บททั้งหมดของ ทาสสาวพราวพิลาส: บทที่ 251 - บทที่ 260

ใครกันแน่ที่คิดจะทำร้ายนาง ครั้งแล้วครั้งเล่า?หลินซวงเอ๋อร์คิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ และรู้สึกว่ามือเท้าของนางเริ่มเย็นลงหนึ่งในบรรดาผู้หญิงเหล่านั้นบีบแก้มนางแล้วพินิจมองครั้งแล้วครั้งเล่า กล่าวด้วยความพึงพอใจว่า " หน้าตาสะสวยจริงๆ ไม่เสียแรงที่ข้าทุ่มเงินซื้อมาจำนวนมาก! ความงามที่มีมาตั้งแต่กำเนิดแบบนี้ ขายให้ต่างเมืองจะต้องทำเงินได้อย่างแน่นอน! "ทันใดนั้นหลินซวงเอ๋อร์ก็เข้าใจ ที่แท้ พวกนางเป็นพวกค้าค้ามนุษย์นี่เอง!เดี๋ยวก่อน!นางไม่ได้ถูกพวกนางลักพาตัวมา แต่ซื้อมาด้วยเงินจำนวนมาก?แล้วใครเป็นคนขายนางให้พวกนางล่ะ?ใบสัญญาซื้อขายบุคคลของนางยังอยู่ในจวนโหวอยู่เลย นอกจากคนของจวนโหว ใครจะมีสิทธิ์ขายนางให้กับพวกค้ามนุษย์?นางยังไม่ทันได้เข้าใจ ผู้หญิงหลายคนก็เอานางมัดมือไขว้หลังและให้นั่งบนเก้าอี้ จากนั้นก็ทำผมให้นาง และทาขี้ผึ้งพิเศษบางอย่างบนร่างกายของนางหลินซวงเอ๋อร์ไม่รู้ว่าขี้ผึ้งนี้คืออะไร แต่กลิ่นของมันแปลกอย่างอธิบายไม่ได้หลินซวงเอ๋อร์พยายามดิ้นรนทุกวิถีทาง และปฏิเสธที่จะให้ความร่วมมือหญิงชราร่างอวบอ้วนก้าวไปข้างหน้าแล้วตบหน้านางไปหนึ่งที และกล่าวด้วยความโกรธว่า: " ข

เมื่อสัมผัสได้ว่าไป๋อวี้ถังผิดปกติไป หลินซวงเอ๋อร์จึงถามอย่างกังวลว่า: "พี่ไป๋ ท่านเป็นอะไรหรือ?"ไป๋อวี้ถังระงับความรู้สึกไม่สบายทางร่างกายเอาไว้ แล้วถามนางด้วยน้ำเสียงที่ต่ำทุ้มว่า: "เจ้าทาอะไรลงบนตัวหรือ?"หลินซวงเอ๋อร์ก็เข้าใจทันที ต้องเป็นสิ่งที่หญิงชราเหล่านั้นทาลงบนตัวของนางเมื่อสักครู่นี้แน่ ที่ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจหลินซวงเอ๋อร์กล่าวว่า: "ผู้หญิงเหล่านั้นทาลงเป็นตัวข้า ข้าก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร"ในตอนแรก หลินซวงเอ๋อร์ก็คิดว่ามันเป็นยาพิษอะไร แต่พอนางดมดูแล้วก็ไม่ได้รู้สึกผิดปกติอะไร แต่กลิ่นนั้นแปลกอย่างอธิบายไม่ถูกไป๋อวี้ถังก็ตระหนักได้ทันที มิน่าล่ะเขาถึงมีความรู้สึกที่แข็งแกร่งเช่นนี้ ที่แท้ต้นตอมาจากกลิ่นหอมอันนี้เอง!ในขณะนี้ เขาถูกกลิ่นหอมนี้ทำให้รู้สึกเบลอ จึงไม่มีเรี่ยวแรงต่อสู้ จึงทำได้แค่พาหลินซวงเอ๋อร์วิ่งไปข้างหน้าเท่านั้นทันใดนั้น ไป๋อวี้ถังก็หยุดเดินใต้เท้า คือเหวที่ไร้ก้นบึ้ง ถ้าก้าวไปข้างหน้าอีก จะต้องตายอย่างแน่นอน!ฝนตกในยามค่ำคืน อากาศชื้นถนนลื่น พวกนักฆ่าขี่ม้า อีกสักพักก็คงจะไล่ตามพวกเขาทันกีบม้าเหยียบลงบนพื้น ทำให้โคลนกระเซ็นไปทั่วหลินซวง

