All Chapters of ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง: Chapter 1231 - Chapter 1240

ปันอวิ๋นเองก็ไม่กล้าชักช้า รีบนำขบวนพาไปยังหุบเขาหมื่นพิษกำชับกับคนในสำนักให้ดูแลพวกเขาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็หันกลับไปช่วยเหลือจั๋วซือหรานทันทีเจ้าสัตว์กินกูนั่นเป็นความยุ่งยากมาโดยตลอด แต่ยังดีที่มันไม่ค่อยจะปรากฏตัวนัก พอจับนิสัยมันได้ก็ไม่ค่อยได้ปะทะกันเท่าไรฝีมือของจั๋วซือหราน ปันอวิ๋นเข้าใจเป็นอย่างดีตามหลักแล้วควรจะวางใจถึงจะถูก แต่กลับรู้สึกไม่วางใจขึ้นมาอย่างประหลาดดังนั้นหลังจากที่พาขบวนมาถึงหุบเขาหมื่นพิษแล้ว ปันอวิ๋นก็หันกลับทันที"อย่าได้เกิดเรื่องขึ้นเชียวนะ" ปันอวิ๋นขมวดคิ้วพูดกับตนเองเฟิงเหยียนตอนนี้สมองไปหมดแล้ว ดังนั้นจึงเหมือนไม่ได้สนใจนางเป็นห่วงนางพอคิดๆ แล้วก็เหมือนจะไม่ใช่ ต่อให้สมองพังไป ความเป็นห่วงต่อหญิงสาวคนนี้ของเจ้านั่น ก็ยังมากกว่าใครคนอื่นอยู่ลิบลับปันอวิ๋นรู้สึกว่า ด้วยพลังของจั๋วซือหราน อันที่จริงไม่น่าทำให้ตนเองไม่วางใจขนาดนี้ พอคิดอย่างละเอียด น่าจะเพระาอาการง่วงนอนตลอดทางแบบไม่มีสาเหตุของนาง ที่ทำให้เขาไม่วางใจ"เดี๋ยวพากลับมาแล้ว ต้องให้แพทย์มาตรวจดูเสียหน่อย" ปันอวิ๋นพูดงึมงำแต่ลางสังหรณ์ไม่ดีของคนเรา มักไม่ค่อยพลาดกันสักเท่าไร

ตาของจั๋วหวายยิ่งถลึงโตขึ้นมาอีก เอ่ยขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อ "อะไรนะ?"เดิมทีเขาคิดว่าท่านพ่อในเมื่อพาพี่สาวกลับมาได้ ก็น่าจะเห็นขั้นตอนทั้งหมดกับตาสิ รู้ว่าเจอเรื่องอะไรมา และควรรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นเอาจริงๆ สาเหตุที่จั๋วหวายยอมตามปันอวิ๋นออกมาก่อนหน้านี้ นอกจากเชื่อมั่นในพลังของพี่สาวแล้วยังรู้ว่ามีจั๋วเฮ่ออิงคอยตามอยู่ข้างหลังด้วย มีจั๋วเฮ่ออิงคอยจับตาอยู่ข้างๆ หากมีสถานการณ์อะไรขึ้นจริง ก็น่าจะพอช่วยอะไรได้บ้างแต่คิดไม่ถึงเลย ว่าเรื่องจะเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้จั๋วเฮ่ออิงส่ายหัว มองมือที่เต็มไปด้วยเลือดของตนเอง "ข้าไม่รู้...จู่ๆ หรานหรานก็เปลี่ยนไปแบบนี้"แพทย์กำลังจับชีพจรให้จั๋วซือหราน ขมวดคิ้วแน่นปันอวิ๋นยืนอยู่ข้างๆ ก็ขมวดคิ้วแน่น จ้องไปทางแพทย์แล้วถามว่า "เป็นอย่างไรบ้าง?""เจ้าหุบเขา" แพทย์ขมวดคิ้วตอบว่า "ข้าไม่เคยเจอชีพจรที่วัดได้ยากแบบนี้มาก่อนเลย"สีหน้าก่อนหน้าของจั๋วเฮ่ออิงยังไม่ทันคลายลง กำลังเหม่อมองดูมือที่ชุ่มไปด้วยเลือด ตอนนี้พอได้ยินคำนี้ของแพทย์ ก็ได้สติกลับมาทันที สีหน้าร้อนรนขึ้นมาแล้วรีบตรงเข้ามาข้างเตียง จั๋วหวายเองก็เช่นกัน รีบเข้ามาที่ข้างเตียงปัน

ปันอวิ๋นอยู่ข้างๆ เกิดอาการไม่กล้าส่งเสียงขึ้นมาอย่างประหลาดผ่านไปครู่หนึ่ง จึงกระแอมออกมา กดเสียงลงต่ำ กระทั่งคำเรียกจั๋วเฮ่ออิงก็ญังเปลี่ยนไป "ท่านเองก็ระงับอารมณ์ลงหน่อย เขาเองก็มีความทุกข์ของเขาอยู่นะ""เข้ามีความทุกข์หรือ? มีความทุกข์แล้วมาทำแบบนี้กับลูกสาวข้าได้รึ?!" จั๋วเฮ่ออิงโมโหขึ้นมาจั๋วซือหรานที่อยู่ข้างๆ มองท่าทีนี้ของพ่อตนเอง...ว่ายังไงดีล่ะ อันที่จริงเดิมทีนางก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับจั๋วเฮ่ออิงเลย อย่างน้อยเรื่องนี้ก็ต้องให้เขามาสนใจเพราะเจ้าของร่างเดิมไม่อยู่ตั้งนานแล้ว หรือก็คือ 'ลูกสาวของจั๋วเฮ่ออิง' ไม่อยู่ตั้งนานแล้วนั่นเองยิ่งไปกว่านั้นอดีตระหว่างเฟิงเหยียน ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเจ้าของร่างเดิมแม้แต่น้อยด้วย แต่เกี่ยวกับจั๋วซือหรานที่เป็นนางต่างหากสรุปก็คือ ในใจจั๋วซือหรานแล้ว จะมีจั๋วเฮ่ออิงหรือไม่ก็ไม่เกี่ยวอะไรกันแต่ถ้าจะพูดว่าไม่เกี่ยวอะไรกัน...จั๋วเฮ่ออิงตอนนั้นก็ช่วยแม่ของเฟิงเหยียนไว้จริงๆ ไม่ต้องพูดเรื่องสายเลือดเลย เขาเป็นพ่อของนางอย่างแท้จริงบวกกับเรื่องที่เมื่อครู่จั๋วเฮ่ออิงแบกนางวิ่งมาตลอดทางด้วย เสื้อผ้าถูกเลือดของนางย้อ

