บททั้งหมดของ ทาสสาวพราวพิลาส: บทที่ 221 - บทที่ 230

ไป๋อวี้ถังประทับจูบลงไป พอได้ลิ้มรสความหวานแล้วก็ไม่สามารถควบคุมตนเองได้อีกดูเหมือนเขาจะไม่เคยคิดมาก่อนว่า รสชาติของนางจะหอมหวานเช่นนี้ และทำให้คนรู้สึกคลั่งไคล้ทันทีที่ได้สัมผัสอารมณ์หดหู่ว่างเปล่าในใจในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ในที่สุดก็ได้พบกับวิธีที่จะทำหลุดพ้นจากอารมณ์นี้แล้ว และในเวลานี้หัวใจที่ว่างเปล่าของเขาก็ถูกเติมเต็มทีละเล็กทีละน้อยเขาพยายามอ่อนโยนให้มากที่สุด ไม่กล้าใช้กำลังมากเกินไป เพราะกลัวว่าถ้าใช้แรงเพียงเล็กน้อยจะทำให้หญิงสาวที่อ่อนแอที่อยู่ในอ้อมแขนคนนี้เจ็บหลินซวงเอ๋อร์ค่อยๆสติเลือนราง เนื่องจากฤทธิ์ของยาทำให้นางตอบสนองต่อเขาอย่างควบคุมไม่ได้เมื่อได้รับตอบสนองของนาง ร่างกายของไป๋อวี้ถังก็สั่นไหว นัยน์ตาของเขาก็จริงจังขึ้นมาทันทีทันใด จากนั้นเขาก็แทบจะฝังทั้งตัวนางเอาไว้ในอ้อมแขนของตนสุดท้ายก็อดรนทนไม่ไหวลิ้นอันร้อนแรงของเขา ตวัดกวาดเลียปากของนาง และยื้อแย่งทุกลมหายใจของนางหลินซวงเอ๋อร์ถูกจูบอย่างดุเดือด จนนางรู้สึกทนไม่ไหวเล็กน้อยจังหวะการหายใจของไป๋อวี้ถังก็ค่อยๆเร็วขึ้น อุณหภูมิร่างกายของเขายังคงสูงขึ้นอย่างต่อเนื่องความคิดอันชั่วร้ายที่อยู่ในใจ

ประตูถูกคนเตะให้เปิดออก ทันใดนั้น ฝุ่นก็ฟุ้งกระจาย และประตูไม้ที่ทรุดโทรมก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆเยี่ยเป่ยเฉิงทนฝ่าความยากลำบากมาถึงได้ทันเวลาพอดีไม่รู้ใครรู้เลยว่าตอนที่หาหลินซวงเอ๋อร์ไม่เจอ เขาตื่นตระหนกแค่ไหน เขาแทบจะพลิกแผ่นดินเมืองฉางอานใจจะขาดโชคดีที่ทหารมารายงานได้ทันเวลา บอกว่าหลินซวงเอ๋อร์ถูกลักพาตัวออกนอกเมือง และไป๋อวี้ถังก็ได้ขี่ม้าตามไปแล้วเขาไม่กล้าชักช้าแม้แต่เพียงครู่เดียว รีบแกะร่องรอยที่ไป๋อวี้ถังทิ้งไว้ให้เขาแล้วตามไปทันทีโชคดีที่ ทุกอย่างยังไม่สายจนเกินไป!ก่อนที่เขาจะพังประตู ไป๋อวี้ถังได้ปล่อยคนที่อยู่ในอ้อมแขนได้ทันเวลา ในนัยน์ตาของเขาแฝงไแด้วยความเจ็บปวดโศกเศร้าตอนที่เยี่ยเป่ยเฉิงเข้ามา บังเอิญเห็นหลินซวงเอ๋อร์นอนอยู่บนเตียงไม้ด้วยลมหายใจที่แผ่วเบาพอดี และไป๋อวี้ถังกำลังยืนอยู่ ด้านข้างของนางเขาไม่ได้สังเกตเห็นอะไรผิดปกติ และไม่เห็นความผิดหวังในดวงตาของไป๋อวี้ถังเลย เขาเดินตรงเข้าไปหาหลินซวงเอ๋อร์ สุดท้ายก็ยืนอยู่ตรงหน้านางหลินซวงเอ๋อร์ในเวลานี้ รู้สึกทุรนทุรายเพราะฤทธิ์ยาไปตั้งนานแล้ว และถูกทรมานจนเจียนตายใบหน้านางแดงก่ำผิดธรรมชาติ หน้าผากของนางเต

