All Chapters of ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง: Chapter 1241 - Chapter 1250

สีหน้าจั๋วซือหรานนิ่งไปแล้ว คิ้วขมวดขึ้นมาเบาๆตามหลักการแล้ว ต่างคนต่างก็มีตัวเลือกของตนเอง นางเองก็ไม่คิดจะไปสร้างผลกระทบอะไรกับการเลือกของจั๋วหวายกับเซี่ยอวิ๋นเหนียงแต่พอมานึก อวิ๋นเหนียงเฝ้ารอจั๋วเฮ่ออิงมานานแสนนาน ทุกวันเอาแต่ระลึกถึงสามี ทุกวันเอาแต่คิดถึง ทุกวันมีแต่ความโศกเศร้า...แต่สามีคนนี้อันที่จริงกลับไปแต่งงานมีลูกกับคนอื่นอย่างเบิกบานไปแล้วแค่คิด จั๋วซือหรานก็รู้สึกขยะแขยงมาก และยังรู้สึกไม่คุ้มค่าแทนเซี่ยอวิ๋นเหนียงด้วยซ้ำดังนั้นตอนนี้พอได้ยินความเป็นไปได้นี้ จั๋วซือหรานก็ยังขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่ปันอวิ๋นเอ่ยขึ้นมาข้างๆ "เป็นไปได้ พอคิดว่าตนเองเตือนเจ้าไม่ได้ ไม่แน่อาจจะไปเมืองหลวงเพื่อหากำลังเสริมน่ะนะ"จั๋วซือหรานคิดๆ รู้สึกว่าก็น่าจะเป็นไปได้อยู่เพราะร่างกายยังคงอ่อนล้า จำเป็นต้องพักผ่อนดีดี ดังนั้นจั๋วซือหรานจึงง่วงขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ดวงตาแทบจะลืมไม่ขึ้นแล้วปันอวิ๋นนำจั๋วหวายออกไป และจัดสาวใช้สองคนเข้ามาคอยปรนนิบัติเป็นอย่างดีค่ำคืนในหุบเขาหมื่นพิษเหมือนจะสูงกว่าห่างไกลกว่าภายนอก ดูลึกซึ้งยิ่งกว่าปันอวิ๋นกลับมาถึงในห้อง ทว่ากลับไปไม่ได้ขึ้นไ

สีดำไปทั้งตัว ทั่วร่างเหมือนจะแผ่ความน่าสะพรึงออกมาบางส่วนแต่ตอนที่เดินเข้ามาในบ้าน ท่าทางการเปิดประตูกลับดูอ่อนโยนเพียงแค่เหลือบตามองไป ก็รู้ว่าลิ้นชักถูกขยับแตะต้องเขาเดินเข้าไป ดึงลิ้นชักออก และเห็นม้วนหนังแพะที่อยู่ด้านในหลังจากหยิบออกมา เขาก็เห็นผนึกพิเศษบนนั้น นิ้วมือบีบเบาๆ สองสามครั้ง ปลายนิ้วก็เปล่งแสงวูบ ก็จัดการผ่าผนึกบนม้วนหนังแพะออกเรียบร้อยเปิดม้วนหนังแพะออกอักษรด้านในเป็นสีแดงทึบ มองออกไม่ยากว่าใช้อะไรเป็นหมึกมาเขียนและเนื้อหาของอักษรเลือด กลับทำให้ประกายตาของชายหนุ่มชะงักไปฉับพลัน ม่านตาหดลงอักษรเลือดเหล่าหนั้น ราวกับเข็มทิ่มแทงเข้ามาในดวงตาเขาพริบตานั้น ราวกับแทงจากดวงตาเขาพุ่งเข้าไปในดวงใจ จากนั้นก็แผ่ลาม กระทั่งสมองก็ยังเจ็บเหมือนถูกทิ่มแทงไปด้วยถ้าคนที่ไม่รู้ คงคิดว่าหนังแพะนี้มีอาวุธลับอะไรซ่อนอยุ่ แต่เขารู้ ว่ามันไม่มีไม่มีอาวุธลับอะไร เป็นแค่เนื้อหาจากตัวหนังสือเลือด ที่ทำให้เขาเจ็บปวดเท่านั้น"จั๋วซือหรานป่วยหนัก รีบมาหุบเขาหมื่นพิษ"นิ้วของเขาบีบม้วนหนังแพะไว้แน่น จนแทบจะพังมันกับมือ!จากนั้น ก็เหมือนความลังเลทั้งหมด ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้