ไม่รู้ว่า ฝนหยุดตกตั้งแต่เมื่อไหร่ ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดมิดนึกไม่ถึงว่าจะมีดวงดาวจำนวนหนึ่งปรากฏขึ้นเปลวไฟส่องสว่างให้ถ้ำอันมืดมิดอบอุ่นและสว่างไสวเสื้อผ้าของหลินซวงเอ๋อร์ถูกผู้หญิงเหล่านั้นโยนทิ้งไปแล้ว ตอนนี้ เสื้อผ้าที่นางสวมใส่เป็นเสื้อผ้าที่พวกนางจัดเตรียมไว้สำหรับนางโดยเฉพาะเสื้อผ้าบางๆสองชิ้น ไม่ได้ทำให้อบอุ่นมากนัก แถมตอนนี้ยังเปียกปอนไปทั้งตัว จึงทำให้หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกหนาวมากยิ่งขึ้นไป๋อวี้ถังถอดเสื้อคลุมของตนเอง แล้วบิดน้ำออก แล้วปูไว้บนหินข้างๆเขาเพื่ออบให้แห้งตอนที่เขาหันกลับมามอง ก็เห็นหลินซวงเอ๋อร์นั่งยองๆอยู่ข้างกองไฟ ขดตัวเป็นลูกบอล มือทั้งสองข้างกอดเข่าของตนเองเอาไว้แน่น และหนาวจนตัวสั่นตัวเขาเขยิบตำแหน่ง หันหลัง แล้วใช้ร่างกายของตนเองขวางปากถ้ำที่มีลมหนาวพัดเข้ามาตลอดเวลา แล้วพูดกับหลินซวงเอ๋อร์ว่า: " แม่นางซวงเอ๋อร์ เสื้อผ้าบนร่างกายของเจ้าเปียกไปหมดแล้ว เอามาตากไฟเถิด เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา "เมื่อพิจารณาว่าร่างกายของนางแข็งแรงไม่เท่าผู้ชาย ท่าทางที่สั่นเทานั้นน่าสงสารมาก นางเหมือนกับนกตัวน้อยที่ขนเปียกปอน ทำให้ไป๋อวี้ถังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสาร จนแทบจะ

แต่ถนนบนภูเขานั้นขรุขระ เขาไม่กล้าใก้นางเสี่ยงอันตราย จึงทิ้งนางเอาไว้ในถ้ำ เพราะคิดว่า ในถ้ำมีไฟ นางอยู่ที่นี่จะเป็นการดีที่สุดแต่ตอนนี้เมื่อมองดูท่าทางน้ำตานองหน้าของนางแล้ว เขาก็รู้ว่าตนเองทำผิดพลาดครั้งใหญ่นางอยู่ที่นี่คนเดียวจะต้องหวาดกลัวอย่างแน่นอน คงจะทำอะไรไม่ถูก และรู้สึกไม่ปลอดภัยมาก เมื่อสักครู่นี้ คิดไม่ถึงว่านางจะคิดว่าตนเองไม่ต้องการนางอีกต่อไปแล้วเขาจะไม่ต้องการนางได้อย่างไร?แม้ว่าจะต้องเสี่ยงชีวิตของตนเอง เขาก็จะไม่มีวันทิ้งนางไว้ตามลำพังไป๋อวี้ถังรู้สึกเศร้าใจสุดขีด แล้วกอดนางเอาไว้ในอ้อมแขนอีกครั้ง กระซิบปลอบใจนางสักพัก คนที่อยู่ในอ้อมแขนขถึงค่อยๆหยุดร้องไห้เมื่อเห็นว่าไป๋อวี้ถังไม่ได้ทิ้งนางไว้ตามลำพัง หัวใจที่สิ้นหวังของหลินซวงเอ๋อร์ก็สงบลงในที่สุดนางสะอื้นไห้อยู่ครู่หนึ่ง มองไป๋อวี้ถังด้วยนัยน์ตาสีแดง แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สะอึกสะอื้นว่า: " เมื่อสักครู่นี้ ท่านไปทำอะไรหรือ? เหตุใดถึงได้กลับมาเอาป่านนี้? "เขารู้หรือไม่ว่า นางเกือบจะคิดว่าตนเองจะตายอยู่ที่นี่แล้วเมื่อฟังเสียงเห่าหอนของหมาป่าที่อยู่ข้างนอก หลินซวงเอ๋อร์ก็รู้สึกกลัวสุดขีดจริงๆไป๋

หลินซวงเอ๋อร์กินปลาย่างกับผลเบอร์รี่ หลังจากกินอิ่มแล้วก็ค่อยๆผล็อยหลับไปไป๋อวี้ถังปูหญ้าแห้งไว้ในถ้ำ เพื่อให้หลินซวงเอ๋อร์ได้นอนบนหญ้าแห้งเมื่อรู้สึกง่วงพอหิ่งห้อยบินเหนื่อยแล้ว ก็เกาะอยู่บนผนังหินของถ้ำ แมลงที่อยู่นอกถ้ำยังคงร้องเหมือนเดิม หลินซวงเอ๋อร์นอนตะแคงข้างอยู่บนหญ้าแห้ง บนตัวคลุมด้วยเสื้อคลุมที่เพิ่งจะแห้งของไป๋อวี้ถัง เมื่อฟังเสียงแมลงในภูเขา นางก็ค่อยๆผล็อยหลับไปแสงไฟกะพริบไปมา ปกคลุมใบหน้าของไป๋อวี้ถัง เดี๋ยวสว่างเดี๋ยวมืดเขานั่งข้างกองไฟ แล้วเติมฟืนแห้งเข้าไปในกองไฟเป็นครั้งคราวหุบเขาแห่งนี้เงียบสงบมาก เท่าที่เห็นทุกที่เต็มไปด้วยแมกไม้เขียวขจี ในอากาศยังมีกลิ่นสดชื่นของดินโคลนหลังฝนตกอีกด้วย แต่ทว่า เนื่องจากใกล้จะเข้าฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ในหุบเขาที่มืดครึ้ม จึงมีอุณหภูมิที่ต่ำมากในตอนกลางคืนดังนั้นในถ้ำจึงต้องการไฟ เขาจึงต้องคอยเฝ้าระวัง เพื่อไม่ให้ไฟดับลงตกกลางดึกหลินซวงเอ๋อร์หนาวจนตัวสั่น เสียงครวญครางเบาๆราวกับว่าเป็นสัตว์ตัวน้อยดังออกมาจากในปากของนางตอนที่หนีเอาชีวิตรอดเมื่อสักครู่นี้ นางไม่รู้ว่า ทั้งร่างกายนางตึงเครียดไปหมด หลังจากหลับไปแล้ว ร่างกายข