บททั้งหมดของ ทาสสาวพราวพิลาส: บทที่ 211 - บทที่ 220

แต่นางเป็นคนที่ไม่สามารถนั่งนิ่งได้ นางคิดว่า อย่างไรเสียมือของนางก็เกือบจะหายดีแล้ว ด้วยความที่ไม่มีอะไรทำ จึงฝึกฝนให้มากขึ้น“ภูเขามีต้นไม้ ต้นไม้ก็มีกิ่งก้าน ในใจข้าก็มีเจ้า เหตุใดจึงมิรู้” เมื่อเขียนถึงประโยคนี้ จู่ๆหลินซวงเอ๋อร์ก็ชะงักไปนางนึกถึงสิ่งที่เยี่ยเป่ยเฉิงพูดกับนางในวันนั้น และคำสัญญาที่เขาให้ไว้กับนางเขาบอกว่าเขาจะสมรสกับนาง และทำให้นางกลายเป็นนายหญิงของจวนโหวในอนาคตโอ้สวรรค์ นางไม่เคยคิดถึงเรื่องเหล่านี้เลย ยิ่งไม่ต้องพูดว่าจะเป็นนายหญิงดีที่ได้อย่างไรเมื่อนึกถึงการสมรสกับเยี่ยเป่ยเฉิง และต้องดูแลกิจการขนาดใหญ่เช่นนี้ หลินซวงเอ๋อร์ก็รู้สึกหวาดกลัวอยู่ในใจถ้านางทำได้ไม่ดีจะทำอย่างไร?เยี่ยเป่ยเฉิงจะรังเกียจนางหรือเปล่า?ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้นางคิดมากเกินไป จึงทำให้นอนไม่หลับในตอนกลางคืนโชคดีที่เยี่ยเป่ยเฉิงไม่ได้บีบบังคับนาง แล้วบอกว่าจะให้เวลานางคิดไตร่ตรองแต่ยิ่งคิดเรื่องนี้มากเท่าไร จิตใจของนางก็ยิ่งวุ่นวายสับสนมากขึ้นเท่านั้น จึงทำให้มีแม้กระทั่งความคิดที่จะหลบหนีการสมรสกับเยี่ยเป่ยเฉิง เป็นเรื่องที่นางไม่เคยนึกถึงเลย แม้แต่ในความฝันก็ไม่กล้

ตลาดนัดริมถนนในตอนเย็นคึกคักเป็นที่สุดหลินซวงเอ๋อร์สวมชุดสีเรียบง่ายและคล้องแขนของตงเหมยเอาไว้ แล้วเดินอยู่บนถนนอย่างตื่นเต้นเล็กน้อยแม้ว่านางจะไม่ได้แต่งหน้า แต่งตัวอย่างเรียบง่าย แต่ผิวพรรณของนางขาวกว่าหิมะ และมีบุคคลิกที่เหมือนว่าเกิดจากโคลนตมแต่ก็ไม่เปื้อนสกปรก จึงทำให้ดึงดูดความสนใจจากผู้คนรอบตัวอยู่เสมอแตทว่า หลินซวงเอ๋อร์กลับไม่ได้สังเกตเห็นการจับจ้องของผู้คนที่เดินผ่านไปมา นางไม่ได้ออกจากจวนมาเป็นเวลานานแล้ว มันง่ายเลยที่จะได้ออกมาสักครั้ง นางจึงต้องเดินเที่ยวเล่นให้หนำใจ“ ซวงเอ๋อร์ เจ้านำเงินมาพอไหม?” ตงเหมยก็ตื่นเต้นพอๆกัน แต่ก่อนออกจากจวนเพื่อทำธุระ มีเพียงครั้งนี้เท่านั้น ที่ท่านอ๋องยอมให้นางติดตามหลินซวงเอ๋อร์ออกจากจวนมาเที่ยวเล่นหลินซวงเอ๋อร์ควักถุงเงินออกมาจากอ้อมแขน แล้วกล่าวว่า " ตอนที่ออกมาจากจวน ท่านอ๋องให้ข้ามาแล้ว แต่ไม่รู้ว่าจะพอหรือไม่ "ตงเหมยมองดูถุงเงินหนักๆที่อยู่ในมือนาง ทันใดนั้นดวงตาของนางก็เปล่งประกายก็: " ท่านอ๋องช่างใจกว้างมากเลย ถึงได้ให้เงินรางวัลเข้ามากมายขนาดนี้ "ทันใดนั้นหลินซวงเอ๋อร์ก็มีสีหน้าที่แดงระเรื่อนางเอามือแตะริมฝีปากที่บวมแ

