บททั้งหมดของ ทาสสาวพราวพิลาส: บทที่ 201 - บทที่ 210

หลินซวงเอ๋อร์มองเขาอย่างงุนงงโกรธงอน?เหตุใดเขาถึงพูดแบบเดียวกันกับตงเหมย?นางโบกมืออย่างต่อเนื่อง แล้วกล่าวว่า "ท่านเป็นเจ้านาย ข้าจะกล้าโกรธงอนท่านได้อย่างไร?"นางมีท่าทีที่ถ่อมตัวเป็นอย่างมาก และเป็นท่าทีที่สาวรับใช้ควรมีจริงๆแต่เยี่ยเป่ยเฉิงอดรนทนไม่ได้อย่างเห็นได้ชัดเขาไม่ชอบให้หลินซวงเอ๋อร์ประพฤติตัวอยู่ในกฎระเบียบต่อหน้าเขา เขาจำได้ว่า ตอนที่อยู่ต่อหน้าฉีหมิงนางไม่ได้ประพฤติตัวอยู่ในกฎระเบียบขนาดนี้ อย่างน้อยนางก็เรียกเขาว่าพี่ แถมยังยิ้มแย้มให้เขาแต่ต่อหน้าเขา นางมักจะระมัดระวังแบบนี้อยู่เสมอ เพราะกลัวว่าจะทำอะไรผิดไป!เขารู้สึกโกรธเล็กน้อย แต่ก็ทำใจไม่ได้ที่จะเกรี้ยวโกรธใส่นาง ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ระงับอารมณ์เอาไว้แล้วพูดว่า: "ในเมื่อเจ้ารู้ว่าข้าเป็นเจ้านาย ก็ไม่ควรทำให้ข้าโกรธอยู่บ่อยๆ"หลินซวงเอ๋อร์เม้มริมฝีปาก ทันใดนั้นก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดีนางไม่คิดว่าตนเองจะเป็นคนฉลาดที่สามารถอ่านคำพูดและสีหน้าของคนอื่นได้ และไม่สามารถเดาความคิดของ เยี่ยเป่ยเฉิงได้เช่นกัน นางแค่รู้สึกว่าช่วงเวลาที่เขาอยู่ข้างกายนาง มักจะทำให้เขาเกรี้ยวโกรธอยู่เสมอช่างมันเถิดอย่างไรเ

หลินซวงเอ๋อร์มองเยี่ยเป่ยเฉิงอย่างโหยหา ด้วยท่าทางที่ดูน่ารักเป็นอย่างมาก เยี่ยเป่ยเฉิงยกริมฝีปากขึ้น และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเขาค่อยๆหยิบขนมอมถั่วสนขึ้นมาทีละเม็ด แล้วยืนไปที่ข้างปากนางทีละเม็ดหลินซวงเอ๋อร์ยึดหลักการห้ามสิ้นเปลือง เขาป้อนแค่ไหนนางก็กินแค่นั้น แม้แต่นิ้วของเขาและกินให้มากที่สุดเท่าที่เขากินเข้าไป แม้แต่เศษบนนิ้วของเขาก็เลียเข้าไปในปากด้วยเพียงแต่ว่า การกระทำดังกล่าวเกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ เพราะว่าขนมถั่วสนมีขนาดเล็กจนเกินไปในเวลานี้ เสวียนอู่เดินเข้ามาจากด้านนอกเมื่อเห็นว่าหลินซวงเอ๋อร์ก็อยู่ด้วย เสวียนอู่ก็ไม่รู้สึกแปลกใจ แต่มองไปที่เยี่ยเป่ยเฉิงอย่างลังเลใจเยี่ยเป่ยเฉิงป้อนอาหารต่อไปไม่หยุด จากนั้นก็เอ่ยปากพูดว่า:"มีเรื่องอะไรหรือ?"เสวียนอู่กล่าวว่า: "จ้าวชิงชิงกลับไปที่จวนหนิงหวังในชั่วข้ามคืน"เยี่ยเป่ยเฉิงไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ แค่มองดูหลินซวงเอ๋อร์ที่ก้มศีรษะลงแล้วงับขนมลูกสนที่อยู่บนนิ้วของเขาเป็นระยะ แล้วกล่าวอย่างสงบนิ่งว่า: " นางหนีไปเร็วเหมือนกันนี่ "เสวียนอู่ลังเลใจอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยปากพูดว่า: "จ้าวชิงชิงกลับไปที่จวนหนิงหวังเช่นนี้ ท่านอ๋อง

