All Chapters of ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง: Chapter 1211 - Chapter 1220

อันที่จริงคนของสำนักเมฆาวารีไม่คิดที่จะสร้างความลำบากให้กับจั๋วซือหรานถึงอย่างไรเรื่องของสำนัก พวกเขาเองก็ได้รับข่าวมาแล้วรู้เรื่องที่เพื่อนร่วมสำนักเหล่านั้น 'ตายแล้วฟื้น'และรู้ว่าหญิงสาวตรงหน้านี้ ไม่ได้เป็นคนที่จิตใจโหดเหี้ยมแต่ว่าคนเราก็เป็นเช่นนี้ ถ้าหากต้องเผชิญหน้ากับคนที่จิตใจโหดเหี้ยมจริง ก็ยังคงไม่กล้าทำอะไรโดยพลการแต่ถ้าที่เผชิญหน้าด้วยไม่ใช่คนจิตใจโหดเหี้ยม ก็จะไม่หวาดกลัวเท่าไรนักดังนั้นพอคิดถึงเรื่องที่นางทำเอาสำนักปั่นป่วน ในใจถ้าจะบอกว่าไม่มีความขุ่นเคืองเลย ก็คงเป็นไปไม่ได้ดังนั้นตอนนางออกจากเมือง ก็จะขวางไว้หน่อยแล้วค่อยปล่อยไปถ้าบอกว่าจะไม่ปล่อยออกไปจริงๆ ก็ไม่เคยคิดแบบนั้นถึงอย่างไร...ใครอยากจะเก็บคนอันตรายแบบนี้ไว้ในสายตาตัวเองกัน?แต่พวกเขาคิดไม่ถึงว่า นางกลับไม่ทนรอเลยไม้แต่น้อยพอไม่ปล่อยผ่านแค่ครู่เดียว นางก็ลงจากรถม้ามาแล้ว!เดินตรงเข้ามาด้านนอกประตูเมืองพอเห็นนางเดินเข้ามาแบบนี้ พวกเขาก็ลนลานขึ้นมาแล้วตอนที่จั๋วซือหรานยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา สีหน้าพวกเขาก็แข็งไปเล็กน้อยยังเป็นหัวหน้าคนคุ้มกัน ที่ยืนอยู่ด้านหน้าสุดจั๋วซือหรานมองเขานิ่

ปันอวิ๋นเดิมทียังทำท่าหาวหวอดอยู่ ชะงักค้างไปทันที อากเองก็อ้าค้างอยู่ตรงนั้นสีหน้าบนหน้าค่อยๆ จนใจขึ้นมาไม่ยอมหยุดเสียทีนะตอนนี้ถ้าเขาจะตระหนักได้ว่าแย่ผิดคน มันยังจะทันไหมนะ?แม่นางคนนี้ไม่ใช่แม่นางธรรมดาเลย ไม่ใช่คนธรรมดาเลยจริงๆ!แม่นางปกติทั่วไปถ้าถูกแหย่แบบนี้ คนไหนบ้างที่จะไม่หน้าแดงเขินอายขึ้นมา?แต่นางก็เหลือเกิน ไม่ใช่แค่ไม่หน้าแดงเขินอาย แต่กลับยังเล่นตามน้ำมาอีก จนตอนนี้ยังทำเอา...ทำเอาเขาหน้าแดงเขินขึ้นมาแล้วเนี่ย!ปันอวิ๋นกระแอมเบาๆ "เจ้าก็เลิกพูดเรื่องนี้เสียทีได้ไหม?"จั๋วซือหรานมองเขาตาโค้ง "ได้อย่างไรกัน ถ้าเลิกพูดไปเจ้าหุบเขาจะคิดว่าข้าไม่ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้น่ะสิ"ปันอวิ๋นกัดฟัน ในใจก็แอบคิดว่ารนหาที่เองแท้ๆ!จากนั้น สายตาเขาก็เหลือบมองไปมุมหนึ่งด้านหลังอย่างไม่มีพิรุธก่อนหน้านี้ปันอวิ๋นก็สังเกตเห็นแล้ว ตอนที่จั๋วซือหรานพูดว่า 'สำออยแบบนี้ยังคิดจะแต่งงานกับข้าอีก'ด้านหลังมีร่างในเสื้อคลุมพร้อมหมวกสานอยู่คนหนึ่ง เดิมทีเอาแต่ก้มหน้าดื่มชา แต่พอได้ยินคำพูดนี้ก็เลยหน้าขึ้นมาทันควันปันอวิ๋นสังเกตเห็นแล้ว จั๋วซือหรานไม่มีทางไม่สังเกตเห็นเพียงแต่นา

