All Chapters of ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง: Chapter 1221 - Chapter 1230

เสียงของจั๋วหวายมีอารมณ์ขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด กระทั่งลมหายใจก็เหมือนจะหอบถี่ขึ้นมาพอควรน่าจะเพราะตระหนักได้ว่าอารมณ์ของตนเองเริ่มไม่มั่นคง จั๋วหวายจึงสูดลมหายใจลึก สงบอารมณ์ลงมาตอนที่มองไปยังพี่สาวอีกครั้ง สีหน้าดูเขินหน่อยๆ และยังมีความกระอักกระอ่วนของวัยหนุ่มอยู่ด้วยเอ่ยขึ้นว่า "สรุป สรุปคือ...ข้าอยากให้เขารู้ ว่าพี่สาวทุ่มเทไปเท่าใด ลำบากมาเท่าใด"จั๋วซือหรานยิ้มๆ ตบบ่าเขาเบาๆ "ข้ายังไงก็ได้ ความคิดของข้าไม่สำคัญหรอก เจ้ากับท่านแม่เห็นก็พอแล้ว"อันที่จริงจั๋วหวายเดิมทียังคิดจะพูดกับพี่สาวอีกว่า เมื่อคืนเขาได้ยินเรื่องราวจากปากของจั๋วเฮ่ออิง ว่าช่วงหลายปีนี้เขามีชีวิตอย่างไร ทำไมถึงไม่เคยกลับไปเลยสักครั้ง...แต่จั๋วหวายก้เห็น ว่าพี่สาวเหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไรกับเรื่องนี้เลย จั๋วหวายคิดๆ สุดท้ายก็เลยไม่พูดอะไรรถม้าโคลงเคลงเคลื่อนที่ไปด้านหน้า จั๋วซือหรานง่วงจึงหลับตาลงพักครู่หนึ่ง แลยังรู้สึกอยู่ตลอด ว่ามีคนคนหนึ่งคอยตามอยู่หลังขบวนรถตลอดจั๋วซือหรานขี้เกียจจะไปใส่ใจ และไม่อยากสนใจด้วย อยากตาก็ตามมาเถอะตลอดทาง นางหลับไปเยอะมาก ตอนที่ตื่นขึ้นมาน้อยครั้งตอนแรกยังแบ่งจิตใต้ส

ปันอวิ๋นเอ่ยต่อว่า "เตรียมเข้าหุบเขาแล้ว หลังจากเข้าหุบเขาพักอีกไม่ได้แล้ว ตอนนี้เป็นการพักครั้งสุดท้าย""จั๋วซือหรานพยักหน้า ตลอดทางนี้มีปันอวิ๋นคอยจัดการสั่งการ ราบรื่นดีมาก ไม่มีผิดพลาดเลยแม้แต่น้อย สมกับเป็นเจ้าหุบเขาหมื่นพิษ"ตอนที่นางคอยดูแลจัดการ เขาก็ดูเกียจคร้านเหมือนกองขี้เลนหลังจากนางไม่ดูแลแล้ว เขาก็เหมือนว่าเส้นเอ็นที่ถูกดีดไปก่อนหน้านั้นเด้งกลับที่ฉับพลัน จัดการสิ่งต่างๆ ได้ดีอย่างมีประสิทธิภาพ ไม่มีปัญหาเลยแม้แต่น้อยปันอวิ๋นชี้ไปอีกด้าน "เหล่าจวงกำลังทำของกินอยู่ ครอบครัวนี้เจ้าพามาได้เหมาะเหม็งเลย พ่อครัวกับลูกมืออีกสองคน ขันแข็งดีมาก"จั๋วซือหรานพอได้ยินก็ยิ้มตาโค้ง"เจ้าเองก็มากินเสียหน่อยเถอะ เจ้าไม่ได้กินอะไรมาตลอดทางแล้ว ไม่หิวรึ?" ปันอวิ๋นทำจมูกฝุดฝิด "น่าจะคงเป็นเนื้อย่างอีก ระหว่างทางก่อนหน้านี้ พวกเหลียนเจินล่ากวางมาสองตัว ก่อนหน้านี้กินไปแล้วตัวนึง ยังเหลืออีกตัวนึง""เจ้าทำไมไม่ออกไปล่าล่ะ?" จั๋วซือหรานถามขึ้นมาคำหนึ่งปันอวิ๋นจุ๊ปากขึ้นมา เบ้มุมปาก "ถ้าข้าไปล่ามันยังจะกินได้อีกรึ"เขาเป็นเจ้าหุบเขาหมื่นพิษ พอลงมือถ้าไม่ใช่พิษก็คือกู่ แล้วเหยื่อที่