หลินซวงเอ๋อร์ไม่จริงจัง กับคำพูดแบบนี้ของเขาแน่นอน“เจ้าไม่เชื่อข้าหรือ?” เสียงของเยี่ยเป่ยเฉิงเต็มไปด้วยความโกรธ มือที่โอบเอวของนางเอาไว้ก็กระชับแน่นขึ้น" ข้ารักษาคำพูด เคยพูดเรื่องล้อเล่นเหล่านี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? "จู่ๆเขาก็เกรี้ยวโกรธขึ้นมา ทำให้หลินซวงเอ๋อร์ทำตัวไม่ถูกนางกลัวมากจนมีเหงื่อไหลออกมา ร่างกายก็อดไม่ได้ที่จะสั่นเทาเมื่อสังเกตเห็นความหวาดกลัวของนาง เยี่ยเป่ยเฉิงถึงได้รู้ว่า เขาได้สูญเสียการควบคุมตนเองต่อหน้านางแล้วเพียงแต่ว่าเขาทนไม่ได้ ที่ความรู้สึกของเขา เป็นเพียงเรื่องล้อเล่นในสายตาของนางเขาเคยสนใจผู้หญิงคนหนึ่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน และเคยสัญญาเรื่องเหล่านี้กับใครเสียที่ไหน?มีเพียงแค่นางเท่านั้น ที่ทำให้เขาทำลายบรรทัดฐานครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อก่อน เขาคิดแค่ว่าคำสาบานชั่วนิรันดร์เหล่านี้เป็นคำสัญญาที่ไร้ประโยชน์ที่สุด จนกระทั่งเขาได้พบกับหลินซวงเอ๋อร์ เขาก็เริ่มเชื่อในคำสัญญาที่ไม่มีอยู่จริงเหล่านี้แต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่า ครั้งแรกที่เขาเอ่ยปากพูดสิ่งเหล่านี้กับผู้หญิงคนหนึ่ง จะทำให้นางไม่ไว้วางใจเมื่อเห็นหลินซวงเอ๋อร์จ้องมองตนเองด้วยสายตาที่โศกเศร

จู่ๆร่างกายของเยี่ยเป่ยเฉิงก็เกร็งเดิมทีแค่อยากจะแกล้งนาง ต่อมาก็คิดว่าได้อะไรตอบแทนก็ยังดีแต่ตอนนี้ เขากลับไม่พึงพอใจเล็กน้อยหลินซวงเอ๋อร์ถูกจูบแรงมากจนรู้สึกมึนหัว นางค่อยๆพร่ามัว และอดไม่ได้ที่จะตอบสนองกลับเบาๆการตอบสนองของนาง คือฟางเส้นสุดท้ายที่ทำลายสติของเยี่ยเป่ยเฉิงที่ข้างหู การหายใจของเขาหนักหน่วงและเร็วขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่าถูกห่อด้วยลูกบอลไฟ ที่กำลังแผดเผานางแต่หลินซวงเอ๋อร์ยังคงพอมีสติอยู่บ้างนางรู้ว่า ทำแบบนี้ไม่ถูกอีกอย่าง เสวียนอู่ยังคงรออยู่นอกประตู ถ้าร้องขึ้นมาแล้วเขาได้ยินเข้าจะทำอย่างไร?“ไม่...ไม่ได้” นัยน์ตาของนางพร่ามัว แม้แต่เสียงก็แฝงไปด้วยเสน่ห์เล็กน้อยเยี่ยเป่ยเฉิงยืนขึ้นเล็กน้อย ในนัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์เสน่หาอย่างชัดเจน“ไม่ได้อะไร?”ริมฝีปากของหลินซวงเอ๋อร์แดงบวมจากการถูกเขาดูด แก้มทั้งสองข้างแดงระเรื่อเล็กน้อย ผมเผ้าของนางก็สยายอยู่บนหมอนปักอย่างยุ่งเหยิงเห็นได้ชัดว่ามีท่าทางที่ยั่วยวนมาก แต่นางกลับไม่รู้ตัว สิ่งนี้ทำให้ดวงตาคู่นั้นดูสะอาดบริสุทธิ์มากยิ่งขึ้นเยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้ว คิ้วที่ผ่อนคลายขมวดกันแน่น นัยน์ตาที่เต็มไปด้ว

ถนนฉางอานในตลาดริมถนนที่คึกคัก ร่างของคนทั้งสองคนดึงดูดสายตาผู้คนเป็นพิเศษวันนี้ เยี่ยเป่ยเฉิงอารมณ์ดีมาก จึงนัดหมายไป๋อวี้ถังมาประลองหมากล้อมที่หออวี๋นเซียวไป๋อวี้ถังไม่อยากเล่นกับเขา ประลองกันช่วงแรกๆเขาไม่มีกะจิตกะใจเล่นเลย พอประลองกับเขาไปสองสามเกมแล้ว ก็รู้สึกว่าตนเองชนะได้อย่างไม่สมศักดิ์ศรี หลังจากนั้นก็รู้สึกเบื่อหน่ายไป๋อวี้ถังทนความกระตือรือร้นของเขาไม่ได้ แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจที่จะเล่นแต่ก็สนองความกระตือรือร้นของเขาอยู่ดีแต่ทว่า ครั้งนี้ดูเหมือนว่าเยี่ยเป่ยเฉิงจะอารมณ์ดีจริงๆ ทั้งสองประลองกันเป็นเวลานาน ก็ยังไม่สามารถรู้แพ้รู้ชนะได้ไป๋อวี้ถังเลิกคิ้วให้เยี่ยเป่ยเฉิง แล้วพูดว่า "วันนี้อารมณ์ดีมากเลยหรือ?"เยี่ยเป่ยเฉิงเงยหน้าขึ้นมองเขา ยกริมฝีปากบางขึ้นเล็กน้อย: "อารมณ์ดีมาก"ไป๋อวี้ถังอมยิ้ม จากนั้นก็วางหมากล้อมลงไปหนึ่งตัวดูจากท่าทางของเขาแล้ว เกรงว่าจะไม่ใช่แค่อารมณ์ดีเท่านั้นเยี่ยเป่ยเฉิงมาเขามีเพียงสองอารมณ์เท่านั้นถ้าไม่อารมณ์ดีสุดขีดก็อารมณ์ไม่ดีสุดขีดไป๋อวี้ถังพูดล้อเล่นว่า: "ไม่รู้ว่าเรื่องอะไรถึงได้ทำให้สหายเยี่ยเบิกบานใจเช่นนี้?ข้าจำได้ว่า เจ