All Chapters of ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง: Chapter 751 - Chapter 760

"ถ้าอย่างนั้นข้าขอกินก่อนละ หิวแล้ว" จั๋วซือหรานยกบะหมี่รวมมิตรออกมาชามหนึ่งกลิ่นหอมนั่นลอยเข้ามาในจมูกซางถิงทันที ลูกกระเดือกเขากลิ้งไหล หิว...ขึ้นมาทันทีเขาพูดขึ้นเสียงต่ "ก็ไม่ใช่ขนาดนั้นทั้งหมดหรอก"จั๋วซือหรานเองก็เหลือบตามองเขา แต่ก็ไม่ได้ขี้งก แบ่งให้เขาชามหนึ่งดังนั้นเพียงไม่นาน ซางถิงเดิมทีที่คิดจะพูดคุยอย่างจริงจังกับนาง ก็จริงจังขึ้นมาไม่ได้ในชั่วพลันเสียแล้วทั้งสองคนสูดบะหมี่ไปด้วย คุยกันไปด้วย แล้วมันจะจริงจังไปได้แค่ไหนกันดังนั้นถึงได้มีการเจรจจาบนโต๊ะอาหารโต๊ะสุราน่ะสิ ก็แค่ให้มีอารมณ์ผ่อนคลายลงมาหน่อย เหตุผลแค่นี้แหละดังนั้นลักษณะของบทสนทนา จึงเบาลงมาแทบจะในทันทีจั๋วซือหรานสูดบะหมี่ไปด้วย คุยไปด้วย "ข้าพาเจ้ากลับมามันจะเพราะอะไรได้ จะให้ข้าชำแหละเจ้าไปชั่งโลขายเหรอ พวกค้ามนุษย์มันก็แค่ปลาซิวปลาสร้อย ไม่ใช่ข้าจั๋วซือหรานหรอกนะ"ซางถิงมองนาง "แล้วมันเพราะอะไรล่ะ?""คนอย่างข้าไม่ชอบติดค้างน้ำใจใคร" จั๋วซือหรานเอ่ยขึ้น "ตาหลักแล้วเจ้าไม่ควรต้องถูกเปิดเผยตัวตน ขนาดถูกตระกูลซางตัดหางปล่อยวัดแล้ว ซ้ำยังหนีการไล่ล่ามาเรียบร้อย เดิมทีไม่ควรมาถูกตระกูลซางเพ่งเล็ง

เช้าวันถัดมาคนของตระกูลซางรีบเข้ามาหาคนที่มาดูแล้วเป็นคนที่มาอายุหน่อย คิดว่าในตระกูลซาง ตัวตนฐานะคงไม่ได้ต่ำมากเพียงแต่ว่า พวกเขาพอมาถึงประตู ก็ถูกชายหนุ่มร่างใหญ๋คนหนึ่งขวางไว้ที่ประตู"แม่นางจิ่วยังไม่ตื่น" เฮยหลิงเอ่ยเสียงขรึมเขาอยู่ที่นี่ แมจะไม่ใช่ข้าทาสคนรับใช้ของจั๋วซือหราน แต่ก็ยอมออกแรงทำเรื่องที่ทำได้เพื่อนางในจวนของนางเองก็ไม่ได้หาคนใช้มามากเท่าไรนัก เฮยหลิงได้ยินมาจากเฉวียนคุน เพราะนางไม่ชอบข้าทาส ดังนั้นจึงไม่หาคนใช้ในบ้านจุดนี้สะกิดใจเฮยหลิงมาก เพราะเขาเป็นทาสเนื่องจากขายร่างกาย...ถึงได้ติดอยู่ในลานทดสอบนานสองนานและเฉวียนคุนก็ไม่ใช่ว่าสู้ไม่ได้ แต่ถ้าหากมีคนบุกเข้ามาจริง ก็ยังค่อนข้างเสียเปรียบ ดังนั้นเฮยหลิงจึงคอยสอนวิชายุทธ์ให้กับเฉวียนคุนและเด็กฉลาด เผื่อไว้คอยเป็นคนเฝ้าประตูเหล่าผู้อาวุโสตระกูลซางที่หน้าประตู สีหน้าปั้นยากขึ้นมา"นางจับลูกหลานตระกูลข้าไว้! พวกเรายังต้องรอให้นางตื่นนอนอีกหรือ?!""อืม" เฮยหลิงพยักหน้า ตอบคำพูดของพวกเขาอย่างหนักแน่นเหล่าผู้อาวุโสตระกูลซางดวงตาแทบจะถลนออกมาแล้ว "เจ้าพูดว่า...อะไรนะ?"เฮยหลิงคิดๆ เอ่ยตอบเสียงขรึม "เป

