเขาคิดว่า ครั้งนี้จะเป็นเหมือนอย่างเคย ไม่มีคนจุดไฟให้เขาแต่คิดไม่ถึงว่า ตอนที่ก้าวเท้าเข้าไปในเรือนฝั่งตะวันออก มีแสงสว่างทั้งภายในและภายนอกเรือนอวิ๋นซวนราวกับว่าจงใจรอให้เขากลับมาเยี่ยเป่ยเฉิงค่อยๆเปิดประตูเรือนอวิ๋นซวน แล้วมองไปทางโต๊ะหนังสือ ก็เห็นหลินซวงเอ๋อร์ นอนคว่ำหน้าอยู่บนโต๊ะบางทีอาจจะเป็นเพราะรอนานจนเกินไป นางจึงก็ไม่อาจระงับความง่วงเอาไว้ได้ จึงผล็อยหลับไปเยี่ยเป่ยเฉิงจงใจชะลอความเร็วของฝีเท้าลง แล้วไปยืนอยู่ตรงหน้านาง ลดสายตาลงแล้วพินิจมองนางที่หลับสนิท จากนั้นความประหลาดใจก็ผุดแวบขึ้นมาในดวงตาวันนี้หลินซวงเอ๋อร์สวมเสื้อขนนกสีชมพูรากบัวท่อนบน และสวมกระโปรงยาวลายดอกไป๋อวี้หลัน และเสื้อคลุมผ้าไหมลายดอกไม้สีขาวเงิน ม้วนผมทรงหุยซินจี้ และปักปิ่นหยกสีขาวหนึ่งอันเท่านั้น บนตัวไม่มีเครื่องประดับอย่างอื่นเลยเสื้อสีชมพูรากบัวทำให้ผิวพรรณของนางขาวผุดผ่องและดูมีเลือดฝาดมากยิ่งขึ้น เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้แต่งหน้า แต่กลับสะอาดบริสุทธิ์ยิ่งกว่าบัวหิมะบนภูเขาเทียนซานเยี่ยเป่ยเฉิงมักจะรู้สึกว่า มีบุคลิกที่สูงส่งสง่างามอยู่ภายในธาตุแท้ของหลิ

“ข้าดุร้ายตรงไหน?หืม?”ทันใดนั้นแขนที่อยู่รอบเอวก็กระชับขึ้น เขาดึงนางเข้ามาไว้ในอ้อมแขนอย่างเต็มเหนี่ยวร่างกายที่อ่อนช้อย แนบชิดกับหน้าอกที่แข็งแกร่งตรงตระหง่านของเขา หัวใจของเยี่ยเป่ยเฉิงสั่นไหวราวกับว่ากำลังจะระเบิดออกมา“สาวน้อยใจร้าย ข้าเคยดุร้ายกับเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? หืม?”หลินซวงเอ๋อร์คว้าปกเสื้อของเขาไว้ในมือ แล้วพูดด้วยความสั่นเทาเล็กน้อยว่า: " ท่านอ๋องปล่อยข้าก่อนได้หรือไม่... "เขากอดนางเอาไว้แน่น จนหลินซวงเอ๋อร์หายใจไม่ออกเยี่ยเป่ยเฉิงแอบผ่อนแรงลงหลินซวงเอ๋อร์เพิ่งจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่คิดไม่ถึงว่าโลกจะหมุนอยู่ตรงหน้า เยี่ยเป่ยเฉิงพลิกตัวแล้วตรึงนางเอาไว้ด้านล่าง“ ท่านอ๋อง ท่านคิดที่จะทำอะไร…” หลินซวงเอ๋อร์เพิ่งจะตอบสนองได้ คิดไม่ถึงว่าเขาจะฉวยโอกาสเอาเปรียบนางอีกครั้ง ทำให้นางรู้สึกโกรธเล็กน้อยเยี่ยเป่ยเฉิง มองดูหญิงสาวที่งอนกระฟัดกระเฟียดอยู่ใต้ร่างของเขา ก็อดไม่ได้ ที่จะหัวเราะออกมาดังๆชั่วขณะ“กอดหน่อยก็ไม่ได้? ” เขาพูดเหมือนกำลังขอความคิดเห็น“ไม่ได้” ใครจะรู้ว่าเขากอดไปกอดมาจะทำเรื่องอะไรบ้าๆอีกหรือเปล่าหลินซวงเอ๋อร์ผลักไหล่ของเขาออกไปเบาๆ

