บททั้งหมดของ คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง: บทที่ 481 - บทที่ 490

หนึ่งชั่วโมงต่อมาคุณหมอยื่นใบแจ้งผลฉบับหนึ่งให้กับเสิ่นหยินอู้“เขาเป็นโรคกระเพาะขั้นรุนแรง ถึงสาเหตุหลักที่ทำให้เขาเป็นลมจะมาจากโรคกระเพาะ แต่สาเหตุที่สารอาหารไม่เพียงพอ เครียดมากเกินไปก็เป็นผลด้วย”เสิ่นหยินอู้รับใบแจ้งผลมาจากหมอไม่อยากเชื่อเลยว่าคำว่าสารอาหารไม่เพียงพอ และเครียดมากเกินไปพรรค์นี้จะใช้กับตัวฉินเย่เพราะในความทรงจำของเธอ ฉินเย่เป็นคนที่ทำได้ทุกอย่างมาโดยตลอดอีกอย่าง ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เจ็บไข้ได้ป่วยเลยด้วยเสิ่นหยินอู้มองไปที่ห้องผู้ป่วย แล้วถามคุณหมอว่า “แล้วเขาต้องทำยังไงต่อคะ? ต้องแอดมิดหรือว่า?”“สถานการณ์ของคนไข้ตอนนี้ หมอแนะนำให้แอดมิดดูอาการสักพักหนึ่งก่อน ไม่อย่างนั้นขืนปล่อยไว้นาน อาการป่วยจะยิ่งร้ายแรงขึ้น”“ถ้างั้นโรคกระเพาะของเขาเป็นแบบนี้ได้ยังไงเหรอคะ?”“คนคนนี้ คนไข้คนนี้ทานอาหารไม่ตรงเวลา ดื่มเหล้า ก็อาจทำร้ายกระเพาะด้วยก็ได้ คืออย่างนี้ แฟนของคุณดื่มเหล้าไหม?”คำว่าแฟน ทำให้เสิ่นหยินอู้ขมวดคิ้วมุ่นอยากจะอธิบาย แต่คิดไปคิดมาก็ไม่มีประโยชน์ เธอจึงพยักหน้า“ค่ะ เขาดื่มหนักมาก”ถึงแม้เธอจะไม่เห็นเองกับตาแต่ฟังจากที่เฉียวลี่ซือพูดว่าหล่อนเ

เมื่อหลี่มู่ถิงมาถึงโรงพยาบาล เขาก็เห็นเสิ่นหยินอู้ยืนรอเขาอยู่หน้าประตูห้องผู้ป่วยจากที่ไกลทันทีที่เห็นเสิ่นหยินอู้ หลี่มู่ถิงก็นึกถึงการสัมผัสจากปลายนิ้วอย่างไม่ทันระวังก่อนหน้านี้ แล้วมองไปที่ใบหน้าฟ้าประทานของเสิ่นหยินอู้อีกที เขาก็รู้สึกเขินอายขึ้นมาอีกครั้งดังนั้น เมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้ สิ่งที่เสิ่นหยินอู้เห็น คือหลี่มู่ถิงที่หน้าหูแดงไปหมดเธอเองก็ไม่ได้คิดมากอะไร เพียงแค่คิดซะว่าหลี่มู่ถิงฝ่าอากาศหนาวมาเท่านั้น แล้วเดินเข้าไปมอบโทรศัพท์กับกระเป๋าเงิน คีย์การ์ดห้องต่างๆ ให้กับหลี่มู่ถิง“ของพวกนี้เป็นของประธานฉินของคุณทั้งหมด”หลี่มู่ถิงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพียงแค่รับของมาตามจำนวนที่เธอยื่นให้สุดท้ายเมื่อเห็นมือที่ว่างเปล่าของเสิ่นหยินอู้ เขาถึงจะเข้าใจบางอย่าง“คุณเสิ่นจะไปแล้วเหรอครับ?”เสิ่นหยินอู้พยักหน้า“ใช่ค่ะ ไหนๆ คุณก็มาแล้ว ฉันก็ควรจะไป”“หา?” หลี่มู่ถิงรู้สึกผิดในทันทีที่ตนเร่งเดินทางมาที่นี่ ถ้าหากฉินเย่รู้ว่าเสิ่นหยินอู้กลับไปเพราะตนล่ะก็ เขาต้องไล่ตนแน่ๆเมื่อนึกถึงตรงนี้ หลี่มู่ถิงก็รีบเอ่ยรั้งว่า “คุณเสิ่นอย่าเพิ่งไปได้ไหมครับ? ผมเองก็เพิ่งมาถึงยั