เหลียนเจินจะอย่างไรก็รู้ถึงความสัมพันธ์ของจั๋วซือหรานกับจั๋วเฮ่ออิงอยู่ ดังนั้นอันที่จริงคิดว่าจั๋วซือหรานจะไม่ค่อยพอใจกับเรื่องนี้ตอนที่มารายงานเรื่องนี้ น้ำเสียงนึงค่อนข้างระมัดระวังและลังเลแต่กลับได้ยินเสียงของนายท่านดังลอดเข้ามาจากในห้อง ดูมีความขบขันหน่อยๆ "อย่างนั้นหรือ อย่างนั้นก็ให้พวกเขาคุยกันไปเถอะ""เอ่อ..." เหลียนเจินคิดไม่ถึง ตอนที่ถอนใจโล่งก็รู้สึกประหลาดใจหน่อยๆ "ข้าคิดว่านายท่านจะโมโหเสียอีก""มีอะไรน่าโมโหกัน เด็กหนุ่มยังมีจิตใจแบบเด็กๆ ท้ายสุดใจก็อ่อนอยู่ดี" จั๋วซือหรานนึกไปถึงน้องชายที่ไม่ว่าจะเวลาไหนก็มักจะมีจิตใจอ่อนโยนเมตตาเสมอจากความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมต่อให้ถึงตอนท้ายสุด ก็ยังไม่คิดจะทอดทิ้งพี่สาว เจ้าเด็กใจอ่อนคนนั้น...จั๋วซือหรานดึงสติกลับมา เอ่ยต่อว่า "ข้าไม่ได้ใจอ่อนแบบนั้น แต่นี่มันก็เป็นหน้าที่ที่พี่คนโตต้องมีไม่ใช่รึ ข้าคอยเผชิญหน้าลมฝนของโลกใบนี้อย่างเข้มแข็ง ปกป้องเจ้าเด็กที่จิตใจอ่อนโยนนี้ไว้ก็พอ"เหลียนเจินพอได้ยินคำของนายท่าน ก็รู้สึกซาบซึ้งขึ้นมาหน่อยๆ"ยิ่งไปกว่านั้น..." จั๋วซือหรานชะงักไป แล้วเอ่ยต่อว่า "ต่อให้นั่นจะไม่ใช่พ่อของข้า

สายตาจั๋วซือหรานมองปันอวิ๋นเงียบๆ เอาคำถามที่ถามไปก่อนหน้าถามขึ้นมาอีกครั้ง "ดังนั้นเจ้าหุบเขาหมื่นพิษที่ดื้อรั้น ไปผิดใจ 'ใต้เท้า' พวกนั้นแล้วหรือยัง?"ปันอวิ๋นได้ยินคำของนาง ก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ เขาไม่มีเจตนาจะปิดบังอะไรผู้หญิงคนนี้อีกแล้วจริงๆนางฉลาดหลักแหลมมาก เรื่องหลายเรื่องให้นางแค่เบาะแสเล็กๆ ในสมองนางก็จะกระชากทั้งหมดออกมาเองเดิมทีปันอวิ๋นก็ยังคิด ถ้าหากนางเดาอะไรได้ ตนเองปิดบังอะไรได้ก็จะพยายามปิดบังหน่อยแต่ตอนนี้ดูแล้ว ช่างหัวมันเถอะถ้าหากนางเดาอะไรได้ ตนเองก็แค่พยักหน้าตามคำพูดนางไปแล้วกัน ไม่ต้องเปลืองแรงเปลืองสมองแล้วดังนั้นปันอวิ๋นหลังจากถอนหายใจก็เอ่ยขึ้นว่า "เจ้าถามข้าหรือ? ไม่ใช่ว่าเจ้ารู้หมดแล้วรึ ยังมีอะไรน่าถามอีก"จั๋วซือหรานพอได้ยิน ก็เลิกคิ้วขึ้นเบาๆ นึกถึงการคาดเดาก่อนหน้านี้ของตนเองนางเดาว่าปันอวิ๋นอาจจะเคยเป็นเพื่อนสนิทของเฟิงเหยียนไม่แน่ว่าปันอวิ๋นอาจจะทำเพื่อช่วยเฟิงเหยียนอยู่ไม่แน่ว่าท่าทีจะแต่งงานกับนางให้ได้ในตอนนี้ของเขา อันที่จริงก็ทำเพื่อหลังจากที่ดึงนางมาได้แล้ว สภาผู้อาวุโสพวกนั้นก็จะรู้สึกว่านางไม่ได้มีแรงคุกคามต่อเฟิงเหยียนแล้ว อา

ปันอวิ๋นเพียงไม่นานก็ให้คำอธิบายกับคำพูดของตนเอง"คนเลี้ยงกู่มักถูกใช้เป็นภาชนะ ดังนั้นระดับการยอมรับต่อเรื่องนี้จึงพอรับได้ แต่เฟิงเหยียนนั้นต่างออกไป ชะตาของเขานั้นเหมือนถูกคำสาปอย่างไรอย่างนั้น""จะว่าไป เขาคือศัตรูตัวฉกาจของข้า สายเลือดตระกูลเฟิงของเขา เป็นวิญญาณเพลิงมาแต่กำเนิด ส่วนข้าคือปรมาจารย์กู่ สิ่งที่กลัวสุดก็คือไฟ ตามหลักการแล้วเข้ากันไม่ได้อย่างที่สุด แต่ตอนนั้น ความสัมพันธ์กลับไม่เลวเลย จนกระทั่ง..."เสียงของปันอวิ๋นหยุดลงมาจั๋วซือหรานเองก็ไม่เร่งรัด นางเป็นผู้ฟังที่ดี ฟังอยู่เงียบๆปันอวิ๋นหยุดไปครู่หนึ่ง จึงเอ่ยต่อว่า "...จนกระทั่งเขาทรยศออกจากสำนัก"ถึงตอนนี้ จั๋วซือหรานจึงเอ่ยต่อเสียงต่ำว่า "เจ้าหมายถึงที่เขาถูกอาจารย์ทรยศ ถูกหลอกให้กลับไปตระกูล หลังจากที่กลายเป็นภาชนะอย่างแท้จริงแล้วน่ะหรือ"ใช่" ปันอวิ๋นพยักหน้า "เขาเป็นคนแรกที่ทรยศออกจากสำนัก"จั๋วซือหรานคิดจะพยักหน้า ก็ตระหนักขึ้นมาได้ถึงคำพูดนี้ของปันอวิ๋น...คนแรกที่ทรยศสำนักนั่นแสดงว่า ยังมีคนที่สองคนที่สาม..."ตอนเพิ่งเริ่ม เหล่าพี่น้องล้วนไม่เข้าใจ รู้สึกว่าเขาทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ ถึงอย