จั๋วซือหรานนั่งอยู่ใต้ต้นอู๋ถงในมิติของตนเอง บีบผลไม้ที่ขนมถั่วแดงเด็ดลงมาให้ โยนเข้าไปในปากอดพูดไม่ได้เลย ผลไม้ที่ขนมถั่วแดงเด็ดให้นี่ก็ดูสร้างสรรค์ดีจริงๆ มันอยู่บนบ่านาง จากนั้นใช้หนวดไหมกู่ยาวเหยียดเด็ดผลเข้ามา แต่ไม่ได้วางลง จับห้อยแขวนไว้กลางอากาศแบบนั้นพอจั๋วซือหรานยื่นมือไปก็จับได้พอดี ให้ความรู้สึกเหมือนเด็ดออกมาจากต้นเองเลยจั๋วซือหรานเคี้วผลไม้หอมหวาน อยู่ด้วยกันกับเจ้าก้อนเนื้อทั้งหลาย จ้องดูไข่ใบนั้นที่อยู่ใต้ต้นอู๋ถงกลางมิติของนางต้นอู๋ถงต้นนั้น ช่วงนี้ดูจะเฉาๆ ไปบ้างจั๋วซือหรานรู้ เป็นเพราะสภาพสุขภาพของตนเองที่แย่ลงเรื่อยๆ เป็นสาเหตุแต่ว่าไข่ใบนั้น..."นั่นไข่ของพวกเจ้ารึ?" จั๋วซือหรานถามพวกก้อนเนื้อบนไหล่นางทยอยกันส่ายหัว"ไม่ใช่ของพวกข้า!""พวกเราถ้าออกไข่จะตายนะ""ไม่ใช่พวกข้าแน่"จั๋วซือหรานเองก็รู้ว่าพวกมันถ้าออกไข่ก็จะตาย ยิ่งไปกว่านั้นพวกมันถ้าออกไข่จะไม่ใช่แค่ใบเดียวแบบนี้ แต่จะต้องมาแบบจำนวนมหาศาลแน่"ไม่ใช่แมงมุมน้อยด้วย..." จั๋วซือหรานรู้ว่าไข่ของแมงมุมหน้าผีเป็นอย่างไร มันจะมีรูปร่างทรงกลมแต่ไข่ตรงหน้าใบนี้ เป็นไข่ทรงรีอย่างเห็นได้ชัด เห็

