All Chapters of คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง: Chapter 501 - Chapter 510

“สามปีที่แล้วเหรอ?” เมื่อเห็นว่าเขาไม่ตอบ เสิ่นหยินอู้จึงถามอีกครั้ง สายตาของเธอจ้องมองไปที่ใบหน้าของเขา ราวกับว่าเธอจะไม่ยอมจนกว่าเธอจะได้รับคำตอบ แต่สายตาและท่าทางของเธอดูสงบมาก แม้แต่ดวงตาของเธอก็ไม่แดงเลยสักนิด เห็นได้ชัดว่าเธอตกใจมากกับการรู้เรื่องนี้จนหมดสติไป แต่ในตอนนี้เธอไม่มีปฏิกิริยาใดๆ นี่มันปกติเหรอ? นี่มันไม่ปกติ ฉินเย่เม้มริมฝีปาก มองเธออย่างจริงจังแล้วพูดว่า "คุณจะไม่พักผ่อนอีกสักหน่อยเหรอ?" “ฉินเย่” เสิ่นหยินอู้เรียกชื่อเขา "ฉันกำลังถามคุณอยู่นะ" หลังจากนั้นไม่นาน ฉินเย่ก็พยักหน้า "ประมาณนั้น" “ประมาณนั้นเหรอ?” คำตอบนี้ทำให้เสิ่นหยินอู้หัวเราะเยาะออกมาเบาๆ: “แม้แต่คุณย่าของคุณ คุณก็ไม่รู้เหรอว่าท่านเสียไปตั้งแต่เมื่อไร? ประมาณนั้นนี่มันหมายความว่ายังไง?” ฉินเย่ขมวดคิ้ว จู่ๆบรรยากาศก็ตึงเครียดขึ้นมา หลี่มู่ถิงที่นั่งอยู่ที่ด้านหลังก็ดูเหมือนจะถูกทำให้ร่างกายชาไปด้วย เขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ อย่างที่คิด คุณหนูเสิ่นกังวลมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ เธอถึงพูดออกมาเช่นนี้ “ทำไมล่ะ? พูดไม่ออกเหรอ?” เสิ่นหยินอู้ถามอีกครั้

ทันทีที่เปิดประตูออกไป เสิ่นหยินอู้ก็เห็นฉินเย่ยืนอยู่ที่ประตูห้องน้ำ เขาเดินมาพร้อมกับขวดน้ำเกลือ เมื่อเขาเห็นเธอเปิดประตูออกมา ความตึงเครียดในดวงตาของเขาก็ผ่อนคลายลง เสิ่นหยินอู้จ้องมองใบหน้าอันหดหู่ของเขา หลังจากเธอจึงเป็นฝ่ายถามก่อนว่า: "ยังเหลืออีกกี่ขวด?" “ไม่แน่ใจ ถ้าคุณอยากรู้ ผมไปดูให้ได้” หลังจากได้ยิน เสิ่นหยินอู้ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอเพียงเดินไปตรวจดูที่ลิสต์รายการ หลังจากอ่านแล้ว เธอก็พูดกับฉินเย่ว่า "นี่ขวดสุดท้ายแล้ว" “อืม” ฉินเย่ตอบรับ สายตาของเขาจับจ้องไปที่เธอโดยไม่ละไปไหน แม้ว่าเธอจะเพิ่งร้องไห้ไปอย่างหนัก แต่เขากลับรู้สึกว่าอารมณ์ของเธอในตอนนี้สงบมากเกินไป “จริงสิ เสื้อของคุณ...” ขณะที่เสิ่นหยินอู้พูด เธอก็เปิดตู้และหยิบชุดผู้ป่วยชุดใหม่ออกมา "เมื่อกี้ฉันทำเสื้อของคุณเปียก ขอโทษที คุณเปลี่ยนชุดใหม่เถอะ" หลังจากได้ยิน ฉินเย่ก็มองลงไปที่มุมเสื้อผ้าที่เปียกชื้นของเขา จากนั้นก็มองท่าทีที่เสิ่นหยินอู้ส่งเสื้อผ้าให้เขา และเม้มริมฝีปากบาง “ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวก็แห้งแล้ว” “คุณป่วยอยู่แล้ว เดี๋ยวถ้าเป็นหวัดแล้วมันจะส่งผลต่อการฟื้นตัวของคุณ” ฉินเย่จ้

"เปล่า" คำพูดนี้ทำให้เสิ่นหยินอู้ปฏิเสธไปโดยไม่รู้ตัว “โม่ไป๋ มันไม่ใช่แบบที่นายคิด พูดตรงๆ ฉันคิดว่าฉันไม่คู่ควรกับนาย นายอย่ามาเสียเวลากับฉันอีกเลย” คำพูดนี้ ไม่ใช่เพราะเสิ่นหยินอู้กำลังถ่อมตัวให้กับโม่ไป๋อย่างแน่นอน เธอคิดว่าโม่ไป๋เป็นคนดีจริงๆ เขามีภูมิหลังครอบครัวที่ดี หน้าตาดี นิสัยก็ดี และยังรักและเคารพตนเอง เขาไม่เคยไปยุ่งกับผู้หญิงคนไหนเพียงเพราะเขามีฐานะที่ดี “เธอคิดว่าเธอไม่คู่ควรกับผมเหรอ?” โม่ไป๋หัวเราะแล้วเดินเข้าไปใกล้เธอมากขึ้น “แต่ว่านะหยินอู้ ถ้าเธอคิดแบบนี้จริงๆ ทำไมถึงไม่มาถามผมล่ะ? ผมคิดว่าเธอคู่ควรดีแล้ว ถ้าเป็นแบบนั้น ยังมีอะไรให้กังวลอีกไหม?” เมื่อเห็นว่าเธอไม่ตอบ โม่ไป๋จึงพูดอีกครั้ง: "หรือว่าเธอกังวลเรื่องเขา? ถ้าไม่กลับมาที่จีน เธอ….." "ห้าปี" เมื่อได้ยินโม่ไป๋ก็ตกตะลึง “ห้าปีแล้ว ฉันรู้ว่านายดีกับฉัน ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยลองที่จะยอมรับนาย แต่ฉันพบว่าฉันยอมรับนายไม่ได้” เสิ่นหยินอู้มองเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่ายอย่างจริงจังผ่านเลนส์แว่น “เมื่อก่อนฉันบอกนายไปแล้วว่าฉันไม่มีทางตอบรับความรู้สึกที่นายมีต่อฉันได้ และบอกให้นายไม่ตเองมาทำดีกับฉัน” โ

