บททั้งหมดของ ทาสสาวพราวพิลาส: บทที่ 241 - บทที่ 250

หลังจากที่เยี่ยเป่ยเฉิงจากไปแล้ว เรือนฝั่งตะวันออกก็เย็นยะเยือกขึ้นมาทันที รอยยิ้มบนใบหน้าของหลินซวงเอ๋อร์ก็หายไป นางไม่อาจรักษารอยยิ้มอันแสนหวานเอาไว้ได้หลังจากที่เยี่ยเป่ยเฉิงจากไปแล้วในคืนนี้ หลินซวงเอ๋อร์นอนไม่หลับอยู่บนเตียงพอคำนวณดูแล้ว เยี่ยเป่ยเฉิงยกทัพไปห้าวันแล้ว แต่ดูเหมือนว่านางจะไม่ได้เจอเขามานานแล้วนางไม่เคยคิดถึงใครแบบนี้มาก่อนเลย ตอนที่เยี่ยเป่ยเฉิงจากไป นางก็กินข้าวไม่อร่อย ตงเหมยชวนนางออกไปข้างนอกก็ไม่มีกะจิตกะใจไปตอนนี้พอนางหลับตาลง ในสมองล้วนเป็นลักษณะท่าทางของเยี่ยเป่ยเฉิง ทำให้นางนอนไม่หลับเลยหลังจากพลิกตัวไปมาครึ่งคืนแล้ว จู่ๆนางก็นึกถึงเรื่องสำคัญมากเรื่องหนึ่งได้หลินซวงเอ๋อร์เปิดผ้าห่ม ลุกขึ้นจากเตียง วิ่งไปที่ห้องตำรานของเยี่ยเป่ยเฉิง เปิดพับไฟแล้วจุดโคมเทียน เดินไปที่โต๊ะหนังสือแล้วนั่งลงนางอยากเขียนจดหมายถึงเยี่ยเป่ยเฉิง เขาเคยบอกว่า ตอนที่คิดถึงเขาก็ให้เขียนจดหมายให้เขา นางคิดถึงเขาตอนนี้ ก็ต้องเขียนมันตอนนี้เลยว่าแต่จะเขียนอะไรล่ะ?หลินซวงเอ๋อร์จ้องไปที่กระดาษเปล่าที่อยู่ตรงหน้า กัดด้สมพู่กันแล้วตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแม้ว่าน

ในวันที่อากาศร้อนจัดพระอาทิตย์แผดเผาปฐพีอย่างโหดร้าย จนสามารถมองเห็นไอร้อนลอยขึ้นมาจากขั้นบันไดหินที่ไม่มีที่สิ้นสุดอย่างคลุมเครือความร้อนแผ่ซ่านไปทุกรูขุมขน มีหญิงสาวคนหนึ่งสวมหมวกไม้ไผ่ยืนอยู่บนขั้นบันได เนื่องจากใช้พลังงานมากจนเกินไปทำให้ร่างกายของนางโซซัดโซเซสตรีที่อยู่ด้านข้างพยุงนางเอาไว้อย่างรวดเร็ว“นายหญิง พวกเรากลับไปกันดีกว่า วัดหลิงอวิ๋นนั้นสูงชันมาก ร่างกายของท่านบอบบาง จะทนต่อความยากลำบากเช่นนี้ได้อย่างไร”“ไม่ได้ วันนี้ข้าจะต้องขึ้นไปให้ได้” เสียงอันไพเราะของหญิงสาว ดังมาจากใต้หมวกไม้ไผ่ " ข้าได้ยินคนบอกว่า วัดหลิงอวิ๋นเป็นวัดที่มีคนมาสักการะมากที่สุดในจงหยวน พระโพธิสัตว์ในนั้นจะต้องศักดิ์สิทธิ์ที่สุดด้วย "หญิงชราถอนหายใจอย่างเงียบๆ แล้วช่วยพยุงนางเดินต่อไป: "นายหญิงพูดถูก หวังว่าพระโพธิสัตว์ที่นี่จะช่วยท่านตามหาพวกเขาได้จริงๆ"หญิงสาวหายใจหอบเหนื่อย เดินไปสองสามก้าวก็พักผ่อนสักพัก จากนั้นก็มองขั้นบันไดที่คดเคี้ยวอย่างที่ไม่มีที่สิ้นสุดเหนือศีรษะของนาง รับผ้าเช็ดหน้าที่หญิงชรามอบให้แล้วเช็ดเหงื่อที่อยู่บนหน้าผาก: " ลำบากท่านแล้ว ที่ต้องเดินทางมาตั้งไกลเพื่อมาท