เธอเป็นห่วงตนเรื่องนี้ ทำให้ฉินเย่มั่นใจอย่างถ่องแท้ถึงแม้ภายนอกเธอจะไร้ความรู้สึก และพูดจาทำร้ายจิตใจมากมายแต่…เธอเดินกลับมาอีกแล้วแถมยังพาตนมาโรงพยาบาล และรอเฝ้าอยู่ที่นี่จนหลี่มู่ถิงมาถึงด้วยนั่นหมายความว่าอย่างไร?หมายความว่าเธอเป็นห่วงตน และกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตนในเมื่อเธอยังเป็นห่วงตนอยู่ ถ้างั้นก็แสดงว่าเขายังมีโอกาส ยังมีหวังอยู่ตอนแรกไม่อยากให้เธอรู้อาการป่วยของตนด้วยซ้ำแต่ตอนนี้เพราะอาการป่วย ทำให้เขารู้บางอย่างเข้าโดยบังเอิญ ถ้าอย่างนั้นเขาจะไม่ใช่ประโยชน์จากมันสักหน่อยได้ยังไง?หลี่มู่ถิงคุยโทรศัพท์อยู่ข้างนอกความจริงเขาไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของเสิ่นหยินอู้หรอก แต่ว่าในฐานะที่เป็นผู้ช่วยอันดับหนึ่งแล้ว เขาจึงโทรหาอู๋อี้ไห่ แล้วขอเบอร์เสิ่นหยินอู้จากเขาอู๋อี้ไห่ไม่พูดพร่ำแล้วส่งเบอร์โทรศัพท์ให้เขาทันที“เพื่อนรัก ไว้จะเลี้ยงกับข้าวนะ”หลังจากได้รับเบอร์โทรศัพท์มาแล้ว หลี่มู่ถิงก็รีบโทรหาเสิ่นหยินอู้ทันทีเสิ่นหยินอู้เพิ่งเรียกรถได้ เพราะอยู่ในช่วงเวลาเลิกงาน ก็เลยต้องใช้เวลารอรถนานพอควร ขณะที่เตรียมตัวจะกลับนั้น ก็มีสายเรียกเข้าดังขึ้น“ฮัลโหล?”“ค

เสิ่นหยินอู้คัดค้าน “ฉันไม่ได้ไม่อยาก แต่ฉันกำลังทำงาน บริษัทต้องดำเนินต่อไป และต้องใช้เงินทุนด้วย ก่อนหน้านี้ผู้จัดการอู๋เคยเป็นพนักงานจัดการของบริษัทใหญ่มาก่อน ฉินซื่อก็เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดจริงๆ อีกอย่าง ฉันปลงแล้ว ไม่ใส่ใจแล้ว ก็แค่ร่วมงานกันจะเป็นอะไรไป? ฉันไม่ได้รับผลกระทบสักหน่อย จะให้ฉันทำงานในเมืองเจียงเฉิง แล้วหนีทุกครั้งที่เจอเขาเลยหรือไง?”“เหรอ? เธอแน่ใจเหรอว่าไม่ได้รับผลกระทบอะไรเลย?”“ฉันมั่นใจ”“โอเค ถ้างั้นเธอตกลงกับฉัน”เสิ่นหยินอู้ “อะไร?”“ตกลงคบกับฉัน”เป็นครั้งแรกที่บนใบหน้ารูปหล่อของโม่ไป๋ไม่มีรอยยิ้มและความอบอุ่นเสิ่นหยินอู้มองเขานิ่งๆไม่คิดเลยว่าจู่ๆ เขาจะบังคับถึงขนาดนี้“นาย…”“ไหนว่าไม่ได้รับผลกระทบเลยไง? ตอนอยู่บนรถก่อนหน้านี้ ก่อนที่ผู้จัดการอู๋จะโทรมา เธอตั้งใจจะพูดอะไรกับฉัน?” โม่ไป๋จ้องเธอเขม็ง “เธอบอกว่าไม่ได้รับผลกระทบ ถ้างั้นตอนนี้เธอบอกฉันมาว่าความคิดของเธอเปลี่ยนไปไหม ถ้าเทียบกับตอนนั้น?”เสิ่นหยินอู้เงียบเพราะเธอพบว่าตัวเองไม่สามารถคัดค้านได้เลยความคิดหนึ่งเกิดขึ้น ความคิดหนึ่งหายไปตอนนั้นเธอจะตอบโม่ไป๋ว่า ถ้าเขายินดี ตนสามารถ

ค่ำคืนที่เงียบสงบราวกับสายน้ำณ โรงพยาบาลหลี่มู่ถิงนั่งอยู่ข้างเตียงคนไข้ จ้องมองอาหารหลายจานบนโต๊ะด้วยสีหน้าเคร่งเครียด จากนั้นเขาก็หันไปมองฉินเย่ที่ไม่ยอมกินอะไรเลยพลันถอนหายใจว่า “ประธานฉิน นี่ก็ผ่านมาทั้งวันแล้ว คุณควรจะกินอะไรบ้างนะ?”แต่ฉินเย่กลับใส่หูใส่ฟังบลูทูธ เขานั่งพิงตัวลงหัวเตียงแล้วมองจอโทรศัพท์มือถืออย่างเงียบๆหลี่มู่ถิงยื่นหน้าเข้าไปดูพบว่าบนจอโทรศัพท์มือถือ ปรากฏภาพเด็กน้อยสองคนกำลังไลฟ์สดเขารู้สึกพูดไม่ออก นี่ถึงขั้นยอมดูเด็กน้อยไลฟ์สดแต่ไม่ยอมกินข้าวเนี่ยนะ หลี่มู่ถิงมองจอมือถือด้วยความรู้สึกชาด้านแล้วก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้นมาถ้าเขาไปสมัครบัญชีปลอมแล้วส่งข้อความถึงเด็กน้อยสองคนนี้ บอกว่าเพื่อนเขาคนหนึ่งชอบดูไลฟ์สดของพวกเขามาก แต่ตอนนี้เพื่อนคนนั้นป่วยหนักและไม่ยอมกินข้าวหรือรับการรักษาใดๆ ขอให้เด็กน้อยทั้งสองคนช่วยพูดเกลี่ยกล่อมหน่อย จะมีประโยชน์หรือเปล่านะ?เขารู้สึกว่าน่าจะมีประโยชน์อยู่บ้าง ถ้าเด็กสองคนนี้พูดในดูไลฟ์สดว่าอยากให้เพื่อนคนนี้กินข้าวเยอะๆ ฉินเย่อาจจะยอมฟังก็ได้?คิดได้เช่นนั้น หลี่มู่ถิงก็แอบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและเริ่มลงมือทันทีเพร