หลังจากฟังตงเหมยพูดแล้ว ไป๋อวี้ถังก็ประเมินเวลา“เพียงเวลาแค่เพียงครึ่งธูป พวกเขาน่าจะหนีไปได้ไม่ไกล!”อย่างไรเสียไป๋อวี้ถังก็เป็นคนที่มีประสบการณ์ที่โชกโชน แม้ว่าจะต้องเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ แม้ว่าในใจของเขาจะตื่นตระหนกมาก แต่เขาก็ยังสามารถควบคุมสถานการณ์ได้อย่างมีสติในอีกด้านหนึ่ง เขาให้ตงเหมยกลับไปที่จวนโหวเพื่อแจ้งให้เยี่ยเป่ยเฉิงทราบทันที อีกด้านหนึ่งก็ให้ลูกน้องใต้อาณัติเอาตราสัญลักษณ์ไปปิดกั้นประตูเมืองเอาไว้ตงเหมยไม่กล้าชักช้า วิ่งไปที่จวนโหวโดยที่ไม่ได้หยุดพักเลยไป๋อวี้ถังไม่กล้าที่จะชักช้าเช่นกัน แผนการในตอนนี้ก็คือการตามหานางให้เจอก่อน หากล่าช้าไปสักวินาที หลินซวงเอ๋อร์อาจจะตกอยู่ในอันตรายมากยิ่งขึ้นเขานำคนที่เหลือไปตรวจตราทีละบ้าน แม้แต่สถานที่อย่างหอจุ้ยชุนก็ไม่เว้นแต่แม้ว่าจะพลิกแผ่นดินหาทั่วทั้งถนนฉางอานแล้ว ก็หาหลินซวงเอ๋อร์ไม่เจอเลยไป๋อวี้ถังครุ่นคิดอย่างรอบคอบอยู่ครู่หนึ่ง ในเมื่อไม่ได้อยู่บนถนนฉางอาน พวกเขาจะต้องการพานางออกจากเมืองแน่! อีกอย่าง พวกเขายังพาคนที่หมดสติไปด้วย ดังนั้นมันคงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะหลบหนี และจะต้องซ่อนตัวอยู่ในมุมใดมุมหนึ่ง เพื

จากนั้นชายหน้าบากก็ตระหนักได้ว่าอันตรายกำลังจะใกล้เข้ามาถึงแล้ว พอเขาตอบสนองได้ ก็มีพลังอันทรงพลังเตะเขาเข้ากำแพงบ้านไม้เก่าที่อันทรุดโทรมกำลังจะพัง กระดานไม้บนผนังกระเส่าไปมา ชายหน้าบากรู้สึกปวดแสบปวดร้อนที่หน้าอก จากนั้นก็อาเจียนออกมาเป็นเลือดในเวลานี้ เขาไม่สนใจที่จะเพลิดเพลินกับความสุขระหว่างชายหญิงอีกต่อไป เขาจับพนังแล้วประคองตัวขึ้นมาอย่างสะบักสะบอม จากนั้นก็ดึงกริชเล่มหนึ่งออกมาจากเอวเขาเอ่ยปากพูดอย่างหอบเหนื่อย: "ไอ้สารเลว! กล้าแส่เรื่องของคนอื่นนักหรือ?"ไป๋อวี้ถังเป็นคนผิวขาว บนตัวยังเต็มไปด้วยกลิ่นไอตำราวิชาการ ชายหน้าบากจึงคิดว่าเขาสามารถรับมือกับเขาได้อย่างง่ายดาย จึงไม่ได้เห็นเขาอยู่ในสายตาตั้งแต่แรกคิดไม่ถึงว่า ชายหนุ่มรูปงามที่อ่อนโยนสง่างาม บนตัวจะมีพลังที่แข็งแกร่งมากขนาดนี้ เขาไม่เคยคิดเลยว่าชายที่หล่อเหลาและอ่อนโยนคนนี้จะมีพลังระเบิดอันทรงพลังเช่นนี้ การถีบในครั้งนั้นอย่างน้อยก็ทำให้ซี่โครงของเขาหักสามซี่“เอ้อโกว่! หยางหม่าจื่อ! พวกเจ้าสองคนยังยืนบื้ออยู่ข้างนอกทำไม?เหตุใดไม่เข้ามาช่วยข้า!”เขารู้สึกหวาดกลัวไปชั่วขณะ จากนั้นก็ลากร่างอันหนักอึ้งของเขาถอยก

อุณภูมิบนร่างกายของหลินซวงเอ๋อร์ร้อนจนน่ากลัว ไป๋อวี้ถังถึงได้รู้ว่านางถูกวางยาปริมาณของยานี้ไม่น้อยเลย หากทนฝืน นางอาจจะต้องเสียชีวิตได้!หลินซวงเอ๋อร์พลางน้ำตาไหลอาบหน้า พลางคว้าคอเสื้อของไป๋อวี้ถังเอาไว้ ร่างกายของนางสั่นเทาเล็กน้อย สติสัมปชัญญะของนางค่อยๆถดถอยไป นางแทบจะมองเห็นหน้าของไป๋อวี้ถังไม่ชัดแล้ว จึงได้แต่เรียกเขาว่า: "พี่ไป๋..." "เสียงที่อ่อนช้อยเคล้าน้ำตา ราวกับว่าเป็นคาถาเย้ายวน ทำให้หัวใจของไป๋อวี้ถังสับสนวุ่นวายเล็กน้อยหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็อุ้มหลินซวงเอ๋อร์ขึ้น แล้วเดินจำอ้าวออกไปนอกบ้าน“ แม่นางซวงเอ๋อร์ เจ้าอดทนอีกนิดนะ ข้าจะพาเจ้ากลับไปที่จวนโหวก่อน”ไป๋อวี้ถังรู้อยู่แก่ใจว่า นาเป็นของเยี่ยเป่ยเฉิง แม้ว่าเขาจะชื่นชอบนางมาก อยากจะเอานางมาเป็นของตนเองใจจะขาด แต่ถ้าพูดถึงเรื่องศีลธรรม เขาจึงไม่สามารถแตะต้องนางได้!เยี่ยเป่ยเฉิงเป็นสหายที่ดีที่สุดของเขา เขาจะแย่งคนรักของเขาไม่ได้จะทำอะไรภรรยาสหายไม่ได้!ประโยคนี้เปรียบเสมือนมนต์สะกด ที่มัดเขาไว้ตลอดเวลา ทำให้เขาไม่กล้ากระทำผิดหลินซวงเอ๋อร์วางมือไว้บนไหล่ของเขา แล้วเอาหน้าแนบไปบนหน้าอกของเขา เสีย