เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 250
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 251
ใครกันแน่ที่คิดจะทำร้ายนาง ครั้งแล้วครั้งเล่า?หลินซวงเอ๋อร์คิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ และรู้สึกว่ามือเท้าของนางเริ่มเย็นลงหนึ่งในบรรดาผู้หญิงเหล่านั้นบีบแก้มนางแล้วพินิจมองครั้งแล้วครั้งเล่า กล่าวด้วยความพึงพอใจว่า " หน้าตาสะสวยจริงๆ ไม่เสียแรงที่ข้าทุ่มเงินซื้อมาจำนวนมาก! ความงามที่มีมาตั้งแต่กำเนิดแบบนี้ ขายให้ต่างเมืองจะต้องทำเงินได้อย่างแน่นอน! "ทันใดนั้นหลินซวงเอ๋อร์ก็เข้าใจ ที่แท้ พวกนางเป็นพวกค้าค้ามนุษย์นี่เอง!เดี๋ยวก่อน!นางไม่ได้ถูกพวกนางลักพาตัวมา แต่ซื้อมาด้วยเงินจำนวนมาก?แล้วใครเป็นคนขายนางให้พวกนางล่ะ?ใบสัญญาซื้อขายบุคคลของนางยังอยู่ในจวนโหวอยู่เลย นอกจากคนของจวนโหว ใครจะมีสิทธิ์ขายนางให้กับพวกค้ามนุษย์?นางยังไม่ทันได้เข้าใจ ผู้หญิงหลายคนก็เอานางมัดมือไขว้หลังและให้นั่งบนเก้าอี้ จากนั้นก็ทำผมให้นาง และทาขี้ผึ้งพิเศษบางอย่างบนร่างกายของนางหลินซวงเอ๋อร์ไม่รู้ว่าขี้ผึ้งนี้คืออะไร แต่กลิ่นของมันแปลกอย่างอธิบายไม่ได้หลินซวงเอ๋อร์พยายามดิ้นรนทุกวิถีทาง และปฏิเสธที่จะให้ความร่วมมือหญิงชราร่างอวบอ้วนก้าวไปข้างหน้าแล้วตบหน้านางไปหนึ่งที และกล่าวด้วยความโกรธว่า: " ข
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 252
มือขนาดใหญ่อันอ่อนโยนค่อยๆดึงผ้าที่ยัดอยู่ในปากของนางออก จากนั้นก็แก้เชือกที่มัดอยู่บนตัวของนางออกข้างหู มีเสียงต่ำทุ้มที่คุ้นเคยเสียงหนึ่งดังขึ้น“ แม่นางซวงเอ๋อร์ ข้าเอง”คนที่มาคือไป๋อวี้ถังคิดไม่ถึงว่าเขาจะมาที่นี่คนเดียว?หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกสับสนในใจ จึงไม่กล้าพูดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง แล้วอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างเชื่อฟังไป๋อวี้ถังเอามือข้างหนึ่งโอบเอวของนาง ร่างของเขานอนราบกับพื้น และใช้แขนปกป้องร่างกายของหลินซวงเอ๋อร์เอาไว้ ดวงตาอันแหลมคมคู่นั้นจับจ้องไปที่ประตูหลินซวงเอ๋อร์นอนอยู่บนตัวของเขา ร่างกายของเขาทั้งแข็งแกร่งทั้งอบอุ่น กลิ่นไม้จันทน์เย็นที่คุ้นเคยลอยโชยเข้าไปในจมูกของหลินซวงเอ๋อร์หัวใจที่ตื่นตระหนกของนาง สงบลงไปเล็กน้อยบางที อาจจะเป็นเพราะกลิ่นบนร่างกายของเขา ที่ค่อนข้างจะคล้ายกับเยี่ยเป่ยเฉิง ทำให้นาง รู้สึกสบายใจอย่างอธิบายไม่ถูกพื้นที่ใต้เตียงมีจำกัด ทำให้พวกเขาสามารถได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน หลินซวงเอ๋อร์จำเป็นแนบชิดเขาเอาไว้ ร่างกายที่อ่อนนุ่มของนางแนบชิดกับร่างของเขาได้อย่างพอดีภายใต้เสื้อผ้าบางๆนั้น ร่างกายของนางนุ่มนวลมาก และยังมีกลิ่นหอมเย้า
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 253