"ตามหลักแล้วคนตระกูลจั๋วควรจะปฏิบัติดีด้วยเป็นพิเศษ แต่กฏก็ยังเป็นกฏ ยิ่งไปกว่านั้นชื่อนี้ก็ไม่เคยได้ยินมาก่อน ยังต้องไปบ้านตระกูลจั๋วเพื่อแจ้งทราบก่อนจึงจะยืนยันได้ เจ้าไปตอนนี้เลย ขี่ม้าข้าไป รีบไปรีบกลับ ถ้าหากเป็นคนตระกูลจั๋วจริง ข้าจะขอรับโทษด้วยตนเอง""รับทราบ!" ทหารไม่กล้าชักช้า ขึ้นขี่ม้าของหัวหน้า ทะยานไปยังบ้านตระกูลจั๋วเดิมทียังคิดว่าต้องไปถึงจวนจั๋วก่อนถึงจะได้ถามใครจะคิดว่ากลางทาง ก็เจอเข้ากับผู้อาวุโสห้าตระกูลจั๋ว หรือก็คือจั๋วอวิ๋นฉีที่แม่นางจั๋วจิ่วดันขึ้นไปเป็นผู้อาวุโสที่หล่อเหลาอายุน้อยคนนั้นนั่นเองว่ากันว่าเป็นคนที่โดดเด่นสุดในกลุ่มชายหนุ่มของตระกูลจั๋วเลยทีเดียว เป็นอัจฉริยะที่ตอนนั้นถูกใส่ร้าย บวกกับกฏเกณฑ์คร่ำครึของตระกูลจั๋ว จนเกือบทำให้ถูกกลบฝังความสามารถไว้นอกตระกูลหลังจากแม่นางจั๋วจิ่วออกจากเมืองหลวง ตระกูลจั๋วก็ก็ได้จั๋วอวิ๋นฉีมาช่วยค้ำจุน หลายปีนี้ที่เขาอยู่ภายนอกก็ไม่รู้ว่าผ่านอะไรมาบ้าง เรียนรู้อะไรมาเยอะมาก มีฝีมืออยู่พอควรเลยทีเดียวในช่วงเวลาสั้นๆ ก็ทำให้การค้าของตระกูลจั๋วเจริญรุ่งเรือง บวกกับเจ้าสำนักทั้งสองในตลาดมืดที่แม่นางจั๋วจิ่วคบค้าไว

"เกิดเรื่องผิดพลาดขึ้นน่ะ เอาเป็นว่า...เรื่องมันยาวมาก" จั๋วเฮ่ออิงถอนหายใจยาว จากนั้นจึงเอ่ยว่า "จริงด้วย พาข้าเข้าไปหน่อยได้ไหม ข้ามีเรื่องด่วนต้องไปหาเสี่ยวอวิ๋น"จั๋วอวิ๋นฉีรู้ ว่าเสี่ยวอวิ๋นในคำพูดลุงเก้า หมายถึงสะใภ้เก้าลุงเก้ากับสะใภ้เก้ารักกันดีมาแต่ไหนแต่ไร เข้ากันได้ดีรักใคร่กลมเกลียวและด้วยเหตุนี้ ตอนข่าวที่ลุงเก้าตายตอนนั้นส่งกลับมา สะใภ้เก้าแทบจะตายตามกันไป ถ้าไม่ใช่ยังมีลูกอยู่สองคน...แต่ต่อให้เป็นเช่นนี้ นางก็ยังดูเหมือนตายไปแล้วรอบหนึ่งอย่างไรอย่างนั้นจั๋วอวิ๋นฉีพยักหน้าหงึกหงัก เอ่ยขึ้นว่า "ข้าจะพาท่านไป！สะใภ้เก้าถ้าเห็นท่านกลับมา คงจะดีใจมากแน่ๆ ตอนนั้น...ที่ข่าวท่านรบจนตัวตายส่งกลับมา สะใภ้เก้าเกือบจะปลิดชีพตามท่านไปแล้ว ถ้าไม่ใช่ซือหรานกับเสี่ยวหวายยังเล็กล่ะก็..."จั๋วเฮ่ออิงหลายวันนี้ รู้สึกกลัดกลุ้มเพราะเรื่องของลูกๆ มากอันที่จริงไม่ค่อยได้คิดถึงทางภรรยาเท่าไรตอนนี้ ได้ยินคำพูดของจั๋วอวิ๋นฉีชั่วพริบตา จั๋วเฮ่ออิงก็รู้สึกว่า ในใจเหมือนถูกมีดกรีดผ่าอย่างไรอย่างนั้น เจ็บปวดรวดร้าว!จั๋วอวิ๋นฉีดีใจสุดๆ หลังจากทักทายเหล่าคนคุ้มกันแล้ว ก็นำจั๋วเฮ่ออิงเข้