เสียงของจั๋วซือหรานยังคงเย็นชา "เพราะขยะกองหนึ่งของตระกูลพวกเจ้า เข้ามาหาเรื่องข้าก่อน จากนั้นก็ถูกข้าจับเป็นเชลย เข้าใจหรือยัง? พวกเจ้าน่าจะฟังออกว่าเชลยมันหมายความว่าอะไร?""หรือว่าพวกเจ้าคิดว่า เพราะพวกเจ้าเป็นตระกูลซาง จั๋วซือหรานอย่างข้าถึงต้องให้หน้าพวกเจ้า? ปล่อยคนออกไปดีดี? พวกเจ้าหน้าด้านกันมาจากไหน?"จั๋วซือหรานจ้องพวกเขา "ตระกูลเฟิงยังไม่กล้าพูดจาใหญ่โตขนาดนี้เลย แต่พวกเจ้านี่ปากกล้าไม่เบา"สีหน้าชายชราตระกูลซางสองคนปั้นยากเหมือนกินแมลงวันเข้าไป ตอนนี้กลับนิ่งเงียบเป็นเป่าสาก ไม่มีใครกล้าโต้แย้งกลับมา"พวกเจ้ามาไถ่คนคืน" จั๋วซือหรานมองพวกเขา "เข้าใจไหม?"ไม่มีใครส่งเสียงจั๋วซือหรานเองก็ไม่สนใจว่าพวกเขาจะส่งเสียงหรือไม่ พวกตระกูลขุนนางเหล่านี้มันหยิ่งจองหองจนจะทะลุฟ้าไปแล้ว ถ้าไม่สะกดความหยิ่งพวกเขาไว้บ้าง ตอนคุยกันคงน่ารำคาญน่าดูจั๋วซือหรานพูดต่อ "ข้าไม่ให้พวกเข้าคุกเข่าลงโขกศีรษะไถ่คนคืนก็ดีแค่ไหนแล้ว พวกเจ้ายังมาทำตัวเหนือกว่าคนอื่นที่นี่อีกหรือ?ทำไม? ให้ข้ากระชากกระดูกสันหลังของซางเชวี่ยออกมาแกว่งตรงหน้าพวกเจ้าไหม พวกเจ้าถึงจะได้รู้ว่าข้าไม่ได้เล่นกับพวกเจ้า?"อ