เมื่อสัมผัสได้ว่าไป๋อวี้ถังผิดปกติไป หลินซวงเอ๋อร์จึงถามอย่างกังวลว่า: "พี่ไป๋ ท่านเป็นอะไรหรือ?"ไป๋อวี้ถังระงับความรู้สึกไม่สบายทางร่างกายเอาไว้ แล้วถามนางด้วยน้ำเสียงที่ต่ำทุ้มว่า: "เจ้าทาอะไรลงบนตัวหรือ?"หลินซวงเอ๋อร์ก็เข้าใจทันที ต้องเป็นสิ่งที่หญิงชราเหล่านั้นทาลงบนตัวของนางเมื่อสักครู่นี้แน่ ที่ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจหลินซวงเอ๋อร์กล่าวว่า: "ผู้หญิงเหล่านั้นทาลงเป็นตัวข้า ข้าก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร"ในตอนแรก หลินซวงเอ๋อร์ก็คิดว่ามันเป็นยาพิษอะไร แต่พอนางดมดูแล้วก็ไม่ได้รู้สึกผิดปกติอะไร แต่กลิ่นนั้นแปลกอย่างอธิบายไม่ถูกไป๋อวี้ถังก็ตระหนักได้ทันที มิน่าล่ะเขาถึงมีความรู้สึกที่แข็งแกร่งเช่นนี้ ที่แท้ต้นตอมาจากกลิ่นหอมอันนี้เอง!ในขณะนี้ เขาถูกกลิ่นหอมนี้ทำให้รู้สึกเบลอ จึงไม่มีเรี่ยวแรงต่อสู้ จึงทำได้แค่พาหลินซวงเอ๋อร์วิ่งไปข้างหน้าเท่านั้นทันใดนั้น ไป๋อวี้ถังก็หยุดเดินใต้เท้า คือเหวที่ไร้ก้นบึ้ง ถ้าก้าวไปข้างหน้าอีก จะต้องตายอย่างแน่นอน!ฝนตกในยามค่ำคืน อากาศชื้นถนนลื่น พวกนักฆ่าขี่ม้า อีกสักพักก็คงจะไล่ตามพวกเขาทันกีบม้าเหยียบลงบนพื้น ทำให้โคลนกระเซ็นไปทั่วหลินซวง
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 254
หลินซวงเอ๋อร์คิดว่าครั้งนี้จะต้องตายอยู่ที่นี่แน่ ตอนที่ตกลงมาจากหน้าผานางกลัวมากจนต้องหลับตาลง สองมือเกาะตัวไป๋อวี้ถังเอาไว้แน่นทันใดนั้น การเคลื่อนไหวที่ดิ่งลงไปก็หยุดกะทันหัน ความเจ็บปวดที่คาดคิดเอาไว้ไม่ได้เกิดขึ้นหลินซวงเอ๋อร์ลืมตาขึ้นมอง ก็เห็นไป๋อวี้ถังใช้มือข้างหนึ่งกอดนางเอาไว้ และเอามืออีกข้างหนึ่งจับเถาวัลย์ที่เติบโตอยู่บนขอบหน้าผาพวกเขาห้อยอยู่บนหน้าผาเช่นนี้ จนกระทั่งนักฆ่าที่อยู่ด้านบนจากไป จากนั้นไป๋อวี้ถังก็กอดหลินซวงเอ๋อร์เอาไว้แล้วค่อยๆไต่ลงหน้าผาทีละน้อยฝนตกกระหน่ำลงมาอีกครั้งทำให้เถาวัลย์ที่ไป๋อวี้ถังจับเอาไว้ลื่น แขนของเขาเกี่ยวรอบเอวของหลินซวงเอ๋อร์เอาไว้ ทำให้ยากต่อการออกแรงทั้งสองด้านโชคดีที่ฝนในครั้งนี้ ทำให้กลิ่นหอมบนร่างกายของนางเจือจางลงไปมาก สติของเขาจึงค่อยๆกลับมาเป็นเหมือนเดิม“ แม่นางซวงเอ๋อร์ เจ้าต้องกอดข้าเอาไว้แน่นๆนะ”เสียงทุ้มลึกของไป๋อวี้ถังดังก้องอยู่ข้างหูฝนยังค่อยๆชะล้างยาสลบที่อยู่บนร่างกายของหลินซวงเอ๋อร์ ทำให้นางมีพละกำลังเพิ่มมากขึ้น เพื่อไม่ให้เป็นตัวถ่วงของไป๋อวี้ถัง นางจึงเริ่มโอบคอของเขา และเอาขาทั้งสองข้างคาดเอวของเขาเอา
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 255