เมื่อพูดถึงไป๋อวี้ถัง หลินซวงเอ๋อร์ก็จำภาพเหตุการณ์บางช่วงบางตอนได้แค่ลางๆเท่านั้นวันนั้นที่นางถูกลักพาตัวขึ้นไปบนภูเขา โชคดีที่เขาปรากฏตัวได้ทันเวลา หลังจากนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้น นางก็จำไม่ได้แล้วแต่หลินซวงเอ๋อร์มีความทรงจำที่ดีมากต่อไป๋อวี้ถัง“พี่ไป๋เป็นคนดีมาก ครั้งที่แล้วโชคดีที่เขาปรากฏตัวไดทันเวลา ข้ายังไม่มีโอกาสได้ขอบคุณเขาเลย” รอให้มีโอกาส นางจะต้องขอบคุณเขาด้วยตนเองเยี่ยเป่ยเฉิงไม่มีปฏิเสธสำหรับไป๋อวี้ถังแล้ว เขายังคงเชื่อใจเป็นอย่างมากมาก เหตุผลที่เขาเชื่อใจ เพราะไป๋อวี้ถังมีคนที่ชื่นชอบอยู่แล้ว ดังนั้นเขาจะไม่คิดอะไรกับหลินซวงเอ๋อร์อย่างแน่นอนแต่ว่า การที่หลินซวงเอ๋อร์ชื่นชมผู้ชายคนอื่นต่อหน้าเขา เหตุใดเขาถึงรู้สึกไม่มีความสุขเลย?แขนที่อยู่ตรงสะเอวกระชับขึ้น เยี่ยเป่ยเฉิงก้มศีรษะลง จ้องไปที่นางแล้วกล่าวว่า "ถ้าอย่างนั้นเจ้าบอกมาว่า ไป๋อวี้ถังดีตรงไหน?หืม?"หลินซวงเอ๋อร์ไม่เห็นความหึงหวงในนัยน์ตาของเขา ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า " พี่ไป๋เป็นคนอ่อนโยนสง่าม นิสัยก็ดี ทุกครั้งที่พบข้าเขาจะยิ้มแย้มอยู่เสมอ พี่ไป๋เป็นสุภาพบุรุษที่สามารถเข้าถึงได้ง่าย "“นอ

หลินซวงเอ๋อร์ไม่อาจเชื่อคำโกหกของเขาต่อไปได้อีกคนตรงหน้าเขายังไม่ล้มเลิกความตั้งใจ นางจึงซุกตัวอยู่ตรงมุมเหมือนกวางน้อย ด้วยร่างกายที่สั่นเทาเยี่ยเป่ยเฉิงค่อยๆทำไปทีละขั้นตอน โดยการเอานางเข้ามาไว้ในอ้อมแขน“ถ้าจูบ คงจะไม่มากเกินไปใช่ไหม?”หลินซวงเอ๋อร์ชั่งน้ำหนักข้อดีและข้อเสียอยู่ในใจ“ ท่านอ๋องต้องรักษาคำพูดนะ สามารถจูบข้าได้แค่เพียงครั้งเดียวเท่านั้น”ริมฝีปากอันเรียวบางของเยี่ยเป่ยเฉิงโค้งขึ้น ทำท่าทางราวกับว่าแผนการอันเลวร้ายได้ประสบความสำเร็จแล้วเมื่อหลินซวงเอ๋อร์เห็นรอยยิ้มของเขา หัวใจก็เต้นรัว และรู้ว่าตนถูกหลอกแล้วเยี่ยเป่ยเฉิงไม่ให้โอกาสนางได้หลบหนี เอานางตรึงไว้ใต้ร่างของเขา โน้มตัวแนบชิด แล้วจูบนางหลินซวงเอ๋อร์ทุบไหล่ของเขา นี่ไม่ใช่การจูบ เห็นได้ชัดว่าเขาจะทุบกระดูกนาง แล้วกินนางจนหมดเกลี้ยงนางยังคงถอยหลังกลับไป แต่สุดท้ายก็ถูกเขายึดพื้นที่จนหมด จนนางไม่มีที่ว่างให้ถอยเลยบางครั้งหลินซวงเอ๋อร์รู้สึกว่า เยี่ยเป่ยเฉิงเป็นหมาป่าที่ไม่สามารถเลี้ยงให้อิ่มได้สูงส่งเย็นชา ไม่ฝักใฝ่อิสตรีอะไรกัน ทุกอย่างล้วนเป็นเพียงภาพลวงตาต่อหน้านาง เขาเลวร้ายมากเหลือเกิน!