All Chapters of ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง: Chapter 741 - Chapter 750

ไม่กัดเจ้าจนตาย แต่แค่ตบเจ้าเล่นไปมาด้วยกรงเล็บเท่านั้น...หนึ่งสองสามสี่ ถุงเก็บสัตว์ของนางล้วนถูกสูดรับไปหมดแล้วซางเชวี่ยคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าจะมีคน ที่สามารถยืนหยัดได้ภายใต้การสูดรับพลังจากถุงเก็บสัตว์ทั้งสี่ของนางนางไม่เคยถูกบีบจนถึงระดับนี้มาก่อนจั๋วซือหรานหัวเราะขึ้นเบาๆ ในที่สุดก็พูดขึ้นว่า "ข้าเคยบอกแล้ว ว่าเจ้ายังไม่เข้าใจข้าพอ""ใครอยากจะไปเข้าใจเจ้ากัน!" ซางเชวี่ยตะคอกขึ้นอย่างโมโห"ที่เรียกว่ารู้เขารู้เรา...สรุปคือ ถ้าหากเจ้าเข้าใจ ก็น่าจะรู้ ว่าตอนที่ข้าสู้กับเหยียนอีของตระกูลเหยียนในครั้งนั้น หลังจากที่เลือดอสูรคุ้มคลั่ง ก็ถูกข้าปล่อยลมออกอย่างรวดเร็ว" จั๋วซือหรานเอ่ยขึ้นซางเชวี่ยตะลึงงันปล่อย...ลม? นางไม่ใช่คนโง่ ถ้าหากคนโง่คงไม่มีทางถูกคนในตระกูลให้ความสำคัญซางเชวี่ยเหมือนจู่ๆ จะเข้าใจขึ้นมา ไม่ใช่ว่าจั๋วซือหรานจู่ๆ ก็เปลี่ยนเป็นแข็งแกร่ง แต่ว่าตนเองนั้น...อ่อนแอลงต่างหากจะว่าไป ก็เหมือนหลังจากที่จั๋วซือหรานสร้างบาดแผลเล็กๆ ขึ้นมาแล้วบาดแผลที่ไม่เจ็บไม่คันเหล่านั้น ซางเชวี่ยเดิมทีคิดว่าไม่มีอะไร แต่พอเทียบกันแล้ว บางทีอาจจะมีอะไรอยู่ด้านในก็ได้"เจ้า

คนของโถงตัดหัวทยอยกันเข้าไปล้อมซางเชวี่ย "คุณหนูสี่!"พวกเรารีบประคองซางเชวี่ยขึ้นมา หลังจากซางเชวี่ยลุกขึ้น กลับโบกมือสลัดออกจากการประคองของพวกเขาเดินโซซัดโซเซไปทางจั๋วซือหรานสองก้าวมุมปากนางมีเลือดสดติดอยู่ ในตามีไฟโกรธที่ไม่ยินยอม จ้องเขม็งไปที่จั๋วซือหรานสีหน้าเหมือนคุ้มคลั่งไปแล้ว "ข้าไม่มีทางแพ้ ข้าจะแพ้ได้อย่างไร ข้าจะ...ตายไปพร้อมกับเจ้า!""คุณหนูสี่ ท่านบ้าไปแล้วหรือ?!" คนของโถงตัดหัวคิดจะดึงนางไว้ แต่กลับดึงไม่อยู่ทำได้แค่มองเส้นลมปราณบนหน้านางปรากฏสีประหลาดขึ้นมา ดวงตาสีฟ้าทึมที่สายเลือดตระกูลซางมีแต่เดิม ก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทึม คล้ายกับเลือดคนของโถงตัดหัวสัมสผัสได้ว่านางคิดจะทำอะไร ก็ล้วนหวาดกลัวกัน ทยอยกันถอยออกไปซางถิแค่มองเห็นหน้าตาของซางเชวี่ยตอนนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปแล้วเขาหมุนตัวฉับพลัน ขวางจั๋วซือหรานไว้ด้านหลัง ไม่มีปิดบังอะไรอีกแล้ว ทำปางมือออกมาอย่างรวดเร็วสีน้ำเงินทึมในดวงตาทึมขึ้นกว่าเดิม พลังเองก็รุนแรงกว่าก่อนหน้านี้มหาศาล!จั๋วซือหรานเงยหน้ามองชายหนุ่มที่มาขวางไว้ตรงหน้า ก็เข้าใจแล้ว ว่านี่น่าจะเป็นความสามารถที่ซางถิงคิดจะซ่อนเอาไว้ ดูแล้วคล้า

ยิ่งไปกว่านั้นนักหลอมศัสตราคนนี้ เหมือนจะมีความสามารถการหลอมเครื่องป้องกัน แล้วยังดูเชื่อฟังจั๋วซือหรานมากด้วย'ชาม' ที่ซ้อนกันอย่างอลังการนั่นถูกเก็บลงมาเรียบร้อย สุดท้ายก็เปลี่ยนมาสิ่งที่ดูเหมือนไม้บรรทัดทั้งกว้างทั้งใหญ่ชิ้นหนึ่งส่วนซางเชวี่ยยืนอยู่ด้านหลังของไม้บรรทัด จ้องเขม็งมาที่จั๋วซือหรานจั๋วซือหรานเองก็มองนางนิ่งๆ เช่นกัน กอดอกอย่างไม่สะทกสะท้านริมฝีปากซางเชวี่ยไม่มีสีเลือด กระทั่งเส้นลมปราณที่ปรากฏบนใบหน้าอย่างผิดปกติก่อนหน้านี้ ก็ดูจางลงไปอย่างเห็นได้ชัดซางถิงที่ก่อนหน้าเตรียมตัวรับการระเบิดตัวเองของซางเชวี่ย ตอนนี้กลับรู้สึกประหลาดใจ "นี่มัน...เกิดอะไรขึ้น?"จั๋วซือหรานมองไปทางเขา "ก่อนหน้านี้ข้าทำการเปิดผ่านช่องพลังบนตัวนางไว้แล้ว พวกพลังจากสัตว์ที่ควบคุมที่นางเปิดช่องพลังรับมา ล้วนเก็บไว้ไม่อยู่บนตัวนาง คล้ายๆ กับที่ข้าเจาะรูเอาไว้บนตัวนางก่อนหน้านี้ รั่วออกมาจนหมด"จั๋วซือหรานพูดพลางจ้องมองซางเชวี่ยเรียบๆ ผาดหนึ่ง "ยิ่งไปกว่านั้นก็เหมือนกับลูก..."จั๋วซือหรานหยุดคำว่า 'ลูกโป่ง' เอาไว้ บอกต่อมาว่า "พลังบนตัวนางยิ่งมาก เจ้า 'รู' นี่ก็จะยิ่งโตมากขึ้น รั่วออกมาเ