ไม่รู้ว่า ฝนหยุดตกตั้งแต่เมื่อไหร่ ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดมิดนึกไม่ถึงว่าจะมีดวงดาวจำนวนหนึ่งปรากฏขึ้นเปลวไฟส่องสว่างให้ถ้ำอันมืดมิดอบอุ่นและสว่างไสวเสื้อผ้าของหลินซวงเอ๋อร์ถูกผู้หญิงเหล่านั้นโยนทิ้งไปแล้ว ตอนนี้ เสื้อผ้าที่นางสวมใส่เป็นเสื้อผ้าที่พวกนางจัดเตรียมไว้สำหรับนางโดยเฉพาะเสื้อผ้าบางๆสองชิ้น ไม่ได้ทำให้อบอุ่นมากนัก แถมตอนนี้ยังเปียกปอนไปทั้งตัว จึงทำให้หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกหนาวมากยิ่งขึ้นไป๋อวี้ถังถอดเสื้อคลุมของตนเอง แล้วบิดน้ำออก แล้วปูไว้บนหินข้างๆเขาเพื่ออบให้แห้งตอนที่เขาหันกลับมามอง ก็เห็นหลินซวงเอ๋อร์นั่งยองๆอยู่ข้างกองไฟ ขดตัวเป็นลูกบอล มือทั้งสองข้างกอดเข่าของตนเองเอาไว้แน่น และหนาวจนตัวสั่นตัวเขาเขยิบตำแหน่ง หันหลัง แล้วใช้ร่างกายของตนเองขวางปากถ้ำที่มีลมหนาวพัดเข้ามาตลอดเวลา แล้วพูดกับหลินซวงเอ๋อร์ว่า: " แม่นางซวงเอ๋อร์ เสื้อผ้าบนร่างกายของเจ้าเปียกไปหมดแล้ว เอามาตากไฟเถิด เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา "เมื่อพิจารณาว่าร่างกายของนางแข็งแรงไม่เท่าผู้ชาย ท่าทางที่สั่นเทานั้นน่าสงสารมาก นางเหมือนกับนกตัวน้อยที่ขนเปียกปอน ทำให้ไป๋อวี้ถังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสาร จนแทบจะ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 256
ด้านนอกถ้ำมืดสนิท มีเพียงพระจันทร์เต็มดวงลอยอยู่เหนือยอดไม้ บางครั้งก็มีเสียงเห่าหอนของหมาป่าดังมาจากระยะไกลเป็นครั้งคราว ทำให้หลินซวงเอ๋อร์หวาดกลัวจนต้องขดอยู่ตรงมุมถ้ำหลินซวงเอ๋อร์หวาดกลัวสุดขีด เสื้อผ้าที่อยู่บนร่างกายก็ยังแห้งไม่สนิท นางจึงขดตัวอยู่ที่มุมถ้ำอยู่อย่างนี้ และมองดูกองไฟที่อยู่ตรงหน้าอย่างขี้ขลาดไป๋อวี้ถังอาจจะไม่ชอบนางแล้ว ถึงได้ทิ้งนางเอาไว้ในป่าเขาลําเนาไพรตามลำพัง แล้วจากไปหลินซวงเอ๋อร์รู้สึกเสียใจสุดขีด น้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุดนางคิดถึงเยี่ยเป่ยเฉิงมากขึ้นเรื่อยๆนางคิดว่า ถ้าเยี่ยเป่ยเฉิงอยู่ที่นี่ก็คงจะดี ตอนที่นางหวาดกลัว เขาจะโอบกอดนาง และปลอบโยนนางด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน และเขาจะไม่มีวันทิ้งนางไว้ที่นี่ตามลำพังแต่ว่า เหตุใดเขาถึงไม่อยู่ล่ะ?เหตุใดทุกครั้งที่นางตกอยู่อันตราย เขาถึงไม่อยู่?นัยน์ตาที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตาของนางพร่าเลือน จ้องมองท้องฟ้ายามค่ำคืนอันไร้ขอบเขตอย่างสิ้นหวัง เมื่อความสิ้นหวังที่อยู่ในใจทะลักออกมา ก็เป็นเหมือนกับน้ำท่วมที่เกิดจากเขื่อนแตก“ ท่านอ๋อง ข้ากลัวมากเลย เมื่อไหร่ท่านจะกลับมา...”หลินซวงเอ๋อร์ขยุมแขนเสื้อเอาไว้แล้วเช็
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 257