วันต่อมาเสิ่นหยินอู้ส่งลูกทั้งสองคนไปโรงเรียนด้วยตัวเองเดิมทีช่วงนี้โม่ไป๋จะเป็นคนรับส่ง แต่หลังจากคุยกันเมื่อคืนแล้ว เสิ่นหยินอู้ก็ไม่ให้เขามารับส่งอีก“ถ้านายจะให้เวลาฉันคิดจริงๆ งั้นช่วงนี้นายก็อย่าทำเรื่องที่แทรกแซงความคิดของฉัน”โม่ไป๋ถูกเธอพูดจนเปลี่ยนใจ และไม่ปรากฏตัวอีกเมื่อเห็นว่าเขาไม่ปรากฏตัว เสิ่นหยินอู้ก็โล่งใจไปเฮือกหนึ่ง แล้วพาลูกๆ ไปส่งที่โรงเรียนด้วยตัวเอง เพราะว่ากะเวลาล่วงหน้าไว้ก่อนแล้ว อีกอย่างในมือเธอยังถือกล่องเก็บความร้อนไว้ด้วย ดังนั้น ระหว่างทางเด็กทั้งสองก็เลยถามบางอย่างขึ้นด้วยความสงสัย“อืม ลูกค้าร่วมงานของบริษัทหม่ามี๊คนหนึ่งป่วยน่ะ หม่ามี๊ก็เลยทำอาหารไปให้เขา”เสิ่นเหมิงเหมิงปากหวาน ไม่เพียงแต่หยุดถามต่อ แต่ยังเอ่ยชมเสิ่นหยินอู้ด้วย“หม่ามี๊ใจดีมากเลย คนก็สวย แถมใจดีอีก ต่อไปใครได้หม่ามี๊เป็นแฟนนะ ต้องเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในสามโลกเลย”เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เสิ่นหยินอู้ก็ยกมุมปากขึ้นคำพูดพวกนี้เป็นคำพูดที่โจวชวงชวงเคยสอนเด็กๆ เสิ่นเหมิงเหมิงมักจะใช้ประโยคนี้ชมเสิ่นหยินอู้บ่อยๆทุกครั้งที่ชม เสิ่นหยินอู้ก็จะอดยิ้มออกมาไม่ได้ไม่ใช่เพราะชมดี

หลังจากออกจากโรงพยาบาล เสิ่นหยินอู้ก็ตรงไปบริษัททันทีเพราะรถติดมาก ดังนั้นตอนที่เธอไปถึงบริษัทก็เลทแล้ว แต่ไม่คิดว่าจะพบกับผู้ชายคนเมื่อวานอีกครั้งเมื่อเขาเห็นเสิ่นหยินอู้ หนุ่มแว่นคนนั้นก็เผยรอยยิ้มขี้อายออกมาพร้อมยื่นมือทักทายเธอก่อนด้วย“สวัสดีครับ ต่อจากนี้เราคือเพื่อนร่วมงานกันแล้วนะครับ”เสิ่นหยินอู้ยื่นมือออกไปจับมือเขาตอบ“เมื่อวานฉันคิดว่าเธอมาสมัครงานซะอีก ไม่คิดว่าจะเป็นพนักงานที่นี่แล้ว เออนี่ ทำไมเธอถึงสนใจบริษัทเล็กๆ นี้เหรอ? เพราะรู้ล่วงหน้าว่าฉินซื่อกรุ๊ปจะลงทุนให้พวกเขาเหรอ?”รู้ล่วงหน้า?เสิ่นหยินอู้หัวเราะแห้ง กล่าวว่า “ไม่ถึงขนาดรู้ล่วงหน้าหรอก แต่ว่าฉันรับรองว่ารู้ก่อนพวกนายแน่ๆ”“ก็จริง เพราะยังไงเธอก็เข้าบริษัทนี้แล้ว ส่วนพวกเราเห็นผ่านหนังสือสมัครงานเท่านั้น”ข้างในลิฟต์ยังมีคนอื่นๆ อยู่ด้วย แต่ว่าคนอื่นๆ ดูไม่มีอะไรจะพูด และนอกจากหนุ่มแว่นแล้ว เสิ่นหยินอู้เองก็ไม่รู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาคนอื่นเลยดูท่าแล้วคนที่อยู่ในลิฟต์ตัวเดียวกันกับเธอเมื่อวาน นอกจากหนุ่มแว่นตรงหน้าแล้ว คนอื่นคงถูกปัดตกหมดแล้วหลังจากที่ประตูลิฟต์เปิดออก เสิ่นหยินอู้ก็เดินตรงไปทางซ้