บทที่ 249

ในประโยคสุดท้าย เขาพูดในจดหมายว่า ตอนที่คิดถึงเขา ก็ให้เขียนจดหมายถึงเขา ถ้าได้รับจดหมายจากเขาแล้ว ก็ให้ตอบจดหมายเขาด้วย

ในจดหมาย ไม่ได้บอกว่าคิดถึงนางเลย แต่ดูเหมือนว่าทุกตัวอักษรจะบอกว่าเขาคิดถึงนาง

มุมปากของหลินซวงเอ๋อร์มีรอยยิ้มอย่างต่อเนื่อง หลังจากที่ได้อ่านทุกตัวอักษรทุกประโยคแล้ว นางก็รู้สึกราวกับว่าเขากำลังเล่าให้นางฟังอย่างละเอียด

แต่ทว่า เยี่ยเป่ยเฉิงที่อยู่ในจดหมายดูเหมือนจะอ่อนโยนกว่าเดิมมาก~ไม่เหมือนในความเป็นจริง ที่คอยแต่จะรังแกนางเท่านั้น

นัยน์ตาคู่นั้นของหลินซวงเอ๋อร์จ้องมองจดหมายเป็นเวลานาน อ่านครั้งแล้วครั้งเล่า จากนั้นนางก็กอดจดหมายที่เยี่ยเป่ยเฉิงเขียนถึงนางแล้วนอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง นัยน์ตาคู่นั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ในหัวใจก็เต็มไปความหวานชื่น

หลังจากนั้น หลินซวงเอ๋อร์ก็เก็บจดหมายเอาไว้เป็นอย่างดีราวกับว่าเป็นของที่ล้ำค่ามาก จากนั้นก็ลุกขึ้นแล้วเขียนจดหมายตอบกลับเยี่ยเป่ยเฉิง

หลังจากเขียนจดหมายแล้ว หลินซวงเอ๋อร์ก็คิดที่นำจดหมายไปส่งที่สถานี และหวังว่าเยี่ยเป่ยเฉิงจะได้อ่านมันเร็วๆ

ในขณะที่ออกไป ก็บังเอิญพบกับตงเหมย

เมื่อเห็นตงเหมยเห็นหลินซวงเอ๋อร์มีท่าทา