แต่ถนนบนภูเขานั้นขรุขระ เขาไม่กล้าใก้นางเสี่ยงอันตราย จึงทิ้งนางเอาไว้ในถ้ำ เพราะคิดว่า ในถ้ำมีไฟ นางอยู่ที่นี่จะเป็นการดีที่สุดแต่ตอนนี้เมื่อมองดูท่าทางน้ำตานองหน้าของนางแล้ว เขาก็รู้ว่าตนเองทำผิดพลาดครั้งใหญ่นางอยู่ที่นี่คนเดียวจะต้องหวาดกลัวอย่างแน่นอน คงจะทำอะไรไม่ถูก และรู้สึกไม่ปลอดภัยมาก เมื่อสักครู่นี้ คิดไม่ถึงว่านางจะคิดว่าตนเองไม่ต้องการนางอีกต่อไปแล้วเขาจะไม่ต้องการนางได้อย่างไร?แม้ว่าจะต้องเสี่ยงชีวิตของตนเอง เขาก็จะไม่มีวันทิ้งนางไว้ตามลำพังไป๋อวี้ถังรู้สึกเศร้าใจสุดขีด แล้วกอดนางเอาไว้ในอ้อมแขนอีกครั้ง กระซิบปลอบใจนางสักพัก คนที่อยู่ในอ้อมแขนขถึงค่อยๆหยุดร้องไห้เมื่อเห็นว่าไป๋อวี้ถังไม่ได้ทิ้งนางไว้ตามลำพัง หัวใจที่สิ้นหวังของหลินซวงเอ๋อร์ก็สงบลงในที่สุดนางสะอื้นไห้อยู่ครู่หนึ่ง มองไป๋อวี้ถังด้วยนัยน์ตาสีแดง แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สะอึกสะอื้นว่า: " เมื่อสักครู่นี้ ท่านไปทำอะไรหรือ? เหตุใดถึงได้กลับมาเอาป่านนี้? "เขารู้หรือไม่ว่า นางเกือบจะคิดว่าตนเองจะตายอยู่ที่นี่แล้วเมื่อฟังเสียงเห่าหอนของหมาป่าที่อยู่ข้างนอก หลินซวงเอ๋อร์ก็รู้สึกกลัวสุดขีดจริงๆไป๋
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 258
ภูเขาที่อยู่ด้านนอกเงียบสงบ และมีแต่เสียงแมลงและกบร้องเท่านั้นเมื่อมองผ่านปากถ้ำไป ก็จะมองเห็นดวงดาว พร่างพราวไปทั่วท้องฟ้าอย่างคลุมเครือไป๋อวี้ถังผ่าท้องของปลาไนตัวใหญ่ที่เขาจับมาได้ แล้วใช้ไม้เสียบวางลงบนราวไม้เพื่อย่างไฟหลินซวงเอ๋อร์หิวตั้งนานแล้ว ดวงตาที่เปียกชื้นคู่นั้นจ้องมองไปที่ปลาย่างตาเป็นมัน“พี่ไป๋ ข้าคิดว่าพี่เก่งมากเลย” หลินซวงเอ๋อร์เอามือทั้งสองข้างต้ำคางเอาไว้ และอดไม่ได้ที่จะชื่นชมไป๋อวี้ถังไป๋อวี้ถังพลิกปลาไนตัวใหญ่ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มจางๆว่า: "เก่งตรงไหนหรือ?ถ้าเก่งจริงๆ พี่ก็ไม่ต้องพาเจ้าหนีมาที่ก้นหน้าผา"หลินซวงเอ๋อร์กล่าวว่า: " นี่ยังไม่เก่งอีกหรือ? ท่านอ๋องบอกว่าท่านเป็นขุนนางที่เก่งมากคนหนึ่ง ท่านเป็นคนที่ควบคุมดูแลขุนนางที่อยู่ในพระราชสำนักทั้งหมด อีกอย่าง ท่านยังมีวรยุทธ์ที่สูงส่งมาก ครั้งนี้ถ้าไม่ใช่เพราะข้าเป็นตัวถ่วงของท่าน คนเลวเหล่านั้นก็คงจะทำให้ท่านลงมาที่ก้นหน้าผาไม่ได้ "รอยยิ้มที่มุมปากของไป๋อวี้ถังค่อยๆปรากฏขึ้น เขาถามนางอย่างอบอุ่นว่า: "แค่นี้ก็เก่งกาจแล้วหรือ?"หลินซวงเอ๋อร์ส่ายหัว: "อืม ~ แน่นอนว่าไม่ใช่แค่นั้น พี่ยังจับปลาเป็นด้วย แถ
บทล่าสุด
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 625
เยี่ยเป่ยเฉิงมือสั่นขณะรับขวดกระเบื้องจากตงเหมยมาเนื้อสีขาวของขวดปรากฏเงาสีแดงรำไรอยู่ด้านในตงเหมยกล่าว “ท่านอ๋องบอกว่าจะเชื่อใจนางใช่หรือไม่เจ้าคะ? ถ้าเช่นนั้นบ่าวจะไม่นำไปให้องค์หญิงอีก ท่านอ๋องลองเอาเลือดซวงเอ๋อร์ไปทดสอบดูก็ได้ ว่าเป็นจริงดั่งที่นางว่าหรือไม่ ใช้รักษาโรคระบาดได้จริง!”“ถึงตอนนั้น ท่านอ๋องย่อมจะรู้เอง ว่าซวงเอ๋อร์ไม่ได้พูดโกหก...”