ธูปเทียนของวัดหลิงอวิ๋นลุกโชนอยู่ตลอดเวลา เพราะมีคนมาอธิษฐานขอพรอยู่ที่นี่ไม่ขายสายหลังจากที่ทั้งสองไปถึงวัดหลิงอวิ๋นแล้วก็ไปซื้อธูปหอมและเงินกระดาษที่ประตูห้องโถงใหญ่สำหรับอธิษฐานขอพรตงเหมยถามหลินซวงเอ๋อร์ว่าอยากจะบูชาเทพเจ้าองค์ไหนหลินซวงเอ๋อร์ไม่รู้ว่าเทพเจ้าองค์ไหนสามารถทำให้คนแคล้วคลาดปลอดภัยได้ จึงสักการะบูชาเทพทุกองค์ รวมถึงเจ้าแม่กวนอิมผู้ช่วยเรื่องบุตรธิดาก็ไม่เว้นคิดไม่ถึงว่า ทันทีที่เข้าไปในห้องโถงหลัก หลินซวงเอ๋อร์ก็ได้พบกับสตรีรูปงามคนนั้นที่ได้พบกันเมื่อสักครู่นี้นางคุกเข่าต่อหน้าพระพุทธองค์ แต่ไม่รู้ว่าขออะไรหลินซวงเอ๋อร์ไม่กล้ารบกวนนาง กราบไหว้พระพุทธเจ้าอย่างตั้งอกตั้งใจสองสามครั้ง จากนั้นก็หันหลังกลับแล้วออกไปเทพเซียนในวัดหลิงอวิ๋นเยอะมาก นางต้องให้ความสำคัญเท่าเทียมกัน จึงบูชาสักการะทุกองค์ อย่างไรเสีย เทพหลายองค์รวมกันคงจะมีพลังมากกว่าหลังจากออกจากห้องโถงใหญ่แล้ว หลินซวงเอ๋อร์ก็ไปขอยันต์แคล้วคลาดให้เยี่ยเป่ยเฉิงหนึ่งอันหลังจากรับยันต์แคล้วคลาดมาได้อย่างราบรื่นแล้ว หลินซวงเอ๋อร์ก็เก็บมันเอาไว้อย่างมีความสุข พอเห็นว่าทางโน้นมีเสี่ยงเซียมซี นางก็ไปเสี

นัยน์ตาเยี่ยเป่ยเฉิงเป็นประกาย“ใครเขียน?”น้ำเสียงของเขาดูเร่งรีบเล็กน้อยทหารที่ส่งจดหมายรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย และไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรอยู่ครู่หนึ่งพอเยี่ยเป่ยเฉิงรู้ว่าตนเองมีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมเล็กน้อย จึงรีบสงบสีหน้าอาการ กระแอมแห้งสองครั้ง แล้วกลับมาเย็นชาเหมือนเช่นเคย จากนั้นก็พูดอย่างสงบนิ่งว่า: "รู้แล้ว เอาวางไว้บนโต๊ะเดี๋ยวข้าจะเปิดอ่านทีหลัง "ทหารพยักหน้า วางซองจดหมายลงบนโต๊ะอย่างเรียบร้อย จากนั้นก็หันหลังกลับแล้วจากไปภายในกระโจม เหลือเพียงเสวียนอู่กับเยี่ยเป่ยเฉิงสองคนเท่านั้นเยี่ยเป่ยเฉิงเหลือบมองซองจดหมายบนโต๊ะก่อน จากนั้นก็ย้ายสายตาไปที่เสวียนอู่ที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างโง่เขลา แล้วมองเขาอย่างสงบนิ่งเสวียนอู่สบตากับเขา ชะงักไปเล็กน้อย และตอบสนองไม่ทันอยู่ครู่หนึ่ง“ ท่านอ๋องมีอะไรจะกำชับหรือ?”เยี่ยเป่ยเฉิงเลิกคิ้วที่งดงาม ดวงตาของเขาดูเหมือนจะพูดว่า: เหตุใดถึงยังไม่ออกไปอีก?เมื่อถูกดวงตาที่น่าหวาดกลัวสุดขีดคู่หนึ่งจ้องมอง เสวียนอู่ก็รู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งตัว จากนั้นก็เข้าใจได้ทันที และรีบวิ่งเผ่นไปอย่างงุนงงหลังจากที่เสวียนอู่จากไปแล้ว เยี่ยเป่ยเฉิงก็น

ตงเหมยมาจวนไป๋อย่างกระวนกระวายใจ ยังไม่ทันได้เข้าไปก็ถูกองครักษ์ที่ถือดาบสองคนขวางเอาไว้“ เจ้าเป็นใคร เหตุใดต้องบุกเข้าไปในจวนไป๋! ”ตงเหมยตัวสั่นเทา และแข็งทื่ออยู่กับที่ทันที เพราะกลัวว่าหากก้าวไปข้างหน้าอีกก้าวหนึ่ง หัวของนางจะต้องย้ายบ้านอย่างแน่นอน“พี่ชายทั้งสอง ข้ามาจากจวนหย่งอัน มีเรื่องเร่งด่วนจึงอยากจะขอพบใต้เท้าไป๋”องครักษ์กล่าวว่า: "ใต้เท้าพักผ่อนแล้ว คนที่ไม่เกี่ยวข้องห้ามรบกวน!"ตงเหมยไม่กล้าเข้าใกล้อีก แต่สถานการณ์คับขันมาก นางจึงจำเป็นต้องเสี่ยง โดยการตะโกนเรียกอยู่ที่นอกประตูจวน“ใต้เท้าไป๋ ใต้เท้าไป๋ ได้โปรดออกมาข้าด้วย ข้ามีเรื่องด่วนจะคุยกับท่าน”เสียงของนางดังก้องกังวาน จึงรบกวนคนในค่ำคืนอันเงียบสงบนี้ได้เป็นอย่างดีในขณะนี้ จวนไป๋ไป๋อวี้ถังเคยชินกับการนอนดึก และกำลังนั่งอ่านตำราอยู่ในห้องหนังสือมีเสียงเอะอะโวยวายดังมาจากนอกประตูจวน เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย เรียกองครักษ์ที่อยู่นอกประตูมา แล้วถามว่า "ใครกันที่ส่งเสียงดังอยู่ข้างนอก?"องครักษ์กล่าวว่า: "สาวใช้คนหนึ่งขอรับ"ไป๋อวี้ถังกล่าวอย่างสงบนิ่งว่า: "ไล่นางออกไปเสีย!"ไป๋อวี้ถังไม่ชอบให้คนรบกวน แม้แต