อินเจ๋ออันมองบน "ใครหาเรื่องใครกันแน่? เจ้าอย่ามาทำตัวใส่ร้ายป้ายสีคนอื่น...""นั่นสิ" จั๋วซือหรานวางถ้วยบนโต๊ะ กลอกตามองอินเจ๋ออัน พริบตาต่อมา อินเจ๋ออันก็รู้สึกปวดหน้าผาก! บนสัญลักษณ์จันทร์เสี้ยวที่หน้าผากนั่น เจ็บปวดขึ้นมา!หญิงสาวคนนี้ยื่นมือดีดเผียะไปที่สัญลักษณ์จันทร์เสี้ยวนี้!จั๋วซือหรานดีดนิ้วใส่หน้าผากอินเจ๋ออัน พลางเอ่ยขึ้นว่า "ดังนั้นก่อนที่จะหาเรื่องก็ต้องคิดให้ถี่ถ้วนก่อนว่าเอาอยู่ไหม อย่าส่งออกมาเปล่าๆ เข้าใจไหม? เจ้าเองก็มีประสบการณ์เยอะแล้วนี่ หลังจากนี้ก็จำให้ขึ้นใจล่ะ"จั๋วซือหรานพูด พลางดีดไปอีกที อินเจ๋ออันร้องโอ๊ย ยกมือขึ้นกุมหน้าผากตัวเอง "พอแล้ว เลิกดีดได้แล้ว!"ฮั่วจือโจวที่อยู่ข้างๆ มองฉากนี้อย่างสนใจ เขาเห็ฯหญิงสาวที่ถูกจั๋วซือหรานจูงมาด้านหลังแล้วถ้าหากจำไม่ผิดล่ะก็ น่าจะเป็นคุณหนูสี่ซางเชวี่ยที่ตระกูลซางให้ความสำคัญที่สุดในรุ่นนี้ใช่ไหม?และสองคนที่อยู่ข้างๆ หนึ่งในนั้น ก็เป็นนักควบคุมสัตว์ที่สู้กับจั๋วซือหรานอย่างร้อนแรงบนเวทีก่อนหน้านี้ ส่วนอีกคนดูแล้วไม่คุ้นหน้าเลยแต่ด้วยรูปลักษณ์ที่งดงามโดดเด่น มองแล้วไม่ใช่คนธรรมดาเลยแม่นางจั๋วจิ่วคนนี้ไม่ธ

เฟิงหร่านตาเป็นประกาย แต่เวลานี้ จั๋วซือหรานก็ลังเลขึ้นมาแล้ว "เดี๋ยวก่อน""อื๋อ?" เฟิงหร่านมองนาง จากนั้นจึงเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ในตานาง"อย่าพูดให้มันง่ายนัก" จั๋วซือหรานยิ้ม "โดยเฉพาะตอนอยู่ต่อหน้าพี่ชายเจ้า..."จั๋วซือหรานลากเสียงยาวครุ่นคิด จากนั้นจึงเอ่ยขึ้นว่า "เจ้าแค่บอกเขาว่า ข้าถูกรังแก สู้คนอื่นเขาไม่ได้ ไม่มีพลังไม่มีขั้วอำนาจหนุนหลัง เจ็บตัวขึ้นมาแล้ว"เฟิงหร่านฟังแล้วงงงัน "ท่านถูก...ถูกรังแก? สู้...สู้ไม่ไหว?"จั๋วซือหรานยิ้มตาหยีพยักหน้า "อืม เจ้าพูดแบบนี้ไปก็พอ""แต่ว่า..." เฟิงหร่านยังคงลังเล หลักๆ รู้สึกว่าพี่ชายก็ไม่ใช่คนโง่นะ จะมาติดกับง่ายๆ ได้อย่างไรกันจั๋วซือหรานยิ้มแล้วพูดขึ้นมา "เจ้าทำตามที่ข้าพูดก็พอ พี่ชายเจ้าดีใจแน่""ดีใจ?" เฟิงหร่านยังไม่ค่อยเข้าใจจั๋วซือหรานเองก็ไม่ได้อธิบายกับนางมากนักอันที่จริงจั๋วซือหรานต่อมาก็เคยคิด ถึงความสัมพันธ์ระหว่างตนเองกับเฟิงเหยียนพิจารณาจากสถานการณ์ที่ตระกูลเฟิงระแวดระวัง อันที่จริงคือกลัวว่านางกับเฟิงเหยียนพออยู่ด้วยกัน จะมาขโมยพลังตระกูลเฟิงของพวกเขาไปอันที่จริงตระกูลเฟิงก็ไม่ได้เกลียดชังในตัวจั๋วซือหรานอยู