เยี่ยเป่ยเฉิงรู้สึกจุกในอก ในยามนี้ เขาเกิดความกลัวที่จะนำไปพิสูจน์เพราะหากว่า ทุกอย่างเป็นจริงดั่งที่ตงเหมยพูด นั่นแสดงว่าเขาทรยศต่อความไว้วางใจของหลินซวงเอ๋อร์อีกครั้งในตอนนั้น นางเคยร่ำไห้พูดกับตนว่า เลือดของนางสามารถช่วยชีวิตคนได้แล้วเขาตอบว่าอย่างไร?อ้อ นึกออกแล้วเขาเย้ยหยันไปว่านางไม่ใช่เทวดา พร้อมกล่าวตำหนิว่านางชอบทำร้ายตนเองบ่อยครั้งสวรรค์ นี่เขาเป็นอะไรไป เขาได้กระทำสิ่งใดต่อนางไปบ้าง...เสวี่ยนอู่เห็นดังนี้ จึงรีบเดินมารับขวดไปจากมือเยี่ยเป่ยเฉิง พร้อมกล่าวต่อเขา “ในค่ายทหารยังมีผู้ป่วยอีกหลายคน ข้าน้อยจะนำไปทดสอบเดี๋ยวนี้...”เมื่อกล่าวเช่นนี้แล้ว ตงเหมยจึงไม่อยากพูดมากความอีก นางหันหลังเตรียมจะจากไป กลับถูก
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 624
ตงเหมยกล่าวเสียงสะอื้น “เชื่อตอนนี้จะมีประโยชน์อันใดเจ้าคะ? ในยามที่นางโดดเดี่ยวสิ้นหวัง ท่านไม่อยู่เคียงข้าง นางสูญเสียลูกไป ท่านก็ไม่อยู่เคียงข้าง และบัดนี้นางล้มป่วย ท่านก็เอาร่างนางไปอยู่บ้านนอกแทน”“เชื่อตอนนี้จะมีประโยชน์อันใด ทุกอย่างล้วนสายเกินแก้!”ตงเหมยยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห จนแทบอยากระบายความอัดอั้นที่หลินซวงเอ๋อร์ได้รับออกมาแทนนางให้หมดสิ้น“น่าเห็นใจซวงเอ๋อร์นัก...นางทำเพื่อท่าน ต้องทนกล้ำกลืนความเจ็บช้ำมากมาย ไม่เคยที่จะระบายให้ท่านฟังสักครั้ง”“คืนวันนั้น ท่านอ๋องจู่ๆ ทิ้งนางไป นางเพิ่งสูญเสียลูก ยังมีเลือดออกเต็มตัว ตอนบ่าวเปิดประตูเข้าไปเห็น รู้แต่ว่าแทบเป็นลมหมดสติ!”“บ่าวคิดจะบอกท่านให้รู้ แต่ซวงเอ๋อร์ไม่ต้องการให้ท่านเป็นห่วง นางบอกว่าท่านอ๋องเป็นคนทำงานใหญ่ ไม่ควรให้อยู่แต่ในเรือนหลัง ยิ่งกลัวว่าหากพูดไปแล้ว ท่านจะรังเกียจร่างกายที่ไม่สมบูรณ์ของนาง วันหน้าไม่อาจมีทายาทให้ท่านได้อีก”“แต่ว่า ท่านอ๋องรู้หรือไม่ ตอนสูญเสียลูกไปนั้น นางเจ็บปวดเพียงไหน ในใจรู้สึกสิ้นหวังเพียงใด?”“ท่านอ๋องเคยคิดปลอบประโลมจิตใจนางบ้างหรือไม่?”เยี่ยเป่ยเฉิงยืนตะลึงตัวแข็งทื่อ เลือดใน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 623
“ซวงเอ๋อร์ ซวงเอ๋อร์ ข้ากลับมาแล้ว”เยี่ยเป่ยเฉิงผลักประตูเรือนอวิ๋นซวน พร้อมเดินก้าวเข้าไปด้านใน แต่กลับพบว่าภายในว่างเปล่าผ้าห่มบนเตียงถูกพับไว้เรียบร้อย ข้าวของเครื่องใช้ก็จัดวางเป็นระเบียบ ราวกับมีคนมาจัดเก็บแล้วหนึ่งรอบเมื่อเห็นหลินซวงเอ๋อร์ไม่อยู่ในห้อง เยี่ยเป่ยเฉิงก็คิดว่านางคงไปห้องหนังสือเพราะที่ผ่านมา นางมักชอบเก็บตัวในห้องนั้นเพื่อเขียนหนังสือเงียบๆ เมื่อนึกถึงตรงนี้ เขาจึงรีบออกจากเรือนอวิ๋นซวน ตรงไปยังห้องหนังสือทันทีที่ไหนได้ ห้องหนังสือก็ไม่มีร่องรอยของนาง อุปกรณ์เครื่องเขียนบนโต๊ะจัดวางเป็นระเบียบ พู่กันที่นางเคยใช้บ่อยๆ คล้ายมีการล้างน้ำจนสะอาดสะอ้าน เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางก้าวเดินออกจากห้องหนังสือ เดินตามหาไปยังทุกห้อง ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของนางจนกระทั่งตงเหมยกลับมาจากเรือนด้านหน้าทันทีที่เห็นตงเหมย เยี่ยเป่ยเฉิงก็รีบปรี่ไปหา “ซวงเอ๋อร์เล่า นางอยู่ที่ใด?”