เสวียนอู่เข้าใจ พอลงจากรถม้าแล้วก็ไปหลบอยู่ห่างๆเยี่ยเป่ยเฉิงวางหลินซวงเอ๋อร์ไว้บนที่นั่ง หลินซวงเอ๋อร์ใช้มือคล้องคอของเขาเอาไว้ แล้วพึมพำเบาๆเยี่ยเป่ยเฉิงตั้งใจฟัง เสียงเหล่านั้น ร้องเรียกแต่ชื่อของเขาข้างนอกรถม้า ลมยามค่ำคืนพัดใบไม้ไผ่ดังกรอบแกรบ ภายในพื้นที่แคบๆ มีเพียงลมหายใจที่พัวพันกันของคนทั้งสองเท่านั้นในลมหายใจของนางมีกลิ่นหอมหวานของน้ำนม และยังมีกลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของหญิงสาว ซึ่งมีกลิ่นหอมมากเยี่ยเป่ยเฉิงโอบกอดนางเอาไว้ แล้วเอาศีรษะมุดเข้าไปในผมที่สยายของนาง และดอมดมกลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์บนร่างกายของนางอย่างตะกละตะกลามหลินซวงเอ๋อร์ลืมตาขึ้นอย่างเลือนราง และมองเรือนร่างที่คลุมเครือของเยี่ยเป่ยเฉิง ด้วยหัวใจที่เต้นรัวนางกลายเป็นภูตสาวพราวเสน่ห์ที่เกาะติดมนุษย์ พยายามทำทุกวถีทางเพื่อทำให้เขาพอใจ...แต่เนื่องจากความรักนวลสงวนอยู่ในจิตใต้สำนึก ทำให้นางไม่สามารถปลดปล่อยตนเองได้ การเคลื่อนไหวของนางจึงไม่ชำนาญอย่างไรเสียนางก็ไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อนทันใดนั้นฝ่ามือขนาดใหญ่ที่ระหว่างเอวของนางก็กระชับขึ้น เยี่ยเป่ยเฉิงพลิกตัว แล้วดันตัวขึ้นไปด้านบนทันที

ถนนฉางอาน หอบุปผชาติจ้าวเจาหยางกำลังดื่มสุราดอกไม้กับคนร่ำรวยกลุ่มหนึ่งอยู่ ครบครันไปด้วยสุราอาหารสเลิศ โอบกอดหญิงงามอย่างสราญใจชายคนหนึ่งกว่าว่า: "สหายจ้าว ไม่ได้เห็นเจ้าออกมาหลายวันแล้ว ข้าคิดว่าเจ้าถูกพ่อของเจ้ากักขังลงโทษเสียแล้ว"มีหญิงงามคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างยื่นสุราชั้นดีให้ จ้าวเจาหยางเงยหน้าขึ้นแล้วดื่มมันหมดจอกภายในรวดเดียว จากนั้นก็พูดด้วยรอยยิ้มอันแสนรื่นรมย์ว่า: " เจ้าเด็กนี่พูดในสิ่งที่ไม่ควรพูด รู้อย่างนี้ วันนั้นข้าไม่กลับไปหรอก สู้อยู่ที่นี่เพื่อชื่นชมสาวงามไม่ได้! "เขาถูกจ้าวหย่วนโหวลงโทษด้วยการกักขังจริงๆ แต่จ้าวชิงชิงแอบปล่อยเขาออกมา และให้เงินแก่เขาจำนวนมาก เพื่อให้เขาสุรุ่ยสุร่ายได้ตามใจชอบแต่มีเพียงเงื่อนไขเดียวเท่านั้น นั่นคือกำจัดสาวใช้ที่อยู่ข้างกายเยี่ยเป่ยเฉิง หญิงสาวที่ชื่อหลินซวงเอ๋อร์อะไรนั่นแทนนางแค่สาวใช้คนหนึ่งเหตุใดนางต้องทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ด้วย! จ้าวเจาหยางไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้เลยแต่ว่า ใครบ้างที่จะไม่อยากได้เงิน? น้องสาวของเขาเป็นท่านหญิงที่ได้รับการแต่งตั้งจากองค์จักรพรรดิ นางจึงมีเงินมากกว่าเขา! เขาจะต้องทำเรื่องที่ยิ่งใหญ่

จ้าวเจาหยางรู้สึกกระวนกระวายใจทันทีชายหน้าบากก็ตื่นตระหนกตกใจเป็นอย่างยิ่ง: "คุณชาย ควรทำอย่างไรดี ข้าทำงานให้ท่านนะ ท่านจะต้องช่วยข้า!"แม้แต่ตนเองจ้าวเจาหยางก็ปกป้องไม่ได้ จะไปช่วยชีวิตเขาได้อย่างไร? เขาจึงตะโกนด้วยความโกรธทันทีว่า: " เจ้าไสหัวออกไปเลยนะ! ไอ้สมองหมาปัญญาควาย!เจ้ากำลังจะทำให้ข้าตายรู้หรือไม่? "ชั้นล่าง มีเสียงฝีเท้าที่พร้อมเพรียงกันดังขึ้นพวกเขามาแล้ว!จ้าวเจาหยางไม่มีความคิดอะไรทั้งนั้น สิ่งแรกที่เขานึดถึงคือการหลบหนีดังนั้นเขาจึงเปิดหน้าต่างด้วยความลนลาน และคิดจะกระโดดลงไปจากชั้นสองเพราะอย่างไรเสีย กระโดดลงไปขาหักยังดีกว่าตกไปอยู่ในอุ้งมือของปีศาจอย่างเยี่ยเป่ยเฉิง!เขาเปิดหน้าต่างด้วยความลนลาน ตอนที่กำลังจะกระโดดลงไป ก็เห็นเสวียนอู่องครักษ์ประจำตัวขอเยี่ยเป่ยเฉิง ยืนอยู่ใต้หน้าต่างเข้าพอดี ราวกับว่าจงใจมารอให้เขากระโดดลงไปข้างล่างจ้าวเจาหยางรีบปิดหน้าต่างอย่างรวดเร็วหอบุปผชาติตั้งอยู่ในพื้นที่ที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดบนถนนฉางอานคนที่มาที่นี่ไม่ร่ำรวยก็สูงศักดิ์ แม้แต่เจ้าขุนมูลนายก็ยังสวมชุดลำลองแล้วมานั่งเล่นอยู่ที่นี่เป็นครั้งคราวมีเจ้าหน้าที่ข