จั๋วซือหรานเหลือบตามองปันอวิ๋นปันอวิ๋นถูกสายตานี้ของนางเสียดแทงเข้ามา "สายตาของเจ้านี่หมายความว่ายังไง"จั๋วซือหรานไม่อธิบายความหมายสายตาของตนเองกับเขาส่งสายตาประมาณว่า 'จะมีเจ้าไว้ทำไม' มาให้ แล้วให้เขาไปตีความเองจั๋วซือหรานครุ่นคิด ปรึกษาแผนรับมือเสียงต่ำกับเขา "แล้วถ้าลดเสียงผ่านไปล่ะ? ถ้ามันชอบกินแต่แมลงกู่ล่ะก็..."จั๋วซือหรานคิดๆ ถามขึ้นมาอีกว่า "เจ้าสัตว์ประหลาดนี่ ตัวใหญ่ไหม?"สายตาปันอวิ๋นเหลือบมองนางอย่างพูดไม่ออก "น่าจะ...พอๆ กับแมงมุมตัวนั้นของเจ้า น่าจะเล็กกว่าหน่อย"จั๋วซือหราน "..."นางเงียบลงทันที เพราะถ้าจากที่ปันอวิ๋นบอก การจะลดเสียงต่ำน่าจะยากเสียแล้วเพราะสัตว์ประหลาดที่ตัวใหญ่ขนาดนั้น ถ้าแค่ไม่ใช่พวกกินพืช...ปกติก็ไม่รังเกียจที่จะกินคนสักคนสองคนเป็นอาหารว่างถึงอย่างไร...นี่ก็เป็นแหล่งโปรตีนชั้นดีนี่นะตอนที่ในใจจั๋วซือหรานมีความคิดนี้ ในสมองก็บอกกับตนเองว่า...แหล่งโปรตีนชั้นดีบ้าบออะไรกันตอนที่จั๋วซือหรานมองไปทางปันอวิ๋น ความนัยในสายตาก็ยิ่งเผยออกมาอย่างชัดเจนมากขึ้นปันอวิ๋นถอนหายใจ "เอาล่ะๆๆ ข้ารู้ว่าข้าไร้ประโยชน์"จั๋วซือหรานมุมปากยกขึ้นบางๆ

เป็นสัตว์ประหลาดที่จั๋วซือหรานไม่เคยเห็นมาก่อนไม่เพียงแต่ไม่เคยเห็ กระทั่งไม่ได้เคยยินมาก่อนด้วยซ้ำและมิน่าที่ปันอวิ๋นบอกว่าพบได้น้อย ก็น่าจะพบได้น้อยมากจริงๆควรจะพรรณนารูปร่างของเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้อย่งไรดี จั๋วซือหรานครุ่นคิดครู่หนึ่งถ้าหากดูจากรูปร่างภายนอกแล้วล่ะก็ มันเหมือนกับ...ช้างกับตัวนิ่มรวมร่างกันมีจมูกยาวเฟื้อย แต่คล่องแคล่วมาก น่าจะมีไว้เพื่อคอยพลิกหารังแมลงโดยเฉพาะ ไว้คอยล้วนจับแมลงออกมากินแต่ก็มีเขี้ยวยาวกับฟันแหลมคมด้วย บ่งบอกถึงพลังโจมตีของมันได้อย่างชัดเจนและเกราะกระดูกที่เรียงกันเป็นระเบียบอย่างละเอียดนั่น กลับดูคล้ายคลึงกับตัวนิ่มที่จั๋วซือหรานรู้จักมาในชาติที่แล้ว บ่งบอกถึงพลังป้องกันที่ไม่ธรรมดาของมันจั๋วซือหรานยืนนิ้งอยู่ตรงนี้ ยังไม่ได้โจมตีอะไรออกไป นางหวังให้มันกินม้าตัวนี้ให้หมดอย่างเงียบๆ ไปทางที่ดีอย่าได้สังเกตเห็นขบวนที่เดินจากไปแล้วถ้าหากเป็นเช่นนี้ จั๋วซือหรานก็อาจจะไม่ต้องทำอะไรเลย รอให้อันตรายหายไป นางก็ค่อยออกไปแบบเงียบๆ ติตดามขบวนไปก็พอแต่เห็นได้ชัด ว่าสัตว์ประหลาดตัวนี้ไม่ได้ง่ายดายอย่างที่นางจินตนาการไว้จั๋วซือหรานพบว่า มั

ปัง...! เสียงสนั่นเสียงหนึ่งดังลั่นหุบเขา!หลังจากจั๋วซือหรานยิงปืน นิ้วก็ดึงออกมาจากไกปืนอย่างรวดเร็ว ปืนยาวที่หนักอึ้งพาดขึ้นบ่า เปิดใช้วิชาร่างที่ระดับสูงสุด!จริงด้วย ต่อให้พลังป้องกันจะแข็งแกร่งแค่ไหน แต่ดวงตาก็ยังเป็นจุดอ่อนทว่าสัตว์ประหลาดตัวนิ่มกระทั่งจุดอ่อนก็ยังแข็งแกร่งกว่าเปลือกตาของมันก็เหมือนจะมีพลังป้องกันที่ไม่เลวเลย ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากที่จั๋วซือหรานปะทะกับมันครั้งแรกเมื่อครู่มันก็ไม่คิดจะดูถูกตัวตนที่ดูเหมือนเล็กๆ อ่อนแอนี่อีกอย่างสิ้นเชิง การโจมตีนั้นแม้จะสะท้อนพลังของนางออกไปได้มาก แต่ก็ญังคงมีแรงปะทะอยู่ไม่น้อยทำเอามันต้องยอมรับเจ้าสิ่งเล็กๆ อ่อนแอตรงหน้านี้ขึ้นมา ว่าไม่ได้อ่อนแอเลย กระทั่งอาจจะเป็นความยุ่งยากตำมือที่สุดเท่าที่มันเคยพบมาเลยก็ได้ดังนั้นมันจึงหลับตาลงเป็นสิ่งแรก แม้จะเป็นเช่นนี้ แต่ตาข้างหนึ่งของมันก็ถูกปืนยิงจนเลือดสดไหลทะลักในปากส่งเสียงคำรามโกรธขึ้งอย่างเจ็บปวด"ฮูม...!"เท้าของมันกระทืบลงพื้นอย่างหนักจั๋วซือหรานมองมัน รู้สึกทอดถอนใจกับพลังป้องกันของมันพอควร แม้กระสุนจะยิงเข้าไปในตาแล้ว แต่ก็ยังไม่ทะลุกะโหลกของมันแค่ทำให้ดวงต