ในมือตงเหมยถือกล่องอยู่ใบหนึ่ง เมื่อเผชิญกับคำถามของเยี่ยเป่ยเฉิง นางมิได้ตอบกลับ นอกจากยื่นกล่องในมือให้แก่เยี่ยเป่ยเฉิง“นี่คือเครื่องประดับที่ท่านอ๋องซื้อให้ซวงเอ๋อร์ ก่อนจากไป นางได้ม
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 622
เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ท่านอ๋องกล่าวถูกต้อง ยาชนิดนี้ไม่อาจพกติดตัวได้ โดยเฉพาะยามเข้านอน ร่างกายมนุษย์จะอยู่ในช่วงอ่อนแอที่สุด พิษจะซึมเข้าสู่ร่ายกายได้ง่าย...”กล่าวได้ครึ่งหนึ่ง จู่ๆ เสิ่นป๋อเหลียงคล้ายกับนึกอะไรขึ้นมา หันไปมองเยี่ยเป่ยเฉิง พร้อมถามด้วยความตกใจ “พระชายา...นางเคยบาดเจ็บหรือไม่?”เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าวตอบ “เคย”เดิมทีนางทำเพื่อหวังจะช่วยเขา ขึ้นเขาไปหางูดำหางไหม้เพียงลำพัง กลับมาพร้อมกับบาดแผลทั่วร่าง...เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ถ้าเช่นนั้นก็ถูกแล้ว ข้าน้อยเดาว่า อาการของพระชายา น่าจะเกี่ยวข้องกับถุงผ้านี้...”เยี่ยเป่ยเฉิงสูดลมหายใจเข้าลึกในยามนี้ เขาได้กระจ่างแจ้งต่อเรื่องราวทุกอย่างมิน่าเล่า นางมักจะบอกว่าไม่อยากอยู่ในเรือนอวิ๋นซวนมิน่าเล่า นางมักบอกว่ากลางคืนชอบฝันร้าย แม้เขาจะอยู่เป็นเพื่อน นางก็นอนหลับไม่สนิท...มิน่าเล่า นางเริ่มมีอารมณ์แปรปรวน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเอาแน่ไม่ได้มิน่าเล่า นางคิดจะฆ่าเจียงหว่านให้จงได้...ทั้งที่เมื่อก่อนนางเป็นคนอ่อนน้อม ว่านอนสอนง่ายราวกับกระต่ายน้อยตัวหนึ่ง...แต่เขากลับไม่เชื่อนาง คิดว่านั่นเพราะนางเป็นโรคเครียด เพราะป่วยหน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 621
เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าว “นางมิได้ตั้งใจ เพียงได้รับความกระทบกระเทือนหนัก จึงทำให้ขาดสติไป ข้าไม่เคยคิดตำหนิ”เมื่อได้ยินดังนี้ เสิ่นป๋อเหลียงก็พอคาดเดาได้บ้าง จึงหยิบผ้าพันแผลออกมา พร้อมทำแผลให้เขาใหม่ และกล่าว “เป็นฝีมือพระชายาใช่หรือไม่?”เห็นเยี่ยเป่ยเฉิงไม่กล่าวตอบ เสิ่นป๋อเหลียงยิ่งรู้ดีแก่ใจ จึงไม่ถามมากความอีกแผ่นดินนี้ คงมีเพียงสตรีผู้นี้เท่านั้นที่กล้าทำร้ายเขาโดยไม่หวาดกลัว ซ้ำยังได้รับการอภัยโดยปราศจากเงื่อนไขใดๆ อีกพันแผลเสร็จเรียบร้อย เสิ่นป๋อเหลียงจึงกล่าวกำชับ “บาดแผลยังไม่แห้งสนิทดี อย่าให้โดนน้ำเป็นอันขาด...”