แต่ว่าสสีหน้าจั๋วซือหรานยังคงนิ่งอยู่"ท่าทางของพวกเจ้า เหมือนว่าข้าไปหาเรื่องพวกเจ้าเสียอย่างนั้น"จั๋วซือหรานมองพวกเขา "พวกเจ้าไม่คิดว่ามันตลกหรือ? เป็นพวกเจ้าที่พาคนมาล้อมข้าไว้ ละโมบต่อความสามารถของข้า แล้วยังคิดจะป้ายสีว่าข้าไปขโมยความสามารถของตระกูลพวกเจ้ามา""ก็แค่ขยะกองหนึ่ง ทำไมข้าจะต้องไปขโมยความสามารถตระกูลพวกเจ้าด้วย? ตอนที่พวกเจ้าพาคนมาข่มเหงคนอื่น พวกเจ้าไม่คิดบ้างว่าการทำเรื่องร้ายๆ นั่นมันผิด""ตอนนี้พอโดนข้าโต้ สถานการณ์กลับตาลปัตร พวกเจ้าก็คิดว่าข้าหาเรื่องพวกเจ้า รู้สึกว่าพวกเจ้าไม่ได้รับความเป็นธรรมอย่างนั้นหรือ?""นี่มันสองมาตรฐานอะไรกัน? พวกเจ้าแท้ๆ ที่มายั่วโมโหข้า พอสู้ไม่ได้ ก็เริ่มทำว่าตัวเองอ่อนแอ คิดจะหันมาโทษข้าอย่างนั้นหรือ?"จั๋วซือหรานพูดพลางหัวเราะขึ้นเบาๆ "ข้าไม่สนใจหรอก ก่อนหน้านี้ข้าพูดไว้แล้ว ว่าจั๋วซือหรานอย่างข้าศัตรูเยอะ จะมีพวกเจ้าเพิ่มมา ก็ไม่ได้แตกต่างกันเท่าไร""พวกเจ้าคิดจะหาเรื่องข้า ก็ได้ ถ้าข้าจะเด็ดหัวลูกหลานที่น่าภาคภูมิใจของพวกเจ้าสักคน ก็คงไม่ผิดอะไร"คำพูดของจั๋วซือหราน ทำให้พวกเขาหาคำมาโต้แย้งไม่ได้ไปชั่วขณะอันที่จริง ถ้าห

คนของตระกูลซางม่านตาหดลง ทยอยกันมองออก ว่าสัตว์ประหลาดเหล่านี้ล้วนเป็นของซางเชวี่ยและเป็นอย่างที่จั๋วซือหรานบอกจริงๆ เนื่องจากถูกซางเชวี่ยเปิดช่องพลังแล้วสูดรับ ทำให้พวกมันมีสภาพอ่อนแอมากสายตาที่จืดจางของจั๋วซือหรานมองพวกเขา "พวกเจ้าไม่ใช่บอกว่าแค่ข้าให้พวกมันออกมาจากถุงเก็บสัตว์ พวกมันก็จะกลับไปหาเจ้านายหรอกหรือ?"จั๋วซือหรานถามคำนี้ออกมา คำพูดนี้เป็นสิ่งที่พวกเขาเพิ่งพูดออกมาเองจริงๆแต่ก็ไม่รู้เพราะอะไร เวลานี้ ตอนที่ออกมาจากในปากของจั๋วซือหรานพวกเขากลับไม่กล้าที่จะพยักหน้าอย่างประหลาดจั๋วซือหรานมองพวกเขาแล้วเชิดคางขึ้น เอ่ยขึ้นว่า "เช่นนั้นพวกเจ้าก็ลองมองดู พวกมันถ้ายอมไปกับพวกเจ้า พวกเจ้าก็เอากลับไปเลย"พอคำพูดนี้ออกมา เหล่าชายชราตระกูลซางก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ก็ล้วนมองไปทางซางเชวี่ย บอกกับนางเสียงต่ำว่า "เชวี่ยเอ๋อร์ เร็ว เก็บสัตว์อสูรของเจ้ากลับไปเถอะ!"ซางเชวี่ยพยักหน้า ประกบปางในมือขึ้นมาแต่เพียงไม่นาน สีหน้าของนางก็ยิ่งเคร่งขรึม ยิ่งตกใจหวาดกลัวขึ้นเรื่อยๆ "ทำ...ทำไม? เพราะอะไร? ทำไมจึงเป็นเช่นนี้? เจ้าทำอะไรลงไป?! จั๋วซือหรานเจ้าทำอะไรลงไป?!"จั๋วซือหรา