บทที่ 1224

ปันอวิ๋นเนื่องจากยังไม่วางใจ จึงยังอยู่ในรถม้าของจั๋วซือหราน

แต่ว่า เขาก็ยังมองออก ว่าสภาพของจั๋วซือหรานเหมือนจะพอไหวอยู่

สีหน้าแจ่มใส ไม่มีอาการง่วงซึมแล้ว

นี่ทำให้เขาวางใจขึ้นมาไม่น้อย และตอนที่วางใจลงมา

ปันอวิ๋นจู่ๆ ก็เหมือนมีปฏิกิริยาอะไรขึ้นมา เขาเบิกตาโพลงขึ้นกะทันหัน

ดวงตาเรียวยาวของเขา พอเบิกตาโพลงขึ้นกะทันหัน การกระทำก็จะดูโดดเด่นอย่างเห็นได้ชัด

ดังนั้นจั๋วซือหรานพอเห็นสีหน้าเขาเปลี่ยนไป จึงถามขึ้นว่า "มีอะไรหรือ?"

ปันอวิ๋นขมวดคิ้ว "วันนี้วันอะไรแล้ว?"

จั๋วซือหรานครุ่นคิด ช่วงนี้เดี๋ยวก็เมืองหยาง เมืองอวิ๋น เดี๋ยวก็สำนักเมฆาวารี สับสนมึนงงไปหมด

ดังนั้นพอครุ่นคิดไปครู่หนึ่งจึงตอบว่า "สิบห้า"

"พรวด แย่แล้ว" ปันอวิ๋นเอ่ยขึ้นเสียงต่ำ แม้จะฟังออกว่าในน้ำเสียงมีความยุ่งยากขึ้นแล้ว แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีตื่นตระหนกอะไรมากมาย

"อื๋อ? มีอะไรยุ่งยากหรือ?" จั๋วซือหรานถาม

ปันอวิ๋นตอบ "ระหว่างทางเข้าหุบเขาน่าจะยุ่งยากหน่อย ปกติยังพอว่า แต่ถ้าวันที่สิบห้าล่ะก็..."

จั๋วซือหรานพอได้ยินก็ขมวดคิ้วเล็กๆ "คงไม่ได้มีแมลงกู่หรือสัตว์ประหลาดอะไรออกมาระหว่างทางหรอกกระมัง?"

ปันอวิ๋นอืมขึ้นมาเส