ขาดคำไม่ทันไร จมูกก็ได้กลิ่นหอมประหลาดบางอย่างโชยมาเสิ่นป๋อเหลียงขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางสูดกลิ่นหอมประหลาดนั่น แล้วสายตาก็ไปหยุดที่ถุงผ้าใบหนึ่งที่เหน็บอยู่ช่วงเอวของเยี่ยเป่ยเฉิง“ท่านอ๋อง ถุงผ้าใบนั้นให้ข้าดูหน่อยได้หรือไม่?”นั่นเป็นถุงผ้าที่หลินซวงเอ๋อร์เป็นคนปักให้เขา เยี่ยป่ยเฉิงย่อมไม่ยินดีจะมอบให้ผู้อื่นแต่เห็นเสิ่นป๋อเหลียงมีสีหน้าเคร่งเครียด จึงได้ถาม “ทำไมรึ? ถุงผ้าข้ามีสิ่งใดผิดปกติหรืออย่างไร?”เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ข้อนี้คงต้องถามท่านอ๋อง ว่าภา
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 620
เมื่อได้ยินว่าเสิ่นป๋อเหลียงกลับมา เยี่ยเป่ยเฉิงก็พลันหยุดชะงัก พร้อมถามเสวียนอู่ “เขาอยู่ที่ใด?”เสวียนอู่กล่าว “เขารู้ว่าหลายวันนี้ท่านอ๋องตามหาอยู่ ดังนั้น เมื่อกลับถึงเมืองหลวง ข้าน้อยจึงรีบพาตัวมาทันที ตอนนี้อยู่ค่ายทหารขอรับ”เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าว “เหมาะเลย ข้ากำลังจะกลับจวน ให้เขาตามข้ากลับไปด้วยกัน!”“ขอรับ”เสวียนอู่รีบไปเตรียมรถม้ามาคันหนึ่ง ให้เยี่ยเป่ยเฉิงและเสิ่นป๋อเหลียงโดยสารพร้อมกันภายในรถม้า เยี่ยเป่ยเฉิงมีสีหน้าเคร่งขรึม เสิ่นป๋อเหลียงนั่งอยู่ด้านข้างจึงไม่กล้าพูดจาช่วงเวลาที่ผ่านมา เขาออกจากวังไปท่องเที่ยว เยี่ยเป่ยเฉิงได้มีจดหมายส่งถึงเขาหลายครั้ง เดิมทีควรรีบกลับมาเมืองหลวงนานแล้ว แต่ระหว่างทางกลับมีอุปสรรคมาขวางกั้น จนทำให้เสียเวลาไปมากและบัดนี้ เขาได้กลับถึงเมืองหลวงแล้ว รู้ว่าเยี่ยเป่ยเฉิงต้องการพบเขาคงมีเรื่องเร่งด่วน ทันทีที่มาถึงจึงมาขอพบเยี่ยเป่ยเฉิงก่อนแต่เยี่ยเป่ยเฉิงกลับไม่พูดไม่จา สีหน้าเคร่งเครียดหมองคล้ำ ดูแล้วน่าประหลาดใจยิ่งชั่วขณะนั้น ทั้งคู่ต่างไม่มีการพูดคุย บรรยากาศภายในรถม้าค่อนข้างตึงเครียดเสิ่นป๋อเหลียงเป็นฝ่ายอธิบายก่อน “ใช่ว่าข้
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 619
ไม่เหลือซากให้เห็น และไม่ได้ออกมาอีกลมเย็นพัดกรูมา เขารู้สึกคล้ายร่างกายถูกหินก้อนใหญ่มากดทับไว้ จนเลือดท่วมทะลัก เจ็บปวดอย่างเหลือแสน...“ไม่...ไม่นะ...”ไป๋อวี้ถังรีบก้าวเท้าพุ่งตัวไป พร้อมเอามือตะกุยดินอย่างบ้าคลั่ง ราวกับสูญเสียสติสัมปชัญญะไปเสียสิ้น“ซวงเอ๋อร์ ข้าไม่ยอมให้เจ้าตาย ข้าจะช่วยเจ้าออกมา ข้าจะช่วยเจ้าออกมาให้ได้...”“เราตกลงว่าจะไปเมืองหยางโจวด้วยกัน เจ้าอย่าทิ้งข้าไปนะ ซวงเอ๋อร์ อย่าทิ้งข้าไป...”เมื่อรอบข้างสงบลง ชาวบ้านก็ต่างแห่กันมา เมื่อเห็นไป๋อวี้ถังเอามือตะกุยดินราวกับไม่คิดชีวิต จนนิ้วมือมีเลือดออก ก็ต่างส่ายหน้าและกล่าวเตือน “คุณชาย ช่างเถิดนะ อย่าขุดอีกเลย ถ้าใครถูกฝังอยู่ใต้ล่าง อย่างไรก็ไม่รอดอยู่แล้ว”ไป๋อวี้ถังไม่ยอมรับฟัง พลางวิ่งเข้าหมู่บ้านถือพลั่วมาหนึ่งอัน ขุดดินไปอย่างบ้าคลั่งอีกเมื่อเห็นเขาเตือนแล้วไม่ฟัง ชาวบ้านบางรายก็ไปช่วยขุดบ้างมีคนหนึ่งกล่าวเตือนเขา “คุณชายก็อย่าเสียใจมากนัก บางที สหายท่านอาจจะรอดตายหวุดหวิด หรือไม่ก็ ไม่ได้รออยู่ที่เชิงเขานี้”ไป๋อวี้ถังหยุดชะงักโดยพลัน นัยน์ตาแดงก่ำ มองชาวบ้านผู้นั้นด้วยความหวัง พลางกล่าว “จริงร