ได้ยินคำนี้ของจั๋วเฮ่ออิง ปันอวิ๋นก็ขมวดคิ้ว เหมือนอยากจะเปิดปากพูดอะไร แต่ก็ไม่รู้ควรจะเริ่มจากตรงไหนแม้จะบอกว่าจั๋วเฮ่ออิงหลายปีนี้จะละเลยหน้าที่ไปมากก็ตาม ไม่ได้มาทำหน้าที่พ่อคนหนึ่ง น่าจะไม่มีคุณสมบัติมาคุยเรื่องแบบนี้กับนางแต่ไม่ว่าอย่างไร นี่ก็เป็นพ่อแท้ๆ ของจั๋วซือหราน ถ้าว่ากันจากสายเลือดและแง่ของความรู้สึกตอนนี้ดูแล้ว เขาก็ดูจะเป็นหวงและกังวลต่อหญิงสาวคนนี้ขึ้นมาจริงๆ แล้วปันอวิ๋นเดิมทีเตรียมจะพูดอยู่ แต่ตอนนี้ก็เม้มปากอีกครั้ง ไม่พูดอะไรออกมาหลักๆ คือ หญิงสาวคนนี้เป็นคนที่ทำให้วางใจได้มาตลอด เขารู้สึกว่า ในใจนางน่าจะเข้าใจอยู่แล้ว ไม่ต้องไปกังวลมากนักเกี่ยวกับสายเลือดของตระกูลเฟิง เกี่ยวกับพลังที่สืบทอดทางสายเลือดพวกนั้นรวมไปถึง...สิ่งที่แม่ของเฟิงเหยียนเจอตอนนั้น ปันอวิ๋นในเมื่อมีตำแหน่งเจ้าหุบเขาหมื่นพิษ ยิ่งไปกว่านั้นยังมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับสภาผู้อาวุโส เกี่ยวกับเรื่องนี้จะอย่างไรเขาก็ต้องรู้อยู่บ้างในเมื่อรู้ จึงได้เข้าใจ ถ้าหากจั๋วซือหรานปล่อยให้เด็กในท้องเติบโตต่อ นางจะเต้องเจอกับสถานการณ์แบบไหนต่อให้นางมีฝีมือไม่ธรรมดา ต่อให้วิชาแพทย์ของนางจะยอดเยี

เพราะจั๋วซือหรานเคยได้ยินเรื่องของเขากับแม่ของเฟิงเหยียนจากเฟิงอวี้พ่อของเฟิงเหยียนมาลมหายใจของจั๋วเฮ่ออิงหอบถี่ เห็นได้ชัดว่าอารมณ์ขึ้นลงอย่างรุนแรง"แต่คนเรามันไม่ใช่ผักหญ้านะ! เจ้าตอนนี้รู้สึกแค่ว่าเป็นแค่เด็กคนหนึ่งในท้องเท่านั้น แต่ถ้าเด็กในท้องโตขึ้นเมื่อไร สะอึกพ่นฟองในท้องเจ้า พลิกตัวในท้องเจ้า แขนขาเล็กๆยื่นออกเตะต่อยในท้องเจ้าขึ้นมาล่ะ!"ใจของเจ้าจะอ่อนลงมา เจ้าจะไม่รู้สึกหนักแน่นว่าไม่เก็บไว้ก็ได้แบบนี้ เจ้าจะรู้สึกว่า ต่อให้ฟ้าถล่มเจ้าก็จะต้องคลอดเขาออกมา! ต่อให้ชีวิตตัวเองจะหาไม่ก็ต้องเก็บเขาไว้!ปันอวิ๋นที่อยู่ข้างๆ พอได้ยินว่าอารมณ์จั๋วเฮ่ออิงดูตื่นเต้นขึ้นเรื่อยๆ เสียงเองก็ตื่นเต้นขึ้นเรื่อยๆจึงเตือนเสียงต่ำขึ้นมาคำหนึ่ง "ท่านใจเย็นก่อน ตอนนี้ไม่ใช่กำลังหารือกันหรือไร ยิ่งไปกว่านั้นจั๋วซือหรานก็ไม่ใช่หญิงสาวอ่อนแอแบบที่ท่านคิดหรอกนะ ในใจนางมีขอบเขตการกระทำอยู่แล้ว"แต่จั๋วเฮ่ออิงกลับไม่แม้แต่จะมองปันอวิ๋น สายตาเขาจ้องเขม็งอยู่ที่จั๋วซือหรานมาตลอดครู่ต่อมา เขาก็สูดลมหายใจลึก จึงเอ่ยเสียงต่ำต่อมาว่า "คำพูดเมื่อครู่นี้ ไม่ใช่สิ่งที่ข้าพูด"ปันอวิ๋นพอได้ยินก็งงงั