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 618
ไป๋อวี้ถังขี่ม้ามาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง เขามองหาบ่อน้ำ แล้วจึงเอากระเป๋าใส่น้ำที่พกติดตัวมาบรรจุน้ำในบ่อจนเต็มหมู่บ้านนี้มีผู้คนอยู่ห่างๆ เพียงไม่กี่ครัวเรือน เดิมไป๋อวี้ถังไม่คิดจะอยู่นาน แต่พอรอนแรมมาไกลมาก อีกทั้งละแวกนี้ก็ไม่มีโรงเตี๊ยมพอให้พักอาศัยหากคิดจะหาโรงเตี๊ยมจริงๆ ก็ต้องเดินทางต่อไปอีกประมาณสิบกว่าลี้เพื่อไม่ให้หลินซวงเอ๋อร์ต้องหิวข้าว ไป๋อวี้ถังจึงไปหาครอบครัวหนึ่ง พร้อมใช้เงินซื้อหมั่นโถวหลายลูกที่พวกเขาเพิ่งนึ่งเสร็จใหม่ๆ เนื่องจากเขาเป็นคนใจป้ำ ครอบครัวชาวบ้านธรรมดาทำงานหนึ่งปียังไม่ได้เงินมากมายเท่านี้ จึงได้แถมนมแพะที่รีดเองให้แก่ไป๋อวี้ถังไปด้วยเป็นนมที่เพิ่งผ่านการต้มมา ดื่มแล้วช่วยให้ร่างกายอบอุ่นขึ้นมากไป๋อวี้ถึงจึงไม่ปฏิเสธ ยอมรับมาแต่โดยดีแต่เขาไม่กล้าให้หลินซวงเอ๋อร์คอยนาน ขณะหันหลังคิดจะกลับนั้น จู่ๆ มีหญิงชราร้องเรียกจากด้านหลัง“คุณชาย หากไม่รีบร้อนเดินทาง เชิญค้างที่นี่สักคืนค่อยไปก็ได้”ไป๋อวี้ถังกล่าวตอบ “อย่าเลย ข้างหน้ายังมีคนรออยู่”หญิงชรามองดูท้องฟ้า พลางกล่าว “พรุ่งนี้ค่อยไปก็ยังไม่สาย คุณชายไปพาเพื่อนมาด้วยก็ได้ หลายวันนี้มีฝนตกหน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 617
ไป๋อวี้ถังกล่าวตอบ “ข้าก็คิดเช่นนั้น”หลินซวงเอ๋อร์มองหน้าเขาพร้อมยิ้มเล็กน้อย นางกล่าวต่อ “ถ้าเช่นนั้นข้าขอไปก่อน ขอให้พี่ไป๋มีความสุขในเร็ววัน ลาก่อน”กล่าวจบ นางไม่รอช้าที่จะปล่อยผ้าม่านลงไป๋อวี้ถังสีหน้าเปลี่ยนโดยพลัน รีบร้อนกล่าวต่อ “แม่นางซวงเอ๋อร์รอประเดี๋ยว...”ได้ยินเสียงร้องเรียกของไป๋อวี้ถัง หลินซวงเอ๋อร์จึงแหวกผ้าม่านด้วยความสงสัยอีกครั้งในยามนี้ ดวงอาทิตย์ลอยขึ้นสูง แดดภายนอกจึงแสบตายิ่ง หลินซวงเอ๋อร์ยกมือขึ้นบังตา เพื่อลดความแรงกล้าของแสง พลางกล่าวเสียงอ่อนโยน “พี่ไป๋ ท่านยังมีเรื่องอันใดอีก?”นางยังต้องรีบเดินทางต่อ ไม่อยากพูดคุยกับเขานานไป๋อวี้ถังกล่าว “แม่นางซวงเอ๋อร์คิดดีแล้วหรือไม่ว่าจะไปที่ใด หรือเราสองคนจะเดินทางด้วยกัน?”น้ำเสียงเขาฟังดูราบเรียบ คล้ายกับไม่ตั้งใจกดดัน เพียงแต่ถามไปเรื่อยเปื่อยแต่หลินซวงเอ๋อร์แทบไม่ต้องคิด นางรีบกล่าวตอบ “อย่าเลย ข้ายังไม่ได้คิดว่าจะไปที่ใด แผ่นดินกว้างใหญ่ ไปถึงแห่งใดก็อยู่ตรงนั้นก่อน”ไป๋อวี้ถังกล่าวยิ้มๆ “เช่นนั้นก็ประจวบเหมาะนัก ข้าก็ไม่คิดจะไปที่ใด หรือเราจะเดินทางด้วยกัน เพราะหนทางยังอีกยาวไกล หากมีเพื่อนพูดคุยก
